"Jak śmiesz?" część 10

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Ruszył za Cieplakiem, z duszą na ramieniu. Bał się tej rozmowy.

- Pewnie zdziwiła Cię moja prośba o rozmowę? – Zapytał Józef.

- Tak prawdę mówiąc, to nie. W nie fortunny sposób dowiedział się pan, że zostanie dziadkiem.

- No właśnie, co teraz zamierzasz zrobić?

- Chcę razem z Ulą wychowywać nasze dziecko i mam nadzieję, że w przyszłości zgodzi się zostać moją żoną. – Powiedział z uśmiechem na ustach.

- A czy twoja rodzice już wiedzą, że zostaną dziadkami. – Tego pytania najbardziej się obawiał. Spuścił głowę i pokiwał nią przecząco.

- Moja rodzina wyrzekła się mnie. – Zaśmiał się gorzko. – Nie jestem już ich synem.

- Nie martw się synu, może jeszcze wszystko się ułoży. – Próbował pocieszyć go Józef, nie chciał też, wypytywać się go, co się stało, bo widział, że chłopak jest załamany.  Marek stwierdził, że rodzina Uli lepiej go przyjęła, niż jego własna. Zdziwiło go to słowo ‘synu’, ale bardzo się ucieszył, bo znaczyło to, że Józef go akceptuje. Wiedział, że musi jeszcze wszystko wyjaśnić Uli, nie chciał, aby miedzy nimi były jakieś nieporozumienia. Chciał z nią wziąć ślub, wychować dziecko, posadzić drzewo, wybudować dom i zestarzeć się z nią. Odkąd zakochał się w Cieplak,  wszystkie inny kobiety stały się dla niego obojętne, bo tylko Ulka potrafiła dać mu swoje ciepło, szczerą miłość i zrozumienie. Zawsze myślał, że seks to najlepsza forma spędzania czasu, ale teraz jego światopogląd się całkowicie zmienił. Teraz wiedział, że najlepiej spędzony czas to ten z ukochaną osobą. Rozmowę mężczyzn, przerwał dźwięk otwierających się drzwi wejściowych.

- Ula to ty? – Krzyknął senior, ale nie otrzymał odpowiedzi. Marek i Józef ruszyli do korytarza, aby sprawdzić kto przyszedł. – Kim pani jest? – Spytał Cieplak, gdy zobaczył w przedpokoju piękną kobietę. Marek przyjrzał się dokładnie, jego wzrok przykuły te piękne, nienaturalnie niebieskie tęczówki. Już wiedział kim ona jest.

- Ula? – Szepnął, jakby chciał się upewnić. Uśmiechnęła się do niego i z rozbawianiem obserwowała jego twarz, która wyrażała zachwyt? Podziw? A może nawet pożądanie.

- I jak wam się podoba? – Zapytała, chcąc się upewnić. Najbardziej zależało jej na opinii Marka.

- Ula wyglądasz… - Przełknął głośno ślinę. – Cudownie. – Cieplak nie chcąc im przeszkadzać, wrócił cicho do salonu, zaś Marek wykorzystując nieobecność prawdopodobnie, przyszłego teścia, przyciągnął dziewczynę do siebie i zachłannie wpił się w jej wargi. – Kocham cię. – Powiedział obierając swoje czoło o jej czoło i patrząc jej głęboko w oczy. Uśmiechnęła się do niego.

- Ja też cię bardzo kocham. – Krótko musnęła jego usta. – Najbardziej.

- Ula, pojedź ze mną do Warszawy. Nie chcę być sam tej nocy. – Żalił się Marek. – Jutro pójdziemy do parku, nakarmimy kaczki, pójdziemy na zapiekanki.

- Oj kusisz, a czy pan prezes nie powinien być jutro w pracy. – Spiął się.

- Nie, chciałbym też, jutro z Tobą poważnie porozmawiać. – Gdy zobaczył jej zaniepokojony wyraz twarzy, roześmiał się. – Kochanie, nie denerwuj się, to nic strasznego. – Dał jej pstryczek w nosek.

- No dobrze, ale gdzie ty teraz mieszkasz?

- Zatrzymamy się w hotelu.  

- Nie wiem czy to jest dobry pomysł, może zostaniemy tutaj.

- Ulka, ja nie chcę robić kłopotu. – Westchnął. – Proszę pojedź ze mną.

Niecałą godzinę później zaparkowali pod pięknym, pięciogwiazdkowym hotelem Bristol.

