"Feministka" część 5

Niespodzianka... ...miała być w środę.
Miłej lektury, UiM

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Gdy nastał świt, przez okno, wpadły pierwsze promienie słońca, które muskały przystojną twarz Marka. Otworzył oczy i rozejrzał się po pokoju. Pewnie usnąłem, gdy oglądaliśmy film. – Pomyślał. Jego wzrok zawisł na dziewczynie, którą tulił w swych ramionach. Nie wiedział, jak znaleźli się w takim ułożeniu. Chciał wykorzystać ten czas, gdy ona spała i nie była niczego świadoma. Wtulił nos w jej gęste włosy. Zachłysną się ich zapachem. Czuł się szczęśliwy, chciał cieszyć się chwilą, wiedział, że za chwilę będzie musiał ją wypuścić z ramion i udawać, że nic się nie stało. A stało się, teraz miał w ramionach obiekt swoich westchnień, za chwilę będzie czuł się tak, jakby ją stracił. Mocniej przytulił ją do siebie, Ula zamruczała z przyjemności. Marek w obawie, że może się obudzić, niechętnie wypuścił ją z ramion. Wstał z łóżka i uklęknął na podłodze, obserwując jej delikatną twarz. Wykonał najniebezpieczniejszy i najodważniejszy ruch, a mianowicie delikatnie musnął jej usta. Ta chwila, gdy ich wargi zetknęły się, to było dla niego, jak trzęsienie ziemi. Jego ciało przeszedł dreszcz i ochota na kontynuację pocałunku. Wiedział, że nie może sobie na więcej pozwolić. Aby nie ulec pokusie, poszedł do kuchni przygotować śniadanie.  Obudziła się i zobaczyła przed sobą talerz z jajecznicą na boczku, mimowolnie uśmiechnęła się. Była trochę zawiedziona, że nie obudziła się w jego ramionach. Swój wzrok przeniosła na fotel w którym siedział Dobrzański.

- Hej. – Szepnęła ledwie słyszalnie.

- Cześć. – Odpowiedział z uśmiechem. – Dobrze się spało? – Zapytał.

- Dziękuję, wspaniale. – Zarumieniła się. – Jakie masz plany na dziś? – Zapytała, aby odwrócić uwagę od swojego zażenowania.

- Mam nadzieję, że tą pięknie zaczynającą się sobotę, spędzę w twoim towarzystwie. – W teatralnym geście podrapał się po brodzie, udając, że się zastanawia. - Co powiesz na piknik za miastem?

- Hmmm, kusząca propozycja. Ale pod warunkiem, że upieczesz mi to ciasto czekoladowe.

- Aż tak ci smakowało? – Zapytał. Kilka dni temu upiekł jej ciasto czekoladowe, które bardzo jej zasmakowało. Był to sekretny przepis jego dziadka, dzięki któremu udało mu się zdobyć serce Anastazji, babci Marka. - Przez żołądek do serca? - Pomyślał. Po szybkich zakupach w pobliskim sklepie zabrał się za pieczenie ciasta. Kupił też trochę truskawek, co prawda sprowadzane z Ekwadoru, ale był to jeden z najlepszych afrodyzjaków. Do zjedzenia przygotował też małe kanapeczki z dużą ilością warzyw. Gdy już wszystko było gotowe, zapakował prowiant do samochodu i wyruszyli za miasto. Siedzieli właśnie na łące i zajadali się smakołykami przygotowanymi przez Dobrzańskiego.

- Nie czujesz się samotna? - Zapytał nagle. Nie wiedziała, co ma mu opowiedzieć. Tak na dobrą sprawę, nigdy się nad tym nie zastanawiała.

- Nie wiem. – Odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- A chciałabyś kiedyś założyć rodzinę? Mieć męża? – Nie odpuszczał.

- Marek, ja się do małżeństwa, ani macierzyństwa nie nadaję. Doskonale wiesz, że jestem wredną suką i nikt nie chciałby takiej żony. – Posmutniała.

- Nieprawda, jesteś piękna kobietą, jesteś ciepłą i pomocną osobą, ale ukryłaś to pod warstwą niedostępności.

- Marek, proszę cię. Nie rozmawiajmy o tym. – Zakończyła temat. Po powrocie do mieszkania, wykąpała się, nakremowała ciało pachnącym balsamem i położyła się do łóżka. W jej głowie cały czas tłukły się słowa Marka. Gdy teraz leżała w tym zimnym łóżku, poczuła się bardzo samotna. Nie miała się do kogo przytulić To nie był dobry pomysł, żeby się do niego przytulić poprzedniej nocy. Teraz będę za tym tęsknić. Jestem głupia. – Podsumowała swoje rozmyślania. Przewracała się z boku na bok, próbując usnąć. Cały czas czuła, ze czegoś jej brakuje, za nic nie mogła wyzbyć się tego uczucia.

Leżał na swoim wielkim łóżku w hotelowym pokoju, po raz kolejny rozmyślał, co powinien zrobić. Czy zostać w Londynie i dalej próbować, czy wrócić do Warszawy. Dwa tygodnie temu, miał więcej optymizmu. Powoli tracił nadzieję, przez dwa tygodnie, spotykali się codziennie, a ona nadal nie wykazywała chęci, aby spróbować z nim być. - Mogłem wtedy wyjechać i dać sobie spokój, a teraz? Teraz kiedy się w niej zakochałem, wszystko się skomplikowało .- Przedarł dłonią twarz  - Jutro spróbuje z nią porozmawiać, jeśli nic z tego nie wyjdzie to wracam do Polski. – Zdecydował.

