"Siła marzeń" część 3

Wsiedli do auta. Mimo zmroku zauważyła, że Marek kupił nowy samochód. Jaguar XE. Podobał się jej. Zdziwiła się, bo dopiero co odbyła się premiera tego modelu, a już go posiadał. Ruszyli spod firmy. Nie wiedziała gdzie jadą. Według Marka miała być to niespodzianka.  Nie pisnął ani słowa.

Jechali ponad dwadzieścia minut. Nie odzywali się do siebie. Ukradkiem spojrzała na niego.  Nie mogła oderwać wzroku od jego profilu. Był skupiony na drodze i chyba zamyślony. Ciekawe o czym myśli?-zastanawiała się. W końcu ujrzała budynek palmiarni. Ucieszyła się. Od dawna chciała tam pójść, ale nigdy nie miała czasu. Zaparkował z niezwykłą precyzją i zgasił silnik. Odwrócił głowę i spojrzał na nią. Dostrzegła iskierki radości w jego oczach.

- Gotowa?- zapytał. Przytaknęła głową.

Prowadził ją między różnymi roślinami. Poddała mu się ufnie. Nie pozwolił zatrzymać się choćby na chwilę. Ciągnął ją za rękę. W końcu doszli do strumyczka. Postanowili usiąść. Schylił się, by po chwili trzymać w ręku butelkę szampana. Wstał i odkręcił korek. Teatralnie się ukłonił i szarmancko podał Uli kieliszek z cieczą. Bez przerwy się uśmiechali.

- To za co pijemy?- spytała przekornie.

- Za twój awans, za to, że pozbyliśmy się Alexa…- zaczął wyliczać-…i za nas- dodał uważnie się jej przeglądając. Myślała, że się przesłyszała. Chciała udławić się trunkiem. Odkaszlnęła i spojrzała na niego zaskoczona.

- Za nas- powtórzyła już w uśmiechem.

- Seba, ja nie wiem, co robić? Niby Ulka jest już dyrektorem finansowym, ale jeszcze musi zgodzić się sfabrykować raport- siedział zawiedziony u gabinecie przyjaciela.

- A ja mam pomysł- uśmiechnął się szyderczo. Podsunął Markowi ulotkę.

- A co to?- nie wiedział, co o tym myśleć.

- SPA pod Poznaniem. Dostałem karnet na kilka zabiegów. Nawet chciałem tam się wybrać, ale myślę, że tobie to bardziej się przyda.

- No nie wiem stary. Może najpierw dam jej coś z tego nieszczęsnego zestawu, a dopiero w ostateczności wybiorę tę opcję- zastanawiał się. Potarł kark prawą dłonią.

- Rób jak uważasz, ale karnet cały czas czeka.

Siedział zamknięty w swoim gabinecie i bawił się swoimi samochodzikami. Zawsze to robił, kiedy rozmyślał. Zastanawiał się nad pomysłem Sebastiana. Już raz wkręcił się w jego pomysł i nie był tym zachwycony. Sumienie dawało znać o sobie. Nie chciał wykorzystywać Ulki, ale było już za późno.  Usłyszał pukanie do drzwi. Nie chciał otwierać. Chciał być w tej chwili sam. Pukanie nie ustępowało. W końcu usłyszał cichy głos:

- Marek, co się dzieje? Otwórz- to była Ula. Chciał z nią porozmawiać, ale ta sprawa dotyczyła jej. Nie mógł jej powiedzieć o tym, co tak naprawdę go dręczyło. Wpadł na pewien pomysł. Skoro tak dobrze wychodzi mi udawanie miłości, to teraz też mogę skłamać, że zamartwiam się sytuacją firmy. Podszedł do drzwi i je otworzył. Zobaczył strwożoną minę Uli. Dlaczego ona tak bardzo mnie kocha?- wyrzucał sobie.

- Marek, co się stało?

- W zasadzie to nic- odrzekł zgodnie z prawdą.

- To dlaczego snujesz się po kątach, teraz zamykasz się w gabinecie…- wyliczała.

Ale ona zna mnie bardzo dobrze-był zdumiony- lepiej niż Paulina, moja narzeczona- o ostatnim słowie pomyślał z pogardą.

- Po prostu martwię się o firmę. Miałem tyle planów na jej rozwinięcie. A ja wszystko chrzanię.  Nigdy nie usłyszę od ojca: „Synu, jestem z ciebie dumny”- dodał z goryczą.

- Marek, jesteś dobrym prezesem. To tylko chwilowe problemy- pocieszała go.

- Dzięki Ula. Zawsze jesteś przy mnie. Mam w tobie oparcie- lekko się uśmiechnął- Mam coś dla ciebie.

No co, przecież mogę jej dać jakąś błyskotkę- tłumaczył się w myślach. Podszedł do biurka i otworzył szufladę. Chwilę szperał, szukając czegoś odpowiedniego. W końcu znalazł delikatną srebrną bransoletkę z szafirowymi serduszkami. Pasuje do jej oczu.

- Dziękuję, jest piękna- jęknęła zachwycona, kiedy zakładał jej na rękę.

- Niech ci się dobrze nosi- zaczął się schylać by po chwili pocałować jej usta.