"Katusze" część 7

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Ich plan się powiódł. Wszystko działało jak w szwajcarskim zegarku. Nikt nawet nie podejrzewał, że z firmy giną regularnie pieniądze. Na początku, do firmy wpływały faktury na niewielkie kwoty. Były to głownie naliczenia za serwisowanie i przegląd maszyn szwalniczych. Z czasem, rachunki zaczęły opiewać na coraz wyższe kwoty. Firma płaciła za rzekomo kupione najnowocześniejsze maszyny do szycia, overlocki, nowoczesne żelazka, wytwornice pary, stoły prasowalnicze. 

- Nasza firma odniosła sukces – chełpił się Aleks. – Nie bez przyczyny nazywa się „Sukces” – zaśmiał się.

- Już ponad rok to trwa – nie podzielała entuzjazmu brata. – Dużo jeszcze zostało tego długu?

- Niewiele – odpowiedział i zamilkł na chwilę. – A może byśmy tak dalej poprowadzili nasz biznes? – Zapytał z nadzieją. – Mielibyśmy ekstra pensję.

- Ty chyba żartujesz! – Odpowiedziała wściekła. – Nie ma mowy! I tak źle się czuję z tym, że okradam własną firmę. Nawet, nie wiesz jak ciężko jest mi spojrzeć Helence i Krzysztofowi w oczy – nie był zadowolony z jej decyzji. Myślał, że może i jemu uda się coś wyciągnąć dla siebie.

- Sorella, chyba trochę przesadzasz – próbował ignorować jej słowa. Spojrzała na niego morderczym wzrokiem.

- Jeśli spróbujesz to ciągnąć dalej, to ja pierwsza pójdę do Krzysztofa i powiem mu o wszystkim – zagroziła.

Tego dnia do F&D wpłynęła kolejna faktura z przedsiębiorstwa handlowo usługowego „Sukces”, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że była ona wystawiona za zakup trzech maszyn dziewiarskich. Suma która widniała na papierze, również przyprawiała o zawrót głowy. Adam Turek, doskonale wiedział, że projekty Pshemko, nie obejmują dzianin produkowanych w Polsce. Mistrz projektuje eleganckie kreacje dla bogatych kobiet, a nie siermiężne swetry. Jego matka była krawcową, więc trochę się na tym znał. Wiedział, że musi powiadomić o tym prezesa, albo swojego bezpośredniego przełożonego – Aleksa. Wziął wszystkie dokumenty i poszedł do gabinetu Febo.

- Cześć Aleksiu – powiedział Turek, wchodząc do gabinetu szefa z wzrokiem utkwionym w dokumentach, trzymanych w dłoni. Febo spojrzał na niego zezem. – Chyba mamy problem.

- Naucz się w końcu pukać! – Warknął Febo. – Jaki znowu problem? – Zapytał spoglądając na niego z niechęcią? – Niewyraźny podpis, czy zła data na fakturze? – Zakpił.

- To coś większego – odpowiedział, nie zwróciwszy uwagi na drwiny Febo. – Chyba, kurde, mamy jakiś przekręt – Aleks wyprostował się na fotelu i poluzował idealnie związany szalik na szyi.

- Co ty za głupoty pleciesz? – Udawał, że nie wie o czym mówi jego pracownik. – Pewnie znowu coś pomieszałeś – przekonywał go. Turek pokręcił przecząco głową.

- Dostaliśmy fakturę do zapłaty od firmy „Sukces” za maszyny dziewiarskie.

- No i co w tym takiego dziwnego? – Zapytał, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi Adamowi.

- Pshemko nie używa takich tkanin, żeby potrzebne były te maszyny. – Wytłumaczył.

- Pokaż mi to – łysiejący mężczyzna podał mu plik kartek. Po chwili powiedział – czyli Mareczkowi brakuje pieniędzy na panienki – kręcił głową z dezaprobatą. – Nie daruje mu tego – grzmiał Włoch. – Wyprowadza z firmy pieniądze workami. Chyba pan prezes myśli, że jest bezkarny – poderwał się z fotela. – Przygotuj mi zestawienie, ile wyprowadził z firmy. Przeanalizuj wszystko dokładnie – rzucił do głównego księgowego, wychodząc z gabinetu.

- Marek, Marek i po Marku. – Powiedział do siebie, po wyjściu Aleksa z gabinetu.

Jak burza wpadł do sekretariatu prezesa, w drzwiach od jego gabinetu minął się z jego nową asystentką. Z pewnością wychodziła stamtąd po chwilach cielesnych uciech.  Zdradzały ją kruczoczarne włosy, pozostawione w nieładzie i krzywo pozapinane drobne guziczki koszuli. Pokręcił tylko głową z dezaprobatą i nie  czekając, wszedł do środka.

- Możesz mi to wytłumaczyć? – Wrzasnął i rzucił mu fałszywe faktury na biurko. Dobrzański niechętnie wziął kartki do ręki i zaczął je przeglądać.

