"Katusze" część 8

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Cała firma huczy, że wczoraj policja aresztowała Marka – powiedziała, pomijając formułkę przywitania, wchodząc do gabinetu brata. – Co tu się stało?

- Marek popełnił przestępstwo gospodarcze – mówił, uśmiechając się chytrze.

- Jak to się wydało? - Z obawą zapytała Febo. – Poleciałam tylko na dwa dni do Milano, a tu już wszystko się posypało – pokręciła głową z dezaprobatą.

- Turek zauważył nieprawidłowości – odpowiedział niewzruszony. – Nie wiedziałem, że do szycia kolekcji Pshemko, maszyny dziewiarskie są niepotrzebne – Paulina spojrzała na niego jak na idiotę.

- Jak mogłeś tego nie wiedzieć? – Spojrzała na niego złowrogo. – Módl się, żebyśmy przez twoje niedbalstwo nie poszli siedzieć.

- Bez obaw, za wszystko odpowie Mareczek – oboje Febo roześmiali się.

Wsiadła do taksówki i pojechała do mieszkania, które było do wynajęcia. Miała nadzieję, że zdjęcia, które znalazła na stronie, odzwierciedlały stan faktyczny lokum. Bardzo odpowiadała jej ta lokalizacja, wysokość czynszu i to, że mieszkanie było dostępne od razu. Jadąc ulicami stolicy, rozglądała się ciekawie. Była tu po raz pierwszy. To była ojczyzna jej matki. Zawsze chciała przyjechać tu i zobaczyć, gdzie jej matka wychowywała się i dorastała. Chciała urządzić sobie z nią, swoistą podróż w przeszłość. Niestety, nie udało im się. Jej matka zmarła dwa lata temu, potrącona przez samochód. W skutek uderzenia głową o asfalt, tętniak w jej głowie, pękł. Nim się obejrzała, dojechali, pod wskazany przez nią adres. Podała taksówkarzowi odpowiednią ilość pieniędzy i wysiadła pod niedużą, starą, ale odrestaurowaną kamienicą. Od razu podeszła do niej mężczyzna w średnim wieku.

- Pani Urszula? – Zapytał mężczyzna.

- Tak, to ja. – Odpowiedziała i uśmiechnęła, ukazując w pełnej krasie swój szpetny aparat ortodontyczny.

-  Pokażę pani mieszkanie, którym była pani zainteresowana – wziął od niej walizkę i wskazał jej dłonią kierunek. – To czterdziestodziewięcio metrowe mieszkanie na pierwszym piętrze od strony ulicy – wyjaśnił. Gdy weszli do środka, oprowadził ją. – Mieszkanie składa się z dwóch pokoi, łazienki, korytarza i kuchni. – lokum bardzo jej się podobało. Podłoga wyłożona była brązowym parkietem, ściany pomalowane były na śnieżno-biało. M3 było bardzo jasne, bo miało duże okna.

Charakteru nadawały wysokie sufity. Całość dopełniały ciemne antyczne meble. – Czynsz i wynajem nie są zbyt wygórowane. Tylko tysiąc złoty, plus opłaty licznikowe – uśmiechnęła się subtelnie.

- Jeśli mogę wiedzieć, to dlaczego tak tanio? – Zapytała zaintrygowana.

- Właściciel mieszkania, wyjeżdża za granicę i chce wszystko załatwić przed wyjazdem – wytłumaczył. – Jest pani pierwszą oglądającą to mieszkanie.

- Nie mam więcej pytań – uśmiechnęli się do siebie. – Biorę. – Podpisała dokumenty, wpłaciła kaucję w wysokości trzech tysięcy i zapłaciła czynsz, z góry za dwa miesiące.  Miała nadzieję, że uda jej się rozwinąć skrzydła w kraju na Wisłą. Ma już mieszkanie, a nazajutrz podpisze umowę o pracę. Wszystkie szczegóły ustalili mailowo, jutro tylko musi dostarczyć dokumenty i złożyć podpisy.

