"Silna i delikatna" część 12

Zapraszam na kolejną część :)

Szła przez ich park. Bardzo się spieszyła. Chciała go jak najszybciej zobaczyć. Nie mogła się doczekać, żeby z nim porozmawiać. Od kiedy dowiedziała się, że niemiecka firma chce z nimi współpracować unosiła się trzy metry nad ziemią. Rozpierała ją energia. Chciała jak najszybciej podzielić się tą nowiną z Markiem. Przyspieszyła kroku. Przeszła przez ulicę i weszła do filii Febo&Dobrzański. W sumie zaczęła zastanawiać się nad zmianą nazwy. Przecież oboje Febo wyjechali. Postanowiła, że porozmawia o tym z Markiem dopiero wtedy, kiedy raz na zawsze włoskie rodzeństwo skończy z nimi współpracę i pozbędą się udziałów. Przywitała się z panem Władkiem i ruszyła w kierunku wind. Czekając na jedną z nich nerwowo przestępowała z jednej nogi na drugą. Winda jechała dzisiaj niespotykanie długo. Zawsze kiedy jeździła z Markiem czas spęczony sam na sam w małym pomieszczeniu zdawał się zbyt krótki. W końcu zatrzymała się na piątym piętrze. Weszła na korytarz i powitała Anię rozmawiającą przez telefon. Od razu skierowała się do gabinetu Marka. Jak zwykle nie było Violetty na posterunku, a na jej biurku zamiast dokumentów ujrzała trzy lakiery do paznokci i pilnik. Ach ta nasza zakręcona Viola!- pomyślała w duchu. Słyszała szmery w gabinecie Marka. Jednak trafiłam, że jest- ucieszyła się. Już nie mogła doczekać się  z przekazaniem informacji, tak doskonałych dla firmy. Uchyliła drzwi i zobaczyła swojego ukochanego. Jednak nie był sam. Na biurku siedziała blondynka w czerwonej sukience, sięgającą ledwo za tyłek. Marek z nią się….całował. Uli załamał się świat. W jednej chwili straciła wszystko to co miała i to na czym najbardziej jej zależało. Myślała, że Marek naprawdę się zmienił. Myślała, że zmienił się dla niej. Cieplak, idiotko!- skarciła się w myślach.

- Świetnie się bawicie?- spytała nad wyraz spokojnie.

- Ula? Kochanie to nie tak jak myślisz…- zaczął Marek orientując się, ze przyszła jego dziewczyna. Być może była dziewczyna.

- Milcz. Nie chcę cię znać. Dlaczego mi to zrobiłeś?

- Ula, Ula, dlaczego krzyczysz?- zapytał zdezorientowany.

- Co, co się stało?-rozejrzała się po pomieszczeniu.- O Boże, to tylko sen, zwykły koszmar- przytuliła się do Marka.

- Co ci się śniło?- podał jej szklankę zimnej wody.

- Ty…- zaczęła, ale Marek szybko jej przerwał:

- I ja jestem taki straszny? Dziękuję- zaśmiał się.

- Marek pozwól mi dokończyć- widząc jej przerażoną minę, spoważniał- Marek, ty w tym śnie mnie…zdradziłeś- dokończyła ledwo słyszalnie.

- Kochanie, to tylko sen. Obiecuję, że nigdy ci czegoś takiego nie zrobię. Pamiętaj o tym!- przytulił ją do siebie.  Widząc jej strwożoną minę dodał w myślach- Ile cię te myśli kosztują. Obiecuję nie zdradzę cię, jesteś dla mnie najważniejsza i nie pozwolę sobie ciebie stracić. Zmieniłem się dla ciebie.

- Kocham cię- powoli usypiała w jego ramionach czując poczucie bezpieczeństwa.

Do rana spali już spokojnie.

Dni mijały szybko. Oboje pochłonięci byli pracą. Zajmowali się nowym projektem dotyczącym współpracy z niemiecką firmą.  Nie mieli czasu dla drugiej połówki, a co dopiero by pomyśleć o sobie. Ulka zdecydowała się zamieszkać z Markiem w Warszawie. Uznała, że codzienne jazdy do Rysiowa są zbyt męczące i czasochłonne. Pan Józef zrozumiał to, ale czuł też, że to nie było jedyną przyczyną. Widział te iskierki w oczach swojej latorośli, kiedy wspominała o Marku. Bardzo się cieszył szczęściem córki, choć wcześniej dość sceptycznie podchodził to tej całej sprawy. Józef zrozumiał zakochanych, ale tego nie mogła pojąć najmłodsza z rodziny Cieplaków. Bała się, że Marek zabierze jej Ulę i nigdy nie odda. W swojej małej główce uroiła się myśl, że Ula jej już nie kocha. Żeby te myśli nie kłębiły się dalej Ula starała się być jak najczęściej w rodzinnym domu. W końcu Beatka zaakceptowała tę sytuację.

We wtorek przybyli znowu do pracy. Pożegnali się przy windach i ruszyli do swoich gabinetów. Uważali, że wspólna praca do niczego nie doprowadzi, bo będą skupieni na sobie, a nie na dokumentach. Zdecydowali się, że w kryzysowych i bardzo ważnych sytuacjach, żeby się niepotrzebnie rozpraszać będą pracować osobno. Suma summarum wychodziło im to całkiem nieźle. Około 12 do gabinetu Marka przybiegła przestraszona Ania.

