"Katusze" część 11

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Założyła maskę obojętności i chciała jak najszybciej wyjść z firmy. Niestety, natknęła się na firmowego projektanta.

- Urszulo – powiedziała z uśmiechem. – Nawet nie wiesz jak miło cię widzieć. Jesteś jak słońce w pochmurny dzień, jak śpiew ptaków o poranku.

- Witaj Pshemko, ciebie również miło widzieć - Powiedziała tonem wyprutym z emocji i spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem. Mistrz chwycił ją pod rękę i pociągnął ją w stronę swojej pracowni.

- Chodźmy do mojej świątyni spokoju, napijemy się czekoladki – w duchu modliła się, żeby nie spotkać Dobrzańskiego. Nie chciała go widzieć. Już nigdy więcej.

- Chcę ci uszyć suknię w podziękowaniu za uratowanie naszego prezesa – powiedział, gdy weszli do jego pracowni. - Gdyby nie ty, zginęlibyśmy marnie pod rządami tego włoskiego matoła.  

- Pshemko, bardzo ci dziękuję, ale ja nie będę mogła tego przyjąć – mistrz pokręcił przecząco głową. - To zbyt drogi prezent. Ja wiem ile kosztują twoje suknie.

- Urszula przyjmie tę suknię – odpowiedział despotycznie, tupiąc nogą jak małe dziecko. – Chyba, że Urszula chce mnie obrazić? – Powiedział patrząc na nią podejrzliwie. Spuściła głowę.

- Nie chcę – szepnęła cicho.

- Świetnie – klasnął w dłonie. – Urszula stanie tutaj – wskazał dłonią na wybieg. – Izabello, - zwrócił się do głównej krawcowej – niech Izabella spisze wymiary. – Gdy to zrobiła, mistrz podszedł do niej i przyjrzał się jej krytycznie. Podciągnął jej spódnicę do góry. Ula szybko wyrwała mu z dłoni materiał. – Co Urszula robi? – Zapytał zaskoczony jej zachowaniem.

- Mistrzu, - powiedziała ledwo hamując łzy – myślę, że suknia powinna być dłuższa.

- Co też Urszula opowiada, to ja jestem projektantem – powiedział lekko oburzony. – Z takim nastawieniem, to Urszula nigdy nie znajdzie faceta. – Tego było już za wiele. Rozpłakała się.

- Przepraszam – szepnęła zbiegając z wybiegu i kierując się w stronę wyjścia. Chciała, aby ten dzień skończył się jak najszybciej. Miała już dosyć. Całe jej życie znów lego w gruzach. Miała wrażenie, że jej życie wychodzi na prostą, a wjechało na rondo dwupasmowe.

- Witaj piękna Heleno – powiedział pochylając się nad jej biurkiem.

- Chyba coś ci się pomyliło. – Powiedziała podnosząc wzrok znad klawiatury. – Mam na imię Violetta.

- Wiem, Helena to była taka piękna kobieta – widząc jej minę, zrezygnował z tłumaczenia. – Zresztą, nieważne – machnął ręką.

- Chciałeś coś? – Zapytała niezbyt przyjemnym tonem.

- Tak sobie pomyślałem, - podrapał się po głowie – czy nie poszłabyś ze mną do kina? – Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki, dwa bilety. Spojrzała na nie pożądliwie wielkimi oczyma, by za chwilę zrewidować swoje stanowisko.

- Chcesz mnie wykorzystać? – Zapytała podejrzliwie, przeszywając go wzrokiem.

- Nie chcę – odpowiedział patrząc jej głęboko w oczy. – Bardzo mi się podobasz i chciałbym zaprosić cię na – zająknął się – na randkę. Po tej aferze z Markiem, odechciało mi się klubów i tych wszystkich panienek. – Zaśmiał się – może się starzeję, ale chyba potrzebuję stałej partnerki.

- To o której mam być gotowa? – Zapytała wyraźnie zadowolona z jego propozycji. Olszański bardzo jej się podobał, ale odpychały ją jego ciągoty do kobiet. Nie chciała wyładować  jego łóżku jako jednorazowa przygoda.

- O osiemnastej – odpowiedział zadowolony. Spojrzała na zegarek.

- O matulu! – Krzyknęła. – Już dwunasta! Muszę się szykować – zabrała z biurka torebkę i biegiem, mimo wysokich obcasów, ruszyła do wyjścia.

- Przyjadę po ciebie! – Krzyknął za nią.

- Renata – zwróciła się do recepcjonistki, wchodząc do kancelarii następnego dnia – chcę pogadać. – Kobieta spojrzała na nią z troską.

- Wyślę tylko ten fax i już do ciebie idę – odpowiedziała. – To co się dzieje? – Zapytała zajmując miejsce w fotelu naprzeciw jej biurka. Ula rozglądała się nieobecnym wzrokiem po gabinecie, próbując ułożyć sobie w głowie to, co chce powiedzieć swojej koleżance. Na początku, chciała wygadać się Violetcie, ale wiedziała, że panna Kubasińska nie potrafi utrzymać języka za zębami, więc porzuciła ten pomysł. Po chwili zaczęła mówić.

