"Katusze" część 13

Kochani! 

Dziś mija rok, odkąd założyłam tego bloga.

Bardzo Wam dziękuję, że jesteście, czytacie i komentujecie!

Dziękuję, też Andziokowi, za wsparcie i za pomoc w prowadzeniu bloga.

UiM

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Seba! – krzyknął wchodząc do gabinetu swojego przyjaciela, który podskoczył na krześle wystraszony wtargnięciem. – Miałeś rację.

- Marek! – powiedział z wyrzutem. – Przez ciebie zawału dostanę – poskarżył się. – Z czym miałem rację? – zainteresował się.

- Kocham ją – odpowiedział dumnie, uśmiechając się.

- Świetnie – powiedział uszczypliwie. – Szkoda, że zrozumienie tego, zajęło ci trzy tygodnie.

- Seba, nie ważne ile, ważne, że wiem co do niej czuję, okay? – Był podekscytowany.

- Z czego ty się cieszysz? – Zapytał sceptycznie, patrząc na niego jak na idiotę.

-  No jak to z czego? – zapytał z wyrzutem. – Kiedy uświadomiłem sobie, że ją kocham, to w moim sercu rozlało się ciepło. Niemal unoszę się nad ziemią.

- Wszystko fajnie, pięknie, ale wy nie utrzymujecie kontaktu – spędził mu sen z powiek.

- Cholera – podrapał się nerwowo po potylicy. – Masz rację. Musze do niej jechać – nie czekając na reakcję Olszańskiego, wybiegł z jego gabinetu i pobiegł w stronę wyjścia. Nie chciał czekać na windę, więc zbiegł schodami na dół i z piskiem opon ruszył do kancelarii w której pracowała.

Siedziała właśnie w restauracji ze swoim nowym kochankiem. Musiała przyznać, że był bardzo przystojny. Starała się nie myśleć o Dobrzańskim, ale słabo jej to wychodziło. Mimo urody jaką posiadał model, wciąż uważała, że to Marek jest najpiękniejszym facetem na ziemi. Starała sobie wmówić, że chce tego układu i że to jest jej do szczęścia potrzebne.

- Czym się zajmujesz? – zapytał mężczyzna, popijać włoskie espresso.

- Jestem adwokatem – pokiwał ze zrozumieniem głową. – A ty dlaczego wracasz do Warszawy? Przecież Mediolan jest stolica mody – zainteresowała się.

- Podpisałem lukratywny kontrakt – uśmiechnął się wdzięcznie. – Będę twarzą męskiej kolekcji domu mody Febo & Dobrzański. – Gdy usłyszała nazwę firmy w które będzie pracował, poczuła się jakby poraził ją prąd. Cholera – zaklęła w myślach. – Czy Dobrzański będzie prześladował mnie do końca życia? – pytała sama siebie. – Chciałam o nim zapomnieć, a zaczęłam spotykać się z jego pracownikiem.

- Coś się stało? – zapytał, a ona spojrzała na niego nieprzytomnie. – Twój wyraz twarzy diametralnie się zmienił – wyjaśnił widząc w jej oczach pytanie.

- Nie, nie – zaprzeczyła szybko. – Głowa mnie rozbolała – skłamała. Nie chciała mówić mu prawdy. – Masz jakieś proszki? – zapytała, aby odwrócić jego uwagę. Bez słowa sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki z której wyjął tabletki i podał je jej. Połknęła popijając kawą.

Zatrzymał się pod budynkiem i  szybkim krokiem wszedł do środka. Miał nadzieję, że zastanie Ulę. Za recepcyjną ladą ujrzał kobietę.

- Dzień dobry – powiedział stając przed nią. – Nazywam się Marek Dobrzański i szukam pani Urszuli Schultz – wyjaśnił powód swojej wizyty. Spojrzała na niego niechętnie.

- Uli nie ma - odpowiedział chłodno.

- A kiedy będzie? – zadał pytanie, niezrażony jej nieprzyjemnym tonem.

- A co pana to interesuje? – zapytała butnie. – Pani Schultz zakończyła współpracę z panem. – Nie rozumiał dlaczego recepcjonistka jest w stosunku do niego taka opryskliwa.

- To prywatna sprawa – odpowiedział lekko poirytowany. Blondynka roześmiała się pogardliwie.

- Wy już nie macie prywatnych spraw – grzmiała. – Czego od niej chcesz? – Zapytała i nie czekając na odpowiedź, kontynuowała – jesteś podłym sukinsynem i ostatnią świnią! Ona cię kochała, a ty udawałeś, żeby zaspokoić swoje samcze potrzeby – poczuł jak zaczyna brakować mu powietrza. Nerwowym ruchem poluzował krawat i odpiął kilka guzików koszuli. – Potraktowałeś ją jak dziwkę! – nie spuszczała z tonu. – Czego jeszcze od niej chcesz? Jeszcze bardziej ją zranić? – przeszywała go wzrokiem. Miała ochotę go rozszarpać.

- Nie – zaprzeczył cicho. Był w szoku. – Nie – powtórzył już głośniej. – Ja muszę się z nią spotkać – spojrzał jej prosto w oczy. – Musze z nią porozmawiać i wszystko wyjaśnić – próbował ją przekonać.

- Za późno panie Dobrzański – powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem. – Stracił pan swoją szansę.

- Nie! – walnął pięścią w ladę. – To nie może się tak skończyć! – był bezsilny. – Ja zrozumiałem, że ją kocham! – krzyczał. Na jego słowa, recepcjonistka znów zareagowała drwiącym śmiechem.

