"Katusze" część 22

Przekroczyliśmy 200.000 wyświetleń...

Dzięki!

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Jej mąż zachowywał się ostatnio dziwnie. Był ciągle zdenerwowany i rozdrażniony. Wszystko zaczęło się po tym spotkaniu, z nieznaną jej kobietą. Nie ufała mu. Gdy nie było nikogo w domu, postanowiła sprawdzić numer, z którym rozmawiał Józef.  Wszedłszy do pokoju syna, kliknęła odpowiedni przycisk i już po chwili na ekranie urządzenia pokazały się napisy logowania. Po włączeniu przeglądarki, przepisała ciąg cyfr. Wyświetliła się strona kancelarii prawniczej, gdy znalazła się na stronie, kliknęła zakładkę z napisem ‘kadra’. Znudzona przeglądała kolejne zdjęcia z podpisami, gdy nagle ujrzała tę kobietę, z którą jej mąż kłócił się przed kilkoma tygodniami. Była w stu procentach pewna, że to ta sama kobieta. Pod zdjęciem przeczytała ‘Adwokat Ursula Schultz’.  Spisawszy adres kancelarii, wyłączyła komputer i żwawym krokiem ruszyła na przystanek autobusowy.

- Kochanie, wyjedźmy gdzieś za miasto. Tylko ty i ja – Marek próbował przekonać swoją ukochaną do krótkiego urlopu. – Przecież nic się nie stanie, jak nie będzie nas kilka dni.

- Marek, - westchnęła – mam dużo pracy. Nie wiem czy uda mi się wyrwać, a poza tym nie wiem czy dostanę urlop – była sceptycznie nastawiona do jego pomysłu.

- Oj Ula, nie daj się prosić – niezrażony próbował dalej. – Chcę mieć ciebie tylko dla siebie, chociaż przez te kilka dni - westchnął – jesteśmy tak zabiegani, że prawie nie mamy dla siebie czasu – nagle drzwi do gabinetu otworzyły się gwałtownie. Schultz aż podskoczyła na fotelu.

- Tu jesteś ty podła suko – kobieta wycelowała palcem w Ulę. – Uwiodłaś mojego męża, bo liczysz na spadek po nim? – Ula miała wrażenie, że skądś zna tę kobietę, ale nie mogła sobie przypomnieć. – Nie ze mną te numery ty wywłoko – urągała jej dalej.

- Proszę nie obrażać mojej narzeczonej – żachnął się Dobrzański. – Wpada tu pani i wydziera się na całe biuro jak ostatnia wieśniaczka. Trochę klasy – upomniał ją. Ulę nagle olśniło, to była żona jej ojca.

- Pan jest jej narzeczonym? – zapytała ze złośliwym uśmieszkiem. Prezes przytaknął ruchem głowy. – To ma pan większe rogi, niż te jelenie w Bieszczadach. Pańska narzeczona puszcza się z moi mężem – Marek surowym spojrzeniem omiótł Janinę od stóp do głów.

- Nie jestem aż tak zdeprawowana, żeby sypiać z własnym ojcem – odezwała się ze stoickim spokojem Ula. Cieplak wyglądała jakby dostała w twarz.

- Jak to? – wydukała. – Józek jest twoim ojcem? – była w szoku. – To nie możliwe.

- Możliwe – odpowiedziała butnie. – Przed laty rozkochał w sobie moją matkę, uwiódł, a gdy już ją zaliczył – ostatnie słowo wzięła w cudzysłów – wrócił do domu. Do żony i synka  - jej każde słowo przepełniał żal. Cieplak wybiegła ze łzami w oczach z gabinetu. Nie chciała w to wierzyć.  Po wyjściu macochy, wypuściła głośno powietrze z płuc.

- To moje rodzinne perypetie – zwróciła się do Dobrzańskiego. – Mam dość, masz rację. Powinniśmy wyjechać. Zresetować się, naładować akumulatory – uśmiechnął się promiennie słysząc jej aprobatę, podniósłszy się z krzesła, podszedł do niej i żarliwie wpił się w jej usta.

- Bardzo się cieszę kochanie – pogładziła szorstki policzek, patrząc w jego radosne oczy. – To będzie niezapomniany urlop – zapewnił.

