"Jak śmiesz?" część 9

Witajcie!

Nareszcie udało mi się skończyć tę część, mam nadzieję, że następną uda mi się szybciej napisać i, że ta przypadnie wam do gustu, a więc nie przedłużając, zapraszam Was na część dziewiątą opowiadania pt. "Jak Śmiesz?"

                UiM 

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Ula stała z otwartymi ustami. Nie spodziewała się Dobrzańskiego, myślała, że nadal jest na nią obrażony, o to, że nie powiedziała mu o ciąży. Marek zaś, niepewnie przyglądał się matce swojego, jeszcze nienarodzonego dziecka, cholernie bał się, że po tym teatrzyku, który odstawił kilka godzin temu, ona nie będzie miała ochoty z nim rozmawiać.

- Ula. – Wyszeptał niemal niesłyszalnie, a po jej policzku spłynęła niesforna łza. Zobaczywszy ją poczuł ukucie w sercu, bo wiedział, że to przez niego. Ulka była w ciąży i powinien się nią opiekować, a nie fundować jej dodatkowe stresy . – Przepraszam. – Powiedział szeptem.  Poczuł impuls i nie zastanawiając się czy go odepchnie, przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Ku jego uciesze, nie odepchnęła go, a wtuliła się mocniej. Chłonął jej zapach i ciepło jak gąbka. Gdy tak stał i trzymał ją w ramionach, zastanawiał się co chciał osiągnąć swoim zachowaniem. Nic logicznego nie przychodziło mu do głowy. Jedynie, jego wcześniejsza rekcja mogła prowadzić do rozpadu ich romansu? No tak, nawet nie zaczęli być oficjalnie razem. Jego rozmyślania przerwała Ula, która zaczęła całować go w usta, nie zastanawiając się, zaczął odwzajemniać pieszczoty z równie wielką żarliwością. Jego dłonie zaczęły błądzić po jej ciele, wzbudzając w niej pożądanie. Całował ją po żuchwie, brodzie, schodząc coraz niżej, gdy całował ją w szyję, zsunął jej ramiączko koszuli nocnej. Odepchnęła go delikatnie.

- Marek. – Powiedziała miękko, spojrzał na nią nieobecnym wzorkiem, a w jego oczach dostrzegła zawód, uśmiechnęła się delikatnie. – Chyba nie będziemy kochać się w drzwiach? – Uśmiechnęła się do niego szeroko. – Chodźmy do mojego pokoju.

Gdy po cichu przemknęli się do pokoiku Cieplakówny, Marek nie mógł, a nawet nie chciał nad sobą panować i najzwyczajniej w świecie, rzucił się na dziewczynę. Całował zachłannie jej usta, szyję, ramiona i piersi. Szybko zrzucił z niej koszulę i delikatnie ułożył ją na tapczanie. Jego usta wyznaczały nowe szlaki. Pozbywszy się ubrań, delikatnie naparł na Ulę. Wydała jęk, który skutecznie stłumił pocałunkiem. Wykonywał kolejne pchnięcia, nie odrywając się od jej ust. Jęczał wprost w jego usta, co miło łechtało jego ego, każdy mężczyzna chciałby uciszać swoją partnerkę w sypialni. Tej nocy jeszcze długo udowadniali sobie miłość i oddanie.  

Gdy nastał ranek, Józef Cieplak zarzucił na plecy szlafrok, powędrował do kuchni, aby wstawić wodę na herbatę i przygotować śniadanie dla rodziny. Wpadł na pomysł, że zrobi kakao, postanowił zapytać Ulę, czy też ma na nie ochotę. Nie pukając otworzył drzwi do sypialni najstarszej Cieplakówny, pierwsze, co rzuciło mu się w oczy to były męskie bokserki, wiszące na klamce, omiótł spojrzeniem pomieszczenie, w którym porozrzucane były ubrania, jego wzrok zatrzymał się na łóżku. Zobaczył swoją córkę wtuloną w ramiona Dobrzańskiego. Nie bardzo podobało mu się, że jego najstarsze dziecko sypia z mężczyzną, z którym nie ma ślubu. Nie chciał się w trącać w jej związek, bo wiedział, że co mieli zrobić, to już zrobili. W głębi duszy cieszył się, że Ulka nie będzie samotna matką, że jej dziecko będzie wychowywało się z ojcem, a ona będzie miała w nim wsparcie. Nie chciał im przeszkadzać, więc zamknął drzwi i wrócił do kuchni. Po chwili obudził się Dobrzański i przyjrzał się kobiecie leżącej w jego ramionach. Jej twarz była lekko zaróżowiona, a usta wykrzywione miała w delikatnym uśmiechu.  Nie mógł się powstrzymać i zaczął najpierw delikatnie, a później coraz intensywniej pieścić jej usta.

