"Katusze" część 15

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Marku, - powiedział Krzysztof wchodząc do gabinetu syna – dzwonili Febo, chcą się spotkać i porozmawiać.

- Nie wiesz o co może chodzić? – dopytywał.

- Może o zwrot tych pieniędzy, które wyprowadzili z firmy? – Marek pokiwał ze zrozumieniem głową.

- O której to spotkanie? – patrzył na ojca wzrokiem zbitego psa.

- Za godzinę w konferencyjnej – odpowiedział bacznie mu się przyglądając. – Marek, wszystko w porządku?

- Tak, tak, jasne – odpowiedział szybko. – Dlaczego pytasz? - starał się wyglądać przekonywająco.

- Ostatnio dziwnie się zachowujesz. Snujesz się jak cień. Nie ma w tobie życia – wyjaśnił.

- Wydaje ci się – odpowiedział wymijająco. Krzysztof pokręcił z dezaprobatą głową.

- Pamiętaj synu, że możesz ze mną o wszystkim porozmawiać.

- Dzięki tato, ale naprawdę nic się nie dzieje – nie chciał wtajemniczać ojca w swoje sercowe problemy. Gdyby opowiedział mu, co zrobił Uli, z pewnością nie byłby zadowolony z jego postępowania, nie tak go wychowali. Krzysztof odwrócił się na pięcie i wyszedł z gabinetu.

Siedział w konferencyjnej wraz  z rodzicami w oczekiwaniu na rodzeństwo Febo. W dłoni obracał długopis z logiem firmy, nie miał najmniejszej ochoty na to spotkanie. Ostatnio na nic nie miał ochoty. Gdy Ulka odcięła się od niego, poczuł się tak, jakby zeszło z niego całe powietrze. Wszystko robił mechanicznie, nie zastanawiając się nad tym. Jego myśli cały czas zaprzątała piękna pani adwokat. Wiedział, że cierpi na własne życzenie. Gdyby nie był taki gruboskórny, egoistyczny i zapatrzony w siebie, byłby teraz szczęśliwy z kobietą swojego życia. Usłyszał jak otwierają się drzwi, w których zobaczył Paulinę, gdy zobaczył kobietę wchodzącą za nią, gwałtownie poderwał się z miejsca, przewracając przy tym krzesło. Po przywitaniu, gdy wszyscy zajęli miejsca, głos zabrała Ula.

- Paulina i Aleks chcieliby spłacić swój dług, przekazując państwu udziały w Febo & Dobrzański. Rzeczoznawca oba pakiety akcji, wycenił na osiemset pięćdziesiąt tysięcy złoty, a zasądzona suma, którą moi klienci są zobowiązani zwrócić wynosi o sto tysięcy mniej – wyjaśniła. – Czy byliby państwo usatysfakcjonowani takim rozwiązaniem?

- Myślę, że tak – zabrał głos senior. – Nie chcemy robić wam problemów – zwrócił się do Pauliny i Aleksa. – Mogliście przyjść do nas, kiedy mieliście kłopoty. Pomoglibyśmy wam - siedzieli ze spuszczonymi głowami i nie odezwali się ani słowem. 

- Jeszcze pozostaje sprawa tej pozostałej ilości udziałów. Moi klienci chcą również je sprzedać. Czy byliby państwo zainteresowani, czy mamy szukać kupca spoza firmy?

- Odkupimy te pozostałe udziały – znów odpowiedział Krzysztof. Marek siedział w milczeniu i bacznie obserwował swoją ukochaną. Udało mu się nawet wyjąć telefon i niezauważenie zrobić jej zdjęcie. Chciał mieć ją blisko, chociaż w takiej postaci. Nie raz wieczorami, wyobrażał sobie ją, teraz przynajmniej będzie mógł popatrzeć sobie na jej zdjęcie.

Krzysztof zadzwonił do zaprzyjaźnionego notariusza, który sporządził akt notarialny. Po przeczytaniu dokumentu, Febo podpisali go bez słowa. Chcieli już wyjść, gdy zatrzymał ich głos Heleny.

- Co zamierzacie teraz robić? – zapytała zatroskana. Mimo, że bardzo ich skrzywdzili, wciąż byli jej bliscy. Byli prawie jej dziećmi.

- Wracamy do Milano – odpowiedział Aleks. – Zatrzymamy się u naszej babci i poszukamy pracy, albo spróbujemy założyć własną firmę.

- Życzę wam powodzenia – uśmiechnęła się do nich pokrzepiająco. – Odwiedźcie nas czasem - oboje wiedzieli, że nigdy nie skorzystają z tej propozycji. Przekroczyli Rubikon i nic tego nie zmieni, nic nie naprawi ich błędów. 

Zaraz po rodzeństwie Febo, salę opuściła Ula. Marek chciał z nią porozmawiać. Miał nadzieję, że tym razem uda mu się. Nie czekając poderwał się z krzesła i również opuścił konferencyjną. To, co zobaczył, ścięło go z nóg. Jego ukochana była w ramionach innego mężczyzny. Całowali się. On ją dotykał. Odpiął kilka górnych guzików koszuli, bo czuł jak zaczyna brakować mu powietrza. Oparł się dłonią o ścianę i zacisnął powieki. Nie chciał na to patrzeć.

„Powieki są po to, żeby nie patrzeć
Jak odchodzisz na zawsze.”