- Ty ją kochasz? – kręciła głową z politowaniem. – Ty nikogo nie kochasz, oprócz siebie. Jesteś największym egoistą. Nie liczysz się z niczym, ani z nikim. Idź do klubu i urżnij się w trupa, a później zalicz jakąś łatwą pannę – wyrzucała z siebie słowa z pogardą. – W tym jesteś mistrzem i nikt ci nie dorówna. Pieprzony Casanova – prychnęła pogardliwie.  

- Zmieniłem się.

- Tacy jak ty, nigdy się nie zmieniają. – Wskazała dłonią na wyjście – tam są drzwi.

Ze spuszczoną głową wyszedł z kancelarii i wsiadł do samochodu. Czuł się podle. Walnął pięścią w kierownicę. Czuł jak w jego oczach zbiera się wilgoć. Nagle przypomniały mu się słowa jego matki – jeszcze kiedyś gorzko zapłaczesz. – Tak bardzo żałował, że tak ją potraktował i że wcześniej nie zrozumiał tego co do niej czuje. Być może teraz spędzałby czas właśnie z nią. Postanowił, że nie odpuści. Obiecał sobie, że zrobi wszystko żeby ją odzyskać. Nie może jej stracić. Nie teraz, gdy zrozumiał, że to ona jest najważniejszą kobietą na świecie. Odpalił silnik i z piskiem opon włączył się do ruchu. Postanowił jechać do rodziców. Miał nadzieję, że oni będą mieli numer jej komórki. Jechał jak w amoku. Nie zwracał uwagi na znaki. Po niecałej godzinie wjechał na podjazd rodzinnego domu. Wysiadł z pojazdu i wbiegł do domu.

- Mamo! – krzyknął będąc w korytarzu. – Mamo, gdzie jesteś?

- Marek? Dlaczego tak krzyczysz? Coś się stało? – zapytała schodząc ze schodów.

- Masz numer do tej pani adwokat? – zapytał nerwowo.

- Mam – spojrzała na niego z troską. – Masz jakieś kłopoty? – podeszła do szafki i zaczęła szukać jej wizytówki.

- Nie mam, ale muszę się z nią pilnie skontaktować – odpowiedział nerwowo przestępując z nogi na nogę. – To bardzo dla mnie ważne – wziął od matki sztywny kartonik z numerem. – Musze lecieć – ucałował ją w policzek. – Do zobaczenia i dzięki mamo – wybiegł z domu.
- Do zobaczenia – szepnęła już sama do siebie, próbując zrozumieć dziwne zachowanie syna.

- Witaj Ula – powiedziała Renata, gdy usłyszała głos swojej przyjaciółki w słuchawce. – Przepraszam, że przerywam ci urlop, ale był tu dzisiaj ten… - powstrzymała się, aby nie użyć  niecenzuralnego słowa – ten dupek.

-  Część Renata – odpowiedziała mało radosnym głosem. – Czego chciał? – próbowała wmówić sobie, że wcale ją to nie interesuje, że Dobrzański jest tylko przykrym epizodem.

- Wyobraź sobie, że przyszedł do ciebie, bo chciał z tobą porozmawiać. Powiedziałam mu co o nim myślę i o tym, że znasz prawdę. Chyba nieźle nim wstrząsnęło, bo aż duszno mu się zrobiło – zaśmiała się. – A to, co powiedział na koniec, prawie zwaliło mnie z nóg. Powiedział, że zrozumiał, że cię kocha. Ma tupet – westchnęła. – Później pokazałam mu gdzie są drzwi i tak się skończyła wizyta panicza Dobrzańskiego w naszych skromnych progach. – W milczeniu słuchała tych rewelacji. Miała mieszane uczucia. Z jednej strony chciała i miała nadzieję, że on naprawdę zrozumiał to, że ją kocha, ale z drugiej strony nie chciała być znów jego zabawką, którą pobawi się, a jak mu się znudzi, to zostawi ją. Rzuci w kąt.

- A może on naprawdę zrozumiał, że coś do mnie czuje? – szepnęła.

- Ulka – jęknęła sekretarka. – Nie pozwól żeby znów zrobił cię na szaro – przekonywała ją. – Tacy jak on, nigdy się nie zmieniają. Oni tylko lepiej udają. – Zapadła niezręczna cisza, którą przerwała blondynka  - a co u ciebie? Poznałaś kogoś? – zapytała wyraźnie zainteresowana.

- Ta – bąknęła bez przekonania. – Wysoki, przystojny szatyn. Model z Warszawy. Szarmancki i bardzo miły – wymieniała jego zalety. – Tylko pan Krupa ma jedną bardzo poważną wadę.

- Jaką? – Zapytała zaintrygowana? – Chrapie?

- Pudło – zaśmiała się. – Będzie pracował dla Marka.

- O shit – szepnęła i zamyśliła się. – Zaraz, zaraz – powiedziała po chwili. – A co to ma do rzeczy? To, że pracuje dla Dobrzańskiego to żadna wada, a można nawet uznać, że zaleta.

- Oszalałaś?

- Masz idealną okazję, aby odegrać się na nim – zaśmiała się.

Nie była przekonana co do pomysłu recepcjonistki. Nie było dane jej długo się nad tym zastanawiać, bo chwilę po zakończonej rozmowie, odebrała telefon, który wprawił ją w osłupienie...