"To jest ta chwila"

- Ula, poczekaj- dogonił ją i chwycił za ramię. Wyrwała się- Mieliśmy porozmawiać, pójść na lunch- łapał oddech po biegu- to co „Ogród Smaków”, „Książęca”?- proponował.

- Nie jestem głodna- nie patrzyła mu w oczy- chciałam tylko pospacerować.

- No to chodźmy- odrzekł z aprobatą.

- Sama- ruszyła szybciej. Od tego wszystkiego bolała ją głowa. Nie miała ochoty na żadną rozmowę, szczególnie z nim.

- Ale, ale Ula stało się coś?- spytał podejrzliwie.

- Nie, nic. Jedno wielkie nic- zaprzeczyła, choć wiedział, że kłamie.

-Ula, zrobiłem coś nie tak?- dociekał.

- A ty chyba sam powinieneś wiedzieć, czy coś źle robiłeś- prowokująco spojrzała mu w oczy. Nie wytrzymał jej przeszywającego wzroku, spuścił głowę.

- Ula, ja naprawdę nie wiem, o czym ty mówisz?- powoli docierało do niego, o co jej chodzi. Zastanawiał się jak doszła do prawdy, jak odkryła intrygę. I to wtedy, kiedy zrozumiał, że zależy mu na niej. Człowiek dopiero docenia, to co ma, kiedy to traci.

- No to jeżeli nie masz sobie nic do zarzucenia to gratuluję i życzę powodzenia w dalszym oszukiwaniu dziewczyn- zabolało. Dopiero teraz całkowicie doszła do niego myśl, że ona o wszystkim wie. Zrozumiałem, że ją kocham, kiedy ją tracę- w myślach śmiał się z własnej bezmyślności – przecież ona mi tego nie wybaczy. Nigdy!- to słowo krążyło w jej głowie. Stracone, wszystko stracone!

- To możesz mnie oświecić?- chciał to usłyszeć od niej. Wiedział, że jeżeli powie mu to prosto w oczy, będzie jeszcze bardziej wyrzucał sobie swoje postępowanie. Chciał tego. Chciał przenieść jej cierpienie na siebie. Nie mógł znieść widoku jej załzawionych oczu. Była załamana.- Co zrobiłem nie tak?- ponaglał ją.

- Nic, zupełnie nic, tylko mnie oszukałeś, kłamałeś. Wykorzystałeś mnie- krzyknęła- Ten cały romans był tylko jedną, wielką intrygą- spuścił głowę. Nie wiedział, że to będzie bolało, aż tak mocno. Dobrzański, cierp. To nic w porównaniu z jej bólem. Sam jesteś sobie winny.

- Znalazłam zestaw uroczych prezentów dla brzyduli- kontynuowała- Muszę przyznać, że te błyskotki były całkiem ładne- uśmiechnęła się przez łzy. Połączyłam fakty. Tobie chodziło najpierw o weksle, a później o raport. Pieprzony raport- wybuchła płaczem. Nie mógł patrzeć na to. Chciał ją przytulić, ukoić jej ból. Odtrąciła go. Popatrzyła mu głęboko w oczy i powiedziała:

- Już nie musisz się starać. Nie musisz mnie całować. Ciekawa jestem jak bardzo się brzydziłeś- w jej słowach było tyle bólu, że i w jego oczach pojawiła się słona ciecz. Nie czekając na odpowiedź pobiegła przed siebie. Stał jak wryty, nie mogąc się ruszyć z miejsca. Wiedział, że bieg za nią nie będzie w ogóle sensowny. Był zdruzgotany.  Wszystko muszę spieprzyć- walnął pięścią w najbliższe drzewo.

Nie wróciła już do pracy. Przez kilka dni  nie przychodziła do firmy. Czekała do zebrania zarządu. Całe dnie przepłakała. Rozmyślała, czy uratować Marka i przedstawić sfabrykowany raport, czy przedstawić prawdziwy.

Codziennie przychodził do firmy z nadzieją, że ją spotka i może uda im się porozmawiać.  Na próżno. Przechodził przez korytarz bez słowa i zamykał się w gabinecie. Rozmyślał o tym, jaki był głupi i co zrobił ukochanej.  

Leżał na białej kanapie i wyrzucał sobie własną głupotę. Usłyszał pukanie. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać, jednak drzwi się otworzyły i stanął w nich Sebastian.

- Cześć- przywitał się- co się dzieje?- spytał wyraźnie zmartwiony.

- Nie chcesz wiedzieć- próbował go zbyć.

- Jak to nie chce?- spytał zdziwiony- No mów!- ponaglił go.

