"Siła marzeń" część 11

Przepłakała kilka godzin. Myślała o tej sytuacji. Co ja mogę teraz zrobić? Jedynie odejść z firmy. Podjęła w końcu  decyzję. Zamaszyście otworzyła laptop i chwilę stukała w klawisze. Po skończeniu wydrukowała kartkę, podpisała ją. Spojrzała na nią sprawdzając czy nie ma żadnych błędów,  ani literówek. Wszystko się zgadzało. Wyciągnęła z szafy pudło i zaczęła pakować swoje rzeczy.  Mam już dość naiwnej Ulki. Koniec z tym! Otworzyła szufladę i zobaczyła czerwoną teczkę. Teczkę z wekslami. Znowu nie dała rady.  Opadła ciężko na fotel, a w oczach stanęły łzy. Szybko znalazły ujście i spadły na wypowiedzenie. Miałam się trzymać!- wrzasnęła na siebie w myślach. Włożyła bransoletkę do teczki i położyła na biurku koło wypowiedzenia. Chwyciła za pudełko i wyszła z pomieszczenia.

- Dorota, mnie już dzisiaj nie będzie. Zamknij biuro, a potem zanieś klucz do recepcji- sekretarka kiwnęła głową- Dziękuję- uśmiechnęła się delikatnie, ale jej oczy dalej  pozostawały przepełnione smutkiem i żalem.

- Dobrze się czujesz?- spytała z troską.

- Nie najlepiej, dlatego idę do domu. Cześć- mizernym krokiem ruszyła w stronę wind.

- Ula. Pukam do ciebie już dobre pięć minut. Dlaczego nic nie mówisz. Ula?- stał pod jej drzwiami- Uluś?- pozwolił sobie na zdrobnienie, ponieważ nikogo nie było w pobliżu. Szarpnął za klamkę, gabinet był zamknięty. Nie przypominał sobie, żeby miała jakieś spotkanie na mieście. Po chwili weszła Dorota.

- Uli nie ma.

- Jak to nie ma? Nic mi nie mówiła. Ma jakieś spotkanie?

- Mówiła, że wraca do domu. Nie najlepiej się czuła. Miała zapuchnięte oczu, moim zdaniem od płaczu. Wyglądała jak siedem nieszczęść.

- Mogę wejść do gabinetu?- zapytał zapatrzony w przestrzeń.

- Jest pan prezesem. Oczywiście, że ma pan do tego prawo- uśmiechnęła się delikatnie- przyniosę klucz.

Wszedł do jej gabinetu. Było nienaturalnie cicho i pusto. Przeraził się tej pustki. Podszedł do biurka i zesztywniał. Wziął do ręki kartkę. Wypowiedzenie?- nie mógł uwierzyć. Zrozumiał dopiero kiedy otworzył teczkę. Dotarło do niego. Kiedy zobaczył mokre plamy na kartce, poczuł ścisk w klatce. Co ja zrobiłem? Wybiegł z pokoju trzaskając drzwiami.

- Paula- szybko znalazł ją w Sali konferencyjnej- jak mogłaś?-  krzyknął zdyszany. Oparł się o blat i bezczelnie spojrzał jej w oczy.

- Marek- przeraziła się- o czym mówisz?- nigdy nie widziała go w takiej furii.

- Dlaczego powiedziałaś Uli prawdę?- grzmiał.

- Co?- nie wiedziała o czym mówi.

- Sam chciałem jej kiedyś powiedzieć.

- Marek, opanuj się!- krzyknęła, czym doprowadziła go do spokoju. Zamknął oczy i głęboko oddychał- Ja tego nie zrobiłam.

- To kto? Tylko tobie powiedziałem całą prawdę.- spytał już spokojnie.

- Nie wiem kto, ale na pewno nie ja- zapewniła.

- Przepraszam. Straciłem ją- oparł się o stół i spuścił głowę.

- Marek, nie załamuj się. Pomogę ci ją odzyskać. Obiecuję- spojrzał na nią. Odzyskiwał nadzieję.

