"Katusze" część 20

W styczniu radości,
w lutym miłości,
w marcu pogody,
a w kwietniu swobody,
maj niech zakwita,
czerwiec niech bryka,
lipiec przypali,
sierpień rozpali,
we wrześniu - szczęścia bez liku,
tak samo w październiku,
niech listopad zauroczy,
a grudzień miło zaskoczy,
roku tego Nowego życzymy szalonego! 

Życzą Ula i Marek Dobrzańscy oraz Andziok

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Może mi powiedzieć, dlaczego go tak traktujesz? – zapytała pretensjonalnie panna Schultz, wchodząc do kancelarii, po miło spędzonym lunch ‘u w towarzystwie ukochanego.

- Już zapomniałaś co ci zrobił? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Nie zapomniałam, - zaprzeczyła – ale on naprawdę się zmienił. Mówi mi, że mnie kocha i daje mi tysiące dowodów tego uczucia.

- Dobre sobie – zaśmiała się pod nosem. - A jak był w areszcie, to tych dowodów już ci nie dawał? Wtedy łgał, to może i teraz też.

- Przestań! – warknęła. – Nie pozwolę ci wejść między nas! Dlaczego mącisz mi w głowie? – zapytała płaczliwie i uciekła do swojego gabinetu.

- Ula! – zawołała za nią. – Przepraszam, - szepnęła wszedłszy do pomieszczenia przyjaciółki – nie chcę ci mącić w głowie. Ja po prostu martwię się o ciebie. Pamiętam jak cierpiałaś po tym, jak dowiedziałaś się prawdy i nie chcę, żebyś znów po nim płakała. On nie jest tego wart.

- Jest tego wart – zaprotestowała. – Marek jest cudownym i troskliwym facetem. Ja wiem, że on mnie kocha naprawdę. Jestem tego w stu procentach pewna.

- Obiecuję, że nie będę już ingerować w wasz związek – obiecała. – Ale pamiętaj, gdyby coś się działo, zawsze możesz do mnie przyjść - zapewniła. - Chodź tu do mnie – wyciągnęła do niej ręce. Ula uśmiechnęła się delikatnie i podszedłszy, wtuliła się w blondynkę.

- Dziękuję – szepnęła jej na ucho.

Był szczęśliwy, jak chyba nigdy w życiu. Miał u swego boku kobietę, którą kochał i która kochała jego. Nie brakowało mu już przelotnych romansów i szybkiego, niezobowiązującego seksu. Gdy w końcu poznał smak miłości, już wiedział, że najwięcej szczęścia i przyjemności sprawia akt przeżyty z ukochaną. Jeszcze niedawno, wierność była mu obca. Nie potrafił jej dotrzymać. Teraz nie wyobrażał sobie, że mógłby zdradzić Ulkę. Nie potrafiłby. Zaparkował samochód i z uśmiechem na ustach ruszył w kierunku wejścia do firmy.

- Marek? – usłyszał głos mężczyzny. – Marek Dobrzański?

- Janek, - powiedział odwróciwszy się do mężczyzny – kopę lat. Co u ciebie słychać? – Zapytał z uśmiechem na ustach. – Po studiach tak nagle zniknąłeś.

- No trochę się wydarzyło – uśmiechnął się tajemniczo. – Zaraz po studiach wyjechałem do Londynu. Dostałem tam dobrze płatna pracę – wyjaśnił. – Dopiero niedawno wróciliśmy do Polski.

- Wróciliśmy? – zapytał lekko zdezorientowany Dobrzański.

- Aa, bo ty nic nie wiesz… Ożeniłem się i zostałem ojcem – sugestywnie spojrzał na dziecko, które trzymał za rączkę.

- Stary, gratuluję – uściskał go, a następnie przykucnął przy małej dziewczynce. – Cześć, jestem Marek – wyciągnął do niej dłoń. Mała była bardzo nieśmiała i schowała się za nogami ojca. – Jak masz na imię?

- Tasia – wysepleniła, a mężczyźni roześmiali się serdecznie.

- Ile ma lat? – zapytał Dobrzański przyjaciela.

- Kasia kilka dni temu skończyła dwa latka – wyjaśnił. – Właśnie wracamy ze szczepienia, tu w pobliżu jest przychodnia - wyjaśnił. - A co u ciebie? Masz żonę, dziecko? – zainteresował się.

- Nie mam ani żony, ani dziecka - odpowiedział kręcąc przecząco głową.

- To na co ty czekasz, stary koniu? – zaśmiał się. Spojrzał dyskretnie na zegarek - przepraszam cię Marek, ale musimy już lecieć. Może jakoś później się zdzwonimy.

- Jasne, tu masz moją wizytówkę – wręczył mu kartonik. – Odezwij się.

