"Katusze" część 3

Załóżmy, że dzisiaj jest wtorek...
Miłej lektury, UiM

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Czekała na brata z obiadem. Miał być ponad godzinę temu w domu. Powiedział jej tylko, że ma jakąś ważną sprawę do załatwienia i wychodzi. Zastanawiała się, co musi załatwić jej brat w weekend. Miała złe przeczucia. Uspokajała się, wmawiając sobie, że to spotkanie z jakimś niedyspozycyjnym kontrahentem.  Jej brat ostatnio bardzo dziwnie się zachowywał. Wykonywał jakieś tajemnicze telefony do Włoch, był nerwowy i małomówny. Martwiła się o niego. Chciała z nim porozmawiać, lecz on najwyraźniej nie był zainteresowany, bo szybko ucinał temat -  nic się nie dzieje. Wszystko jest w porządku. – Bardzo dobrze znała swojego brata i wiedziała, że kłamie. Kompletnie tego nie rozumiała. Zawsze byli wobec siebie szczerzy. Usłyszała jak ktoś próbuje trafić kluczem do zamka. Podeszła do nich, otworzyła je na szerz i zobaczywszy swojego brata, który był kompletnie pijany, złapała go za ramie i wprowadziła do środka. Ułożyła go na kanapie w salonie i usiadła na fotelu naprzeciw niego. Teraz nie miała najmniejszych wątpliwości. Jej brat miał problemy i to poważne. Nigdy nie nadużywał alkoholu. Przygotowała dla niego aspirynę i szklankę wody. Po doświadczeniach z Markiem wiedziała, że będzie miał wielkiego kaca. Jej były narzeczony, nieraz wracał w takim, a nawet gorszym stanie do domu, po imprezie w klubie. Wiedziała, że podczas tej zabawy zdradził ją, ale mimo to, przygotowywała mu taki zestaw. Kochała go, ale to była ślepa miłość i nieodwzajemniona. Kilka godzin później, zobaczyła, że jej brat budzi się. Patrzyła na niego zatroskana.

- Połknij to i popij – mówiła, podając mu szklankę z cieczą oraz tabletkę. Podniósł się powoli do pozycji siedzącej i wykonał polecenie siostry. Szklankę opróżnił jednym haustem.

- Dziękuję – wyszeptał, patrząc na kobietę z wdzięcznością.

- Idź pod prysznic, a później porozmawiamy – bez słowa, powoli wstał i pomaszerował do łazienki.

- Co się z tobą dzieje? – Zapytała, gdy doprowadził się do porządku. – Masz problemy. – Bardziej stwierdziła, niż zapytała.

- Sorella, naprawdę, nic złego się nie dzieje. Wszystko mam pod kontrolą – mówił tonem wyprutym z emocji. – Proszę cię, przestań się tym zajmować.

- Aleks, nie kłam! – Podniosła głos, a on, momentalnie się skrzywił. – Bardzo dobrze cię znam i widzę, że masz kłopoty. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co się dzieje? – W tym momencie, usłyszała dźwięk zwiastujący przyjście SMS 'a do jej brata. Rzuciła się na urządzenie. Miała nadzieję, że w telefonie coś znajdzie. Skoro brat nie chciał jej nic powiedzieć, nie miała wyboru.

- Paulina, proszę cię – wyciągnął w jej kierunku rękę – oddaj mi mój telefon. Ja nie czytam twoich wiadomości – próbował ją przekonać.

Mimo jego prób, odczytała wiadomość tekstową. Była bardzo krótka i napisana w języku włoskim. – Aleks, czekamy na pieniądze. – Domyśliła się, że Aleks jest komuś winien pieniądze. W jej głowie pojawiło się tysiące myśli. Najbardziej prawdopodobną wersją wydawało się jej to, że ktoś go szantażuje. Febo zarabiał bardzo dobrze, więc nie powinien mieć problemów finansowych.

