"Katusze" część 12

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Chyba muszę wyjechać – powiedziała siedząc w kawiarni z Renatą. To miasto nie pozwala mi o nim zapomnieć – mówiła zmęczonym głosem.

- Ale jak to wyjechać? Dokąd? – Dopytywała recepcjonistka.

- Do Niemiec – rzekła tonem wyprutym z emocji, tępo wpatrując się w stojącą prze nią filiżankę ze smolistą cieczą.

- Ulka, - westchnęła – jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Proszę cię, przemyśl jeszcze raz swoją decyzję – mówiła ze łzami w oczach.

- Przemyślałam – powiedziała ledwo słyszalnie. – Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym mam większą ochotę uciekać stąd gdzie pieprz rośnie – zaśmiała się gorzko. – Byłam jego zabawką. Świadomość, że osoba którą kochasz ma cię za śmiecia i bawi się tobą, nie jest fajna – przyjaciółka patrzyła na nią ze współczuciem. Najchętniej pojechałaby do Dobrzańskiego i urwałaby mu co nieco.

- A może zanim zdecydujesz się wyjechać z Polski, jedz na jakieś wakacje – uśmiechnęła się. – Może kogoś poznasz, zabawisz się – przekonywała ją. – Nie będziesz wtedy myślała o nim.

- Dobrze – powiedziała ugodowo. – Ale jeśli to nie pomoże, pakuję walizki i pierwszy lot do Frankfurtu jest mój – zastrzegła.

- Cześć stary – powiedział wchodząc do gabinetu Olszańskiego. Nie wyglądał najlepiej.

- Cześć – odpowiedział odrywając wzrok od komputera. – Wszystko ok.? – Zapytał. – Nie wyglądasz najlepiej? 

- Prezes przez chwilę milczał, jakby nie wiedział co ma powiedzieć. Po chwili zebrał się i spojrzawszy w oczy przyjacielowi powiedział – nie wiem. Coś się ze mną dzieje. Odkąd wyszedłem z pudła, nie spałem z żadną kobietą – wyjaśnił. – Czuję jakiś wewnętrzny opór – westchnął. – Nawet moje ciało nie reaguje na kobiece wdzięki – skarżył się. – Próbowałem kilka razy i nic – Olszański słuchał go w skupieniu.

- A panna Schultz? – Zaświtała mu pewna myśl.

- Co panna Schultz? – Zapytał nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

- Może się w niej zakochałeś? – Wypalił, a prezes wbił w niego swoje zdumione spojrzenie. - Impotencja z miłości - śmiał się do rozpuku, nie zważywszy na dezaprobatę juniora.

- Chyba żartujesz – prychnął kpiąco. – Ile razy mam ci powtarzać, że nie mogę być z takim czymś? W życiu nie widziałem brzydszej dziewczyny. Stać mnie na coś lepszego – w Sebastianie aż się zagotowało. – Poza tym nie rozmawiałem z nią od wyjścia z aresztu, może sama zrozumiała, że nie pasuje do mnie?

- Przestań ją w końcu obrażać. Jeździsz po niej jak po łysej kobyle – mówił pretensjonalnym tonem. – Należy się jej chociaż odrobina szacunku. Żeby wyciągnąć ciebie z aresztu, musiała złamać prawo. Podstawiła świadka, a za to może stracić prawo do wykonywania zawodu. -  Wycelował w niego palcem. – jesteś pieprzonym egoistą i snobem. Rozkapryszony jedynak, wielki panicz, który myśli, że wszystko mu się należy. Pan świata – zakpił. Obrażony prezes poderwał się z krzesła i szybkim krokiem opuścił gabinet dyrektora, trzaskając za sobą drzwiami.

- Jeśli się nie ma argumentów to najlepiej wyjść i trzasnąć drzwiami! – Krzyknął za nim. – Prawda w oczy kole!

Sebastian bardzo zmienił się pod wpływem uczucia, które narodziło się między nim, a sekretarką Marka, Violettą. Uwielbiał, gdy przekręcała przysłowia. Była taka rozkoszna. Swego czasu chodził z Markiem do klubu na szybki podryw, ale nigdy nie podejrzewałby, że jego przyjaciel jest takim dupkiem. Traktował kobiety, gorzej niż psa. Był miły i szarmancki, dopóki nie osiągnął swojego celu. Zastawiał się jak mógł tego nie zauważyć? Sam nie był fair w stosunku do tych dziewczyn, ale nigdy nie traktował ich aż tak przedmiotowo. Miał resztki ludzkich uczuć i odruchów.

Nie chciało jej się rezerwować biletów, noclegów i organizować innych atrakcji, więc postanowiła skorzystać z biura podróży. Wracając z sądu, przechodziła obok jednego z takich biur. Niewiele się zastawiając, weszła do środka. Usiadła przy biurku, naprzeciwko przystojnego pracownika firmy.

- Witam panią, - obdarzył ja uśmiechem – w czym mogę pomóc? – Zapytał uprzejmie.

- Dzień dobry, chciałabym zarezerwować wycieczkę – pokiwał głową ze zrozumieniem.

- Dokąd? – Zapytał pisząc coś na klawiaturze.

- Nie wiem, jeszcze  – uśmiechnęła się zażenowana. – Miałam nadzieję, że pan coś mi doradzi.

