"Tchórz"

Sierpień to chyba ważny miesiąc dla tego bloga. W tym miesiącu stuknęło 100K wyświetleń, a 10 sierpnia minęło pół roku od mojej pierwszej publikacji :) Była to miniaturka "Jak niewiele potrzeba". Potem opowiadanie "Silna i delikatna", "Dwa serca, jedna miłość", a po drodze jeszcze kilka miniaturek.
UiM już dziękowała mi za pomoc w prowadzeniu bloga, za to ja jej dziękuję za szansę jaką mi wręczyła dając mi możliwość wstawania moich "arcydzieł inaczej" na jej blogu. UiM DZIĘKUJĘ <3
Dziękuję Wam, że jesteście, czytacie i komentujecie!!!

- Jesteś lepszy od Bartka - zabolało. Jej słowa niczym sztylet wbijały się w jego serce. Chciał wziąć ją w ramiona i wyznać miłość. Jak zwykle nie odważył się, stchórzył. Pieprzony tchórz.

- Lepiej będzie jak już sobie pójdziesz. – dodała.

- Ale będziesz jutro w firmie?- głosem pewnym obaw zapytał. Chwytał się ostatniej deski ratunku.

- Tak, ale możesz już się bać. Przedstawię prawdziwy raport, jeśli o to chciałeś zapytać.- wysyczała. Otworzył usta, ale się zawahał. Skinął głową i ruszył w kierunku drzwi. Przekraczając próg jej pokoju oznajmił- Odwołałem ślub- Nie czekał na jej reakcję. Bez słowa pożegnania minął Józefa i skierował się do samochodu.

To nie jest moja Ula. To ja ją zepsułem, zniszczyłem jej dobroć. Czy ja zawsze muszę wszystko schrzanić? – myślał oparty o fotel w swoim samochodzie z zamkniętymi oczami.

Obudził się następnego dnia kompletnie zdołowany. Nie mógł znieść myśli, że Ula nie chce go znać. Teraz, gdy uświadomił sobie, że ją kocha. Tę niepozorną dziewczynę, niezbyt urodziwą, z Rysiowa. Z małej miejscowości pod Warszawą. Czym właściwie go urzekła? Była całkowitym przeciwieństwem tych, które spotykał na swojej drodze przez całe życie. Może w tym tkwił szkopuł. Może to właśnie to przykuło jego uwagę. To co jeszcze nieznane, tajemnicze. A może zwróciła jego uwagę swoją dobrocią, tym, że w każdej sytuacji znajdowała jakieś wyjście. Niepozorna, a jednak wielka. Na samym początku znajomości już czuł nić porozumienia, ale szczelnie pozytywne myśli odgradzał od siebie. Powód: jej uroda. Cały czas się bał, co powiedzą inni. Dopiero kiedy uratowała go zrozumiał swój błędny tok rozumowania. Zaczął traktować ją jak przyjaciółkę, której można się zwierzyć, a ona zawsze doradzi. Chociażby byłaby to wskazówka, której nie uznaje, ona powiedziałaby prosto z mostu co w jej sercu siedzi i co sądzi o danej sytuacji. Zastanawiał się jak ona mogła go kochać. Takiego idiotę i durnia. Gdyby był w czasopismach plebiscyt na kretyna roku, on zajmowałby pierwsze miejsce w tym rankingu. Jak ona mogła wytrzymywać jak on opowiadał jej o problemach jego związku z Pauliną, skoro już wtedy go kochała? Ba! On nawet całował Paulę w jej towarzystwie. Czuł się okropnie. Jak mógł tego nie zauważyć? Zrozumiał za późno. Zdecydowanie za późno! Kiedy ją stracił. Przetarł zaspane oczy i poszedł do łazienki. Nie mógł spojrzeć w lustro. Brzydził się siebie. Nie potrafił spojrzeć prosto w te zakłamane, pełne fałszu oczy. Ona mi tego nigdy nie wybaczy. Nienawidzę siebie. Zresztą ona też pewnie mnie nienawidzi. Jak już ktoś to powiedział. Od miłości do nienawiści jest mały krok. I ja pewnie ten krok zrobiłem. Przekroczyłem już tę granicę.