Po kolacji usiadł przed komputerem i przeglądał oferty hoteli. Długo nie mógł trafić na coś właściwego. Nie chciał zabierać jej do ekskluzywnego hotelu, bo to miało być miejsce z duszą. Do pięciogwiazdkowego hotelu może zabrać ją w Warszawie. Przetarł zmęczoną twarz dłonią. Bolały go już oczy od monitora. Myślał, że nie uda mu się już nic znaleźć, gdy przez przypadek wszedł na stronę hotelu w zamku Joannitów w Łagowie. Zafascynowany oglądał zdjęcia zamku i pokoi. To było to, czego szukał. Nie zwlekając, zarezerwował apartament dla dwóch osób. Ula nie była rozpieszczoną jedynaczką, więc wierzył, że jej też się spodoba. Wyłączywszy komputer, poszedł pod prysznic. Stojąc w kabinie, rozmyślał o ich pierwszych, wspólnych wakacjach. Już teraz wymyślał, co mogliby tam robić. Osuszywszy swoje ciało ręcznikiem, powędrował do sypialni i wsunął się do łóżka. Jego ukochana jeszcze nie spała. Była tak zajęta lekturą dokumentów, że nawet nie zauważyła jego przyjścia. Z letargu wyrwał ją jego pocałunek, który złoży na jej obojczyku.

- Kochanie, wystarczy na dzisiaj – wyjął jej z dłoni papiery i odłożył je na szafkę nocną. – Zarezerwowałem pokój – uśmiechnął się do niej promiennie zadowolony z siebie.

- To gdzie jedziemy? – zapytała. Patrząc na jego radosne oblicze, myślała, że jest szczęściarą. Kocha faceta, który jest opiekuńczy, dobry i co najważniejsze, kocha ją. Nie chciała pamiętać, tego, co jej zrobił. Początkowo, miała obawy, co do jego wierności i uczucia względem niej, ale on dawał jej tysiące dowodów potwierdzających jego słowa.

- To będzie niespodzianka – spojrzała na niego takim wzrokiem, któremu nie potrafił odmówić. – Ula, proszę cię. Nie patrz tak na mnie – gwałtownie wpił się w jej usta, przycisnął ją ciężarem swojego ciała. Mimo zmęczenia, nie odmówił sobie przyjemności kochania jej.

Obudził się kilka minut po godzinie ósmej. Oparł głowę na łokciu i z uśmiechem obserwował spokojną twarz ukochanej pogrążonej we śnie.  Niechętnie stwierdził, ze musi ją zbudzić. Nachylił się nad nią i delikatnie zaczął muskać jej kaszmirowe wargi. Nim otworzyła oczy, wplotła palce w jego ciemną czuprynę i pogłębiła pocałunek. Już po chwili ujrzał błękit jej oczu.

- Tak cudownie mi się spało – przeciągnęła się rozkosznie. – Mogłabym tutaj leżeć z tobą całymi dniami – opuszkami palców przejechała po jego nagim torsie.

- Kochanie, ja też najchętniej nie wypuszczałbym cię z łóżka, ale powinniśmy już wstawać. Niedługo musimy wyjechać – przypomniał jej. Widząc jej niepocieszoną minę dodał – proponuję zacząć ten piękny dzień od wspólnego prysznica – uśmiechnął się łobuzersko. Na jej usta wypełzł promienny uśmiech.

Po nieco ponad trzech godzinach dojechali do małej, ale bardzo malowniczej miejscowości – Łagów. Wjechali na parking, który zlokalizowany był na teranie zamku. Wysiadłszy z samochodu, zaciągnęła się świeżym, rześkim powietrzem. Rozejrzała się ciekawie. Bardzo jej się spodobało to miejsce. Podszedłszy do Marka, zarzuciła mu ręce na szyję i wpiła się w jego usta. Na biodrach poczuła jego dłonie, które dociskały ją do niego.

- Dziękuję, że mnie tu zabrałeś – szepnęła mu na ucho. – Pięknie tu – uśmiechną się zadowolony.

- Wiesz, - westchnął – takie zwykłe dziękuję nie wystarczy – kokietował ją. – Na nagrodę czekam w pokoju – jego dłonie z talii, zsunęły się na jej pośladki.

- Świnia – odepchnęła go śmiejąc się serdecznie. – Tobie tylko jedno w głowie.