- Marek…- próbowała złapać oddech.

- Coś się stało?- zapytał zdezorientowany podnosząc głowę znad dokumentów.

-Ula…- zaczerpnęła powietrza.

- Jezu Chryste, stało się coś Ulce?- był coraz bardziej zdenerwowany.

- Ona zasłabła, wezwałam już pogotowie.- w końcu się wysłowiła.

- Gdzie ona jest?- poderwał się z krzesła.

- W swoim gabinecie.- krzyknęła za oddalającym się Markiem.

-Ula, kochanie nic ci nie jest? Ocknij się, błagam!- z bezsilności zaczął wrzeszczeć. Nie wiedział co ma zrobić, jak pomóc Ulce.

- Ula, nie rób mi tego, no ocknij się.- w jego oczach zalśniły łzy.

- Co, co się stało?- zapytała cichym, kruchym głosem.

-Skarbie zasłabłaś, nie ruszaj się.- dodał widząc, że chce się podnieść.

-Zaraz będzie pogotowie.- oddelegowała się Ania.

- Ale po co? Już się dobrze czuje.- odparła Ula.

- Nie wolno ryzykować. Nie bagatelizuj sprawy- podnosił głos.

-Dobrze, już dobrze- zaskoczył ją tym wybuchem.

-Zabieramy ją do szpitala.- powiedział lekarz po obejrzeniu Uli.

- Panie doktorze, czy to jest konieczne? Mam dużo pracy!- odrzekła zrezygnowana.

- Niech mi pani wierzy, konieczne. Praca nie zając nie ucieknie!- uśmiechnął się.

- Chyba nie królik!- skomentowała Violetta, przyglądająca się od kilku minut tej sytuacji.

- No widzi pani, nic strasznego. Może pani teraz oznajmić mężowi nowinę.

- Wie pan co, jeszcze nie teraz. Wieczorem będzie idealnie.- roześmiała się na słowo „mąż”.

- W takim razie ja nie pisnę ani słowem.- zapewnił.

- Kochanie, no i co ci jest?- zapytał ją od razu kiedy wyszła z gabinetu.

- Marek spokojnie, to po prostu zmęczenie- tłumaczyła.

- W takim razie dzisiaj już nie wracasz do pracy.

- No dobrze, w sumie poleżałabym sobie w łóżku.- zdziwił się na te słowa. Ula pracoholiczka nie chce do pracy, chce odpocząć. Co się dzieje z tym światem?- skwitował.

- No dobrze odwiozę cię, ale ja muszę wrócić do firmy.

- No dobrze i tak nie miałabym z ciebie pożytku.

Ula od razu zaczęła przygotowywać kolację. Zastanawiała się jak przekazać Markowi tę informację. W końcu znalazła pomysł, według niej idealny.

- Kochanie, wróciłem!- krzyknął przekraczając próg. Od razu przywitał go niebiański zapach kolacji. Wszedł do kuchni i zobaczył nakryty stół. Odwrócił się i zobaczył ją. Była taka piękna i seksowna. Gdyby nie wiedział, że nie może się przemęczać, rzuciłby się na nią od razu.

- A czy ty skarbie przypadkiem nie miałaś odpoczywać.

- Przecież wiesz, że gotowanie mnie odpręża.- uśmiechnęła się niewinnie.

- To było pyszne moja Uleńko. Kocham cię!- stwierdził, odkładając zużytą serwetkę na talerz.

- Mam dla ciebie niespodziankę. To dla ciebie- podała mu ogromne pudełko. Otworzył je i zobaczył kolejne, potem kolejne i kolejne. Zniecierpliwiony chciał już zobaczyć co jest co to jest. W końcu dotarł do ostatniego. Ściągnął pokrywę i zobaczył małe buciki. 

Ula uśmiechnęła się. Marek patrzył na nie jak zahipnotyzowany.  Zauważył liścik. Na karteczce widniał napis: Dziękuję za życie, tato! Przetrawiał myśl, że on mógł zostać….ojcem! Popatrzył na swoją dziewczynę nieobecnym wzrokiem.

- Co to ma być?- zapytał.

- Marek, jestem w ciąży.- uśmiechnęła się, ale widząc jego minę powściągnęła emocje.

- Nie cieszysz się?- w jej oczach pojawiły się łzy. Marek widząc je ocknął się.

- Kochanie, źle mnie zrozumiałaś, bardzo się cieszę. Po prostu nie dochodziła do mnie ta myśl. Będę ojcem- krzyknął z aprobatą. Wziął w ramiona Ulę i obrócił kilka razy.

-Ulka jak ja cię kocham. Będę ojcem- krzyczał.

- Wariacie, puść mnie!- roześmiała się. Wykonał jej polecenia. Wziął ją za rękę i wyprowadził na balkon. Wieczór był piękny i ciepły. Ula oparła się o balustradę, a on objął dziewczynę. Patrzyli na panoramę Warszawy.

- A tam jest nasze miejsce- Wisła.- zaczął wyliczać.

- Jestem bardzo szczęśliwa.- zwierzyła.

- Nie wiesz jaki ja jestem szczęśliwy.- wymruczał do jej ucha.

- Będę ojcem!- wykrzyczał na całe miasto.

- Marek opanuj się.- krytykowała jego zachowanie.

- No co?- popatrzył na nią niewinnie- Niech każdy wie jaki jestem szczęśliwy.