"Feministka" część 3

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

W jej głowie trwała gonitwa myśli, nie wiedziała, o czym Dobrzański chce z nią rozmawiać. Myślała, że wszystko zostało już powiedziane. Nie miała ochoty na wysłuchiwanie jego żali, o tym jak zniszczyła jego życie. Podobno najlepszą obroną jest atak.

- Myślę, że nie mamy, o czym rozmawiać. – Rzekła chłodno.

- A ja myślę, że jednak powinniśmy porozmawiać. – Odpowiedział, nie wypuszczając jej nadgarstka z uścisku.

- Czy możesz mnie puścić? – Spojrzała znacząco na nadgarstek.

- Jak zgodzisz się ze mną spotkać. – Odparł wciąż wpatrując się w jej oczy. Czuła jak jego spojrzenie przeszywa ją, ale starała się nie zwracać na to uwagi. Wiedziała, że nie może ulec namowom prezesa.

- Ty chyba nigdy nie odpuszczasz? – Wykrzywił usta w czymś podobnym do uśmiechu. – Jeszcze się nie pogodziłeś z tym, że mnie nie przeleciałeś? – Jego mimika się diametralnie zmieniła. Wyglądał jakby dostał w twarz. Wyrwała nadgarstek z żelaznego uścisku i ruszyła przed siebie.

- Zmieniłem się! – Krzyknął za nią, lecz nie zareagowała na jego słowa.

Gdy wróciła z pracy, nadal czuła się rozbita po rozmowie z jej byłym pracodawcą. W jej głowie tłukły się jego słowa – „Zmieniłem się!” . Aby trochę się uspokoić, przebrała się w dres, włosy związała w kucyk i wyszła z domu. Biegnąc włączyła iPod ’a, z którego popłynęła uspokajająca melodia. Przebiegła już ponad cztery kilometry, ale nawet one nie dały ukojenia.

 Mijała właśnie Marks & Spencer Simply Food, gdy naszedł ją pewien szalony pomysł. Postanowiła nauczyć się gotować. Po śmierci matki to ona zajmowała się domem, ale do pichcenia miała dwie lewe ręce. Buszowała sklepowymi alejkami i wkładała do koszyka wszystko co wydawało jej się potrzebne, albo wyglądało smacznie. Wyszła ze sklepu cała obładowana torbami. Nie miała zamiaru targać tych wszystkich toreb do domu, więc zamówiła taksówkę. Wróciwszy do domu i rozpakowawszy zakupy, nie miała już na nic siły. Stwierdziła, że swoją przygodę z gotowaniem rozpocznie od jutra. Wzięła odprężającą kąpiel i legnęła się na łóżko, szczelnie owijając się satynową, fioletową pościelą, o zapachu lawendy.

Wpadła do firmy z półgodzinnym spóźnieniem. Miała jeszcze półtorej godziny do spotkania z Dobrzańskim. W jej gabinecie czekała na nią niespodzianka. Gdy tylko otworzyła drzwi zobaczyła, że na jej fotelu siedzi Marek. Przełknęła głośno ślinę i przeklęła w myślach.

- Co ty tu robisz? – Zapytała ostro. – Wyjdź z mojego gabinetu. – Wskazała dłonią na drzwi. Bez słowa podniósł się z  zajmowanego miejsca, powoli zmierzał ku drzwiom, lecz zamiast wyjść z gabinetu, zamknął je na klucz, który schował do wewnętrznej kieszeni marynarki.

- Co robisz? – Spuściła z tonu. Czuła się niepewnie będąc z nim w zamkniętym pomieszczeniu. W milczeniu usiadł ponownie na fotelu i lustrował ją wzrokiem. Topniała jak wosk pod wpływem jego spojrzenia, czuła się zażenowana i trochę speszona. – Możesz mi powiedzieć, czego ode mnie chcesz?

- Nie bój się mnie, nie jestem taki straszny. – Wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu. – Chcę z tobą po prostu porozmawiać. – Odpowiedział nie spuszczając z niej wzroku. 

- Marek, to nie… - Widząc jego nieustępliwą minę, wpadła na inny pomysł. – Umiesz gotować? – Spojrzał na nią początkowo zaskoczony, a następnie się uśmiechnął.

- Umiem. – Rzekł dumnie. – A co to ma wspólnego, bo chyba zgubiłem wątek?

- No to zapraszam cię dzisiaj do mnie na kolację, którą nauczysz mnie ugotować. – Powiedziała trochę zawstydzona.

- Nie umiesz gotować? – Zapytał zaskoczony, pokiwała przecząco głową. Widząc jej minę roześmiał się. – Ula, gotowanie to najprostsza rzecz na świcie. – Zamyślił się na chwilę. – Nie boisz się zaprosić mnie do siebie do domu? – Zapytał podejrzliwie.

- Nie. – Odpowiedziała bez wahania, po chwili dodała. – Mam  twarde patelnie, więc – wymierzyła w niego palcem – miej się na baczności.

- Możesz podać mi adres? A, i powiedz mi o której mam być.

- Proszę. – Podała mu kartkę z adresem. – Bądź o dziewiętnastej.

- Będę się już zbierał. – Powiedział chowając kartkę do kieszeni i zmierzając ku drzwiom.

- Przepraszam. – Zatrzymał go jej głos. – Przepraszam, za ten artykuł.

- Ula, porozmawiamy o tym wieczorem. -  Nie chciał rozpoczynać tej rozmowy teraz. – Do zobaczenia na negocjacjach. – Opuścił jej gabinet.

Dzień minął jej bardzo szybko. W głębi duszy cieszyła się, że zgodziła się na spotkanie z Dobrzańskim. Idąc na spotkanie biznesowe z nim, nie czuła już tego niepokoju. Wróciwszy do domu, szybko zabrała się za sprzątnie mieszkania. Ostatnio nie czuła się najlepiej i nie chciało jej się sprzątać. Gdy skończyła, wzięła prysznic, przebrała się w T-shirt i rurki, a na nogi założyła czerwone trampki do kostki. Zdecydowała się na ten strój, aby wyglądać mniej oficjalnie, w końcu nie byli już  w pracy, a to spotkanie zdecydowanie nie było służbowe. Miała jeszcze kwadrans do przyjścia byłego prezesa, stwierdziła, że zdąży zadzwonić jeszcze do rodziny.

- Cześć tatku, co u was słychać?

- Ulcia, u nas wszystko dobrze. Lepiej opowiadaj co u ciebie? Poznałaś kogoś?

- Oj tato, mówiłam ci tyle razy, że ja na żonę się nie nadaję. – Westchnęła, jej rozmowę z ojcem, przerwał dzwonek do drzwi.

-Tato, ja muszę kończyć, bo ktoś zadzwonił do drzwi, zadzwonię jutro. Trzymajcie się, kocham was.

- Dbaj o siebie córciu, do usłyszenia. – Odłożyła słuchawkę i ruszyła, aby otworzyć drzwi.

- Część. – Po drugiej stronie stał Marek, dzierżąc w dłoni piękny bukiet. – To dla ciebie.

- Hej, nie trzeba było. – Uśmiechnęła się. – Wejdź. – Przepuściła go w drzwiach.