- To jest koniec, rozumiesz? Znalazła twój niezawodny zestaw prezentów. Ulka mi nie wybaczy. Nie chce ze mną rozmawiać, ale czemu ja się dziwię?- zdenerwował się.

- Kurde i to jeszcze dzień przez zarządem, co za niefart.

- Stary, zrujnowałem dziewczynie życie, a ty o zarządzie?- nie mógł uwierzyć, że jego przyjaciel jest takim egoistą.

- Zaraz, zaraz, bo nie nadążam, a ty o czym? Przecież po to to było. No i tak byś zrujnował życie dziewczynie, tylko, że po zarządzie. Taki był plan- widząc jego zatrwożoną minę dodał- Tylko nie mów mi, że zakochałeś się w Brzyduli.

- Uli- krzyknął z bezsilności- Uli, mam ci to zapisać?

- Dobra,  dobra, nie ekscytuj się tak. To tylko dziewczyna, wyliże się.

- Czy ty słyszysz co ty mówisz? Nie, nie, nie- zaczął krążyć po gabinecie- ona tego mi nigdy nie wybaczy- spuścił głowę, zawiązał dłonie na karku i oparł łokcie na skroniach. Usłyszał jak Sebastian wychodzi z gabinetu.

Stała przed budynkiem firmy. No, dzisiaj ostatni dzień w tej firmie. Odetchnęła głęboko i skierowała się do drzwi wejściowych. Przywitała się lekkim uśmiechem z panem Władkiem i weszła do windy. W ostatnim momencie do windy wbiegł Olszański. Otaksowała go wzrokiem i wcisnęła guzik.

- Ostatnio nie widziałem cię w firmie- zagaił.

- Nie powinno cię to obchodzić- burknęła.

- Ula, Marek powiedział mi o wszystkim co się stało między wami. On teraz chodzi jak struty, nie widzi sensu życia.

- I po co mi to mówisz?- coraz bardziej się denerwowała.

- On się w tobie zako…

- Dość- krzyknęła- nie chcę tego słuchać- wysyczała przez zęby. Zobaczył w jej oczach łzy.

- Ula, to był mój pomysł. Marek nie chciał się zgodzić.

- To w tej chwili nie istotne- odrzekła i wyszła na korytarz. Skierowała się od razu do swojego gabinetu. Zamknęła drzwi i ciężko opadła na fotel. Do tej pory nie zdecydowała się, który raport przedstawić. Przypominała sobie chwilę spędzone z Markiem.  Usłyszała dzwonek telefonu. Odebrała bez zastanowienia.

- Ula, wszyscy czekają na ciebie w konferencyjnej- usłyszała.

- Dzięki Aniu, już idę- wzięła do ręki czarną teczkę i wyszła z gabinetu.

- Moi drodzy spotkaliśmy się tutaj, aby podsumować realizację ubiegłorocznych planów finansowych- rozpoczął Krzysztof- Proponuję, żeby najpierw wysłuchać raportu, przygotowanego przez Urszulę Cieplak i od razu przystąpić do głosowania.- Marek cały czas bacznie przyglądał się Uli. Udawała, że go nie widzi- Pani Urszulo- senior zwrócił się do szatynki- bardzo proszę, oddaję pani głos- uśmiechnął się serdecznie.

Prezentowała stan finansowy firmy już od dwudziestu minut.

- Jeżeli chodzi o wyniki sprzedaży, zanotowaliśmy niestety spadek w stosunku do prognoz na ten rok- Marek spojrzał na nią wylęknionymi oczami- jednak jest to ogólnoświatowa tendencja związana z kryzysem- junior nerwowo przełknął ślinę- Dodatkowo mamy jeszcze FD Sportivo, które świetnie zadebiutowało i przyciągnęło do nas młodszą klientelę, więc w porównaniu z analogicznym okresem poprzedniego roku i tak zwiększyliśmy zyski o 7%- przerwała i spojrzała na Marka- Reasumując prognozy są dobre, kontrakt z reprezentacją jeszcze nie zaczął procentować, jesteśmy na dobrej drodze do osiągnięcia planu rocznego- zakończyła i odetchnęła w ulgą.

- Dziękuję- odezwał się Krzysztof- bardzo dobrze się pani spisała- pochwalił ją. Marek uśmiechnął się do niej, ale nie odwzajemniła grymasu.- No to, możemy głosować. Kto jest za?- wszyscy podnieśli ręce.- Gratuluję, raport przyjęty jednomyślnie. Zarządzam trzydzieści minut przerwy- Na samym początku wyszła Ula, a po niej Krzysztof i Alex. W Sali konferencyjnej zostali Paulina i Marek:

- Paulina, musimy porozmawiać…- zaczął niepewnie.