Wróciła do domu z ogromnym bólem głowy. Zatrzasnęła drzwi i od razu skierowała się do swojego pokoju. Ściągnęła buty i opadła na łóżko. Przykryła się kołdrą. Znowu się rozkleiła. Nie zorientowała się, a już odpłynęła do krainy Morfeusza. Kiedy Józef wrócił do domu, zdziwił się, że jego córka już jest. Zerknął do jej pokoju, ale smacznie spała. Wrócił na paluszkach do kuchni i zaczął wypakowywać zakupy.

Kiedy obiad był już przygotowany, rozległo się pukanie do drzwi. Pośpiesznie podszedł i je otworzył. Zobaczył Dobrzańskiego. Kiedy Ula opowiedziała mu całą historię z nim traktował go z dystansem.

- Dzień dobry, panie Józefie. Zastałem Ulę?- przywitał go nieśmiałym uśmiechem. Był zestresowany.

- Tak jest w swoim pokoju. Proszę wejść- wpuścił gościa.

- To ja może pójdę do niej- poczuł się nieswojo.

- Proszę, zrobię coś to picia. Kawy, herbaty?

- Niech się pan nie fatyguje.

- Mam tylko jedno pytanie- zaskoczył go- jak długo chce pan ciągnąć związek ze swoją narzeczoną i Ulą?- zapytał prosto z mostu.

- Ta sprawa jest już wyjaśniona. Rozstałem się z Pauliną. Teraz są inne komplikacje- dodał zamyślony- No nic, pójdę do niej.- zostawił Józefa bez słowa wyjaśnienia.

Wszedł do jej pokoju, ale od razu zauważył, że śpi. Przysiadł koło łóżka i patrzył na jej oblicze. Kiedy była pogrążona w śnie, była jeszcze piękniejsza. Oparł głowę o poduszkę i zaczął rozmyślać. Dostrzegł mokre plamy. Płakała przeze mnie. Jestem skończonym dupkiem! Myślał o swoim życiu. Przypomniał sobie, że jego rodzice nic nie wiedzą o jego rozstaniu z Pauliną. Będę musiał im to jakoś wyjaśnić. Później do nich pojadę. Zorientował się, że Ula rozbudza się. Przetarła delikatnie oczy i od razu spostrzegła Marka. Usiadła na łóżku, szczelnie okrywając się kołdrą.

- Co tu robisz?- zapytała ostrzej, niż zamierzała. Spuścił głowę i szukał wewnętrznej siły, aby z nią porozmawiać. Znalazł- miłość.

- Ula, chciałem cię przeprosić i wytłumaczyć całą tę sytuację.

- Tu nie ma czego wyjaśniać.

- Owszem, jest…- przerwała mu.

- Dość!- krzyknęła- zniknij z mojego życia. Mało ci? Chcesz dalej mnie upokarzać?- z każdym słowem cierpiał coraz bardziej. Dobrzański zasłużyłeś sobie. Cierp!- Dalej grasz? Ja wypadam z tej gry. Nie chcę grać na twoich zasadach. Nie będę twoją kolejną zabawką!- grzmiała. Do  oczu napływały łzy. Uli i Markowi. Nigdy nie widział jej w takim stanie.

- Ula- próbował ją uciszyć- Spokojnie. Chcę ci to wszystko wyjaśnić. Przede wszystkim zerwałem z Pauliną. Dla cieb…

- Nie rozumiesz?! Odcinam się od ciebie. Nic już nas nie łączy- powoli się uspokajała.- Mam nadzieję, że nigdy więcej nie staniesz na mojej drodze. Do widzenia Marku Dobrzański- odruchowo przybliżyła się do niego i wpiła się w jego usta. Smakowała jego wargi tłumacząc sobie,  że to pożegnanie. On czuł, że to jest ostatni pocałunek. Napawał się nim i nie chciał, żeby się skończył. Po chwili przyszło opamiętanie. Z obrzydzeniem oderwała się od niego i ostatni raz spojrzała mu w oczy. Dostrzegł wielki ból i gorycz. Odwróciła się plecami do niego i zamknęła oczy:

- Wyjdź!- szepnęła despotycznie. Zrezygnowany opuścił pokój. Zastało go pytające spojrzenie Józefa.

- Przepraszam panie Józefie. Przepraszam, że kocham pańską córkę- miał łzy w oczach. Szybko wyszedł na zewnątrz. Musiał się przewietrzyć. Za dużo  kosztowało  go rozstanie z ukochaną.