- Ktoś cie szantażuje? – Zapytała patrząc na niego z troską. – Powinieneś zgłosić sprawę na policję. – Kręcił głową z dezaprobatą.

- Nikt mnie nie szantażuje – zaprzeczył. – Mam długi – wyjawił swoją największą tajemnicę. Wiedział, że to jest już koniec i dopóki nie powiedziałby siostrze prawdy, nękałaby go pytaniami.

- Jak to długi? – Zapytała z niedowierzaniem. – Przecież pensja dyrektora finansowego w  Febo & Dobrzański jest bardzo wysoka. – Nie rozumiała, jak przy tak astronomicznych zarobkach, jej brat mógł narobić sobie długów. Zachodziła w głowę, na co mógł on wydawać te pieniądze.

- Wiem Paula, – powiedział zakrywając jej dłoń swoją – to wszystko wymknęło mi się spod kontroli. – Siedział ze spuszczoną głową, a w niej rósł niepokój. – Najpierw były to niewielkie kwoty – wziął głęboki oddech. – Wygrywałem – zaczęła się domyślać do czego zmierza, ale czekała, aż potwierdzi jej przypuszczenia. – Wciągało mnie to coraz bardziej. Chciałem więcej i więcej. Wydawało mi się, że mam nad tym kontrolę. Nałóg wciągał powoli, bez gwałtownych ruchów. Nim zdążyłem się zorientować i  przerwać to, uzależniłem się. Nie wyobrażałem sobie już, tygodnia bez pójścia na tor dla koni albo do kasyna. Moja passa się skończyła, mimo to, ja obstawiałem coraz większe kwoty. Chciałem się odegrać, a im więcej postawiłem, tym większa byłaby wygrana – przetarł dłonią twarz i kontynuował swój monolog. – Moje zarobki przestały mi wystarczać. Byłem zdesperowany, więc skontaktowałem się z braćmi Scacci. Pożyczyli mi kilka razy ogromne sumy. Myślałem, że to moi przyjaciele,  a to zwykli lichwiarze. Grożą mi, chcą abym oddał im milion euro, a odsetki cały czas rosną –  gdy usłyszała ile wynosi dług jej brata, otworzyła usta z przerażenia.

- Z czego my to oddamy? – Zapiszczała. – Nie mamy takich pieniędzy – przeczesała nerwowo włosy. – Jak mogłeś nas tak urządzić? – Powiedziała z wyrzutem. – Co cię w ogóle podkusiło, aby iść na ten pieprzony tor dla tego śmierdzącego bydła?

- Sorella, nie martw się – próbował ją uspokoić. – Jakoś sobie poradzę – ku jego zaskoczeniu roześmiała się.

- Bardzo jestem ciekawa jak? Może pójdziesz się odegrać do kasyna, a może liczysz na te śmierdzące zwierzaki? – Jej ton ociekał ironią.

- Paula, tym razem na pewno się uda. Na pewno wygram i spłacę wszystkie długi.

- Kręciła z niedowierzaniem głową. – Aleks, ty musisz się leczyć. Czy ty nie rozumiesz, że swoim postępowaniem doprowadziłeś nas na skraj bankructwa? – Mówiła pretensjonalnym tonem. – Musisz iść jak najszybciej na terapię – zakończyła despotycznie, tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Obiecuję, że to zrobię jak tylko się odegram – nie wierzyła w to, co słyszy. On nie myślał racjonalnie i przyjmował do wiadomości żadnych argumentów.

- Aleks czy ty nie rozumiesz, że możesz narobić nam jeszcze więcej długów? – Usiadła obok niego. – Obiecaj mi, że już nigdy więcej nie pójdziesz ani do kasyna, ani na tor – wpatrywała się intensywnie w jego oczy.

- Obiecuję – szepnął.  

- Zaraz zacznę szukać jakiejś poradni, specjalizującej się w leczeniu uzależnień – chciała wstać, lecz poczuła oplatające ramiona brata. Było jej go szkoda.

