"Katusze" część 26

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Cześć Ula – powiedział, wszedłszy do mieszkania, a następnie musnął jej wargi. – Rozmawiałem dzisiaj z właścicielem tego hotelu, który wynajęliśmy na nasz ślub – obrzuciła go zaciekawionym spojrzeniem – kucharz ma do końca tygodnia przesłać nam kilka przykładowych menu – chciała coś powiedzieć, ale nie dopuścił ją do głosu. – Rozmawiałem też wstępnie  z dekoratorką. Zgodziła się przystroić kościół i salę. Musimy dać jej odpowiedź jakie kwiaty chcemy – podniosła się z kanapy i podeszła do niego. Usiadła mu na kolanach i bez słowa wpiła się w jego usta.

- Jesteś cudownym facetem, – na jego policzkach, wykwitły dwa urocze dołeczki – najcudowniejszym. Bardzo się cieszę, że tak bardzo angażujesz się w przygotowania do ślubu. Zawsze to mężczyzn trzeba było siłą zaciągać do ołtarza, a tu proszę, miłe zaskoczenie – mówiła gładząc jego policzek.

- Bo mi zależy – wyznał patrząc jej głęboko w oczy, aż przeszedł ją dreszcz. – Jesteś najlepszą i najpiękniejszą kobietą jaką w życiu poznałem. Do końca życia nie wybaczę sobie tego, jak cię potraktowałem – wyznał szczerze.

- Marek, - westchnęła – proszę cię, nie wracajmy do tego. Ja nie chcę tego pamiętać, a i ty nie noś w sobie żalu do samego siebie, bo ja już ci wybaczyłam. To nie ma sensu – pocałował ją delikatnie w czoło.

- Nie dość, że piękna, to jeszcze bardzo,  bardzo inteligenta – wymruczał jej do ucha. – Mój anioł.

- Do anioła to  mi jeszcze daleko – odpowiedziała mu z uśmiechem na ustach. – A co do kwiatów, – powiedziała delikatnie odsuwając się od niego i kładąc dłonie na jego torsie – to może kalie?

- Ja na kwiatach się nie znam, – zaśmiał się – dlatego zdaję się na ciebie. Z pewnością są piękne – wyszczerzył się. – Ale mają być czerwone, – zastrzegł – w końcu to kolor miłości.

- Dobrze – zgodziła się. – Jeszcze nie dawno wydawało mi się, że to nierealne, żebyśmy byli razem – wyznała z zaszklonymi oczyma, gładząc jego włosy.

- Do końca życia będę dziękował Bogu, że postawił cię na mojej drodze, że mi wybaczyłaś i ze jesteś przy mnie – wtuliła się mocno w jego ramię, chcąc ukryć niesforne łzy wzruszenia, które znalazły ujście na jej policzki. Przygarnął ją do siebie mocniej i pogładził jej plecy. 

- Urszulo, - westchnął rozmarzony – wyglądasz jak istota z nie tego świata. Będziesz najpiękniejszą panną młodą – gorliwie zapewniał. – Marek padnie jak cię zobaczy.

- Dziękuję ci tato, - mówiła ze łzami w oczach, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Nie spodziewała się, że będzie wyglądać tak pięknie. Suknia, która wyszła spod rąk Pshemko, przerosła jej najśmielsze oczekiwania.

- Ula, - powiedział z lekkim zawahaniem – a jak jest między tobą, a Marco? Jesteś pewna, że to ten jeden, jedyny? Dobrze wiesz jaki był, a ja nie chcę abyś cierpiała.

- Między nami jest cudownie. Naprawdę, nie musisz się o mnie martwić. Kocham go i jestem  z nim szczęśliwa. Jestem też w stu procentach pewna jego uczuć  i wiem, że on nigdy mnie nie skrzywdzi. Słusznie użyłeś czasu przeszłego. Był, ale zmienił się – słysząc zapewnienia przybranej córki, uśmiechnął się zadowolony.

- Cieszę się, że znalazłaś swoją drugą połówkę. Życzę wam jak najlepiej.