Jan był przyjacielem Marka i Sebastiana ze studiów. Razem chodzili do klubów i wyrywali panienki na jedną noc. Zaraz po ukończeniu uczelni, Jan wyjechał zagranicę i słuch o nim zaginął. Teraz nagle wrócił i to z żoną, i dzieckiem. Cała trójka się zmieniała. Marek był oczarowany córką przyjaciela. Mała była bardzo urocza i taka nieśmiała.

Obiecał żonie, że wyciągnie ich syna z więzienia. Sąsiad polecił mu kancelarię, z której usług, on sam niedawno korzystał. Podobno była to jedna z najlepszych kancelarii w Warszawie.

Stanął przed kamienicą i z duszą na ramieniu wszedł do środka.

- Dzień dobry – przywitał się niepewnie.

- Dzień dobry – odpowiedziała mu recepcjonistka. – W czym mogę pomóc? – zapytała uśmiechając się serdecznie.

- Szukam adwokata – odpowiedział lakonicznie.

- A co się stało? – ciągnęła go za język. – Przepraszam, że tak wypytuję, ale muszę wiedzieć to, żeby pokierować pana do odpowiedniego prawnika – wyjaśniła.

- Mój syn został zatrzymany za pobicie, kradzieże samochodów i przemyt narkotyków – mówił nie patrząc kobiecie w oczy. Wstydził się tego, o co oskarżony jest jego syn.

- Czyli prawo karne – mruknęła do siebie pod nosem. – Zapraszam do tego gabinetu – wskazała dłonią na odpowiednie drzwi.

Siedziała pochylona nad dokumentami, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Nie odrywając wzroku od kartek, zaprosiła gościa do środka.

- Dzień dobry – usłyszała głos mężczyzny, który wydawał jej się znajomy. Gwałtownie podniosła głowę. Teraz była już pewna. To był jej ojciec. Zastanawiała się, czego mógł od niej chcieć. Zrodziła się w nadzieja, że jednak chce utrzymywać z nią kontakt.
- To ty? – zapytał zaskoczony, tym samym zabijając w niej nadzieję. – Lepiej będę jak już pójdę – chciał wyjść, ale zatrzymała go.

- W czym mogę panu pomóc? – zapytała profesjonalnie. Toczył wewnętrzną walkę. Zastanawiał się czy powierzyć sprawę syna, swojej córce. Ostatecznie zajął miejsce naprzeciw niej. Przez jej usta przebiegł chytry uśmiech. – A więc, co pana do mnie sprowadza?

- Mój syn – odchrząknął – został aresztowany – mówił niepewnie, wyłamując palce. – Podobno kogoś pobił, kradł samochody i przemycał narkotyki – wyrzucił z siebie na jednym wydechu.

- Są jakieś dowody? – zapytała, robiąc zapiski w notatniku.

- Nie wiem, nic nie chcieli nam powiedzieć – westchnął. – Nawet nie pozwolili nam się z nim zobaczyć – pokiwała ze zrozumieniem głową.

- Kogo pobił? – Z jej ust padło kolejne pytanie.

- Witolda Berga - odpowiedział ze zrezygnowaniem.

- Zorientuję się w sytuacji i dam panu odpowiedź czy będę reprezentować pańskiego syna – pokiwał ze zrozumieniem głową i podniósł się z fotela.

- Do widzenia – powiedział stojąc przy drzwiach.

Ciężko oddychając, opadł na poduszkę obok niej. Splótł ich palce i przyglądał się jej idealnemu ciału. Trafił mu się anioł i zrobi wszystko, aby zawsze byli razem.

- Kocham cię – szepnął cicho, nie chcąc burzyć tej intymnej atmosfery. W odpowiedzi obdarzyła go promiennym uśmiechem i musnęła jego usta. Nagle spiął się.

- Coś się stało? – Zapytała, widząc, że jego mimika diametralnie się zmieniła.

- Nie, nie, wszystko w porządku – uśmiechnął się nerwowo.

- Marek, powiedz mi co się dzieje – zaniepokoiła się. Okryła się szczelnie kołdrą i obserwowała go bacznie. Pod wpływem jej przeszywającego spojrzenia, spuścił wzrok. – Masz kogoś? – nagle w jej głowie pojawiły się czarne myśli. Bała się, że powie ‘tak’ i tym samem spełni się to, czego najbardziej się obawiała. Słysząc jej pytanie, spojrzał jej prosto w oczy.

- Chwyciwszy jej twarz w dłonie powiedział – jesteś jedyną kobietą w moim życiu i nigdy nie mógłbym cię zdradzić – zapewnił. – Ja po prostu – zatrzymał się na chwilę – chcę mieć z tobą dziecko – na jej twarzy malował się szok.

- Marek, - poczuła wielką gulę w gardle – nie. To dla mnie za szybko – wyjaśniała. – Nie jestem jeszcze na to gotowa. Proszę, zaczekajmy z tym – widziała w jego oczach smutek, nie potrafiła tego znieść, więc spuściła wzrok.