"Siła marzeń" część 13

Niespodzianka! Część wcześniej opublikowana, niż było to zaplanowane! :)
Zapraszam, Andziok :)

Leżała w swoim łóżku i pytała siebie jak mogła być taka naiwna. Bardzo przeżywała tę sytuację. Nie mogła poradzić sobie z miłością do Marka, jak twierdziła jednostronną. Bała się, że  już nigdy nie będzie szczęśliwa, nie znajdzie mężczyzny swojego życia i nigdy nie założy białej sukni i nikt nie powie do niej ‘mamo’. Kilka łez spadło na poduszkę. Widząc w jakim jest stanie, Józef nie mógł pojąć, co się stało. Nigdy jej jeszcze takiej nie widział. Nawet kiedy Bartek okazał się oszustem, żerującym tylko na jej pomocy nie przeżywała tego, aż tak bardzo. Często  płakała, ale mogła jeść i nie załamała się. Teraz nawet nie wychodziła ze swojego pokoju. Bardzo go to niepokoiło. Poprosił Maćka, aby przynajmniej jemu się wygadała. Czuł, że to sprawy sercowe, szczególnie po jej kłótni z Markiem i po jego wyznaniu. Słowa Dobrzańskiego kotłowały się w jego głowie: Przepraszam, że kocham. Ula zwierzała się swojemu ojcu, ale wiedział, że tym razem nie będzie tak łatwo. Postanowił wziąć pomoc od Szymczyka.

- Cześć Ula- szepnął, kiedy przekraczał próg jej pokoju.

- Maciek, hej- jęknęła, podnosząc się z łóżka- siadaj- poklepała miejsce obok niej.

- Co tam?- próbował zacząć rozmowę.

- Mam ci powiedzieć, że wszystko w porządku, planuję ślub, jestem szczęśliwa- beznamiętnie patrzyła w przestrzeń.

- A to fajnie. Cieszę się. Czemu jeszcze nie dostałem zaproszenia?- chciał rozładować napięcie. Zaśmiała się przez łzy.

- Jest daleko od dobrze- położyła głowę na jego kolanach i cicho chlipała- Jeszcze nigdy tak źle się nie czułam.

- Marek?- spytał cicho, bojąc się jej reakcji.

- Taak- westchnęła- Był tu.

- Wiem, widziałem jego samochód- przerwał jej- Czego chciał?- jego pięść się zacisnęła.

- Wytłumaczyć tę pieprzoną intrygę- zakryła twarz dłońmi.

- Taa… Jest tu dużo do wyjaśnienia- rzucił z ironią.

- Wyrzuciłam go. Nie chciałam słyszeć o tym jak bardzo się brzydził, kiedy mnie całował, jak zmuszał się do spotkań.

- Bardzo dobrze. Tak trzymać mała- uśmiechnął się troskliwie- Ula, złożyłaś wypowiedzenie?- spytał po chwili milczenia.

- Tak, ale jeszcze nie podpisał. W świetle prawa jestem jeszcze dyrektorem finansowym Febo&Dobrzański, ale kiedy nie będę chodziła do pracy to będę musieli mnie wyrzucić.

- Jutro jest posiedzenie zarządu. Miałaś wygłosić raport.

- Kurde blaszka, całkowicie zapomniałam- poruszyła się.

- I co teraz zrobisz?- długo nie odpowiadała. Myślała nad tą sytuacją.

- Znasz mnie Maciuś- popatrzyła się na niego- nie lubię zostawiać rzeczy niedokończonych.

Perfekcyjnie ubrana weszła do kuchni. Ubrana w szarą spódnicę i białą koszulę prezentowała się bardzo elegancko.

-  Córuś, wychodzisz gdzieś?- zapytał zdziwiony Józef.

- Do pracy tato- odpowiedziała między kolejnymi łykami kawy- Powinno mi niedługo zejść.

- Przecież odeszłaś z pracy.

- Ale Ma…- imię nie mogło przejść przez jej gardło- prezes nie podpisał mojego wymówienia. Ostatni zarząd i koniec, obiecuję- przytuliła się do ojca.

Szła żwawym krokiem. Zbliżając się do budynku firmy, coraz bardziej panikowała. Będę musiała spotkać się z Markiem. Kurde blaszka! Nie chcę go widzieć!!! Poczuła na sobie czyiś wzrok. Odwróciła głowę i zetknęła się dwoma parami oczu. Były wpatrzone w nią jak w obrazek. Przeszedł ją dreszcz, szczególnie z powodu stalowych tęczówek. Po drugiej stronie drogi stał obiekt jej myśli. Szybko odwróciła głowę i ruszyła na schody prowadzące do firmy. Musiała wyrównać oddech.

- Widziałeś?- pierwszy ocknął się Olszański- Ale laska.

- Noo- wydukał- Nie spodziewałem się, że przyjdzie  do firmy na zebranie zarządu.

- Ciekawe, czy przedstawi prawdziwy raport, czy lekko podrasowany.

- Mam to gdzieś- w końcu zaszczycił go spojrzeniem. Po chwili nie patrząc na drogę wybiegł. Usłyszał pisk opon.

- Nienormalny jesteś człowieku?!- z samochodu wyszedł łysy mężczyzna. Na oko miał trzydzieści lat.

- Przepraszam- jęknął zdezorientowany.

- Życie ci niemiłe? Uważaj na więcej razy. Dobrze, że nie jechałem szybko- Marek popatrzył na samochód. Tym gratem ciężko jechać szybko- pomyślał ironicznie.

- Dobrze, za drugim razem będę uważał- rozłożył ręce  dalej stojąc na środku jezdni

- Zakochany czy co?- nieznajomy powiedział do siebie wsiadając do auta.

- Żebyś wiedział- odpowiedział pod nosem.

Co za dziewczyna! I te nogi… Ahh… Nie wiem co robić. Przecież Marek zakochał się w niej…