"Siła marzeń" część 15

- Dobra, przechodząc do konkretów, o czym chciałeś ze mną porozmawiać?- zapytała się, połykając kawałek ciasta jabłkowego. W świetnej atmosferze zjedli kolację i właśnie kończyli deser. Nie spodziewała się, że Sebastian jest tak miłym towarzyszem do rozmowy. Rozmawiali i nie mieli dosyć. Okazało się, że mają wiele wspólnych tematów. Zawsze myślała, że Olszański ma ‘fiu bździu’ w głowie i interesuje się tylko panienkami spotkanymi w klubie. Teraz utwierdzała się w przekonaniu, że to porządny facet, który tylko pogubił się w swoim życiu. Kiedy zaprosił ją na spotkanie, zaintrygował ją o czym będą rozmawiać. W duchu przyznała, że na kolację czekała cały dzień. Po dłuższym milczeniu cicho powiedział:

- Chciałem z tobą porozmawiać o Marku.

- Co?- zdziwiła się- To on kazał się tobie ze mną spotkać? Szczyt wszystkiego- zbulwersowała się.

- Nie- szybko zaprzeczył- Sam z własnej woli chciałem z tobą porozmawiać- wyprostował się na krześle- Zacznę od tego, że spodobałaś mi się- jej kąciki ust podniosły się lekko- Ale to tylko fascynacja urodą, no a teraz charakterem. Jestem pod dużym wrażeniem. Nie dziwię się Markowi, że…- przerwał.

- Że?- ponagliła go.

- Że się w tobie zakochał- słona ciecz wypełniła jej oczy.

- Nie, Sebastian. On po prostu myli uczucie z…- zawahała się- … czymś innym- nie wiedziała za bardzo jak określić to, o czym myślała.

- Ula uwierz mi. Taka jest prawda.

- Nie- zaoponowała. Zamknęła oczy, bo czuła, że łzy zaraz znajdą ujście- On tylko gra. Z nim jestem nic naprawdę. Nie chcę być jego kolejną zabawką- odpowiedziała butnie.

- On nie gra, zrozum. Wcześniej pogubił się, ale ty wskazałaś mu dobrą drogę. Zorientował się, że robi źle. Wkrótce się zakochał. Było to po nim widać na kilometr, ale on nie mógł przyswoić tej myśli. Na wyjeździe  do Krakowa w końcu kretyn zrozumiał. Ulka, to co jest z jego strony, to miłość- położył swoją rękę na jej dłoni- Taka prawda.

- A weksle, błyskotki? Właśnie, twoja kartka- przypomniała sobie.

- Bałem się tego pytania- odparł zgodnie z prawdą- Wyznałaś mu miłość. On się przestraszył. Po raz pierwszy ktoś się w nim zakochał szczerze. W nim- podkreślił- a nie w jego pieniądzach czy nazwisku. Nigdy nie był w takiej sytuacji. Totalnie go zaskoczyłaś. Prowadzony moimi sugestiami- spuścił głowę, wstydząc się swoich pomysłów- zaczął cię uwodzić- rozpłakała się. Odruchowo jego kciuk starł krople na policzku. Szybko się zreflektował i przeprosił- Coraz częściej się z tobą spotykał. Opowiadał mi o waszych hmm…- nie wiedział jak to nazwać- randkach. Już wtedy cieszył się na każde wasze spotkanie. On sam przed sobą tego nie powiedział, ale ja widząc jego reakcje, zaczynałem rozumieć w czym rzecz. Nawet nie wiesz jaki uradowany był na wasz wyjazd do Krakowa. Cieszył się jak małe dziecko- wrócił wspomnieniami do ich rozmowy- I do naszego kochanego kretyna- nakreślił cudzysłów w powietrzu- tam dotarło. Dotarło, że jest zakochany po uszy w tobie. Ula- przerwał na chwilę- on cię k o ch a- przeliterował.

- Nie wiem Sebastian.

- Ale ja wiem. On teraz jest załamany. Nie chce nawet wyjść do ludzi. Mnie o wszystko się czepia. Gromi mnie za błahostkę. Nie może wytrzymać bez ciebie. Wariuje.

- To co ja mam zrobić?

- Spróbować mu wybaczyć.

- Ale ja…- westchnęła- …ja już mu wybaczyłam. Nie mogę nienawidzić osoby, którą kocham- dokończyła szeptem- Ale ja cały czas boję się, że to wszystko kolejna gierka z jego strony.

- Znasz moje zdanie- uśmiechnął się lekko.

- A ty?- zbiła go z tropu.

- Co ja?- nie wiedział o czym mówi Ula.

- Znalazłeś swoje szczęście?

- Taak- sapnął- moje szczęście siedziało naprzeciwko twojego biurka, jak byłaś asystentką Marka.

- Viola?- zdziwiła się.

- Tak. Violetta Kubasińska przez V i dwa T.  Dzisiaj, jadąc po ciebie, dużo myślałem o swoim życiu. Zrozumiałem, że to ją kocham. Muszę jakoś ją odzyskać.

- Dzięki Sebastian za tą rozmowę.

-  To chyba teraz możemy nazwać się przyjaciółmi- zaśmiała się serdecznie.

Chciał czymś zająć głowę. W mieszkaniu wariował. Jego myśli wciąż skupiały się wokół Uli i ich ostatniego pocałunku. Krążył jak zranione zwierzę szukając miejsca. W końcu zdecydował się gdzieś wyjść. Miał dosyć siedzenia w czterech pustych ścianach i użalania się. Wybrał galerię handlową. Jego znajomi nie chodzili tam, więc miał pewność, że nikogo nie spotka. Wiedział, że w takich centrach jest mnóstwo ludzi. Uważał, że to może mieć zbawienne skutki. Przechodził długim holem i z zaciekawieniem przeglądał sklepowe witryny. Kupił sobie dwie koszule. Jedna w kolorze szafiru, która miała mu przypominać tęczówki Cieplakówny. Nawet teraz o niej myślał. Zastanawiał się czy całe jego życie będzie bazowało na wspomnieniach z Ulą. Miał ochotę na kawę. Rozglądnął się wokół siebie szukając jakiejś knajpki. Znalazł kawiarnię „Mała czarna”. Przejrzał wnętrze przez szybę. Pomieszczenie było utrzymane w minimalistycznym stylu. Rozejrzał się, nie było dużo ludzi. Nagle wzrok skupił na jednym stoliku. Myślał, że ma omamy. Zobaczył Ulę. Zastanawiał się, czy to wyobraźnia płata mu figla, czy ona rzeczywiście tam jest. Zauważył, że nie jest sama. Wytężył wzrok i dostrzegł, że towarzyszący jej mężczyzna to Sebastian. Co on do cholery robi z moją Ulką? Widząc jak Olszański trzyma jego ukochaną  za rękę, a potem dotyka jej policzka myślał, że trafi go szlag. Zacisnął pięść. Policzymy się jeszcze Seba!

 

Ta rozmowa dużo jej  uzmysłowiła. Sebastian dał jej domyślenia. Przedstawił Marka w innym świetle. Jako kanarka, nie świnię. Marka, którego nie znała, albo nie chciała znać. Nie chciała pamiętać go takiego. Po usłyszeniu nowin od Szymczyka odezwała się zraniona dusza i to ona grała pierwsze skrzypce. Nie pozwoliła nic powiedzieć rozumowi.