"Silna i delikatna" część 13

EPILOG

Szli przytuleni wybrzeżem morza. Pod nogami czuli ciepły, wręcz gorący piasek.  Przed nimi biegła Nikola - owoc ich miłości. Byli małżeństwem od pięciu lat, szczęśliwym małżeństwem. Spacerując po plaży przypominali sobie ich pierwsze lata razem, ślub, narodziny Nikoli i wiele innych pięknych wspomnień.

- Kochanie ja naprawdę jeszcze raz przepraszam cię za tę intrygę.- popatrzył głęboko w jej oczy.

- Marek…- westchnęła-…powtarzasz mi to każdego dnia. Ja już ci wybaczyłam dawno i nie chce tego już pamiętać. Gdybym ci nie wybaczyła, jak myślisz potrafiłabym żyć z tobą, tworzyć szczęśliwy związek oparty na miłości, zaufaniu i uczciwości? Pozwoliłabym na dotykanie, całowanie mojego ciała? Pozwoliłabym tobie na tyle spędzonych wspólne nocy, które były dla mnie najpiękniejsze? Kiedy bym ci nie wybaczyła nie potrafiłabym oddać się cała tobie. Marek, na pewno nie dałabym ci Nikoli, no a teraz Pawełka- pogładziła się po brzuchu.- Kocham cię i proszę nie wracajmy już do tego tematu.

- Dobrze, przepraszam.

- Marek- krzyknęła- nie przepraszaj mnie ciągle.- spojrzała na niego z politowaniem.

- Przepraszam!- zaczął się droczyć. Ula w odwecie popchnęła go. Nie wiedząc co się dzieje, stracił równowagę i wpadł do wody.

- Tak to się robi?- krzyknął roześmiany odlepiając mokre ubrania od ciała- Swojego męża tak traktujesz?

- Co jak co, ale nasz ślub był najpiękniejszy ze wszystkich, które widziałam- rozmarzona zmieniła temat.

- A ile ich widziałaś?- przekomarzał się.

- Oj Marek, Marek.- zaśmiała się.

- No co?- zrobił słodką i niewinną minę.

- Kocham cię!- rzekła.

- Ja ciebie też- ukazał swoje dwa dołeczki na policzkach i pocałował namiętnie.

Wtuleni przypominali sobie ten cudowny dzień.

25 czerwca. Ten dzień zapisał się w pamięci wszystkich osób powiązanych z firmą Febo&Dobrzański Fashion. Ranek był piękny i zapowiadał ciepły dzień. Dziewczyna po raz ostatni spała w swoim łóżku w rodzinnym domu w Rysiowie. Obudził ją dźwięk nadchodzącej wiadomości:

- Jak czuje się moja przyszła żona?- odczytała SMS. Już wiedziała od kogo dostała. Uśmiechnęła się na samą myśl o nadawcy. W głowie miała jego twarz i jego uśmiech.

- Bardzo dobrze. Wyspałam się, żeby nie mieć cieni pod oczami. Muszę wyglądać rewelacyjnie.- odpisała.

Po chwili znowu dostała wiadomość.

- Ty zawsze wyglądasz wspaniale. Kocham cię. Ale nie strój się aż tak bardzo bo wątpię, że wytrzymam przed ołtarzem. Chyba Sebastian będzie mnie musiał podtrzymywać, bo inaczej z wrażenia nie ustoję.

Zachichotała. To będzie najpiękniejszy dzień w moim życiu- pomyślała. Krzątając się po kuchni usłyszała dzwonek do drzwi. Myśląc, ze to Maciek zaprosiła gościa. Odwróciła się i oniemiała. W progu stał Bartek.

-Co ty tu robisz? Miałeś być w Niemczech.- zapytała z niepokojem w głosie.

- Ale wróciłem, na twój ślub…- nie dane było mu dokończyć.

- Od kogo wiesz?- przerwała mu ostro.

- Od matki. Nie bój się- dodał widząc, że się cofa.

- Czego chcesz?- na jej twarzy było widać lekkie zirytowanie.

- Ula- westchnął i zamknął oczy.- Chciałem cię przeprosić za to wszystko co zrobiłem tobie i Markowi. Wtedy potrzebowałem kasy, ale teraz się zmieniłem- odparł patrząc jej w oczy.

- Akurat- prychnęła.

- Na serio. Zmieniłem się, a raczej ktoś mnie zmienił. Patrycja - zawołał. - chodź na chwilę. Jej oczom ukazała się niezbyt urodziwa blondynka. - To ona mnie zmieniła - kontynuował i na koniec pocałował dziewczynę w czoło. Widząc zachowanie Bartka, Ula uwierzyła mu i zrozumiała, że naprawdę się zmienił. Zaczęła wierzyć w jego przemianę.

- Ja ci już wybaczyłam- uśmiechnęła się. Chłopak odetchnął z ulgą. - Ale jeszcze musisz przeprosić Marka.

- Dobrze, mogę to zrobić.

- Jeźdźcie ze mną na ślub.- puściła mu oczko.

- Ale nie chcemy się wpraszać- zaprotestowali.

- Powiedzmy, że to było zaproszenie.

Marek przestępował z nogi na nogę. Stał przed kościołem zniecierpliwiony i zestresowany. W końcu zobaczył samochód, w którym była Ulka. Wyszła przed kościół. Oniemiał z wrażenia. Patrzył na nią zahipnotyzowany i nie potrafił wypowiedzieć ani jednego słowa. Po chwili zobaczył Bartka z nieznajomą dziewczyną. Uśmiech zniknął z twarzy i poderwał się z miejsca. W ostatnim momencie powstrzymała go panna młoda.

- Marek, on chciał przeprosić.- patrzyła w jego oczy z przekonaniem opierając dłonie na jego torsie.

- Tak, twoja przyszła żona ma rację- wtrącił się Bartek- ja naprawdę się zmieniłem i chciałem przeprosić za moje zachowanie. A to nasz prezent ślubny- podał kopertę.

- Co to?- spytała zaskoczona Ula. Marek otworzył pakunek i zobaczył kluczyki.

- To są klucze do twojego samochodu, który ci ukradłem w Rysiowie.- Marka ten gest nieco wzruszył. Był przywiązany do swojej zabawki.

- Dzięki, już myślałem, że nigdy go nie odzyskam. Zapraszam was na ślub.

- W sumie, to czemu nie, dziękujemy - odparli równocześnie.

Ceremonia była piękna i bardzo wzruszająca. Na mszy poleciało wiele łez przede wszystkim z oczu Heleny, która w pełni zaakceptowała Ulę, jak i Alicji, która traktowała Cieplakównę jak swoją córkę.

- A teraz zapraszamy was na uroczystość do restauracji- odparł Marek po całej ceremonii ślubnej.

- To był piękny dzień.- dziewczyna przytuliła się do swojego męża i patrzyła na morze.

- Dla mnie najpiękniejsza była noc.- po chwili ciszy odrzekł Marek. Popatrzyła na niego rozbawiona.

- To co może powtórzymy dziś wieczorem?- spytała zmysłowym głosem okręcając pasmo włosów na swój palec. Popatrzyła na męża i od razu spostrzegła pożądanie w jego oczach. 

- Mi nie trzeba dwa razy powtarzać- uśmiechnął się szelmowsko.

KONIEC!