- Też mi się tak wydaje. Chyba wiem, o czym.

-Tak? To o czym?- zaciekawił się Dobrzański.

- Ja też chciałam przełożyć tę rozmowę po zarządzie. Teraz jest idealny moment. Przecież widzę jak patrzysz na nią- palnęła prosto z mostu- Tak, z miłością i troską. Nigdy na mnie tak nie patrzyłeś. Nigdy nie widziałam w twoich oczach iskierek radości na mój widok- złapała go za rękę- Marek, nasz ślub nie ma sensu. My się nie kochamy. Dla nas obojga są inne ważniejsze osoby. Ty masz Ulę, a ja mam…-zawahała się-…Ja mam Lwa.

- Lwa?- powtórzył zszokowany- Nie wiedziałem, że wy...

- Ty byłeś zajęty Ulą- uśmiechnęła się- Mi było to na rękę, nie zadawałeś trudnych pytań.

- Kiedy zorientowałaś się, że kocham Ulkę?- zapytał niepewnie.

- Jakiś miesiąc temu, jeszcze przed konkursem na stanowisko dyrektora finansowego.

- To dziwne, bo zauważyłaś to wcześniej niż ja- zwierzył się.

- Pięknie- zaśmiała się- jak widać kobiety bardziej znają się na uczuciach. No leć za nią- dodała.

- Za późno- odparł ze smutkiem.

- Jak to?- była zdziwiona.

- Wszystko schrzaniłem. Ona mi tego nie wybaczy.

- Mówisz o intrydze?

- Skąd wiesz?- nie krył zaskoczenia.

- Znalazłam biżuterię i listę prezentów Sebastiana. Nie łam się. Ona cię bardzo kocha, wybaczy ci.- dodała mu otuchy.

- Dzięki Paula. To co przyjaźń?- przytaknęła.

- Marek- zaczepił go Olszański - no i co? Przedstawiła ten lepszy raport?- za ścianą stała Ula, która przysłuchiwała się rozmowie.

- Tak, a zarząd przyjął go jednogłośnie.

- No to udało się nam. Teraz możesz poszukać jakiegoś biletu, na przykład na Malediwy, to daleko. Nie nabrudzi ci na ślubie.- Nie wytrzymała. Z łzami w oczach uciekła do gabinetu.

- Seba, co ty pieprzysz? Nie będzie żadnego ślubu. Właśnie odwołałem go.- stwierdził i zostawił Sebastiana zszokowanego na środku korytarza. Udał się do Uli.

Wszedł bez pukania i stanął jak wryty. Zobaczył karton. Ona odchodzi!- krzyczał w myślach.

- Ula, nie możesz odejść- zaczął.

- Nie mogę? A kto mi zabroni?- mówiła głosem wypranym z emocji- Ty? Nie rozśmieszaj mnie.

- Ula, proszę porozmawiajmy. Daj nam szansę.

- Nas nie ma. A w ogóle wyczerpałeś już limit szans. Przykro mi.

- Dobrze nie rozmawiajmy o tym. Chciałem ci podziękować- zrezygnowany zmienił temat.

- Nie musisz, bo wcale nie zrobiłam tego dla ciebie.

- No, ale uratowałaś mnie…

- Uratowałam firmę przed Alexem, nie ciebie- przerwała mu- Ciebie nie chcę znać- krzyknęła. Przestraszył się. Nigdy nie widział jej w takim stanie. Coś ty z nią zrobił Dobrzański?- wyrzucał sobie. Nie wierzył w jej słowa.

- Ula, Ula, Ula- przetarł oczy i nerwowo przeszedł po gabinecie- Wiem, że kłamiesz. Ty mnie nadal kochasz. Nawet po tym, co ci zrobiłem. Tak wiem, to było potworne, ale zrozum- przybliżył się do niej i chwycił jej twarz w dłonie- nie zrezygnuje z ciebie. Zależy mi na tobie- kręciła głową. Zamaszystym ruchem złączył ich wargi w namiętnym pocałunku- poczuł słonawy płyn na ustach. Przytulił ją mocno. Nie miała siły, by się wyrywać.

- Kocham cię- powiedział to. W końcu to powiedział. Odchyliła głowę i intensywnie wpatrywała się w jego stalowe oczy.

- Powtórz!- zażądała.

- Kocham cię najmocniej na świecie - wiedziała, że jest szczery. Uśmiechnęła się szeroko i wtuliła się w jego ramiona- Odwołałem ślub - dodał.

- Ja ciebie też kocham.

KONIEC!