- Możesz mnie tak budzić codziennie. – Uśmiechnęła się promiennie.

- Z największą przyjemnością. -  Odwzajemnił uśmiech.

- Chyba musimy wstawać na śniadanie.

- Ulka – jęknął – jeszcze pięć minut.

- No dobrze, to ty sobie poleż, a ja idę się ogarnąć do łazienki. – Chciała już wstawać, ale Dobrzański skutecznie jej to uniemożliwił zamykając ją w żelaznym objęciu. – Marek – jęknęła.

- Nie chcę być sam, proszę poleż ze mną chwilkę, chcę się tobą nacieszyć. – Zrobił błagalną minę, której nie potrafiła się oprzeć. Ich pięć minut przeciągnęło się do pół godziny, gdy weszli do kuchni, cała rodzina Cieplaków, zajadała się już śniadaniem. Obecność Marka zaskoczyła trochę Beatkę i Jaśka.

- To pan Marek spał dzisiaj z Ulcią? – Zapytała zaciekawiona dziewczynka.

- Betti, pracowaliśmy dzisiaj długo i usnęliśmy nad papierami. – Skłamała.

- Musieliście bardzo ciężko pracować. – Zasugerował Jasiek, a Urszula zgromiła go wzrokiem.

Po  śniadaniu, wszyscy poszli na spacer po okolicy. Marek co chwilę dotykał brzucha swojej ukochanej i uśmiechał się do niej czarująco. Nie spodziewała się, że ta ciąża sprawi mu tyle radości. Prędzej spodziewała by się z jego strony żalu i pretensji, albo nawet wyrzutów. Bardzo ją zaskoczył, pozytywnie zaskoczył. Podczas spaceru wszystkie napotkane dziewczyny, rozbierały go wzrokiem, nie mogły od niego oderwać wzroku. Te rozmarzone spojrzenia w stosunku do ojca jej dziecka, bardzo ją denerwowały, jedynie pocieszał ją fakt, że Marek nie zwracał na nie uwagi, całą swoją uwagę poświęcał jej.  Nie mniej jednak, stwierdziła że musi się zmienić Dla niego, ale przede wszystkim dla siebie. Nie chce wyglądać już jak uboga krewna, bogatego Dobrzańskiego. Wróciwszy do domu od razu chwyciła telefon i wybrała numer do Natalii, swojej przyjaciółki. Znały się z liceum, spotykały się regularnie, co dwa tygodnie na plotach.

 Natalia była piękną blondynką i bardzo interesowała się modą. Wiedziała, że przyjaciółka jej chętnie pomoże. Dwie godziny później spotkały się w parku, nieopodal centrum handlowego. Markowi powiedziała, że musi się pilnie spotkać z koleżanką, a on został z jej rodziną w Rysiowie. Nie pierwszy ogień poszedł optyk. Ula ciężkie oprawki zamieniła na soczewki kontaktowe. Kolejnym punktem dnia był fryzjer. Na włosy nałożył farbę w kolorze ciepłego, karmelowego brązu, a następnie delikatnie je skrócił. Na koniec zostały zakupy, Natalia nie ominęła żadnego sklepu. Wymieniły całą garderobę Cieplakówny, począwszy na szpilkach i seksownej bieliźnie, a kończąc na sukniach i kardiganach. Najstarsza córka Cieplaka była bardzo zadowolona z końcowego efektu, nie spodziewała się, że może wyglądać tak pięknie.

W tym czasie, gdy Ula szalała z Natalią po Warszawie, Józef chciał porozmawiać z Markiem.

- Panie Marku, możemy porozmawiać? – Zapytał.

- Oczywiście, ale proszę mówić mi po imieniu. – Uśmiechnął się nerwowo do Cieplaka, obawiał się tej rozmowy…