- Aleks, - powiedział spokojnie – o co ci chodzi? To są rachunki z firmy, która zaopatruje i naprawia sprzęty w naszych szwalniach – wyjaśnił spokojnie nie mając pojęcia, o co mu chodzi.

- Doprawdy? – Zakpił. – Dzwoniłem do wszystkich szwalni i żadna, powtarzam żadna, nie otrzymała nowego sprzętu – Dobrzański wyprostował się na krześle. – Myślałeś, że to się nie wyda? – Patrzył na niego prowokująco. – Wyprowadziłeś z firmy setki tysięcy!

- Aleks, ja nie mam z tym nic wspólnego! – Próbował się tłumaczyć. – Poza tym, tutaj też jest twój podpis – wskazał na rachunki.

- Ale to ty jesteś prezesem! – Grzmiał. – Ja podpisywałem je mechanicznie – wyjaśnił. – Jeśli ty podpisałeś to, to ja nie mogę podważać twoich decyzji – Dobrzański kręcił głową z niedowierzaniem.

- Ja w ogóle nie pamiętam żebym podpisywał umowę z tą firmą – wyjąkał, był w ciężkim szoku. Aleks roześmiał się ironicznie.

- Ta wóda zrobiła ci dziury w mózgu – zadrwił z niego. – Za to czeka cie kryminał i długo z niego nie wyjdziesz – powiedział proroczo. – Jeszcze dzisiaj zgłoszę zawiadomienie o podejrzeniu popełnieniu przestępstwa do prokuratury – żwawym krokiem, ruszył w kierunku drzwi, z fotela poderwał się Marek.

- Aleks! – Zawołał za nim. – Zaczekaj! To wszystko da się jakoś wyjaśnić  – próbował go zatrzymać, bezskutecznie.

Na efekty działania Febo, nie musiał długo czekać. Kilka godzin później do jego gabinetu, zapukali dwaj oficerowie policji. Skuli po w kajdanki i wyprowadzili z firmy. Wzbudziło to, niemałą sensację wśród pracowników, którzy zaczęli snuć domysły. Zdezorientowany Sebastian zadzwonił do rodziców Marka i poinformował ich o wszystkim.  Byli wstrząśnięci informacjami przekazanymi przez Olszańskiego.

- Witaj Tadeusz – powiedział Krzysztof wchodząc z Heleną do gabinetu zaprzyjaźnionego prawnika.

- Helena, Krzysztof witajcie – powiedział radośnie podnosząc głowę znad dokumentów. – Co was do mnie sprowadza? – Zainteresował się.

- Zatrzymali mojego syna, Marka – powiedział strapiony nestor. – Podobno popełnił przestępstwo gospodarcze.

- Marek prowadzi bardzo rozwiązły tryb życia, - wtrąciła się Helena – ale nie wierzę, żeby on mógł nas okradać – Krzysztof zakrył dłoń żony swoją.

- Helenko, nie martw się – uspokajał ją. – Zrobimy wszystko, aby wyciągnąć go z tego – zapewnił ją Krzysztof. – Nie znamy żadnych szczegółów – zwrócił się do adwokata. – Dlatego chciałbym  abyś dowiedział się wszystkiego i wyciągnął z tego bagna naszego syna – spojrzał na nich z współczuciem.

- Poruszę niebo i ziemię – zapewnił i zamyślił się na chwilę. – Jak wiecie, ja specjalizuję się w prawie cywilnym i prawie pracy. Zastanawiam się któremu z moich pracowników dać tę sprawę.

- Ma być najlepszy! – Rzekła despotycznie Helena. – Cena nie gra roli – Tadeusz znów się zamyślił.

- Pół roku temu, poznałem piekielnie zdolną niemiecką prawniczkę. Z tego co wiem, zdawał egzamin adwokacki i w Polsce, i w Niemczech. Kończyła również ekonomię. Może udałoby mi się ją sprowadzić do Warszawy? Zajęłaby się wtedy waszego syna. Co wy na to? – Zaproponował.

- Myślisz, że ona da sobie radę? – Zapytał Krzysztof.

-Nigdy nie spotkałem zdolniejszego specjalisty od prawa finansowego i karnego – roześmiał się. – W końcu cyferki to jej pasja.

- Ulka – jęknęła jej przyjaciółka – musisz wyjeżdżać? Nie chcę zostawać sama we Frankfurcie.

- Dobrze wiesz, że taka oferta pracy, to jak wygrana w totolotka – przekonywała ją. – Co z tego, że ukończyłam oba kierunki z pierwszą lokatą, jak i tak tutaj nie udało mi się znaleźć pracy?

- No ja to rozumiem, ale chcesz zostawić to wszystko i wyjechać? – Próbowała ją przekonać.

- A co ja zostawiam? – Zainteresowała się. – Przecież nie mam rodziny, jestem sama jak palec.

- Ulka, - powiedziała łagodnie – masz przecież mnie – przytuliła ją do siebie.

- My możemy do siebie przyjeżdżać, dzwonić, pisać maile, cokolwiek – przekonywała ją. Wytarła z policzków, uronione łzy i zapytała – odwieziesz mnie na lotnisko?