"Dwa serca, jedna miłość" część 8

Doszli do porozumienia. Miłość zwyciężyła. Oboje byli bardzo szczęśliwi. Czekała ich jeszcze przeprawa z rodzicami. O reakcję państwa Dobrzańskich nie martwili się. Wiedzieli, że bardzo się ucieszą. Uwielbiali Ulę. Chcieli, aby Marek był szczęśliwy. Widzieli jak bardzo zmienił się dla Uli. Na samym początku wspierał go tylko ojciec. Helena wypominała mu w jaki sposób potraktował Paulinę. Dla niej panna Febo był jak córka. Chciała mieć ją w rodzinie. Zarzucała Markowi, że dla przelotnego romansu chce zniszczyć siedem lat, według niej, idealnego związku. Krzysztof patrzył na to inaczej. Widział emocje syna, kiedy Ula odeszła. Był pewien, że Marek po raz pierwszy się zakochał. Może to idiotyczne, ale facet zakochał się pierwszy raz mając prawie trzydzieści lat. Nigdy wcześniej nie poznał smaku prawdziwej miłości, aż tu nagle trach. Ulka zmieniła jego całe życie. Przewróciła je do góry nogami. To, co wcześniej było dla niego ważne nagle przestało mieć jakikolwiek sens. W jego głowie wciąż widniała Ula. Cierpiał, okropnie cierpiał. Wiedział, że jego ból nie ma porównania do cierpienia Uli. To jeszcze bardziej go bolało. Wiedział, że Ulka nie może sobie z tym poradzić. Ona nie wiedziała, że ją kocha. Cały czas żyła w przekonaniu, że to wszystko było jedną wielką intrygą. Intrygą uknutą tylko na potrzeby weksli i firmy. Nic więcej. Jak bardzo się wtedy myliła. Najbardziej obawiali się reakcji Józefa. Od czasu kiedy Ula wyjawiła mu całą prawdę, był niechętny w stosunku do Marka. Zmienił nieco zdanie, kiedy wyszło na jaw, że Ula jest w ciąży. Mimo tego, pozostawał chłodny. Siedzieli przytuleni na śnieżnobiałej sofie w gabinecie prezesa. Bardzo brakowało im tych chwil. Chwil beztroski i czułości. Było już po piętnastej. Nie byli umówieni na żadne spotkanie biznesowe. Postanowili urwać się z pracy. Żeby nie peszyć dziecka zdecydowali, że Marek pojedzie do swojego mieszkania i ugotuje obiad. W pierwszej chwili Ula otworzyła szeroko oczy:

- Ty umiesz gotować?- wybuchła śmiechem.

- Oczywiście moja panno. Proszę się nie śmiać, bo nie dostaniesz porcji mojego popisowego dania- oburzył się.

- Ehh…no dobrze, wierzę panu- westchnęła teatralnie.

- Czyli robimy tak: ja jadę coś ugotować- ostatnie słowo wyartykułował- a ty jedziesz po Agatkę.

- Spotykamy się u ciebie. O której mamy być?

- Jak najszybciej- zamruczał do ucha, powodując tym dreszcz, który przeszedł jej ciało.

  

Otworzył drzwi. Stały we dwie. Uśmiechnął się do nich. Weszły do środka. Ula wyraźnie zaciekawiona spoglądała na mieszkanie. Wziął od nich płaszcze i zaprosił do salonu. Agatka szybko usadowiła się na czerwonej kanapie. Zaczęła jej dotykać i głaskać.

- Agatka uwielbia kolor czerwony- szybko wytłumaczyła Markowi. Zaczął się śmiać. Popatrzyła na niego pobłażliwie.

- Oprócz lazuru, czerwony to też mój ulubiony kolor.

- Widzisz, nie wyprzesz się jej- zaczęła z niego drwić.

- Nie mam takiego zamiaru- uśmiechnął się.

