"Prawda Cię Wyzwoli" część 14

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Pamiętny weekend dobiegł końca. Pędzili w stronę stolicy. Myślał o ślubie. Chciał, aby odbył się jak najszybciej. Moja żona Urszula Dobrzańska. Moja żona - jak to dumnie brzmi. Będę najlepszym mężem. Nie pozwolę jej nikomu skrzywdzić, ani ja sam jej nie skrzywdzę.

- Kochanie? Myślałaś kiedy weźmiemy ślub?

- Jeszcze nie, a tobie aż tak śpieszy się do ołtarza? - zachichotała. 

- No nie ukrywam że chciałbym jak najszybciej. - powiedział nie odwracając głowy od przedniej szyby.

- No chyba, tak szybko się nie pobierzemy?

- Dlaczego? - Wbił w nią zdumione spojrzenie.

- No bo jestem jeszcze na wózku. Jak ty sobie wyobrażasz nasz pierwszy taniec?

- No to by było kuriozalne. Musimy poczekać - wypuścił powietrze.
- Musimy pojechać jeszcze do Rysiowa, żeby im powiedzieć o zaręczynach.
- To może od razu pojedziemy. Mamy po drodze.
Podjechali pod posesję numer osiem. Stał przed nim również seledynowy opel. Oznaczało to, że w domu jest gość, a mianowicie Alicja Milewska.

Po cichu weszli do domku, stanęli w drzwiach kuchni, jak wryci. Na środku kuchni stał Józef i całował się z Alicją. Przyglądali im się chwilę w milczeniu z uśmiechem na ustach. Marek pozazdrościł seniorowi Cieplak, tej przyjemności i sam przywarł do warg narzeczonej. Po chwili starsza część towarzystwa zauważyła obecność nieproszonych gości, którzy wpatrywali się w nich jak ‘sroka w granat’.  Nieco zażenowani spuścili wzrok i można było zauważyć nerwowe ruchy ‘winnych’.

- Co nam się tak przyglądacie? – zapytała Alicja.

- Nic, nic. Cieszę się, że w końcu jesteście razem. Zabieraliście się do siebie jak pies do jeża. – roześmiała się na widok ich min. – No nie denerwujcie się tak, mamy wam coś do powiedzenia.

- No to usiądźcie, a ja zrobię herbaty. – Józef szybko przygotował bursztynowy napój dla swoich gości i już siedział naprzeciw nich wyczekując informacji które mają im do przekazania.

- No więc chcieliśmy wam powiedzieć że… że.. że zaręczyliśmy się.

Posypały się gratulacje. Ula utonęła w ramionach ojca, a Marek uścisnął dłoń Alicji, później Alicja ucałowała Ulę, a Cieplak objął przyszłego zięcia.

- Synu, tak się cieszę, wierzę, że moja Ulcia będzie z tobą szczęśliwa.

- Panie Józefie, zrobię wszystko, aby tak było. – Zapewniał gorliwie Dobrzański.

Od tego pamiętnego weekendu minęły kolejne trzy miesiące. Ula wróciła już do pełnej sprawności i zarazem do firmy. Marek próbował ją przekonać, żeby jeszcze trochę odpoczęła, ale Ulka była bardzo pracowita i za nic nie chciała się na to zgodzić. Właśnie szła do firmy, Marek miał spotkanie na mieście z nowym kontrahentem, gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę w objęciach Febo. Bardzo zdziwił ją ten widok, jej przyjaciółka nic nie wspominała jej  że spotyka się z Aleksem. Ale najwyraźniej miała na niego dobry wpływ, bo złagodniał i już nie rzucał im kłód pod nogi. Taaak, Dorota i ta jej siła perswazji. – pomyślała rozbawiona. Dorota pojawiwszy się w siedzibie firmy, od razu poproszona została do gabinetu pani dyrektor finansowej. Zapukała cichutko i usłyszawszy zaproszenie wkroczyła na teren swojej przyjaciółki.

- Witaj Ulka, chciałaś coś ode mnie?

- No tak, dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – Rzuciła z udawanym oburzeniem.

- Ale o czym Ula? – zapytała nieco zdezorientowana.

- No, o tym że ty i Aleks jesteście razem?

- Oj Ulcia, nie denerwuj się. Tak jakoś wyszło.

Podczas gdy Ula i Dorota plotkowały w gabinecie dyrektor ds. finansów, Junior Dobrzański usłyszał pukanie do drzwi, a gdy ujrzał w nich swojego największego wroga był zdumiony. Nie sądził, że Febo przyjdzie do niego i jeszcze zapuka do drzwi. Jego zdumienie sięgnęło zenitu, gdy Aleksander powiedział mu, że mu wybacza i nie żywi już urazy. Stwierdził, że nie może go karać całe życie za tą zdradę. Gdy Marek próbował dowiedzieć się skąd ta zmiana poglądów, usłyszał tylko jedno słowo – kobieta. Ten powrót przypieczętowali uściskawszy się. Nienaganną ciszę, przerwały jakieś hałasy na korytarzu. Nie przejęli się tym zbytnio. Po kilku minutach, do gabinetu prezesa, wpadła bez pukania, jego sekretarka Violetta.

- Viola, nie teraz. – wycedził przez zęby. Chciała coś powiedzieć ale krzyknął – Wyjdź!

- To jest sprawa wagi kosmicznej! – Powiedziała nie zważając na jego komendę. Wyrzucił ją z gabinetu.

- To będzie musiała poczekać. – Trzasnął za nią drzwiami. Usiadł na miejscu i chciał coś powiedzieć, gdy usłyszał krzyk Violetty.

- Ulkę zabrało pogotowie. – Gdy to usłyszał, siedział jak sparaliżowany. Czyżby powtórka z rozrywki – pomyślał.  Oprzytomniał po nieznacznym letargu. I wybiegł z gabinetu…

Ostatnia część opowiadania pt. „Prawda Cię Wyzwoli” (15)

Pojawi się 31.12 o godzinie 12⁰⁰.

Wkrótce pojawi się także nowe opowiadanie

Pt. „Odnalazłem Cię”.

Zapraszam Serdecznie UiM