"Siła marzeń" część 16

Był wściekły. Kiedy zobaczył swoją ukochaną z Olszańskim poczuł ukłucie w sercu. Z impetem otworzył drzwi swojego mieszkania i rzucił się na kanapę. Długo myślał jak rozmówić się z Sebastianem. Nie sądził, że oboje zrobią mu coś takiego. Że go zdradzą. Bo to była ewidentnie zdrada.  Poczuł się samotny i opuszczony. Żal w sercu zastąpiło oburzenie i wściekłość. Dziwił się, że Ula złamała swoje zasady, że odtrąciła jego miłość na rzecz Olszańskiego. Wiedział jak bardzo była zraniona, ale nigdy nie podejrzewał, że posunie się to takich kroków. Dziwił się też Sebastianowi. Owszem, zauważył, że Ulka mu się podoba, widział jak pożera ją wzrokiem, ale nie przejął się tymi sygnałami. Zbagatelizował je. Twierdził, że dyrektor HR’u jako jego przyjaciel nie stanie pomiędzy nim  a ukochaną. Jednak teraz uważał, że Sebastian nigdy nie był jego kumplem. Przyjaźń zakończyła się. Długo nie mógł zasnąć. Te myśli niszczyły go od środka. Nie mógł wymazać z pamięci widoku ręki Sebastiana położonej na dłoni Uli. Nie mógł wymazać z pamięci widoku kciuka ocierającego się o policzek Cieplakówny. Potrząsał głową, ale ten obrazek nie znikał. Miał wszystkiego dosyć. Nad ranem w końcu zasnął, ale nie na długo. Musiał wybrać się do pracy. Musiał nie z powodu pracy, bo był prezesem i nie musiał wcale przychodzić, ale obowiązek wynikał z czegoś innego. Chciał rozprawić się z byłym przyjacielem.

Idąc do firmy przypomniał sobie wczorajszy zarząd. Wszystko się udało. Ula przedstawiła sfałszowany raport. Nikt o tym się nie dowiedział. Ba! Nawet nikt nie podejrzewał o sfabrykowanie dokumentu. O tym wiedzieli tylko: on sam, Ula, Sebastian i Paulina. Właśnie, Paulina! Przypomniał sobie jej minę jak Cieplak przedstawiała raport. Ewidentnie współczuła Uli, a Marka gromiła wzrokiem. Odtworzył rozmowę z Pauliną po zakończeniu zebrania:

- Zadowolony jesteś z siebie?- grzmiała- Popatrz, ile złego zrobiłeś dziewczynie, a ona wciąż ratuje twój tyłek!- skulił się w sobie. Nie podejrzewał panny Febo o takie słownictwo- Do reszty zdurniałeś. Sama się jej dziwię. Na jej miejscu zniszczyłabym cię. A ona? Trafił ci się anioł, skarb z nieba, ale ty wypuściłeś go  z rąk. Możesz sobie pogratulować- odkąd spotykała się z Korzyńskim zmieniła się. Już nie była tą wyniosłą kobietą, która wszystkich poniżała. Znalazła w sobie pierwiastek empatii.

Wychodząc z windy usłyszał wołanie Ani- recepcjonistki:

- Nie teraz!- spławił ją. Pierwszorzędną sprawą było "obicie gęby" Sebastianowi. Swoje kroki skierował do biura dyrektora kadr. Wszedł z miną bojową i bez pukania. Zastał Olszańskiego piszącego coś na klawiaturze.

- Jak tam randka?- próbował zachować spokój.

- Nie nazwałbym tego randką. Po  prostu zwykłe spotkanie dwóch znajomych- odpowiedział, nie odrywając się od wcześniejszego zajęcia.- Siadaj, co tak stoisz?- po chwili zajął miejsce na krześle.

- A to z kim byłeś?- zapytał od niechcenia, ale cały czas świdrował Olszańskiego wzrokiem.

- Z naprawdę fajną dziewczyną- odparł wymijająco.

- Słuchaj!- szybko wstał z krzesła i oparł się blat biurka. Jego krzyk zaskoczył Sebastiana- Wiem, że byłeś z Ulką. Tak się świetnie bawiliście, że nawet nie zauważyliście mnie.

- Marek…- próbował przerwać mu. Na darmo! Nigdy nie widział go w takiej furii.

- Jak mogłeś? Przecież wiesz do cholery, że kocham Ulkę. Nie masz prawa się z nią spotykać!

- Marek, uspokój się. Spotkałem  się z Ulą, to prawda. Ale zrozum, to nie była randka.

- A jak można nazwać takie czułe gesty, jak dotykanie jej policzka, czy jej dłoni?!- nadal grzmiał.

- Musieliśmy obgadać pewną sprawę?

- Jaką? Chyba nie firmową. A o ile wiem, żadnych innych spraw nie macie.

- Nie- zaprzeczył szybko. Stwierdził, że tylko prawda go uratuje- Rozmawialiśmy i  tobie. Ona płakała i próbowałem ją pocieszyć.

- O mnie?- tego się nie spodziewał. Totalnie go zaskoczył. Poczuł się jak palant i ostatni kretyn. Jak mogłem ich podejrzewać o…Zresztą...

- Tak, o tobie- potwierdził.

- Ale po co się wtrącasz? Pozwoliłem ci? Sam poradziłbym sobie z tą sytuacją.

- Właśnie widzę, jak sobie z tym radzisz. Marek, tyś się kompletnie załamał po waszej ostatniej rozmowie. Nie widziałem żadnej chęci walki. Straciłeś wszystkie siły- zrozumiał, że Olszański ma rację.  W duchu dziękował mu.

- O czym konkretnie rozmawialiście?

- Powiedziałem jej całą prawdę, ale i tak ty jeszcze musisz jej opowiedzieć historię z  twojego punktu widzenia.

- Wiem o tym- szepnął zamyślony.

Postanowił od razu do niej pojechać. Chciał kuć żelazo póki gorące.

- Cześć Seba- odebrała połączenie- Już się stęskniłeś?- zaśmiała się- Dużo myślałam o naszej wczorajszej rozmowie. Masz rację, kocham go i dam nam szanse- nie dopuściła go do głosu.

- Ula, posłuchaj- przerwał jej gwałtownie- Marek miał wypadek. Przed chwilą dzwonili do mnie ze szpitala. Jechał do ciebie- zamarła- Był jeszcze wzburzony po  rozmowie ze mną. Bo wiesz, on nas wczoraj widział wieczorem i myślał, że byliśmy na randce.

- Ale jak to?- przestraszyła się.

- Nie wiem co dokładnie się stało. Nie chcieli mi powiedzieć. Właśnie wybieram się do szpitala- wybiegł na parking. Z przerażenia nie mógł znaleźć kluczyków.

- Dobra Seba, jedź już,  ja dojadę.

- Na razie Ula- pożegnał się, odpalając silnik i włączając się do ruchu.

Ważne!
Chciałam od razu napisać, że to ostatnia część, którą w tym czasie wstawiam. Jak narazie do końca maja nie planuję publikować opowiadania. To skutek matur, które w tym roku zdaję. Mam nadzieje, że pomiędzy nauką polskiego a nauki historii czy innych przedmiotów znajdę odrobinę czasu, żeby napisać i wstawić kolejną część jeszcze w marcu czy kwietniu. Bądźcie cierpliwi i nie traktujcie tego jak pożegnanie na zawsze. Dziękuję Wam za wszystko i do zobaczenia pod koniec maja! :) :*