"Dwa serca jedna miłość" część 3

Przepraszam za moją nieobecność. Była ona spowodowana wyjazdem do Paryża. Przepraszam także za popełnienie tragicznej miniaturki, ale stwierdziłam, że nie może być tak kolorowo. Teraz postaram się pisać same dobre rzeczy połączone z drobnymi problemami.Gdyby było zbyt sielankowo to byłabym zbyt przewidywalna i na pewno szybko by wam się moje opowiadania znudziły. Od tej pory uważam, że fikcja literacka jest po to, aby pokazać nierealny i wyidealizowany świat :) Postaram się mój czas nieobecności wynagrodzić Wam jakoś i chyba już wiem jak. Paryż pobudza wyobraźnię i w mojej głowie powstało już kilka pomysłów...
Pozdrawiam serdecznie :D Andziok

Pracowała cały dzień. Nawet nie miała czasu wyjść na lunch. W tej sytuacji pomogła jej Violetta, która nie pytając jej o zdanie zamówiła i przyniosła posiłek. Była jej bardzo wdzięczna. Nawet nie wiedziała, że blondynka może się tak  zmienić. Jeszcze sprzed kilku laty, kiedy Ula była jeszcze asystentką Marka, musiała sama wszystko robić. Jednak miłość już kolejna w FD zmieniła człowieka. W tym przypadku miłość Sebastiana. Violetta jak i jej narzeczony stali się prawdziwymi pracusiami i nie narzekali na nadmiar pracy. Wiedzieli, że firma jest w trudnej sytuacji i na wzgląd na przyjaciół chcieli pomóc. Dla Marka firma też była ważna, ale jego całym światem była Ula. Chciał odzyskać jej zaufanie i na nowo ją zdobyć. Wiedział na 100%, że ją kocha i nic, ani nikt tego nie zmieni. Obiecał sobie, że albo ona, albo żadna inna do końca życia. Po pokazie załamał się, ale skończył z klubami. Często był zapraszany przez Sebę, ale w końcu sam Sebastian też zrozumiał, że jego życie nie może się składać tylko i wyłącznie z imprez i napalonych dziewczyn. Zaczął znowu walczyć o zakręconą Violettę i udało mu się. Wtedy Marek został sam ze swoimi problemami. Zaszywał się w pracy, a wieczorami topił smutki w alkoholu. Teraz jednak wiedział, że to jedyna szansa na odzyskanie swojej miłości. Siedział w konferencyjnej i snuł plany.  Wspominał także ich wspólne wypady, kiedy jeszcze on był prezesem, a Ula jego asystentką. W głowie miał tylko jeden obraz-Wisłę.

W tym czasie Ula zorientowała się, że nie zdąży dokończyć raportu przed siedemnastą. Trudno- zostanę dłużej. Może z Markiem?- rozmarzyła się. Po chwili zastanowienia zdecydowała się pójść do konferencyjnej.

- Cześć Marek- zawołała otwierając drzwi.- Marek?- powtórzyła widząc, że nie reaguje. Po chwili ocknął się.

- Przepraszam, zamyśliłem się- odparł nieco skrępowany.

- Właśnie widzę.- zachichotała- Mam prośbę, mógłbyś zostać ze mną dzisiaj po pracy. Mam jeszcze niedokończony raport, a z promocją zawsze sobie lepiej radziłeś.- zobaczyła cień uśmiechu na jego twarzy.

- W sumie czemu nie.- zachował pozorny spokój. Jego dusza śpiewała.

- W takim razie, do siedemnastej.

Wychodząc na korytarz zdecydowała poinformować ojca.

- Hej tatko. Ja dzisiaj muszę zostać w firmie trochę dłużej. Zaopiekujesz się małą?

- No córciu, co to za pytanie? Pewnie, ze tak.- usłyszała w słuchawce.

- Viola, możesz iść już do domu. Przecież jest osiemnasta.- zwróciła się do sekretarki.

- No dobra, to ja lecę. Pa Ulka.

Zaszyła się w gabinecie i ślęczała nad papierami.  Po chwili usłyszała pukanie do drzwi i wszedł Marek.

- No to od czego zaczynamy? Kawa?- szelmowsko uśmiechnął się.

- Od raportu- odparła nie odrywając wzorku od dokumentów.

- To była aluzja do naszych dawnych czasów- powiedział smutno- Już nie pamięta, nie było dla niej ważne?

Pracowali dwie godziny. Kiedy Marek poszedł po ksero zadzwoniła do domu.

- I jak tatko, co z Agatką?

- Wszystko w porządku, już zasypia.

- Ucałuj Agatkę ode mnie.- to usłyszał Marek wchodząc do gabinetu.

- Kim jest Agatka?- zainteresowany zapytał kiedy odkładała słuchawkę.

- Yyy…to moja mała kuzynka- zmieszała się.

- Aha, nic nie opowiadałaś o niej.- stwierdził podejrzliwie.

- Bo jest jeszcze mała i kiedy pracowałam w FD- popatrzyła w okno przypominając sobie chwile spędzone w firmie- to jej  jeszcze nie znałam- dokończyła.

- Ula- westchnął- chciałem pogadać.

- O czym? Przecież rozmawiamy.

- O nas- szybko dodał.

- Słucham- odparła zamyślona dalej mając wzrok utkwiony w panoramę Warszawy.

- Ula chciałem ci powiedzieć, że ta intryga dawno się skończyła. Zacząłem to rozumieć już nad Wisłą. Już zacząłem rozumieć, że cię…

- Marek skończ, ja nie chce o tym słuchać- wstała, wzięła torebkę i skierowała się do drzwi. Nie zastanawiając się  szybko wyszła. Marek zaskoczony stał nieruchomo.

- Ula- zawołał. Ale kiedy się ocknął wychodziła z firmy. Była zapłakana, widział przez okno jak trzęsą jej się ramiona. Nagle zobaczył nadjeżdżający samochód…