Następnego dnia, wstała bardzo wcześnie. Ubrała się w wysłużony, czarny kostium i wyszła do pracy. poprzedniego wieczora, sprawdziła jakim środkiem transportu dojedzie do kancelarii. Ku jej uciesze, miała bezpośrednie połączenie. Wysiadła z tramwaju i po przejściu jednej przecznicy, weszła do budynku, w którym miała rozpocząć pracę. W niedużym korytarzu, zobaczyła młodą recepcjonistkę.

- Dzień dobry, nazywam się Ursula Schultz i byłam umówiona z panem Tadeuszem Szymańskim. – Przywitała się i wyjaśniła powód swojej wizyty.

- Dzień dobry, pana Tadeusza jeszcze nie ma – odpowiedziała uśmiechając się serdecznie. -  Proszę tu spocząć – wskazała jej miejsce. – Może napije się pani kawy albo herbaty? – Zaproponowała.

- Poproszę kawę – Obdarowała kobietę serdecznym uśmiechem. Po chwili stała przed nią filiżanka z parującą, smolistą cieczą. W oczekiwaniu na jej przełożonego, rozmawiała z Renatą, bo właśnie tak miała na imię sekretarka. Była między nimi nić porozumienia. Mimo, że Renata była bardzo piękną blondynką, polubiła Ulę, która w przeciwieństwie do niej, wyglądała bardzo mało atrakcyjnie. Nie przeszkadzało jej to. Panna Schultz była bardzo szczerą, otwartą i dobrą osobą, i właśnie to, recepcjonistka ceniła w nowej prawniczce.

- Dzień dobry. – Do kancelarii wszedł starszy mężczyzna i zwrócił się do niej. – Pani Urszulo, przepraszam za spóźnienie, ale są bardzo duże korki. Zapraszam do mojego gabinetu – otworzył przed nią drzwi. Rozejrzała się ciekawie po pomieszczeniu, które było bardzo duże i jasne. Znajdowały się w nim masywne dębowe meble, ale mimo to urządzone było minimalistycznie. Gdy usiadł obok niej, na kanapie, zapytał – ma pani jeszcze jakieś pytania?

- Nie mam pytań, wydaje mi się, że wszystko ustaliliśmy mailowo – odpowiedziała uprzejmie.

- Też mi się tak wydaje – uśmiechnął się do niej dobrodusznie i podał jej umowę. – Pensja trzy tysiące netto do tego dochodzi prowizja od każdej sprawy i premia. – Przypomniał, a ona zagłębiła się w lekturze. Gdy skończyła, na dwóch kopiach dokumentu, złożyła zamaszysty podpis. – Witamy na pokładzie pani Urszulo – uścisnął jej dłoń, a następnie podał plik kartek, leżący na jego biurku. – Chciałbym, aby zajęła się pani sprawą syna moich dobrych znajomych. Tydzień temu został zatrzymany i przewieziony do warszawskiego aresztu śledczego, mieszczącego się przy ulicy Chłopickiego.  Został zatrzymany do wyjaśnienia w obawie o mataczenie. Sąd nie wyraził zgody na wyjście za kaucją. Jest oskarżony o przestępstwo gospodarcze z artykułu dwieście osiemdziesiątego szóstego kodeksu karnego – wyjaśnił.

- Kto zgłosił zawiadomienie do prokuratury? – Zapytała.

- Alessandro Febo, współwłaściciel firmy. Wszystkie dokumenty znajdzie pani w teczce – wskazał na nią palcem. – Pokażę pani, pani gabinet. – Wyszedł na korytarz i po chwili wszedł do małego, przytulnego pomieszczania. – Jest pani – uśmiechnął się dobrotliwie.

- Dziękuję. Proszę mówić mi po imieniu, Ula. – Uśmiechnął się do niej i ucałował jej dłoń.

- Dobrze w takim razie proszę o to samo, Tadeusz.