Tej nocy prawie wcale nie spała. Przewracała się z boku na bok, gdy usnęła dopiero, około czwartej w nocy. Obudził ją budzik w telefonie, którego zapomniała wyłączyć. Wiedziała, że już nie zaśnie. Szła właśnie do kuchni, aby zrobić sobie mocne, podwójne espresso, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Zaklęła w myślach, bo była nie ubrana i nie umalowana. Otworzyła drzwi i zobaczyła po drugiej stronie Dobrzańskiego.

- Witaj Marek!  - Wykrzyknęła entuzjastycznie i mocno się do niego przytuliła. Zaskoczyła go, ta jej spontaniczna reakcja na jego widok. Położył dłonie na jej placach, przycisną ją do siebie mocniej. Kolejny raz mógł chłonąć jej zapach.

- Cześć Ula. – Odpowiedział trzymając ją w ramionach. Gdy odsunęła się od niego, przyjrzał się jej uważnie i zmarszczył brwi.

- Stało się coś? – Zapytał.

- Nie, dlaczego? – Trochę zdziwiło ja to pytanie.

- No, nie wiem. Zachowujesz się trochę dziwnie. Nigdy mnie tak nie witałaś. – Słusznie zauważył. W jego głowie zrodziła się nadzieja, że może uda im się stworzyć związek.

- To od dzisiaj, tak będę cię witała. Chodź na śniadanie. – Wciągnęła go do środka. Gdy znów poczuła to kojące ciepło jego ramion, od razu poprawił się jej humor.

Spacerowali parkiem w pobliżu jej domu. Marek cały czas zbierał się w sobie, aby porozmawiać z nią o nich. Trochę się bał tej rozmowy. Nie łatwo jest uzewnętrznić swoje uczucia, zwłaszcza wtedy, gdy ma się odczynienia z osobą nieprzewidywalną, jaką była Cieplak. Nie wiedział też, jak będzie wyglądał ich związek. Ona tu, a on w Warszawie? To nie mogłoby się udać. Tęsknota by go zżarła żywcem. Chciał mieć ją na co dzień przy sobie, w swoim łóżku, a nie tylko od święta, dwa razy w miesiącu. W pewnym momencie Cieplakówna potknęła się i wpadła wprost w ramiona jej byłego szefa. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Teraz, albo nigdy. – Pomyślał. Powoli, jakby czekając na pozwolenie, zbliżał swoją twarz do jej. Patrzyła na jego usta, po chwili poczuła je na swoich. Była jak sparaliżowana. Nie wiedziała jak ma zareagować, czy go odepchnąć i spoliczkować go, czy może jednak żyć chwilą. Trudno, co ma być, to będzie.  – Pomyślała i pogłębiła pocałunek. Znów ogarnęło ją to poczucie bezpieczeństwa i błogości. Musiała przyznać, że Marek świetnie całował. Oderwawszy się od siebie, zetknęli się czołami i patrzyli sobie głęboko w oczy.

- Zakochałem się w tobie, Ula. – Powiedział niespodziewanie Marek. – Mam nadzieję, że dasz nam szanse.

- Marek. – Westchnęła. – Jesteś mi bardzo bliski, ale ja nie wiem… nie wiem, czy cie kocham. - Powiedziała szczerze. - Nie chcę rzucać słów na wiatr.

- Spróbujmy. – Prosił, patrząc z nadzieją w jej oczy. Uśmiechnęła się wdzięcznie. Nie potrafiła mu odmówić.

- Na własne ryzyko. – Zaśmiała się i teraz to ona pocałował go w usta.

- Na własne ryzyko. – Powtórzył za nią jak echo.

Gdy wrócili do jej mieszkania, było już późno. Cały dzień spędzili razem, włócząc się bez celu po mieście. Nie chciała, znów spać sama.

- Marek, zostań ze mną na noc. – Zaskoczyła go ta propozycja. – Nie miałam na myśli seksu, chciałam się po prostu do ciebie przytulić.

- Zostanę z największą chęcią. To i tak wiele.  – Pocałował ją delikatnie w kącik ust.

Po kąpieli weszła do ciepłego łóżka, w którym czekał na nią jej partner. Położyła głowę na jego ramieniu i objęła go ręką w pasie. Poczuła jego dłoń, przyciskającą ją do jego ciała. Zamknęła oczy wdychając zapach jego ciała i spokojnie zasnęła. Junior Dobrzański był bardzo szczęśliwy, że może bezkarnie tulić ją i że zgodziła się spróbować z nim być. Nie spodziewał się, że tak szybko zdecyduje się, stworzyć z nim związek. Zaskoczyła go, zresztą nie pierwszy raz. Przed nim jeszcze jedna ważna rozmowa, a mianowicie, o powrocie do ojczyzny. Nie chciał się tym, teraz zadręczać. Pocałował ją w czubek głowy i zamknął oczy, udając się do krainy Morfeusza.