"Katusze" część 24

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

W końcu nadeszła sobota. Dzień, w którym Ula miała gościć w rezydencji Dobrzańskich. Przez cały tydzień przygotowywała się do tego wydarzenia. Kupiła sobie skromną małą czarną, specjalnie na tę okazję. Odwiedziła również kosmetyczkę i fryzjera. Mimo iż Marek śmiał się, że popada w paranoję, to starał się ją wspierać i być dla niej oparciem. Wiedział, że to dla niej bardzo stresujące.  Tuż przed siedemnastą, na podjazd domu, wjechał srebrny lexus. Wysiadł z niego przystojny brunet i otworzył drzwi pasażera. Podał rękę ukochanej i pomógł jej wysiąść. Wziął jeszcze z bagażnika kwiaty dla matki i chwyciwszy dłoń narzeczonej, ruszyli w kierunku drzwi. Po chwili stanął w nich gospodarz domu.

- Witajcie dzieci – powiedział ciepło, patrząc na nich z uśmiechem. – Jestem bardzo rad, że zechciała pani przyjąć nasze zaproszenie – zwrócił się do Schultz.

- To dla mnie zaszczyt – odpowiedziała uprzejmie z nutą nieśmiałości.

- Wygląda pani coraz piękniej, – rzuciła Helena wchodząc do przedpokoju. Musnęła policzek  jedynaka, który wręczył jej bukiet, a jego wybrance podała dłoń. – Nie będziemy tak stać w korytarzu, wchodźcie do salonu – ręką wskazała im kierunek. – Jesteśmy pani bardzo wdzięczni, że wyciągnęła pani naszego syna z aresztu – powiedziała Dobrzańska gdy zasiedli do stołu.

- Proszę mi nie dziękować – mówiła z delikatnym uśmiechem na ustach – to moja praca. Bardzo się cieszę, że udało mi się pomóc i dzięki tej sprawie poznałam Marka – obrzuciła bruneta spojrzeniem pełnym miłości. Uśmiechał się do niej wdzięcznie, a jego oczy błyszczały.

- Marek wspominał, że planujecie ślub? – odezwał się Krzysztof.

- Tak, zarezerwowaliśmy już salę i kościółek w Łagowie – potwierdziła.

- Bardzo nam się spodobała tamta malownicza okolica – wtrącił się prezes. – Zamek to chyba idealne miejsce na ślub – westchnął przeciągle. – Teraz niestety muszę czekać aż do ostatniego weekend ‘u kwietnia, zanim Ula zostanie moją żoną – seniorzy roześmiali się serdecznie widząc minę swojego jedynaka, a na policzki Schultz wypełzł dorodny rumieniec.  Reszta wieczoru minęła im w bardzo miłej atmosferze. Dobrzańscy polubili wybawczynię swojego syna i w pełni zaakceptowali jego wybór.

- Powinniśmy się już zbierać – powiedział Marek, wstając od stołu.

- Jest już bardzo późno, może zostaniecie na noc? – zaproponowała Helena. – Tu jest wystarczająco dużo miejsca, nie będziecie wracać po nocy – Junior spojrzał pytająco na swoją wybrankę, która delikatnie kiwnęła głową z aprobatą. Nie chciała odmawiać przyszłym teściom.

- Świetnie, – klasnęła w ręce uradowana Helena – poproszę Zosię, aby przygotowała wam pokój Marka.

Wszedłszy do pomieszczenia, rozglądała się ciekawie. Na jednej z półek usytuowana była pokaźna kolekcja czerwonych, sportowych samochodzików. Na innej zaś dostrzegła ogromną kolekcję płyt DVD z horrorami. Uśmiechnęła się delikatnie i odwróciła w stronę narzeczonego. Stał oparty o drzwi i patrzył na nią jak na swoją ofiarę, aż jej ciało przeszedł dreszcz.

- Obejrzymy coś? – wychrypiała wskazując palcem na filmotekę.

- Nie - odpowiedział kręcąc przecząco głową. Gdy powoli zbliżał się do niej, wstrzymała oddech. – Mamy lepsze rzeczy do roboty – powiedział kładąc dłonie wzdłuż jej ud i uśmiechną się cwaniacko. Jego dłonie sunęły w górę, podwijając przy tym jej sukienkę. – Marzyłem o tym przez cały wieczór – ukąsił ją w szyję, dopiero teraz przypomniała sobie o oddychaniu. Z jej ust wyrwał się cichy jęk. – Nie mogłem się doczekać, kiedy ściągnę z ciebie tę przeklętą sukienkę – przeciągnął zębami po linii jej żuchwy – i kiedy będę cię kochał do utarty tchu.