Zawrócił i szybkim krokiem ruszył do gabinetu dyrektora HR ‘u. Musiał się komuś wygadać. Wiedział, że Sebastian jest jego sojusznikiem i być może doradzi mu, co powinien zrobić. Otworzył drzwi i wszedł bez pukania. Jego wzrok był rozbiegany, a oddech urywany.

- Mówi ci coś nazwisko Krupa? – zapytał ni stąd ni zowąd. – Radosław Krupa? – sprecyzował.

- To nie jest twarz naszej męskiej kolekcji? – zapytał po chwili namysłu.  

- Jest! – wysyczał przez zaciśnięte zęby, ledwo hamując krzyk.

- Coś z nim nie tak? – dopytywał Olszański. – Zrezygnował z tego kontraktu?

- Nie! – aż się w nim gotowało. – Zabrał mi Ulkę.

- Oni są parą? – powiedział wyraźnie zaskoczony, podrywając się z miejsca. – Stary, nie masz łatwo – popatrzył na niego ze współczuciem i poklepał go po ramieniu.

- Ja muszę ją odzyskać – powiedział patrząc mu prosto w oczy. – Jest najważniejszą osobą w moim życiu – krążył po gabinecie jak satelita.

- No to pozbądź się go – doradził mu kadrowy.

- Jak? – zapytał zatrzymując się w miejscu. Dyrektor wywrócił tylko oczami.

- Ja mam ci mówić jak pozbyć się rywala? Sam coś wymyśl. Gdybyś nie odstawił tej szopki, nie miałbyś teraz problemu - prychnął.

- Dzień dobry pani Zosiu – powiedziała wchodząc do sądowego archiwum. – Czy mogłaby pani  sprawdzić mi adres zamieszkania niejakiego Józefa Cieplaka? – postanowiła odszukać swojego ojca, którego nigdy nie miała okazji poznać.

- Niestety – pokręciła przecząco głową. – Ochrona danych osobowych, sama rozumiesz – kobieta napisała coś na klawiaturze komputera i znacząco spojrzał na Ulę. – Ja pójdę odłożyć te dokumenty na miejsce – chwyciła jakieś teczki i ruszyła w głąb sali. Ula uśmiechnęła się do niej promiennie i gdy tylko kobieta zniknęła za wysokimi, przepastnymi regałami, zajęła jej miejsce i spisała adres swojego ojca. Słysząc, że Zofia wraca na swoje miejsce pracy, wstała z jej krzesła i zajęła miejsce, w którym uprzednio stała.

- Skoro nie może mi pani pomóc, pójdę już. – Przechodząc obok niej, szepnęła jej do ucha – dziękuję.

Siedział w swoim gabinecie i zastanawiał się jak pozbyć się swojego rywala. Nie przyjmował do wiadomości, że Ula może być z tym modelem, a nie z nim. Błądził, skrzywdził ją, wykorzystał, ale zrozumiał swoje błędy, zrozumiał, że kocha ją nad życie. Miał nadzieję, że panna Schultz wybaczy mu i pozwoli wszystko naprawić. Jak go się pozbyć? – zadawał sobie to pytanie po raz setny. – Może wrzucę go do Wisły? – uśmiechnął się chytrze do swojego niecnego pomysłu. – W sumie, dlaczego nie?

Jego rozmyślania przerwał dźwięk otwierających się drzwi. Miał nadzieję, że to Sebastian przyszedł, aby pomóc w pozbyciu się głównego modela. Jednak szybko przypomniał sobie, że Olszański jest teraz na randce z zakręconą Violettą. Odwrócił się przodem do drzwi, w których zobaczył jedną z modelek. Jeszcze jej mi tu brakowało - pomyślał niezadowolony z wizyty kobiety.

- Stało się coś? – zapytał oficjalnie.

- Ostatnio chodzisz taki smutny, - okrążyła jego biurko i stanęła obok niego – więc przyszłam cię trochę pocieszyć – chwyciła go za krawat. Niespodziewanie wpiła się w jego usta. Złapał ją za ramiona i oderwał od siebie.

- Co ty, do cholery robisz? – wrzasnął. – Nigdy więcej tego nie rób! – patrzył na nią ze wściekłością. – Jeśli to się powtórzy, rozwiążę z tobą kontrakt i zniszczę cię. Nigdzie nie znajdziesz pracy – nie spodziewała się takiej reakcji. Miała nadzieję na seks z prezesem. Była pewna, że on również będzie tym zainteresowany.

- Przepraszam – szepnęła i szybko wyszła z jego gabinetu.

Wracając z sądu, poczuła mdłości. Znów. Męczyły ją one od dwóch dni. W jej głowie zaświtała myśl, której się przeraziła. Kupiła w aptece test ciążowy. Gdy weszła do mieszkania, od razu pobiegła do łazienki. Wymiotowała. Umyła twarz w lodowatej wodzie i sięgnęła do torebki po test. W napięciu oczekiwała na wynik. Gdy na plastikowym przedmiocie zobaczyła dwie kreski, nogi się pod nią ugięły. - Nie, nie! To nie może być prawda. Czyje jest to dziecko? – pytała samą siebie. – Po tym jak byłam z Markiem, normalnie miałam okres, czyli Radka – z jej oczu popłynęły łzy. – To miał być tylko seks, a tu taka wpadka.  Jak ja mu to powiem? Pieprzone tabletki! Przecież my nawet nie jesteśmy parą…