"Zdradziłaś mnie" część 12

- Czyli Marka tu nie ma?- upewniła się- To gdzie on może być?

- Nie mamy pojęcia- popatrzyła smutnym wzrokiem na Dobrzańskich.

- No nic, pójdę sobie- wstała z kanapy i udała się w kierunku wyjścia. Za nią pobiegła Helena.

- Ula- zawołała- poczekaj! Nie bierz tego do siebie skarbie. To nie twoja wina, nie obwiniaj się- tłumaczyła dziewczynie trzymając ją za rękę- Wierzę, że się pogodzicie- zamknęła ją w swoich ramionach.

- Nie mogę uwierzyć, że Ula tak okłamywała Marka- zaczął mówić Krzysztof, kiedy Ula wyszła już z domu, a Helena wróciła do salonu.

- A ja ją rozumiem. Marek jest często dość wybuchowy, często jest zazdrosny, a gdyby dowiedział się o Piotrze, to już w ogóle. Pewnie nie pozwoliłby Uli na spotkanie z nim. Nienawidzi Sosnowskiego. Pamiętasz jak się zachowywał, gdy jeszcze byli razem? Rozumiem Ulę, ale nie pochwalam jej zachowania.

- Mam nadzieję, że wyjaśnią sobie wszystko. Oni się przecież tak kochają- podniósł się za pomocą laski i wyszedł na taras.

- Cześć Aniu, z tej strony Ula. Mam pytanie: Marek jest w pracy?- siedziała w samochodzie i zastanawiała się, gdzie Marek może przebywać.

- Nie ma. Właśnie miałam zdzwonić do was, bo jest dużo dokumentów do podpisania. Potrzebuję jego podpisów.

- Okej, dzięki za informację.

Gdzie on może być?

- Marek, nie uważasz, że powinieneś iść do pracy? Jesteś prezesem, musisz ogarniać sprawy firmowe.

- Nie chcę jej widzieć- odparł krótko.

- Marek, ale prędzej, czy później będziesz musiał się z nią zobaczyć.

- Mam nadzieję, że tylko w sądzie na sprawie rozwodowej.

 - Ty chyba nie mówisz poważnie?

- Nigdy w życiu nie byłem tak poważny. Sebastian, ona mnie zdradzała. Nie jeden raz, ona miała romans.

- Nie jesteś pewien na sto procent- słusznie zauważył.

- Tyle, ile wiem wystarczy.

W tym momencie usłyszeli dzwonek do drzwi.

- Otwórz- wymienili zdezorientowane spojrzenia. Sebastian po chwili ruszył z miejsca. Marek obserwował go, dopóki nie zniknął z jego oczu. Po chwili przyjaciel powrócił.

- To Ula- szepnął, totalnie nie wiedząc co zrobić. Dobrzański siedział nieruchomo jakby był przyspawany do krzesła.

- Powiedz jej, że mnie nie ma- wraz z wypowiedzeniem ostatniego słowa ruszył do sypialni.

- Wiesz, że tego nie pochwalam- szepnął za nim. Z zrezygnowaniem postanowił posłuchać Dobrzańskiego.

Czekała dobre pięć minut zanim drzwi się otworzyły. Ujrzała Sebastiana w dresach i granatowej, wymiętej koszuli. Była pewna, że obudził się niewiele wcześniej.

- Hej Seba- zaczęła niepewnie- Jest u ciebie Marek?

- Przykro mi, ale nie ma go- czuł się cholernie źle, kiedy ją okłamywał- A co, nie wrócił do domu?

- Nie. Pokłóciliśmy się, właściwie to mnie oskarżył. Tyle, że niesłusznie- dodała ciszej- No i od tej pory kiedy wyszedł z mieszkania nie mam z nim kontaktu. Bardzo się o niego martwię!- serce mu krwawiło, widząc jej rozpacz- Jakby się skontaktował z tobą, powiedz mu tylko, że nie ma racji.

- Dobrze, przekażę mu jak coś- westchnęła cicho.

- Dzięki Sebastian- lekki uśmiech pojawił się na jej twarzy po raz pierwszy podczas rozmowy z Olszańskim- Pójdę już- odwróciła się i ruszyła do windy.

- Ula- zawołał za nią- Pamiętaj, że zawsze możesz na nas liczyć.

Siedział na skraju łóżka z głową ukrytą w dłoniach. Był załamany. Słyszał każde jej słowo. Jej delikatny głos, który zawsze koił jego nerwy, tym razem powodował, że rana na sercu jeszcze bardziej krwawiła. Nie mógł znieść tego bólu. Rozsadzało go od środka. Wstał i krążył po pokoju jak zranione zwierzę. Z amoku wyrwał go Sebastian, który wszedł do pokoju.

- Słyszałeś?- kiwnął głową- I co teraz zrobisz?

- Nic- wzruszył ramionami- A co mogę zrobić?

- Marek, opamiętaj się- brakowało mu już sił, by tłumaczyć przyjacielowi- A z resztą…Rób, co  chcesz. Ale pamiętaj, rujnujesz sobie i jej życie. Ja jej wierzę- trzasnął drzwiami i zostawił Dobrzańskiego z myślami.