- Marek, - szepnęła miękko, ledwo słyszalnie – nie powinniśmy, to dom twoich rodziców – z trudem starała się skupić na tym co mówi.

- Nie odmawiaj mi – prosił. – Będziemy cicho – sunął palcami, wzdłuż linii jej kręgosłupa.

- Ty z pewnością, – mówiła patrząc na jego zmysłowe usta nieprzytomnym wzrokiem – ale ja nie obiecuję.

- Będę cię uciszał – uśmiechnął się szelmowsko i nie czekając na jej reakcję chwycił ją na ręce. Położywszy delikatnie na łóżku, omiótł jej ciało pożądliwym spojrzeniem. Uklęknął między jej nogami, pochylił się nad nią, a następnie zaatakował jej ponętne wargi. Jego dłonie błądziły po jej ciele, coraz bardziej ją tym rozpalając. Po chwili pozbawił ją sukienki i bielizny. Jego usta błądziły teraz po jej nagim ciele, nie omijając żadnego miejsca. Pod wpływem jego zabiegów topniała jak wosk i traciła jasność myślenia. Gdy uznał, że jest już gotowa, zrzucił z siebie garnitur. Przywarł do niej całym ciałem i połączył ich w jedność. Poruszał się powoli. Był bardzo czuły i delikatny. Z zafascynowaniem patrzyła na rytmicznie poruszające się ciało narzeczonego po którym spływały kropelki potu. Gdy doszli do apogeum uniesienia, wpił się w jej usta, skutecznie tłumiąc jej jęk. Opadł na poduszkę obok niej i przyciągnął ją do siebie. Wtuliła się w niego jak kotka. Po chwili odpłynęli do krainy Morfeusza.

Obudziwszy się, obserwował spokojną twarz narzeczonej, pogrążoną we śnie. Uwielbiał takie poranki, gdy budził się z nią wtuloną w niego. Uśmiechnął się delikatnie na wspomnienie ich upojnego zakończenia dnia.  Włożył  rękę pod kołdrę i  sunął nią po nagim ciele kobiety od uda przez łono, brzuch, piersi, aż do policzka, który pogładził czule. Był niewyobrażalnie szczęśliwy, że to wszystko jest tylko jego. Ula poruszyła się i zaczęła powoli otwierać oczy. Gdy tylko ujrzał ich błękit, przyssał się do jej warg.

- Dzień dobry kochanie – powiedział przyglądając się jej twarzy z uśmiechem.

- Dzień dobry, - odpowiedziała masując delikatnie kark ukochanego. – Nie byłam zbyt głośno? – zapytała niepewnie z mina dziecka, które nabroiło.

- Myślę, że nas nie usłyszeli – roześmiał się widząc jej minę. – Chodź pod prysznic, ty mój słodki rudzielcu – rzucił z szelmowskim uśmieszkiem, wstając z łóżka.

- Myślę, że powinniśmy porozmawiać z Pshemko  - mruknęła  przeglądając pocztę na smart fonie, gdy po śniadaniu z Dobrzańskimi, wracali do siebie.

- A no tak, przecież on mianował się na twojego ojca. Może umówimy się z nim jutro na lunch? – zaproponował.

- Myślę, że to świetny pomysł – pochwaliła go. – Za tydzień jest ślub Sebastiana i Violetty – przypomniała mu.

- Pamiętam, - roześmiał się – trudno zapomnieć bo Violetta nie mówi o niczym innym – śmiał się, mając przed oczyma swoją sekretarkę, która ma zamiar puszczać bociany sprzed kościoła.  

- Witaj tato – powiedziała wchodząc z Markiem do książęcej. -  Przepraszamy za spóźnienie, ale były straszne korki – wyjaśniła pośpiesznie. Projektanta zaskoczyła obecność prezesa. Ula nie mówiła mu, że ma z kimś przyjść.

- Coś się stało? – zapytał mieszając łyżeczką swoją czekoladę.