Wychodząc z budynku F&D, weszła w książkę telefoniczną i na liście odszukała swoją przyjaciółkę  z Frankfurtu.

 - Halo – uśmiechnęła się mimowolnie, słysząc głos kobiety.

- Witaj Angela – rzuciła radośnie. – Co u ciebie słychać?

- Panna Schultz przypomniała sobie o moim istnieniu? – zironizowała. – Jak wyjeżdżałaś, obiecywałaś, że będziesz dzwonić,  nie zrobiłaś tego ani razu – mówiła nieprzyjemnym głosem. – A gdy ja dzwoniłam, nawet nie raczyłaś odebrać – Ula spuściła wzrok. Faktycznie zapomniała o swojej przyjaciółce, ale to dlatego, że jej życie było istną karuzelą.

- Przepraszam, - powiedziała ze skruchą. – Miałam trochę problemów i zawirowań, że wypadło mi to z głowy. Nie miej do mnie żalu – prosiła.

- Przecież wiesz, że nie potrafię się na ciebie gniewać – tym razem głos Niemki był pogodny.  – Opowiadaj co u ciebie?

- Wychodzę za mąż – powiedziała prosto z mostu, wprowadzając tym samym swoją rozmówczynię w osłupienie. – Dzwonię do ciebie, bo chcę cię prosić, abyś została moją świadkową.

- Gratuluję, nie spodziewałam się. Naprawdę się cieszę i mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa – wyrzucała siebie słowa z prędkością karabinu. - Kiedy ma odbyć się ten ślub?

- Pod koniec kwietnia.

- Ula – jęknęła kobieta. – Niestety nie będę mogła przyjechać – przyszłej pannie młodej, momentalnie zrzedła mina. Nie takiej odpowiedzi się spodziewała. – Dawno nie rozmawiałyśmy, więc nie jesteś na bieżąco. Wyszłam za mąż za Martina – tym razem to Ula doznała szoku. – Zaraz po ślubie wyjechaliśmy do Szwecji. Jesteśmy na kontrakcie do końca sierpnia i nie uda nam się wyrwać wcześniej.

- Ja też ci gratuluję. Szkoda, że nie mogłam zobaczyć waszego ślubu – westchnęła. – Może uda ci się przyjechać do nas, gdy skończy ci się już kontrakt? Wtedy będziemy miały dużo czasu żeby powspominać.

- Z pewnością. Przepraszam cię, ale muszę już kończyć. Do usłyszenia – nim zdążyła odpowiedzieć, usłyszała dźwięk zakończonego połączenia. Nie była zachwycona tym, że jej najbliższej koleżanki nie będzie w najważniejszym w jej życiu dniu.

Nim się obejrzeli, nadszedł kwiecień, a wraz z nim ślub Uli i Marka. Tydzień wcześniej narzeczeni pojechali do Łagowa, aby sprawdzić, czy wszystko jest gotowe na najważniejszy w ich życiu dzień.  Gdy wjechali do malowniczej wsi, ponownie zachwycili się jej krajobrazem i architekturą. Osada wyglądała jeszcze piękniej, niż jesienią. Skąpana w wiosennym słońcu, ociekała soczystą zielenią. Po zameldowaniu się w hotelu, wyruszyli na spacer, aby trochę powspominać. Czas do wesela mijał im w radosnej atmosferze. W ciągu kilku, pierwszych dni pobytu zapieli wszystko na ostatni guzik. Później mieli czas tylko dla siebie. W czwartkowe popołudnie do mieściny zawitali rodzice Dobrzańskiego i Pshemko. Na nich również wioska wywarła ogromne wrażenie. Gdy nadeszła sobota, dołączyli do nich rodzina Marka wraz z Sebastianem i Jankiem oraz Renata. Mimo iż nie mogli doczekać się tego dnia, można było wyczuć napięcie i podekscytowanie. Zależało im na tym, aby wszystko przebiegło bezproblemowo i żeby wesele się udało. Stała przed ogromnym lustrem w odseparowanej salce, w której krawcowe mogły ją spokojnie przebrać. W szklanej tafli, widziała odbicie pięknej kobiety z precyzyjnie wykonanym makijażem, finezyjnie upiętymi włosami, ubraną w długą, zwiewną suknię ślubną.  Z zadumy wyrwało ją subtelne pukanie do drzwi. Z niepokojem spojrzała w stronę źródła dźwięku. Obawiała się, że to Marek przyszedł zobaczyć się z nią przed ślubem. Nie raz chciał zobaczyć jej suknię. Nigdy nie wierzyła we wróżby, horoskopy, i inne zabobony. W jej przypadku nigdy się nie sprawdzały, co najwyżej wychodziło na odwrót. Schowawszy się za parawanem, zaprosiła gościa do środka. Odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę, a nie przyszłego męża.