- Agatko- zwróciła się do córki- pamiętasz jak mówiłam ci, że tata jest daleko i nie może z nami być, ale bardzo nas kocha?- dziewczynka przytaknęła- No właśnie, tata już wrócił do nas. To jest twój tata- pokazała na Marka. Miała łzy w oczach, kiedy mówiła do córki. Widząc to, szybko ją przytulił i szepnął do ucha:

-Kocham was.

Dziewczynka siedziała nieruchomo, przetrawiając nowe wieści. Spojrzała badawczo na Marka.

- Ale więcej nas nie opuścisz?- chciała się upewnić.

- Oczywiście, że nie kochanie- spodobało się jej to stwierdzenie. Ula zawsze mówiła do niej albo „słoneczko”, albo „Agatko”. Uśmiechnęła się, jednak szybko jej mina zrzedła. Ula zaniepokoiła się.

- Naprawdę mnie kochasz?

- Tak, kocham cię i twoją mamusię również- dokończył spoglądając na Ulę.

- Super!- krzyknęła- w końcu mam tatusia- rzuciła się na szyję Marka.

Na palcach szedł do sypialni. Bał się, że nawet najcichszy szmer obudzi jego dziecko. Moje dziecko-w myślach powtórzył dumny z siebie. No Dobrzański, pierwszy raz i już gol. Czekała na niego. Tak dawno nie kochała się. Mimo tego nie zapomniała jak cudownie było w ramionach Marka. On był jednocześnie czuły i pewny siebie. Namiętny i zdecydowany. Takiego uwielbiała. Była pewna, że tej nocy będą się kochać. On się nie powstrzyma, a i ona będzie chciała doprowadzić do zbliżenia. Cieszyła się, że Marek tak szybko złapał kontakt z córką. Na co dzień Agatka była bardzo nieśmiałą dziewczynką, a mimo tego lgnęła do Marka od razu. Kiedy poszła pod prysznic on został w salonie, aby Agatka usnęła. Wiedziała, że zostanie na noc u Marka, dlatego przezornie spakowała czarną halkę. Leżała tak w jego łóżku. Cała pościel była przesiąknięta jego zapachem. Uwielbiała go, choć nigdy nie mogła go jakoś nazwać. Dla niej był idealny. Przypomniała sobie, jak na pamiątkę chciała kupić sobie jego zapach, jednak nigdzie nie znalazła. Obeszła wtedy wszystkie sklepy w Warszawie. Później okazało się, że perfumy są sprowadzane z Włoch. Jej rozmyślenia przerwało powolne otwieranie drzwi. Zobaczył ją. Leżała przytulona do poduszki i miała zamknięte oczy. Myślał, że śpi. On też zdążył się wykąpać. Był w samych bokserkach. Delikatnie podszedł do łóżka i wsunął się pod kołdrę. Popatrzył na nią. Jej twarz była spokojna. Uśmiechała się. Uwielbiał ją taką. Nagle otworzyła oczy.

- Chyba cię nie obudziłem?- zapytał nieco speszony.

- Nie, nie spałam, wspominałam- uśmiechnął się do niej.

- Kocham cię- powiedział to po raz enty dzisiejszego dnia.

- Ja ciebie też- ziewnęła.

- Chodźmy już spać, jesteś zmęczona- odparł wyraźnie nieucieszony z rozwoju sytuacji.

- Ale nie jestem zmęczona- przybliżyła się i wyszeptała do ucha zmysłowym głosem- Kochaj się ze mną.

Nie trzeba było powtarzać mu dwa razy. Od razu przyciągnął ją do siebie. Nachylił się i pocałował w szyję. Schodził coraz niżej. Delikatnie podwinął materiał i ściągnął halkę. Zaskoczyła go. Była bez stanika.  Leżała pod nim wyraźnie speszona w samych majtkach. Uciekała wzrokiem. Zastanawiał się dlaczego czuje się niezręcznie. Postanowił zapytać. Chwycił za jej podbródek, powodując tym, że na niego spojrzała.