 Marek podszedł do recepcji i wynajął dwuosobowy pokój. Idąc do apartamentu, Dobrzański zauważył, że wszyscy mężczyźni oglądają się za jego ukochaną. Aż się w nim gotowało, gdy widział te pożądliwe spojrzenia, chociaż  z drugiej strony starał się zachować spokój. On miał przewagę nad wszystkimi innymi samcami, to jego Ula kocha i to jego dziecko nosi pod sercem. Doskonale, też wiedział, że Ulka nie skacze z kwiatka na kwiatek i że brzydzi się zdradą. Gdy tylko, zamknęły się za nimi pokojowe drzwi, Ula przycisnęła go do nich swoim ciałem i po omacku szukała jego ust. Ich pocałunki nabierały namiętności i żarliwości. Cieplak rozpinała guziki jego koszuli, a on błądził dłońmi po jej ciele, gniotąc przy tym materiał jej sukienki. W pewnym momencie, złapał ją za pośladki i podniósł do góry. Oplotła go nogami w pasie. Szybko dotarli do łóżka, na którym położył dziewczynę. Ściągnął z niej sukienkę i omiótł zachwyconym spojrzeniem jej ciało przyodziane tylko w koronkową, skąpą bieliznę i niebotyczne szpilki. Zdejmując jej obuwie, całował z pietyzmem jej stopy. Ta słodka tortura wprowadzała ją w stan ekstazy, nie chciał już czekać, chciał go tu i teraz. Natychmiast. Odepchnęła go, tak, że przewrócił się na podłogę. Usiadła na nim okrakiem i patrząc głęboko w oczy, pociągnęła za koszulę, odrywając wszystkie jej guzki. Gdy byli już pozbawiani ubrań, połączył ich gwałtownie i do samego końca. Kochali się szybko i w szaleńczym tempie dążyli do spełnienia. Ten akt nie miał nic wspólnego z romantycznym kochaniem się. Zmęczeni położyli się do łóżka. Marek objął ramieniem Ulę, złożył na jej czubku głowy pocałunek, a następnie położył dłoń na jej brzuchu.

- Cieszę się, że was mam. – Ula uśmiechnęła się do niego. – Dobranoc kochanie.

- Dobranoc. – Musnęła kącik jego ust i wtuliła się w niego mocniej.

Rano obudziło ją oślepiające światło promieni słonecznych. Przetarła oczy i zobaczyła Dobrzańskiego, który siedział ubrany na brzegu łoża i uśmiechał się do niej.

- Witaj królewno, może masz ochotę na śniadanie. – Zapytał.

- Hej, jestem głodna jak wilk. A ty już nie spisz? – Zapytała zdziwiona, że już jest już na nogach. Doskonale wiedziała, że jest śpiochem.

- Proszę. – Powiedział podając jej tacę  z jedzeniem. – Kochanie już jedenasta. – Sugestywnie spojrzał na zegarek.

- No to dzisiaj pospałam. – Uśmiechnęła się. – To pewnie dlatego, że wczoraj byłam bardzo zmęczona. – Nawiązała do ich minionej nocy, a na jej policzki wypełzł nieproszony rumieniec.

- To była cudowna noc. – Odwzajemnił jej uśmiech. – A teraz jedz, po śniadaniu pójdziemy na spacer do parku.

Spacerowali parkowymi alejkami. Nie było dużo osób, gdyż pogoda nie zachęcała do spacerów. Była późna jesień. Usiedli na ławce, Marek zamknął jej dłonie w swoich i patrząc jej prosto w oczy zaczął jej opowiadać o swojej dymisji ze stanowiska.

- Ula, nie mogłem już dłużej być prezesem, musiałem odejść. – Cieplakówna była w szoku, przecież on kochał swoja pracę i był znakomitym prezesem.

- Ale dlaczego? Co się stało? – W końcu udało jej się wydusić, przez zaciśnięte gardło.

- Ula. – Westchnął. – Moja matka. – Zaśmiał się. – Wydziedziczyła mnie. – Patrzył wszędzie, tylko nie w jej oczy.

- To przeze mnie. – Bardziej stwierdziła niż zapytała.

- To nie przez ciebie! – Zaprotestował szybko i ostro. – Zabraniam ci tak myśleć. To tylko i wyłącznie moja wina. To ja pozwoliłem kierować swoim życiem, jak jakiś szczeniak i teraz płacę za to wysoką cenę.

- Masz już jakieś plany na przyszłość? – Zapytała. Starała się nie myśleć, o tym, że to jej wina.

- Jeszcze nie, będę musiał poszukać pracy.

- Mam lepszy pomysł. – Uśmiechnęła się. – Załóżmy własną firmę. – Powiedziała dumna ze swojego pomysłu.

Na koleją część, zapraszam Was serdecznie, na wtorek 5 maja. 

Pozdrawiam, UiM