- Mamy bardzo tanią wycieczkę do Mediolanu. – Powiedział, sprawdziwszy w systemie. – Jeden z naszych klientów zrezygnował w ostatniej chwili – wyjaśnił. – Niestety wyjazd jest bardzo szybko, bo za dwa dni, w piątek – uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Biorę. – Nie miała żadnych nowych spraw i już wstępnie rozmawiała z przełożonym, który dał jej zielone światło. Zależało jej, aby jak najszybciej opuścić Warszawę. W piątkowy poranek, zjawiła się na warszawskim Okęciu. Odprawa odbyła się bardzo sprawnie. Po niedługim locie wysiadła na płycie lotniska w Mediolanie. Transportem zorganizowanym przez biuro podróży pojechała do hotelu. Rozpakowała walizkę i wzięła orzeźwiającą kąpiel. Po locie czuła się trochę otępiała i skołowana. Po kolacji postanowiła iść na spacer. Szła malowniczymi uliczkami miasta, gdy nagle znalazła się pod klubem. Spojrzała na siebie krytycznie. Ubrana była w wysokie szpilki, obcisłe spodnie i białą tunikę. Ten strój był chyba odpowiedni do takiego miejsca. Nie zwlekając, weszła do środka. Rozejrzała się po sali, na której tańczyli ludzie, po środku zauważyła duży bar. Zająwszy miejsce na wysokim krześle, zamówiła sobie drinka. Po chwili, obok niej usiadł bardzo przystojny mężczyzna.

- Cześć, jestem Radek. – Powiedział po angielsku.

- Ula – odpowiedziała. – Skąd jesteś? – Zapytała zaintrygowana jego imieniem.

- Pochodzę z Polski – odparł i obdarzył ją promiennym uśmiechem ukazując garnitur białych zębów.

- Ja też mieszkam w Polsce – powiedziała już po polsku i odwzajemniła uśmiech.

Porozmawiali jeszcze chwilę później mężczyzna zaproponował taniec, na który skwapliwie się zgodziła. Postanowiła, zgodnie z radą Renaty, nie uciekać przed nowymi znajomościami. Dowiedziała się, że jest modelem i wraca do Polski tego samego dnia, co ona. Wypili jeszcze kilka drinków, a później wszystko straciło ostrość i urwał jej się film…

Siedział w swoim gabinecie, zatopiony we własnych myślach. Nie rozumiał co się z nim dzieje. Nawet nie mógł przespać się z przypadkowo poznaną dziewczyną. Jego ciało nie reagowało na kobiece wdzięki, a poza tym miał wrażenie, że wcale tego nie chce. Czuł jakąś wewnętrzna blokadę. Może Seba ma rację? – Pytał sam siebie. – Czy ja się w niej zakochałem? – Kręcił z rezygnacją głową. – Może rzuciła na mnie jakiś urok, albo klątwę. Bez sensu. Nie kocham jej, to pewnie wyrzuty sumienia. A może jednak?

Obudziła się w pokoju hotelowym z tępym bólem głowy. Próbowała otworzyć oczy, ale promienie słoneczne wpadające przez duże okna, skutecznie jej to uniemożliwiały. Dopiero przy któreś z prób udało jaj się. Sięgnęła dzbanek stojący na szafce nocnej i nalała sobie wody do szklanki, którą opróżniła jednym duszkiem. Odstawiła naczynie i przetarła dłonią twarz. Spojrzała na drugą stronę łóżka. Ku jej zaskoczeniu leżał w nim nagi mężczyzna. Spojrzała pod pościel, ona również nie posiadała na sobie ani skrawka materiału. W jej głowie rozpoczęła się gonitwa myśli. Dopiero po chwili przypomniały jej się wydarzenia z poprzedniego dnia. Klub, Radek, taniec, drink i… i wtedy urwał jej się film. Uśmiechnęła się do siebie – może uda mi się wyleczyć z Markoholizmu? Czuła wyrzuty sumienia, ale szybko je stłumiła, powtarzając sobie, że nic ją z Dobrzańskim nie łączy i jest wolną kobietą. Wmawiała sobie, że tego chce i potrzebuje. Podziałało. Po chwili, szatyn otworzył swe oczy i przeciągnął się rozkosznie. Utkwił w niej swój wzrok i uśmiechnął się promiennie.

- Witaj królewno – powiedział uwodzicielskim tonem i delikatnie musnął jej usta.

- Hej – odwzajemniła uśmiech. – Zejdziemy na śniadanie? – Zaproponowała. – Burczy mi w brzuchu.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – poderwał się z łóżka i założył bokserki, które znalazł na podłodze. Po posiłku, usiedli na ławce w parku położonym obok hotelu. Mężczyzna spojrzał na zegarek i powiedział do swojej towarzyszki – niestety ja muszę już iść – podniósł się z ławki. – Obowiązki wzywają - westchnął przeciągle. – Spotkamy się jeszcze? – Zapytał z nadzieją, intensywnie wpatrując się w jej oczy.

- Radek, - westchnęła – ja nie chcę nic na poważnie – spojrzał na nią z zainteresowaniem. – Chcę abyśmy czerpali z tego – zatrzymała się na chwilę – związku jak najwięcej, ale ślubu z tego nie będzie – postawiła sprawę jasno. W jej głowie cały czas czaiła się nadzieja, że ona i Marek będą kiedyś razem. – Jeśli to przestanie nam wystarczać, albo satysfakcjonować, rozstaniemy się.

- Rozumiem – pokiwał głową. – Zgadzam się na twoje warunki. Tu masz mój numer – Wręczył jej kartkę na której zapisane były staranie cyfry i imię. – Zadzwoń – pochylił się na nią i namiętnie wpił się w jej usta.

- Obiecuję – szepnęła, chowając kartkę do torby.