"Dwa serca, jedna miłość" część 2

 Posiedzenie zarządu zakończyło się. Jako pierwsza do drzwi podeszła Ula. Kiedy znalazła się na korytarzu  głęboko odetchnęła. Tylko ona wiedziała ile ją to wszystko kosztowało. Z  jednej strony podobało się jej w jaki sposób Marek patrzy na nią. Zachwycony wzrok miło połechtał ego dziewczyny.  z drugiej zaś strony nie chciała sobie robić nadziei  i było to dla niech nieco krępujące. Każdy jej ruch był obserwowany przez Marka.  Rozmyślając o zebraniu dostrzegła, ze dalej stoi na korytarzu oparta o ścianę z zamkniętymi oczami. Otworzyła je i zobaczyła Violettę, która machała rękami przed jej oczyma. Coś do niej mówiła, ale nic nie dochodziło do uszu Cieplakówny.  Ignorując sekretarkę poprawiła sukienkę, niesforny kosmyk założyła za ucho i z uniesioną brodą skierowała się do wind. Usłyszała za sobą wołanie. Ktoś krzyczał jej imię, prosząc aby się zatrzymała. Marek?- pomyślała, jednak za sobą zobaczyła tylko Pschemko. Nie wiedziała co się z nią dzieje. Najpierw nie chce widzieć Marka, a kiedy okazuje się, że to projektant ją woła zasmuciła się.

- Urszulo moja kochana. Słyszałam, że chcesz nam pomóc. To bardzo dobrze. Mareczek po twoim odejściu kompletnie się załamał.- zaczął swój monolog, jednak przypomniał sobie sytuację sprzed kilku lat- właśnie, a dlaczego Ula odeszła? Przecież tak świetnie czuła się na fotelu prezesa.

- Mistrzu, ja nie chcę o tym rozmawiać. Po prostu musiałam odejść, ale jak widzisz wróciłam.- chciała coś dopowiedzieć, ale zauważyła uśmiechającego się Marka, idącego przez korytarz. Widząc ukochane dołeczki, nogi miała jak z waty i zapomniała języka w ustach. Osunęła się tylko do windy i czekając, aż drzwi zasuną się obserwowała bruneta. Dostrzegł ją i jeszcze szerzej się uśmiechnął.

Kiedy wróciła do domu nikogo jeszcze nie było. Wzięła się za zrobienie obiadu. Pomyśłała, że zrobi pierogi. Na pewno się ucieszą. Dawno ich nie jedli. Po dwóch godzinach były gotowe. Zapach obiadu przywołał innych domowników.

- Matko Ula, stało się coś?- już od progu usłyszała wołanie.

- Nie, dlaczego?- przywitała rodzinę uśmiechem.

- Bo zrobiłaś pierogi.- odrzekli chórem.

- A no tak, zapomniałam, to był mój sposób na odreagowanie stresu. Ale nic się nie stało. Chciałam robić wam tylko przyjemność. Cześć kochanie- kucnęła i pocałowała swoją córeczkę.- jak się bawiłaś?- dodała

- Mamo, było super. Obiecaj mi, że już zostaniemy w Lysowie.

- Kochanie, w Rysiowie- poprawiła ją. Mała przytaknęła.

Wieczorem ułożyła Agatkę do snu i zaczęła przeglądać firmowe dokumenty. Spojrzała na komodę i przypomniała sobie co ona chowa w sobie. Wyciągnęła wszystkie pamiątki i zaczęła je oglądać. Łzy zaczęły wypływać z jej oczu, a ona nie mogła przestać patrzeć na te zdjęcia. Ze zmęczenia zasnęła dopiero nad ranem.

Kolejny dzień w pracy miał być decydujący. Krzysztof miał rozstrzygnąć sprawę jakie stanowisko obejmie. Wiedziała już, że dalej będzie współpracować z Markiem. Tak zarządzili wszyscy za posiedzeniu. Widziała ten błysk w oku Marka, kiedy się o tym dowiedział. Szybko się ogarnęła i zaprowadziła córkę do Szymczyków.

Kiedy wysiadła z autobusu od razu dostrzegła krążącego koło drzwi wejściowych Marka. Przechadzał się z opuszczoną głową pogrążony w myślach. Nerwowo podrapał się po głowie. W pewnym momencie przystanął i podniósł wzrok. Od razu zauważył Ulę i uśmiechnął się. Dziewczyna dopiero teraz zorientowała się, że patrzy się na niego od kilku minut. Lekko odwzajemniła uśmiech, ale w jej głowie kotłowały myśli: Co ja robię? Powinnam wysłać go gdzie pieprz rośnie.  Podeszła do niego, a on zaprosił ją gestem do środka.

- Czekałeś na mnie specjalnie?

- Powiedzmy, że tak tylko się przechadzałem- uśmiechnął się szelmowsko.