"Siła marzeń" część 10

- Marek- usłyszał za sobą, kiedy wychodził z windy- poczekaj.

- Paulina, stało się coś?- był zaskoczony.

- A tak, stało się. Musimy porozmawiać.

- Porozmawiać. O czym?- zaintrygowała go.- Mam kolejną kochankę?- przewróciła oczami.

- Marek- westchnęła- tym razem to coś poważnego.

- Zamieniam się w słuch- odparł poważnie widząc jej minę.

- Musimy pogadać o tym- wskazała na kartkę- zesztywniał- Jak mogłeś oszukiwać Brzydulę?- wystrzeliła prosto z mostu.

- Paula, to nie tak…

- A jak?- przerwała mu-  Wmawiałeś dziewczynie, że ją kochasz- dalej rozmawiali na korytarzu. Na szczęście nikogo nie zauważyli- To jest podłe. Nigdy nie lubiłam Cieplak, ale ona nie zasługuje sobie na takie traktowanie.

- Na początku, to prawda, oszukiwałem ją. Wmawiałem jej, że ją kocham. Wiesz czemu?- nie czekając na reakcję kontynuował- dlatego, że miała weksle. Zresztą- dotknął jej ramienia- chodź, porozmawiamy u mnie w gabinecie- była w totalnym szoku, nie w mniejszym niż osoba, która stała za ścianą- Maciej Szymczyk. Jak z procy wystrzelił do biura dyrektora finansowego.

- Słucham twoich tłumaczeń- usiadła na białym fotelu i skrzyżowała ręce na piersiach. Marek ciężko opadł na kanapę i schował twarz w  dłoniach. Zebrał się w sobie i popatrzył na Paulinę.

- Muszę zacząć od tego, że kiedy mieliśmy kłopoty finansowe bardzo pomogła mi Ula.

- Wtedy kiedy prosiłeś mnie o wzięcie kredytu pod hipotekę?- wtrąciła. Była nad wyraz spokojna. Zdziwiła go tym opanowaniem.

- Tak wtedy. Ty nie chciałaś mi pomóc, za to Ula wzięła dla mnie kredyt, potem drugi. Jako  zabezpieczenie dałem jej weksle na większość udziałów w firmie. Początkowo sprzeciwiała się, jednak zmusiłem ją do wzięcia. Z wielkim oporem zrobiła to. Już wtedy zastanawiałem się dlaczego  mi pomaga swoim kosztem. Bardzo ryzykowała. Przyjąłem do wiadomości fakt, że ma dobre serce i przez to wszystkim pomaga. Jednak prawda była inna. Przyparta do muru wyznała, że mnie kocha- zamknął oczy i delikatnie się uśmiechnął- całkowicie mnie zaskoczyła.

- Wtedy stwierdziłeś, że najlepszym wyjściem na odzyskanie weksli będzie udawanie wielkiej miłości?- dopytywała.

- Po części. Sebastian stwierdził, że jak nie odwzajemnię jej uczuć to ona jako odtrącona kobieta zniszczy mnie i zabierze weksle. Zacząłem się z nią spotykać, czasem całować. Jednak sprawy pokomplikowały się bardziej.

- A dało się skomplikować bardziej?- zironizowała.

- Uwierz mi, dało się- zauważyła w jego oczach łzy- sprzedaż kolekcji jest fatalna. Jako nowy prezes potrzebowałem sukcesu. Poprosiłem ją, aby po odejściu Alexa to ona została dyrektorem finansowym. Wygrała konkurs, a ja od razu zaproponowałem jej sfabrykowanie raportu- spuścił głowę. Nie był z siebie zadowolony.

- Co? Jesteś normalny?- była zbulwersowana jego zachowaniem- Nie dość, że oszukujesz Ulkę- zaskoczyła go, że po raz pierwszy wypowiedziała jej imię- to jeszcze chcesz oszukać zarząd. Jak ona to przyjęła?- znowu siedział osłupiały.

- Na samym początku nie chciała tego zrobić. Wyjazd do Krakowa miał ją urobić-  zesztywniała.

- Czyli byłeś tam z nią? Przynajmniej warto było?

- Nie wiem. Do tej pory nie podjęła decyzji. Nie mam pojęcia, co przedstawi na zarządzie.

- Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć?

- Tak. To jest najważniejsze w tej całej sytuacji. Zakochałem się w Uli. Zrozumiałem to w Krakowie. Zrozumiałem, że związek z tobą był jedynie przyzwyczajeniem. Nic więcej.

- Marek- westchnęła- wiem o tym. Kiedy wczoraj wróciłeś zobaczyłam w twoich oczach iskierki. Iskierki radości, które widziałam na początku naszego związku. Szczęście biło od ciebie na kilometr. My nigdy się nie kochaliśmy. Byliśmy razem, bo tego żądali twoi rodzice. Muszę ci wyznać, że tez się zakochałam- był zaskoczony.

- Kto jest tym szczęśliwcem?- spytał, będąc cały czas w szoku.

- Lew Korzyński- odparła dumnie- Spotkałam się z nim, kiedy ty byłeś w Krakowie.

- Przepraszam cię Paulina- po raz pierwszy w życiu poczuł, że przeprasza szczerze.

- I ja cię przepraszam- szepnęła- Zasługujesz na szczęście.

- Ulka- wpadł do jej gabinetu zdyszany i próbował złapać oddech.

- Maciek- podskoczyła na krześle- też się cieszę, że Cię widzę- zaśmiała się.

- Ulka mówiłem Ci, że to gra. Nie ufałem skur…- powstrzymał się zaciskając pieści.

- Maciek, do rzeczy- ponagliła go. Opowiedział jej to, co słyszał kilka minut wcześniej.

- To nie może być prawda!- na potwierdzenie jego słów włączył nagranie: Na początku, to prawda, oszukiwałem ją. Wmawiałem jej, że ją kocham. Wiesz czemu? Dlatego, że miała weksle…

- Maciek- powiedziała słabo, a w jej oczach pojawiły się łzy- zostaw mnie proszę samą.

- Jesteś tego pewna?

- Tak proszę- odezwała się, kiedy zaciskała zęby, żeby się nie rozpłakać. Kiedy przyjaciel opuścił pomieszczenie podeszła do drzwi:

- Dorota, nie ma mnie dla nikogo- zatrzasnęła drzwi. Z bezsilności rozpłakała się.