- Dlaczego się wstydzisz?- czekał chwilę na odpowiedź.

- Marek, ja dawno nie byłam w tej sytuacji. Od naszego wyjazdu do SPA ja nigdy…- czuła się zażenowana.

-Ula, musisz wiedzieć, że…- przerwał, by  musnąć jej usta-…ja po tobie nie miałem żadnej kobiety. Cały czas myślałem o tobie- rozpłakała się. Łzy, które spływały po policzkach ocierał kciukiem. Szeptał uspokajająco czułe słówka. Uklęknął przed nią i chwycił na ostatni skrawek materiału zasłaniający jej nagie cało. Pospiesznie zsunął bieliznę. Był mocno pobudzony, przez co, działał instynktownie. Po chwili i on był nagi. Przybliżył twarz do niej i zaczął łapczywie całować jej wargi. Spodobało jej się to. Rozluźniała się. To on sprawiał, że czuła się jak bogini. Każdym dotykiem oddawał jej cześć. Jego dłoń zsunęła się z policzka na piersi. Zaczął je masować i ugniatać. Jej dłoń znalazła się na jego włosach. Kiedy on zataczał kręgi na jej biuście, ona masowała skórę głowy. Ta pieszczota doprowadzała go do szału. Już dłużej nie mógł wytrzymać. Powoli zagłębiał się w niej. Wykonywał ospale pchnięcia, by po chwili przyspieszyć. Zatracili się w sobie. Nawzajem pilnowali się, by nie być za głośno. Bali się, że obudzą Agatkę.

Siedzieli w samochodzie pod jej domem. Bali się reakcji Józefa. Wspierali się wzajemnie. Można było powiedzieć, że to Ula wspierała Marka, bo to ona najbardziej przeżywał. Nie wiedział, jak wytłumaczyć swoje zachowanie. Chciał być szczerzy z ojcem Uli. Po upojnej nocy długo rozmawiali o spotkaniu z panem Cieplakiem. Wiedział, że Ula nie powiedziała ojcu wszystkiego. Bala się o jego zdrowie. Już wtedy był ciężko chory. Szwankowało mu serce i nie chciała, aby wylądował w szpitalu przez nerwy. W końcu zdecydowali się. Marek odetchnął głęboko i sztucznie uśmiechnął się do Uli. Widziała, że bardzo się denerwuje. Otworzył drzwi i wyszedł. Obszedł samochód, by otworzyć drzwi Uli. Później rozpiął pasy Agatce i wziął ją na ręce. Mała przytuliła się mocno. Trzeba było przyznać- był dobrym ojcem.

 Cicho weszli do domu. Było spokojnie. Ula dopiero w tym momencie zorientowała się, że Betti o tej porze jest w szkole. Może to i lepiej. Porozmawiamy na spokojnie. Zobaczyła ojca w kuchni. Cicho chrząknęła, odwrócił się.

- Ula, skarbie jak miło cię widzieć. Gdzie Agatka? Gdzie się podziewałaś?- zasypał ją ogromem pytań. Dopiero teraz zobaczył Marka- O pan Marek, miło pana widzieć- odparł wyraźnie zaskoczony.

- Tato, spokojnie. Agatka, jak widzisz, jest tutaj- pokazała na córkę, którą obejmował Marek- chcielibyśmy pogadać.

- Siadajcie, zrobię herbaty.

- Tato, chciałabym ci powiedzieć, że ja z Markiem wróciliśmy się do siebie- popatrzyła na ojca z obawą- I nie tylko tu chodzi o Agatkę. Wszystko sobie wyjaśniliśmy…

- Kochamy się- przerwał jej Marek. Józef zobaczył w jego oczach szczerość. Cieszył się. Ta informacja bardzo go ucieszyła. Był pewien, że Ula jest szczęśliwa.

- Bardzo się z tego cieszę- odparł po chwili.- Mów mi tato!- podał rękę Markowi i roześmiał się. Odetchnęli z ulgą.