"Jak śmiesz?" część 13

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Jego małżeństwo przechodziło poważny kryzys. Nie rozmawiali i nie sypiali ze sobą od kilku tygodni. Gdy on wstawał, jego żona jeszcze spała. Szybko jadł śniadanie i wyjeżdżał do firmy. Chciał mieć na wszystko oko. Marek nie raz mówił mu, że Aleks knuje za jego plecami i działa na niekorzyść firmy. Kontrolował każdy ruch przybranego syna. Z precyzją szwajcarskiego zegarka sprawdzał wszystkie umowy i kontrakty. Febo nie mówił mu tego wprost, ale widział, że jest na niego zły, bo nie może rządzić tak jak mu się podoba. Kilkakrotnie też, był świadkiem, jak prezes pomiata swoimi pracownikami, nie podobało mu się to, ale starał się tym nie przejmować. Wysiadł z windy i zobaczył wybiegającą z sekretariatu asystentkę byłego prezesa. Była cała zapłakana i rozdygotana.  Pewnie miała zderzenie z górą lodową o imieniu Aleks. – Pomyślał ironicznie. Zboczył z kursu i poszedł śladem kobiety do toalety. Zobaczył ją siedzącą na podłodze, opierającą się o ścianę. Obok niej stało pudełko chusteczek.

- Pani Violetto? – Spojrzała na niego swoimi zapłakanymi oczami. – Co się stało?

- Nic panie prezesie, już sobie idę. – Chciała wstać, ale senior położył jej rękę na ramieniu, uniemożliwiając jej podniesienie się z podłogi.

- Proszę powiedzieć , co doprowadziło panią do łez. – Nalegał. Pod jego ciepłym spojrzeniem topniała jak wosk.

- Ta włoska kałamarnica mnie wywaliła na zbitą twarz. – Syknęła zaciskając zęby i pięści. Zreflektowała się. – Przepraszam panie prezesie, nie powinnam tak mówić o panu Aleksie. – Złapała się dłonią za czoło. – On zwalnia przyjaciół Marka, a mi powiedział, że jestem zagłupia, nawet do mycia kibli. – Mimowolnie w Krzysztofie zagotowała się krew. Nie będzie tolerował takiego postępowania członka zarządu w stosunku do pracownika. A poza tym, zwalnia ludzi przychylnych Markowi. Pewnie dlatego, aby mógł ukryć wszystkie swoje przekręty.

- Może uda mi się załatwić pani inną pracę, a teraz przepraszam muszę iść porozmawiać z Aleksem. – Podniósł się z podłogi i szybkim krokiem ruszył w kierunku gabinetu prezesa zarządu. Rozprawił się z Heleną, to teraz przyszedł czas na Aleksa.  Za plecami usłyszał jeszcze głos zwolnionej pracownicy.

- Dziękuję panie prezesie. – Kiwnął tylko głową. Na korytarzy spotkał Olszańskiego z kartką w ręku.

- Wypowiedzenie? – Bardziej stwierdził niż zapytał.

- Tak. - Przytaknął  - Ze skutkiem natychmiastowy.

- Poradzisz sobie? Może poszukam dla was pracy u moich znajomych. – Zaproponował.

-Nie, damy sobie radę, ale dziękuję. – Odpowiedział były dyrektor HR ‘u.

Bez pukania wpadł do gabinetu Febo.

- Krzysztof? Stało się coś? – Zapytał Judaszowym tonem.

- Co mają znaczyć te zwolnienie? – Grzmiał.

-Krzysztof, nie denerwuj się. Przecież tobie nie wolno. – Starał się załagodzić sytuacje.

- Przestań pieprzyć! – Nie spuszczał z tonu. – Dlaczego ich zwolniłeś? – Nie ustępował.

- Krzysztofie, ja jestem prezesem i to ja decyduję z kim współpracuję.

- Ta pycha cię zgubi. – Był już przy drzwiach, gdy odwrócił się i powiedział. – Pamiętaj, że patrzę na każdy twój ruch. – Po tych słowach, nie czekając na reakcję Włocha, zatrzasnął za sobą drzwi.

Ula i Marek całe dnie spędzali nad dokumentami. Przez te kilka tygodni zdążyli już zarejestrować firmę i zdobyć wszystkie pozwolenia na jej działalność. Rozpoczęli też budowę hali,  w której będą segregowane paczki i przechowywane samochody. Z obliczeń wynikało, że muszą wziąć kredyt na maszyny do segregacji i komputery,  a samochody kupić w leasing ’u. Wracali właśnie z banku, gdy rozdzwonił się Uli telefon.

- Violetta. – Krótko rzuciła do Marka i odebrała. – Cześć Viola. Coś się stało?

- On nas wywalił na zbita twarz. – Mówiła plączącym głosem. – Co ja mam teraz zrobić? Nie mam pieniędzy i jeszcze te studia.

