"Katusze" część 18

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Wychodząc z gmachu sądu usłyszała dźwięk telefonu. Po przekopaniu całej torebki, udało jej się znaleźć urządzenie. Zobaczywszy kto dzwoni, odebrała bez wahania.

- Witaj Pshemko! – rzuciła radośnie. – Co u ciebie słychać?

- Witaj Urszulo, - przywitał się – dzwonię do ciebie, aby dowiedzieć się jak poszła rozmowa z twoim ojcem – jej humor zmienił się  diametralnie. – Miałaś zadzwonić, a minęło już kilka dni, a ty nie dałaś znaku życia.

- Pshemko, - westchnęła – szkoda gadać – powiedziała wymijająco. 

- Urszulo, czy coś się stało? – zapytał zaniepokojony jej smutnym głosem. W odpowiedzi na swoje pytanie, usłyszał tylko westchnięcie. – Przyjedź do mnie w przerwie na lunch – nie dał jej wyboru. – Koniecznie! – nim zdążyła zaprotestować usłyszała dźwięk zakończonego połączenia.  Z dezaprobatą pokręciła głową i wrzuciła telefon z powrotem do torebki.

Od kiedy  projektant dokonał jej spektakularnej metamorfozy , utrzymywali stały kontakt. Spotykali się w niedzielne obiady, podczas wspólnych lunch ‘ów, chodzili razem na zakupy do centrum handlowego. Mistrz uwielbiał doradzać Uli w kwestii ubioru. Często szył dla niej suknie. Oprócz tego, dzwonili do siebie niemal codziennie. Mogli rozmawiać o wszystkim. Zostali przyjaciółmi.

Szedł korytarzem Febo & Dobrzański cały rozpromieniony. W końcu udało mu się odzyskać ukochaną. Postanowił podzielić się tą radosną informacją ze swoim najlepszym przyjacielem. Zapukał do drzwi i po usłyszeniu zaproszenia, wszedł do gabinetu.

- Cześć Seba – powiedział z szerokim uśmiechem na ustach.  Sebastian wpatrywał się w niego jak w kosmitę.

- Coś się stało? – zapytał niepewnie. – Ostatnio chodziłeś jak chmura gradowa, a teraz jesteś radosny jak skowronek?

- Miłość  – odpowiedział lakonicznie i westchnął z rozmarzeniem. Widząc nieustępliwe spojrzenie kadrowca wyjaśnił – Ula mi wybaczyła – oczy dyrektora rozszerzyły się ze zdumienia. Kibicował Markowi, ale nie bardzo wierzył, że mu się uda. Panna Schultz wyglądała na bardzo nieprzejednaną i zranioną.

- Stary, - poderwał się z fotela – gratuluję – uścisnął dłoń prezesa. - Naprawdę bardzo się cieszę, że doszliście do porozumienia. - Gdy zajął z powrotem swoje miejsce, otworzył szufladę biurka i wyjął z niej czerwone pudełeczko. – Chcę oświadczyć się Violi, ale nie wiem czy jej się spodoba – podał mu błyskotkę. Gdy Dobrzański otworzył pudełeczko, ukazał mu się pięknie zdobiony pierścionek z dużym kamieniem.

- Wow – powiedział oszołomiony. – Szarpnąłeś się – uśmiechnął się i zamknął futerał. – Na pewno jej się spodoba. Za taki pierścień, to nawet ja bym za ciebie wyszedł – roześmiali się.

- A może ty się oświadczysz Uli? – zapytał HR ‘owiec, gdy już się uspokoili.

- Seba, to jeszcze za wcześnie – powiedział z nietęgą miną. – Dopiero od kilku dni jesteśmy razem. – Wyjaśnił.

Około godziny dwunastej przekroczyła próg domu mody ukochanego. Od razu ruszyła w kierunku wind, które zawiozły ją na piąte piętro. Gdy stanęła przed szklanymi drzwiami pracowni, zobaczyła mistrza nerwowo chodzącego po pomieszczeniu. Zapukała delikatnie w szybę i wsunęła się do środka.

- Witaj Pshemko – uściskała go serdecznie.

- Urszulo, - powiedział z ulgą – nareszcie jesteś – poprowadził ją w kierunku czerwonego fotela – opowiadaj szybko co się dzieje – patrzył na nią wyczekująco.  Przetarła dłonią twarz i spojrzała na niego. Z jej oczu bił smutek  i rozgoryczenie.

- Moja matka nie kłamała mówiąc mi, że mój ojciec to ostatni bydlak i egoista.  – Zaśmiała się pogardliwie – myślałam, że kiedy dowie się, że jestem jego córką, będzie chciał mnie poznać, porozmawiać ze mną, a on obrzucił mnie obelgami i kazał mi zniknąć z jego życia raz na zawsze – opowiadając o tym spotkaniu, nie potrafiła zapanować nad emocjami, znów łzy znalazły ujście na jej policzki. Projektant, niewiele myśląc poderwał się z zajmowanego przez nią miejsca i podszedłszy do niej, przytulił ją. 

- Nie płacz Uleńko – mówił uspokajająco, tuląc ją w ramionach. – Jesteś wspaniałą kobietą i taki ojciec jest ci do niczego nie potrzebny – argumentował. – Jeśli chcesz, ja zostanę twoim ojcem – zaproponował. – Przyszywanym, ale jednak – spojrzała na niego zaskoczona. Nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. Nie spodziewała się takiej propozycji. Po szybkiej analizie udzieliła mu odpowiedzi.

