"Siła marzeń" część 2

NIESPODZIANKA!!! Dzisiaj są moje 18-ste urodziny, dlatego, żeby to uczcić specjalnie dla Was druga część opowiadania "Siła marzeń". Zapraszam do czytania!!! :)

- Cześć Seba, co tam?- Zapytał, wchodząc do gabinetu Olszańskiego i uśmiechając się.

- A co ty taki radosny?- Zagaił blondyn.

- Wszystko mi się układa, więc co mam płakać?- kłamał. Szczerze mówiąc cieszył się na spotkanie z Ulą, choć sam nie dopuszczał do siebie tej myśli.

- A no chyba, że tak - uwierzył - Mam coś dla ciebie - zaśmiał się i podał mu pełną torebkę.

- Seba, ty nie pomyliłeś mnie z kimś innym?- zapytał zdezorientowany, widząc biżuterię. Wziął pierwszą lepszą bransoletkę do ręki i uważnie się przyglądał jej.

- To jest dla Ulki.

- To czemu dajesz mi, a nie jej?- był w takim szoku, że nie docierał do niego sens słów Olszańskiego.

- To ty będziesz jej dawał, wiesz dla podtrzymania waszego związku. Wiesz teraz musi zgodzić się na fotel dyrektora finansowego- ostatnie słowa wyartykułował. W tym samym momencie zadzwonił telefon Marka.

- Dobra, ja muszę lecieć- odpowiedział, patrząc na wyświetlacz. Szybko zerwał się z krzesła i rzucając torebkę na biurko kadrowca wyszedł na korytarz. Seba postanowił wrzucić zestaw prezentów do szuflady Marka.   

- Ula, wiesz co i jak. Dasz radę, wierzę w ciebie- patrzył w jej przestraszone oczy.

- Marek- zawahała się- a co jeśli przegram konkurs?

- Nie możesz przegrać- krzyknął, jednak po chwili zmitygował się- ty nie przegrasz. Z kim, Turkiem?

- A co będzie jeśli wygram? Marek, Sportivo ma słabe wyniki, a ja nie będę kłamała- ściszyła głos. Przez chwilę stali w milczeniu. Nie wyobrażał sobie tego, że Ulka nie wygrałaby konkursu. Jej pytania uzmysłowiły go, że może chcieć specjalnie się podłożyć. Jego czujność nie ucichła. Przybliżył się do jej twarzy i subtelnie pocałował. Ten moment przerwało pukanie do drzwi. Oderwali się od siebie. W drzwiach stanęła Paulina. No tak, zapomniałam, że ma narzeczoną. Nienawidziła tego słowa.

- Marek, może wyjdziemy razem na lunch. Ostatnio jesteś tak zapracowany. Kiedy ostatnio wyszliśmy razem?- zapytała, nie czekając na odpowiedź- No widzisz, nawet nie pamiętasz- kontynuowała- A właśnie- zwróciła się do Uli- Krzysztof już na ciebie czeka. Powodzenia- dodała z pogardą.

- To ja już pójdę- odezwała się Cieplak.

- Powodzenia Ula, dasz radę- uśmiechnął się.

- Dlaczego to właśnie ją wybrałeś na kandydata na stanowisko dyrektora finansowego?- to było ostatnie zdanie, jakie Ula usłyszała.

Trzydzieści minut krzątał się po korytarzu. Co chwilę zaglądał przez szybę do Sali konferencyjnej. Czuł, że Ula może chcieć się podłożyć. Że będzie specjalnie źle odpowiadała na pytania. W końcu otworzyły się drzwi i został poproszony do środka. Czekał z niecierpliwością na werdykt.

- Zostałem poproszony o rozstrzygnięcie konkursu na stanowisko dyrektora finansowego firmy- zaczął oficjalnie Krzysztof- Muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem kompetencji obu kandydatów. Pani Urszulo- zwrócił się do szatynki- Będę szczery, nie spodziewałem się, że tak młoda osoba, można powiedzieć od razu po studiach może prezentować tak szeroką wiedzę i dojrzałe poglądy…

- Dziękuję- lekko się uśmiechnęła. Cały czas była bacznie obserwowana przez Marka.

-…Myślę, że przed panią długa i wspaniała kariera. Może kiedyś zostanie pani prezesem firmy- kąciki jej ust podniosły się- Ale na razie musi się pani zadowolić stanowiskiem dyrektora finansowego.

- Słu…słucham?- zapytała zdezorientowana.

- To pani zastąpi Alexa. Gratuluję pani- popatrzyła na Marka. Ujrzała jego uśmiech, który próbował ukryć. Potem jej wzrok przeniósł się na Febo. Patrzył na Adama złowrogo.  Dalej nie mogła uwierzyć, że to właśnie ona wygrała. W głowie kłębiły się myśli:  co ja teraz zrobię? Przecież nie będę kłamała, a raport będę musiała napisać. Kolejny dylemat do przemyślenia. Ja to umiem się wpakować.

- Ula- zapiszczały- gratulacje. Wiedziałyśmy, że sobie poradzisz. To teraz nie będziesz się zadawała z nami. Za nisko dla pani dyrektor- zaśmiały się.

- Dziewczyny, wiecie, że nic się nie zmieniło.

- Dobra my lecimy, bo jeszcze pani dyrektor obetnie nam premię- uciekły uśmiechnięte, każda w swoją stronę.

Po gratulacjach dziewczyn zostali sami:

- Ula tak jak ci obiecałem, zabieram cię po pracy w niezwykłe miejsce. Musimy uczcić twój awans. Muszę przyznać, że beze mnie nie dałabyś rady- na policzkach wykwitły urocze dołeczki.- No to do siedemnastej- zostawił zaskoczoną Ulę.