- Co ty się tak chowasz? – zapytała patrząc na nią z zachwytem. – Boisz się, że Markowi zebrało się na igraszki? – roześmiała się serdecznie.

- Nie chcę, aby zobaczył mnie w sukni wcześniej, niż na ślubie – wyjaśniła. – Dobrze wiesz, że mój ukochany jest nieprzewidywalny jak wybory w Rosji – uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie narzeczonego. – Za to go kocham, za tą jego spontaniczność.

- Przyszłam, aby porozmawiać ostatni raz z panną Schultz…

- Po ślubie będę się nazywać Schultz – Dobrzańska – wtrąciła się. – Pod panieńskim nazwiskiem znają mnie moi klienci – wyjaśniała.

- A więc, – zaczęła jeszcze raz – przyszłam z tobą porozmawiać zanim wyjdziesz za mąż. Byłam przeciwna waszemu związkowi, nie wierzyłam w to, że to się uda. Nie wierzyłam w to, że on się zmieni, a jednak z ulgą muszę przyznać, że się pomyliłam. Bacznie obserwowałam go i muszę zaświadczyć, że on naprawdę cię kocha i świata poza tobą nie widzi – oczy Uli były pełne łez, bez słowa wtuliła się w sekretarkę. – Ulka, tylko mi tu nie becz, bo zniszczysz sobie makijaż. To ślub, nie pogrzeb!  

- Dziękuję ci – szepnęła jej do ucha. – Dziękuję, że zawsze byłaś przy mnie i wspierałaś mnie. Jesteś prawdziwą przyjaciółką.

- Daj spokój - machnęła ręką. - Musimy już iść – mruknęła blondynka spojrzawszy na zegarek.

Stał przy ołtarzu i wyczekiwał przybycia swojej ukochanej. Każda upływająca sekunda wydawała mu się wiecznością. Stresował się całą tą uroczystością. Nie bał się o to, że się rozmyśli i nie przyjdzie. Wiedział, że ona go kocha i nie zrobi mu czegoś takiego. Nigdy nie miał problemów z wystąpieniami publicznymi, ale to było coś innego. Za chwilę miał ślubować miłość, wierność i obecność przy ukochanej do końca życia. Nie obawiał się złożenia przysięgi, bo był w stu procentach pewny, że jej dotrzyma. To miało być ich zespolenie, mieli stać się jednością. Z pewnością było to bardzo ważne i metafizyczne przeżycie.  Z letargu wyrwał go dźwięk organów. W drzwiach ujrzał swoją przyszłą żonę wraz  z jej przybranym ojcem. Podążała w jego stronę z uśmiechem na ustach i łzami w oczach. Gdy dotarli do niego, chwyciła się jego ramienia i podeszli do ołtarza. Z uwagą wsłuchiwali się w słowa kapłana, od czasu do czasu obrzucając się spojrzeniami pełnymi miłości. Z ich oczu można było czytać jak w otwartej księdze. Darzyli się tak silnym uczuciem, że nawet ślep by to zauważył. Słowa przysięgi wypowiedzieli z pewnością i pełną jej świadomością. W końcu ceremonia dobiegła końca, a wtedy Dobrzański mógł pocałować swoją żonę. Byli cholernie szczęśliwi. Wpił się w jej usta i całował do utraty tchu.