- Ale kto was wywalił? Możesz mówić jaśniej? – Marek z zaciekawianiem przysłuchiwał się rozmowie prowadzonej przez  Ulę.

- Ta włoska kanalia, Aleks. – Zaszlochała. – Ula, co ja teraz zrobię?

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. – Zamyśliła się. – Kogo zwolnił?

- Mnie, Sebulka, Dorotę, Sławka, tego informatyka i czarną wdowę.  – Wymieniła szybko.

- Violka, ona ma na imię Ania. Spytaj wszystkich, czy chcą pracować u nas. Jeśli tak to przyjedzcie wieczornym pociągiem do Berlina, my was odbierzemy.

- Ale jak to u was, dlaczego w Berlinie. – Violetta nic nie rozumiała.

- Violuś, ja i Marek założyliśmy firmę w Berlinie. Jeśli chcecie to przyjeżdżajcie do nas. Tylko proszę cię, nie mów nic nikomu, oprócz tym osobom, które Aleks zwolnił. Chcemy na razie utrzymać to w tajemnicy.

- No dobrze, we mnie jak  w studnie. Plum, plum, plum. A co z moimi studiami?

- Przeniesiesz się na uczelnię do Szczecina, z Berlina to tylko kilka godzin jazdy samochodem.

- Jesteś kochana. Jak będziemy na miejscu to do ciebie zadzwonię. – Uradowana blondynka rozłączyła się.
- Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły, o to, że zaproponowałam im pracę u nas bez konsultacji z tobą. - Zwróciła się niepewnie do Marka.
- Nie, no co ty kochanie, o co miałbym się gniewać. Teraz nie będziemy sami, będziemy mieli przyjaciół. - Uśmiechnął się. - A co z ich językiem? - Zapytał.
- Ania, Violka i Dorota umieją niemiecki, tylko nie wiem co z resztą. Jeśli będzie trzeba, to wykupimy im kurs.
- Violetta umie niemiecki? - Zapytał z niedowierzaniem.
- Szwargota ja rasowa Niemka. - Zaśmiała się. - Ale z angielskim jest na bakier.
- Kto by pomyślał. - Uśmiechnął się. - Viola i niemiecki. Świat się przekręca.

Siedział w kawiarni ‘Kafka’, bawił się filiżanką z aromatyczną kawą, nie mógł się doczekać swojego gościa. Po chwili do środka weszła elegancka, w średnim wieku. Szybko go namierzyła  i dosiadła się do stolika.

- Witaj Aleks, stało się coś?  - Zapytała. – Trochę zdziwił mnie twój telefon.

- Witaj Heleno. Krzysztof podważa moje zdanie w zarządzaniu firmą. Cały czas patrzy mi na ręce. – Skarżył się. – Dzisiaj zwolniłem przyjaciół Marka, nie wiedziałem, czy mogę im ufać,  a w biznesie zaufanie to podstawa.

- Rozumiem. Jeszcze dzisiaj z nim o tym porozmawiam. – Zapewniła. – A co tam w firmie? Posprzątałeś już po nim? – Zmieniła temat.

- Jakoś staram się wyciągnąć firmę z tego dołku, w który wpędził go Marek. – Skłamał. – Zawarł kilka niekorzystnych kontraktów, staram się je rozwiązać, ale nie jest łatwo.

- Rozumiem. – Pokiwała głową z aprobatą. – Wiedziałam, że będziesz dużo lepszym prezesem niż Marek.

- Cieszę się Heleno, że masz takie dobre zdanie o mnie, postaram się ciebie nie zawieść. – Trochę sztucznej skromności, nigdy nie zaszkodzi. – Pomyślał chytrze Włoch. Doskonale wiedział, że Junior Dobrzański jest już spalony u rodzicielki. Teraz to on miał swój czas i chciał go jak najlepiej wykorzystać. Wiedział, że Helena wierzy w każde jego słowo. Jest zapatrzona w niego jak w obrazek, stał się jej wyrocznią. To, co on powie, jest dla niej święte.  

Stała wraz z Markiem na peronie dworca Berlin Ostbahnhof. Przestępowała z nogi na nogę, wyczekując pociągu z Warszawy. Po kilku minutach, na jedną z platform wjechał powoli nowoczesny pociąg z Polski. Wzrokiem starali się zlokalizować swoich przyjaciół. W końcu Marek zauważył Violettę wysiadającą z pociągu, pociągnął za sobą Ule i pobiegli w stronę wagonu. Gdy już wszyscy przybyli  opuścili pociąg, przywitali się z Cieplakówną i Dobrzańskim, i ruszyli do samochodów. Wszyscy nie zmieściliby się do samochodu Marka, więc Ula pożyczyła pojazd od koleżanki mieszkającej w sąsiedztwie. Po  przybyciu na miejsce, wszyscy zjedli wspólna kolację i rozeszli się do swoich pokoi. Od jutra mieli zająć się tworzeniem nowej firmy kurierskiej – KCde (Deutsch Körperschaft Courier)…