Po dogłębnej analizie otrzymanych od szefa, postanowiła porozmawiać ze swoim klientem. Miała szczęście, bo jej kolega z pracy, również wybierał się do aresztu. Zaproponował jej podwiezienie na co skwapliwie przystała. Pokierowana przez funkcjonariuszy służby więziennej, dotarła do sali widzeń. Wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Rozejrzała się po pomieszczeniu, było w opłakanym stanie. Ze ścian odpadała farba, stoliki były obdrapane, a przez malutkie okienka, wpadało niewiele światła, co sprawiało, że pomieszczenie było niedoświetlone. Zajęła miejsce przy jednym ze stolików, w rogu sali.

Usłyszał dźwięk przekręcanych w zamku kluczy. Po chwili do jego celi, wszedł strażnik.

- Wstawaj Dobrzański – rzucił do niego z wyższością. – Masz widzenie – podniósł się z pryczy i ruszył za mężczyzną.

- Z kim? – Zapytał, idąc korytarzem.

- Z panią adwokat – zaśmiał się. – Stolik w prawym rogu. – Powiedział mu jeszcze, a następnie zamknął drzwi i stanął przy nich. Podszedł do kobiety, która się podniosła, zobaczywszy zmierzającego w jej kierunku mężczyznę.

- Pan Marek Dobrzański? – Upewniła się, na co on przytaknął. – Ursula Schultz jestem pana adwokatem. – Gdy zajęli miejsce, podsunęła mu zadrukowana kartkę. – To jest pełnomocnictwo – wyjaśniła. – Proszę podpisać. – Bez słowa, chwycił papier i długopis, i złożył na nim zamaszysty podpis. Gdy podpisywał dokument miała chwilę, aby mu się dokładnie przyjrzeć. Był niezwykle przystojnym mężczyzną. Gdy stanął w drzwiach i ich spojrzenia spotkały się, poczuła jakby poraził ją piorun. Strzała Amora? Tak, to z pewnością to. Zakochała się w mężczyźnie ze snów od pierwszego wejrzenia. Patrzyła jak zaczarowana, gdy zmierzał w jej stronę. Wtedy świat się dla niej zatrzymał.

- Pani Urszulo? – Wyrwał ją z letargu jego głos. – Wszystko w porządku? – Zapytał, zaniepokojony brakiem reakcji z jej strony.

- Tak, tak – odpowiedziała szybko. – Zamyśliłam się – przypomniało się jej, gdy profesor zawsze powtarzał im, że każdy prawnik musi być również dobrym aktorem. Nie może zdradzać uczuć, blefu, kłamstw. Zdjęła okulary  i zaczęła jej czyścić. Gdy podniosła na niego wzrok, wbiło go w to niewygodne krzesło. Nigdy nie widział równie pięknych i błękitnych tęczówek. Po ulokowaniu na swoim miejscu okularów , przybrała pokerowy wyraz twarzy, niezdradzający żadnych uczuć i zaczęła swoje ‘przesłuchanie’. Pytała o wszystko. Między innymi o właścicieli owej firmy, okoliczności podpisania umowy, wypytywała go również o te wszystkie faktury. To co mówił, nie układało się w spójną całość. Po zadaniu ostatniego pytania, podniosła się z krzesła.

- Nie pomógł mi pan za bardzo, panie Dobrzański – uśmiechnęła się smutno. – Postaram się porozmawiać z pracownikami pańskiej firmy.

- Proszę mówić mi po imieniu, Marek – powiedział ni stąd, ni zowąd.

- Ula – opowiedziała, a on pocałował ją w policzek, wprawiając ja tym samym w zakłopotanie. Nie spodziewała się takiej wylewności z jego strony. 

- Muszę iść – szepnęła. – Gdy będę coś wiedziała, albo potrzebowała dalszych wyjaśnień, odwiedzę pana – uprzedziła go. – Do widzenia.

- Do zobaczenia – opowiedział, a odchodząc szepnął jej jeszcze na ucho – ma pani piękne oczy. – Usłyszawszy ten komplement, zarumieniła się. Na szczęście, on już tego nie widział. Leżał w swojej celi, myśląc o jej oczach, zaś ona jechała autobusem do siedziby Febo & Dobrzański Fashion, myśląc o przystojnym brunecie, w którym zadurzyła się od pierwszego wejrzenia.