Pokój, w którym przyszło im nocować, bardzo im się podobał. Urządzony był w zamkowym stylu.  W apartamencie znalazły się XIX ‘wieczne meble, które idealnie współgrały z zabytkowym charakterem całego obiektu. Do swojej dyspozycji mieli również stylowy kominek. Gdy rozpakowali i odświeżyli się, postanowili zrobić mały rekonesans. Mimo jesieni, na dworze było bardzo ciepło. Kolorowe liście mieniły się w blasku słońca. Objęci zwiedzali miasto, w którym pełno było pięknych oraz zabytkowych obiektów. Minęli bramę Polską oraz Marchijską, zwiedzili kościół neoklasycystyczny i ruszyli w kierunku wiaduktu kolejowego, który pochodził z 1906 roku.

 Obiekt wyglądał imponująco. Wykonany z czerwonej cegły i granitu, miał dwadzieścia pięć metrów wysokości i czterdzieści długości. Gdy weszli na jego górę, podziwiali panoramę miasteczka. W pewnym momencie, gdy Ula zapatrzyła się na krajobraz, Marek dyskretnie dotknął kieszeni, aby upewnić się czy błyskotka znajduje się w odpowiednim miejscu.

- Ula, - szepnął klękając przed nią, wyrwana z letargu, spojrzała na niego.

- Marek, co ty ro...? – Nie dokończyła, widząc, że Marek wyjmuje czerwone pudełeczko z kieszeni. Kompletnie nie spodziewała się oświadczyn. Była przekonana, że to zwykłe wakacje.

- Ula – powiedział ciepło – zostaniesz żoną największego łajdaka, który kocha cię do szaleństwa? – Na jego przystojnej twarzy malowało się zdenerwowanie. Gdyby mu odmówiła, chyba wyskoczyłby z tego wiaduktu. Na niej zaczynał i kończył się jego świat.

- Tak – wyszeptała wzruszona. Obdarował ją najpiękniejszym uśmiechem i wsunął na jej palec piękny pierścionek zaręczynowy. Podniósłszy się z kolan, zaatakował jej usta. Gorliwie je pieścił, błądząc przy tym dłońmi po jej plecach. Oderwawszy się od siebie, oddychali ciężko. Zetknęli się czołami i patrząc sobie głęboko w oczy, uspokajali oddechy.

- Ula nie czekajmy ze ślubem – prosił. – Chcę, abyśmy pobrali się jak najszybciej – roześmiała się perliście, wtulając się w narzeczonego mocniej.

- Tak szybko to się nie da – studziła go zapał. – Będziemy mieli masę spraw do załatwienia, a poza tym, chyba trudno będzie nam wynająć salę weselną.

- O to się nie martw. Moja matka ma znajomości, bo nie raz organizowała imprezy i bankiety charytatywne w różnych miejscach –zamyślił się. – Albo nie, - wykrzyknął radośnie – wynajmiemy tę salę w zamku, w którym mieszkamy. Jest bardzo piękna, taka z charakterem. Myślę, że dla mojej rodziny  dojazd nie powinien być problemem. Zawsze, możemy wynająć pokoje dla naszych gości. – Widząc, że jego ukochana posmutniała zapytał – kochanie, co się stało? Nie cieszysz się, że niedługo zostaniesz moją żoną?

- Cieszę się – odparła smutno. – Trochę mi przykro, bo ja nie mam żadnej rodziny – jej oczy wypełniły się łzami. – Nie mam nikogo oprócz Pshemko, Violetty, Renaty i mojej przyjaciółki Angeli  – przytulił ją mocno.

- Uluś, - gładził uspokajająco jej plecy – niedługo zostaniemy rodziną. Wiem, że to dla ciebie bardzo trudne, może moi rodzice będą dla ciebie namiastką rodziców? – Zasugerował. – Zaraz, zaraz. Jeszcze nie poznałaś teściów.

- Mam nadzieję, że mnie zaakceptują – powiedziała z obawą.

- Z pewnością – zapewnił gorliwie. – Będziesz dla nich jak córka – na jej ustach znów zagościł uśmiech. Marek zawsze potrafił poprawić jej nastrój. Sprawił, że nie myślała już o przykrej przeszłości.