"Siła marzeń" część 4

Wracając do domu, uśmiech nie znikał jej z twarzy. Będąc w autobusie cały czas przyglądała się bransoletce i uśmiechała się na myśl o Marku. Przypominała sobie, jak ją całował, jak przytulał. Gdyby ktoś teraz na mnie popatrzył pomyślałby, że jestem świrniętą idiotką, albo nie wiem co gorszego- śmiała się w myślach. Prawdą jest, że miłość jest chorobą psychiczną-  zakończyła kontemplacje.

- Cześć tatku- przywitała się wchodząc do kuchni. Józef siedział przy herbacie i czekał na nią z kolacją. Kiedy usłyszał jej głos poderwał się i przytulił córkę.

- Witaj Uluś, no i jak w pracy?- przeszedł do konkretów.

- Twoja córka jest dyrektorem finansowym F&D- wypięła pierś dumnie, jednak w jej oczach można było dostrzec smutek i zagubienie.

- Bardzo się cieszę, ale ty jak widać nie bardzo.

- Tato, to zagmatwana sprawa- opadła ciężko na krzesło. Zdecydowała powiedzieć o wszystkim ojcu. Jednak sprawę romansu z Markiem zostawiła dla siebie.

- Nieciekawa sytuacja- podsumował Józef, kiedy szatynka zakończyła swój monolog- Ula, co teraz zrobisz?

- Właśnie nie wiem. Nie umiem kłamać i nie chcę tego robić. Ale co, mam podłożyć Marka przed zarządem? Wtedy Marek straci prezesurę, a fotel obejmie Febo- nie chciała dopuścić do siebie myśli, że Alex mógłby być jej przełożonym- wtedy to każdy, kto pracuje w firmie straci etat, a Alex sprowadzi swoich znajomych.

- Ula- odezwał się po dłuższej chwili milczenia- a może ty po prostu zwolnisz się z tej firmy?

- Tatuś- westchnęła- jak my wtedy wyżyjemy? Tak, to przynajmniej mamy z czego żyć. Nigdzie mnie nie przyjmą. Byłam tylko asystentką prezesa przez niecałe pół roku. Tak ty to sobie wyobrażasz?

- Nie wiem córuś- odparł zgodnie z prawdą- ale ja nie widzę żadnego innego wyjścia z tej sytuacji.

- Zastanowię się nad tym- pocałowała ojca w policzek i życząc ‘dobranoc’ udała się do swojego pokoju.

Kładąc się do snu w głowie miała cały czas słowa ojca.  Może rzeczywiście tak będzie najlepiej? Na samym początku starczy mi PRO S, a później się zobaczy. Maciek mi pomoże. Tylko szkoda tylu znajomości z firmy. Z Alicją będę miała kontakt, już o to mój tata się postara- zaśmiała się pod nosem- a dziewczyny? Iza, Ania, Dorota, Ela, no i Violetta. Ciężko mi będzie się z nimi rozstać. Marek, pan Krzysztof, nawet Turek… Dobra Ulka bierz się w garść- poza pracą też możesz mieć z nimi kontakt. Sama nie wiem.- zasnęła wyczerpana podjętymi decyzjami w tym dniu.

Wstała z podpuchniętymi oczami. W nocy nie mogła w ogóle spać. Cały czas zastanawiała się nad pomysłem ojca.  Wyczołgała się spod kołdry i poszła do łazienki. Stając przed lustrem przestraszyła się swojego wyglądu. Była już przyzwyczajona do tego, że nie  wygląda  jak Violetta, ale dzisiaj to już było przegięcie. Nie mogę pokazać się taka Markowi. Może nie pójdę do pracy? Wiedziała, że to głupie wytłumaczenie. W pewnym momencie wpadł jej pomysł do głowy. Przypomniała sobie, że kiedyś jej kuzynka, która przyjechała ją odwiedzić z Krakowa zostawiła parę kosmetyków. Otworzyła szafkę i wyciągnęła kuferek.  Znalazła puder, tusz do rzęs i pomadkę…

W piętnaście minut makijaż był gotowy. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze krytycznie. Nie było źle. Tusz podkreślił jej niesamowite oczy, a szminka dodała pełności jej wargom. Jednak czuła, że to tylko maska, że to nie jest prawdziwa Ula. Gwałtownie chwyciła za mleczko i nałożyła na twarz. Po kilku ruchach była znów tą samą dziewczyną, którą znała.

Marek, to moje wypowiedzenie. Błagam, podpisz i nie pytaj o nic…Tak  znalazłam świetną ofertę pracy…Będę miała z czego żyć…Nie martw się o to…Myślę, że Adam jest lepszym kandydatem na dyrektora…Ja do tego się nie nadaję…Przykro mi…Tak  będzie lepiej…Na pewno znajdziesz równie dobrą asystentkę…Żegnaj…..