- Wyobraź sobie, że jest dwoje ludzi – mówiła bawiąc się pierścionkiem na palcu – on piękny, męski, a ona brzydka. Dziewczyna zakochuje się w nim. On mówi jej, że zależy mu na niej. Zaczyna się romans. – Opowiadała, czując gulę w gardle. – Po kilku tygodniach, dziewczyna dowiaduje się, że to wszystko było jednym wielkim kłamstwem. On nic do niej nie czuje, a sypiał z nią tylko dlatego, żeby zaspokoić swoje potrzeby – gdy zakończyła swoją wypowiedź, podniosła na nią wzrok. – Co ona powinna teraz zrobić, skoro ona wciąż go kocha?

- Mówisz o sobie i Dobrzańskim? – Bardziej stwierdziła niż zapytała. Przytaknęła delikatnym ruchem głowy. – Powinnam była cię ostrzec – wyrzucała sobie blondynka. – Marek to pies na baby. Jest znany z licznych romansów. Rozkochuje dziewczyny, a gdy sprawią mu przyjemność – spojrzała na nią sugestywnie – pozbywa się ich jak śmieci.

- Czyli jestem śmieciem – wtrąciła i roześmiała się ironicznie z samej siebie. – Jak ja w ogóle mogłam wierzyć, że on mnie kocha, że będziemy razem – mówiła kręcąc głową z dezaprobatą. – Jestem naiwną idiotka. Pani adwokat, a dała się podejść jak dziecko - pluła sobie w brodę.

- Ula, - powiedziała łagodnie – nie jesteś ani śmieciem, ani naiwną idiotką. Osoba zakochana nie potrafi wszystkiego na zimno kalkulować. Nie widzi niepokojących sygnałów – uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco. – A wracając do twojego pytania, myślę, że powinnaś o nim zapomnieć. Nie możesz zamykać się na nowe znajomości. Nawet jeśli miałby być to przelotny romans, to może on pozwoli zapomnieć ci o tym zwyrodnialcu.

Starała się o nim nie myśleć, ale to było bardzo trudne. Kilka dni później dostała przelew, który opiewał na niebotycznie wysoką sumę. Poszła to wyjaśnić do swojego przełożonego, ale on uspokoił ją i wytłumaczył, że jest to premia od państwa Dobrzańskich za wyciągnięcie ich syna z aresztu i dowiedzenie jego niewinności. Wpadła na pomysł, aby zmienić swój wygląd. Miała wystarczającą ilość gotówki i w końcu mogła sobie na to pozwolić. Nie chciała robić tego dla Dobrzańskiego, jak jeszcze niedawno myślała, ale dla siebie. Chciała się poczuć pełnowartościową kobietą, za którą będą oglądali się mężczyźni. Nie chciała stać już w cieniu. Teraz nadszedł jej czas. Koniec z naiwną Ulką, koniec z Dobrzańskim i koniec z bylejakością. Niewiele myśląc, chwyciła swój telefon i wybrała numer do Pshemko. Odebrał po chwili.

- Witaj Urszulo – przywitał się radośnie. – Bardzo się cieszę, że dzwonisz. Mam nadzieję, że nie gniewasz się na mnie za ten incydent? – Zapytał niepewnie.

- Cześć Pshemko – powiedziała równie radośnie. – Oczywiście, że się nie gniewam, miałam po prostu gorszy dzień. – Nie chciała wdawać się w szczegóły. – Dzwonię do ciebie, bo mam pewną prośbę.

- Dla ciebie wszystko – odpowiedział kurtuazyjnie.

- Chciałabym zmienić swój wygląd – odpowiedziała speszona, jakby wstydziła się swojego pomysłu. – Proponowałeś mi to, ale odmówiłam. Teraz jednak zdecydowałam się.

- Bardzo się cieszę, że zmieniłaś zdanie – odpowiedział uradowany. – Jesteś piękna kobietą, ale twoja uroda ukryta jest pod stertą tych niemodnych ubrań. – Uśmiechnęła się promiennie słysząc słowa projektanta.

Pierwszym punktem był ortodonta, który uwolnił jej uzębienie od szpecącego aparatu. Była bardzo zadowolona z efektu. Zęby były proste i nieskazitelnie białe.  Po wizycie, spotkała się z Pshemko i Violettą przed salonem fryzjerskim. Skróciła włosy i ufarbowała je na miedziany kolor. Początkowo była pesymistycznie nastawiona do tego koloru, ale efekt był imponujący. Po wizycie w salonie fryzjerskim, poszli do optyka, gdzie Ula zakpiła soczewki kontaktowe. Ostatnim punktem były zakupy. Wymieniła całą garderobę.

Muskał usta jednej z modelek, to był jego pierwszy raz od wyjścia z aresztu. Wracał do starego życia. Szybko pozbawił ją ubrań i położył na biurku. Sam również zdjął z siebie garnitur i w samych bokserkach, dołączył do kochanki, aby oddać się cielesnym uciechom...