- Zgadzam się – uśmiechnęła się promiennie. Zgodziła się, bo zawsze brakowało jej ojca. Chciała mieć taką osobę, która zawsze ją pocieszy, przytuli i powie, że wszystko będzie dobrze. Zgodziła się również dlatego, bo nie chciała sprawiać mu przykrości. Jego syn studiował w stanach i nie miał okazji często się z nim widywać.

Idąc do wyjścia, natchnęła się na swojego ukochanego.

- Cześć Marek – wymruczała mu do ucha zmysłowym głosem. Nie mógł się powstrzymać i wpił się w jej wargi. Żarliwie je pieścił, pozbawiając ją tchu.

- Kochanie, co tu robisz? – zapytał z promiennym uśmiechem na ustach. – Czyżbyś się stęskniła za panem prezesem i postanowiłaś go odwiedzić? – Zapytał kokieteryjnie.

- Byłam u Pshemko – wyjaśniła, ale widząc jego zawiedzioną minę, dodała szybo – za tobą też tęskniłam – a jego twarz wypełzł leniwy, uwodzicielski uśmiech.

- To może pójdziemy do mnie? – zaproponował. – Tam będziemy mieli odrobinę prywatności – mówił wodząc opuszkami palców po jej policzku i szyi. Chwycił jej dłoń i pociągnął w stronę swojego gabinetu.

Czułościom nie było końca. Nie mógł się powstrzymać. Chciał nadrobić cały ten stracony czas. Gdyby nie był takim głupcem ona nigdy by nie odeszła. Całował ją namiętnie i trzymał w swoich ramionach. Chciał cały czas mieć ją blisko siebie.  Najchętniej kochałby się z nią tu i teraz, ale wiedział, że nie jest to odpowiednie miejsce, a poza tym to dla niej mogłoby być jeszcze za wcześnie. Nie chciał jej skrzywdzić. Po przyjemnie spędzonym czasie odprowadził ją do samochodu.

- Zobaczymy się dzisiaj? – zapytał z nadzieją, intensywnie wpatrując się w jej błękitne diamenty.

- A chcesz? – zapytała zalotnie bawiąc się kosmykiem włosów.

- Bardzo – wymruczał jej w usta, by następnie wpić się w nie. – U mnie o osiemnastej? – zapytał oderwawszy się od niej. – Przygotuję pyszną kolację.

- Dobrze – Obdarzyła go najpiękniejszym uśmiechem, zarezerwowanym tylko dla niego. – Będę o osiemnastej – zapewniła.

- A zostaniesz na noc? – zapytał otwierając jej drzwi. Roześmiała się perliście.

- Zostanę – odpowiedziała po chwili zastanowienia. Ostatni raz musnęła jego usta i usiadłszy za kierownicą odjechała.

Jej lunch był niezwykle przyjemny. Najpierw zyskała ojca, a później miło spędziła czas z Markiem. Widziała, że mu zależy. Zmienił się. Bardzo o nią dbał i zabiegał o jej względy. Czasami wydawało jej się, że gdyby zapragnęła, dałby jej nawet gwiazdkę z nieba. Nie miała powodów ani do zazdrości, ani żeby mu nie ufać. Bacznie obserwowała go i zauważyła, że nie zwraca uwagi na inne kobiety. Pluła sobie w brodę, że go tak kontroluje. Nie raz czuła się podle po tym jak sprawdzała jego kieszenie, pocztę, SMS 'y, albo jak wąchała jego ubrania w poszukiwaniu kobiecej woni. Nie ufała mu na sto procent. Nie chciała być znów tą pierwsza naiwną, ale z każdym dniem jej wiara w niego była coraz większa.

Był zdenerwowany. Nie codziennie prosi się kobietę o rękę. Szczególnie, gdy tą kobietą jest Violetta Kubasińska. Nieprzewidywalna, zakręcona i szalona.

- Mmm – zamruczała pod nosem – pyszne są te ostrógi – dobiegł go głos ukochanej. – Dziękuję ci, że mnie tu zabrałeś.

- Cieszę się, że ci się podoba – uśmiechnął się nerwowo, a ona spojrzała na niego podejrzliwie.

- Co ty się tak tajniakujesz? – patrzyła na niego mrużąc oczy. 

- Zsunął się z krzesła i wyciągnąwszy czerwone pudełeczko z wewnętrznej kieszeni marynarki, zapytał – Violuś, jesteś kobietą z którą chcę dzielić resztę życia – otworzył futerał, a jaj oczom ukazał się piękny pierścionek zaręczynowy.

- Wyjdziesz za mnie? - zapytał zestresowany. 

- Tak! – krzyknęła i wpiła się w jego usta. – Jesteś kochany Sebulku – uśmiechnął się i wsunął jej pierścionek na palec. Gdy zajął swoje miejsce, chwyciła opakowanie od błyskotki.

- No, no – powiedziała z uznaniem. – Markowy – uśmiechnęła się i przeniosła na niego wzrok. – Bez metki nie ma podnietki – chcąc nie chcąc roześmiał się z jej przysłowia.

- Kocham cię Violetto.