- Poprosiłem Ulę o rękę, a ona zgodziła zostać się moją żoną – powiedział Dobrzański, patrząc z miłością na swoją wybrankę. Kolejny szok. Mistrz nie wiedział, że jego przyszywaną córkę łączy coś z juniorem. Wiedział tylko tyle, że wyciągnęła go z aresztu. On nawet nie wiedział, że oni utrzymują ze sobą kontakt.

- Co?! – poderwał się z miejsca. – Dlaczego ja nic o tym nie wiem? – powiedział podniesionym głosem. – Dlaczego nie poprosiłeś najpierw mnie o rękę mojej córki? – wrzeszczał nie zwracając uwagi na innych klientów restauracji.

-Tato, - powiedziała ciepło – proszę cię usiądź i porozmawiajmy spokojnie – słysząc łagodny głos kobiety, wykonał jej prośbę.

- Pshemko, bardzo cie przepraszam, - powiedział brunet – ale miałem tyle na głowie, że całkowicie wyleciało mi to z głowy. A poza tym, miłość do tej anielskiej istoty przysłania mi jasność myślenia.

- Na pewno ją kochasz? – zapytał podejrzliwie, uważnie mu się przyglądając.

- Zrobię dla niej wszystko – zapewnił i obrzucił ją spojeniem pełnym uwielbienia.

- Skoro tak – westchnął – macie moje błogosławieństwo. Niech wasza miłość będzie jak biały kwiat, czysty, bez skazy i niech nieustannie pnie się w górę,  ku słońcu – odetchnęli z ulgą.

Gdy nadeszła sobota, od rana szykowali się na ślub swoich przyjaciół. Był to najważniejszy dzień w ich życiu i chcieli go przeżywać razem z nimi. Kilka minut po jedenastej rozdzwonił się telefon Dobrzańskiego.

- Cholera!  - wrzasnął Olszański. -  Marek, na śmierć zapomniałem  o obrączkach! – krzyczał w słuchawkę. – Miałem jechać trzy dni temu do jubilera, ale miałem tyle spraw na głowie, że całkiem wyleciało mi to z głowy!

- Stary nie martw się – próbował go uspokoić Marek. – Coś wymyślę, a ty spokojnie szykuj się do ślubu.

- Dzięki, jesteś prawdziwym przyjacielem – rzucił Olszański i rozłączył się.

- Coś się stało? – zapytała przyglądając się narzeczonemu.

- Będziemy musieli jechać jeszcze do jubilera, – widząc pytające spojrzenie partnerki, wyjaśnił -  Seba zapomniał kupić obrączki – Schultz wywróciła oczyma i pokręciła głową z politowaniem.

Będąc w salonie jubilerskim kupili bogato zdobione obrączki dla Violetty i Sebastiana. Oboje wiedzieli, że przyszła pani Olszańska uwielbia przepych. Przy okazji kupili również dla siebie. Najbardziej spodobały im się, bardzo cieniutkie, złote krążki.

Gdy Olszańscy wypowiadali słowa przysięgi , Ula kontemplowała ten obrazek ze łzami w oczach. Marek spojrzawszy na swoją ukochaną, uśmiechnął się delikatnie. Trafił mu się anioł, największy skarb i już nie wypuści go z rąk. Zrobi wszystko, aby była szczęśliwa. Już nie mógł się doczekać kiedy to oni będą ślubować sobie miłość i wierność, aż po grób.  Po ceremonii zaślubin, pojechali do domu ślubnego, gdzie odbywało się przyjęcie weselne. Marek raz zatańczył z panną młodą,  Ula z panem młodym, a później nie wypuszczali się z ramion. To z nią bawił się najlepiej. Około godziny drugiej w nocy, zaczął szukać Uli. Miała iść tylko na chwilkę do toalety przypudrować nosek. Minął już kwadrans, a jej nadal nie było. Gdy wszedł do holu prowadzącego do wyjścia, wezbrała w nim wściekłość. Zobaczył swoją narzeczoną w towarzystwie Radka. Nie spodziewał się go, myślał, że udało mu się go pozbyć raz na zawsze. Poczuł się zagrożony. Szybkim krokiem ruszył w ich kierunku. Złapał go, a następnie wymierzył silny cios prosto w twarz.

- Trzymaj się z dala od mojej narzeczonej! – wrzasnął.