- Dziękuję – szepnął ze łzami w oczach. – Dziękuję, że ze mną jesteś i że mnie wspierasz.

- Jestem i zawsze będę – odpowiedziała równie wzruszona. – Jesteś moją jedyną rodziną jaką mam. Zrobię wszystko, aby udało nam się pokonać nasze problemy.

Kilka dni później zawiozła go na terapię. Zaparkowała pod budynkiem i zwróciła się do brata.

- Przyjadę po ciebie za dwie godziny – zobaczywszy jego nietęgą minę, pogładziła go po policzku. – Aleks, nie martw się. Wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się nie wyraźnie.

- Mam taką nadzieję, Sorella. Do zobaczenia – rzucił wysiadając z samochodu. Patrzyła chwilę jak idzie w stronę kliniki, po czym odpaliła silnik i odjechała. Obejrzał się delikatnie przez ramię. Zobaczywszy, że siostra odjechała, zawrócił na pięcie i wybiegł z terenu ośrodka leczenia uzależnień. W internecie sprawdził, że w pobliżu jest bar z automatami do gry. Dwie godziny powinny mu wystarczyć, aby wygrać trochę pieniędzy. Zdawał sobie sprawę, że nie wygra tyle, ile mógłby w kasynie, albo na torze, ale nie miał dużo czasu. Odkąd przyznał się przed siostrą do nałogu, pilnowała go niemal dwadzieścia cztery godziny na dobę. Razem jeździli do pracy, razem z niej wracali i razem spędzali wieczory. Wszystko robili razem. Nim się obejrzał, nie miał ani czasu, ani pieniędzy. Znów wszystko przegrał. Na szczęście, nie udało mu się zmarnować znacznej sumy. W porównaniu z poprzednimi stratami, ta była bardzo niska, bo wynosiła zaledwie trzysta złoty. Chwycił swoją marynarkę i wybiegł z lokalu. Musiał być na miejscu przed swoją siostrą. Nie chciał, aby widziała skąd przyszedł, bo mogłaby domyśleć się, że wcale nie był na sesji, albo nie daj boże, żeby weszła do poradni i zapytała o niego. Gdy dotarł przed klinikę, jej samochodu jeszcze nie było. Chodził w tę i z powrotem, dopiero po kwadransie wjechała na parking. Szybko zajął miejsce pasażera, zapiął pasy i przywitał się z nią pocałunkiem w policzek.

- Przepraszam za spóźnienie, ale były korki w centrum – tłumaczyła się. – Mam nadzieję, że nie musiałeś na mnie długo czekać.

- Tylko chwilę – uśmiechnął się delikatnie. – Dziękuję, że po mnie przyjechałaś.

- Jak terapia? – Zapytała jadąc w stronę jego domu, nie odrywając wzroku od jezdni.

- Dobrze – mruknął. – Bardzo mnie zmęczyła – ziewnął. – Padam z nóg.

- Za chwilę będziemy w domu – zbierała się w sobie, aby zacząć trudną dla nich rozmowę. – Aleks, chyba powinniśmy sprzedać twój dom – spojrzał na nią zaskoczony. – Wiem, że bardzo go lubisz, ale nie mamy pieniędzy, żeby spłacić długi – wyjaśniała.

- Paula, zaczekajmy z tym, może uda mi się znaleźć inne rozwiązanie – nie chciał sprzedawać swojego miejsca na ziemi, bardzo się do niego przywiązał – w jej głowie zaświtał pewien pomysł.

- A może pożyczymy pieniądze od Heleny i Krzysztofa. Oni na pewno nie odmówią nam pomocy.

- Ani mi się waż informować ich o całej sprawie – wysyczał. – Jeśli oni dowiedzą się o moich problemach, to na pewno Mareczek również. Ja nie zniosę jego drwiących spojrzeń i złośliwych aluzji. Mieliśmy się na nim zemścić, a nie dostarczać mu rozrywkę – szybko uciął temat.