"Siła marzeń" część 14

Niepewnym krokiem przekroczyła próg firmy. Od razu uśmiechem przywitał ją pan Władek. Lekko odwzajemniła uśmiech i przeszła do wind.

Stała w konferencyjnej i wygłaszała raport. Zdecydowała się jednak uratować firmę i postawiła na fałsz. Jednak czy ona chciała uratować firmę czy Marka? Była świadoma, że robi to dla prezesa, ale zakłamywała się i nie dopuszczała tej myśli do siebie. Raport był napisany perfekcyjnie. Nikt nie mógł podejrzewać jak daleki jest od rzeczywistości. Nikt nie mógł się przyczepić, wytykając jakiś nawet najmniejszy błąd. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Zadziwiła Marka. Siedział osłupiały słuchając, co mówi. Był pewien, że po tym jak ta cała intryga wyszła na jaw, ona będzie chciała go pogrążyć.  Dobrzański, idioto! Ona nie jest mściwa. Jak mogłeś w nią zwątpić?- karcił się w myślach. Kiedy skończyła odetchnęła z ulgą, co nie uszło uwadze Marka. Widział, ile ją to kłamstwo kosztuje. Czuł się winien całej sytuacji. Nagle ich oczy spotkały się. Zobaczył w nich tylko smutek i zawód. Przeszedł go dreszcz.

- Dziękujemy pani Ulu za świetnie przygotowany raport- zwrócił się do Cieplakówny, obdarzając ją ciepłym spojrzeniem. Kiwnęła głową i lekko się uśmiechnęła- To co, może od razu zagłosujmy o przyjęcie raportu. Wszyscy podnieśli ręce. Na jej twarzy malowała się ulga. To mój ostatni występ w Febo&Dobrzański. Skończyła się moja historia. 

Wyszła z Sali konferencyjnej.  Chciała jak najszybciej skierować się wind, ale przeszkodził jej w tym Olszański.

- Witaj Ula, pięknie wyglądasz- skomplementował jej urodę.

- Dzięki Seba- uśmiechnęła się uroczo.

- Chciałbym z tobą porozmawiać.

- Teraz? Wybacz mi Sebastian, ale śpieszę się.

- To może wieczorem?

- Dzisiaj wieczorem?- upewniła się.

- Tak. Przyjadę po ciebie- uśmiechnął się.

- A tak w ogóle to o czym mamy porozmawiać?- zainteresowała się.

- To bardzo ważna sprawa, ale konkrety dopiero wieczorem.

Siedział przed komputerem w biurze kadr i pisał raport. Dawno już tak nie pracował. Od zawsze wolał obijać się. Teraz stracił kompana do leniuchowania. Marek postanowił wziąć się w garść, zwłaszcza teraz, kiedy stracił Ulę. Wiedział, że wszystko zrobiła dla niego i twierdził, że nie może tego zaprzepaścić. W pewnym momencie drzwi otworzyły się z impetem i w nich stanęła Violetta. Sebastian podskoczył z przerażenia.

- Viola, co się stało?- próbował złapać oddech, poprawiając krawat.

- Pomyślałam sobie, że może zaprosiłbyś mnie do kina.

- Do kina? A na co?- zainteresował się.

- Nie słyszałeś?- stanęła jak osłupiała- Wszedł nowy film „Gwiezdne wojny”- oparła się o biurko, pokazując swój dekolt.

- A od kiedy ty interesujesz się filmami science fiction?- zapytał, próbując całą swoją uwagę skupić na rozmowie.

- Sebulku, co ty wygadujesz?- oburzyła się- Heloł, „Gwiezdne wojny”. To taki film historyczny. No wiesz, o kilku bitwach pod Gwiezdną, to taka miejscowość- próbował stłumić śmiech.

- A kiedy chciałabyś pójść?

- Może dzisiaj wieczorem?- zastanowiła się.

- Dzisiaj? Viola, przykro mi, ale dzisiaj nie mogę.

- A co ty robisz o tej porze?- zbulwersowała się odrzuceniem.

- No bo wiesz, muszę pomóc Markowi w pracy- wytłumaczył się.

Kiedy wybiła godzina siedemnasta jak z procy wystrzelił w kierunku wyjścia. Przed schodami napotkał Dobrzańskiego:

- Gdzie się tak śpieszysz? Pali się czy co?- zaśmiał się.

- Ha ha ha. Śmiej się  dalej ze mnie. Nabijaj się.

- Oj dobra, gdzie tak lecisz? Umówiłeś się?

- A żebyś wiedział- wyszczerzył zęby.

- Z Violką?- zainteresował się.

- Czemu miałbym się spotkać z Violettą? Przecież nie mam z nią nic  wspólnego.

- Tylko że ona non stop o tobie gada. Zauroczyła się tobą- naśmiewał się- Poza tym dzisiaj chciała się z tobą umówić.

- Skąd wiesz?- spytał zdezorientowany.

- Bo mi się zwierzyła- szeroki uśmiech pojawił się na twarzy bruneta.

- Oj dobra, uciekam.

- Nie powiedziałeś z kim się umówiłeś- zawołał za śpieszącym się kumplem.

- Z naprawdę fajną dziewczyną. Trzymaj się!

Wbiegł do mieszkania i ekspresowym tempem przebrał się w coś luźniejszego. Nie chciał, aby spotkanie z Ulą było oficjalne. Z prędkością światła ruszył do Rysiowa. Po pół godzinie jazdy zaparkował pod domem, należącym do Cieplaków. Po chwili  wyszła Ula i rozejrzała się dookoła. Dostrzegła srebrne Volvo i ruszyła w jego kierunku. Wyszedł z samochodu, obszedł na drugą stronę i otworzył jej drzwi.

- To gdzie mnie zabierasz?- zaśmiała się.

- Myślałem o cichej knajpce, gdzie możemy swobodnie pogadać.