W bezruchu stała w kuchni. Robiła śniadanie. Trzymała kromkę i smarowała masłem. Smarowała to za dużo powiedziane. Ona tylko trzymała nóż w ręce. Jej wzrok utkwiony był gdzieś w dali. Rozmyślała nad swoim życiem. Czy moje życie w ogóle ma sens? Nie mam szczęścia w miłości. Ba! Nawet w kartach nie mam. Co ze mną nie tak? Dobra, wiem, moja uroda zostawia wiele do życzenia, ale poza wyglądem liczy się wnętrze. Zawsze dostaje w kość od życia. Najpierw Bartek, a teraz on. Nawet nie jestem w stanie wypowiedzieć jego imienia. Skrzywdził mnie, oszukał, wykorzystał, ale najgorsze jest to, ze ja go cały czas kocham. Cały czas. Jej rozmyślania przerwał telefon. Ktoś próbował się z nią skontaktować. W pierwszej chwili myślała, że to Marek, ale zauważyła inny numer. Postanowiła odebrać.

- Czy to Urszula Cieplak?- odezwał się męski głos.

- Tak, a z kim mam przyjemność?- zapytała.

- Przepraszam, nie przedstawiłem się- mężczyzna szybko się zreflektował - Krzysztof Dobrzański- słysząc nazwisko znieruchomiała- Pani Ulu, czy mogłaby pani przyjechać teraz do firmy. Okazało się, że muszę zorganizować wcześniej spotkanie, bo później mam badanie, które nie da się przełożyć.

- Ale teraz?- jęknęła- Ja nie mam o tej porze autobusu.

- Nic nie szkodzi, może Marek mógłby po panią przyjechać?

- Nie, nie.- przeraziła się.  Tylko nie on!- krzyczała w myślach - Wezmę taksówkę- zdecydowała.

- No skoro tak, to niech tak będzie.

Trzydzieści minut później stała pod firmą. Wiedziała, że będzie tam ostatni raz. Miała w głowie ułożony plan. Iść najpierw do swojego gabinetu, pozbierać swoje rzeczy, iść do konferencyjnej i wygłosić raport. Tylko który? Do tej pory miała mętlik w głowie. Nie wiedziała co ma zrobić. Przedstawić prawdziwy czy sfałszowany? Po cierpieniu, jakie przeżyje widząc Marka, pożegna się z koleżankami i odejdzie w firmy raz na zawsze. Jeden pożytek- przynajmniej Marek nie będzie mnie musiał więcej oglądać i dalej oszukiwać. Tylko co ja powiem dziewczynom? Pewnie będą chciały znać powód mojego nagłego odejścia. Powiem im, że dostałam rewelacyjną ofertę od konkurencji. Oby uwierzyły. Niepewnym krokiem przekroczyła próg firmy. Od razu uśmiechem przywitał ją pan Władek. Lekko odwzajemniła uśmiech i przeszła do wind.

Stała w konferencyjnej i wygłaszała raport. Zdecydowała się jednak uratować firmę i postawiła na fałsz. Jednak czy ona chciała uratować firmę czy Marka? Była świadoma, że robi to dla prezesa, ale zakłamywała się, nie dopuszczała tej myśli do siebie. Raport był napisany perfekcyjnie. Nikt nie mógł podejrzewać jak daleki jest od rzeczywistości. Nikt nie mógł się przyczepić, wytykając jakiś nawet najmniejszy błąd. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Zadziwiła Marka. Siedział osłupiały słuchając, co mówi. Był pewien, że po tym jak ta cała intryga wyszła na jaw, ona będzie chciała go pogrążyć.  Dobrzański, idioto! Ona nie jest mściwa. Jak mogłeś w nią zwątpić?- karcił się w myślach. Kiedy skończyła odetchnęła z ulgą, co nie uszło uwadze Marka. Widział, ile ją to kłamstwo kosztuje. Czuł się winien całej sytuacji. Nagle ich oczy spotkały się. Zobaczył w nich tylko smutek i zawód. Nie zauważył nienawiści. To dobry znak. Jeszcze nie wszystko stracone- pomyślał. W tej chwili głos zabrał Krzysztof.

- Dziękujemy pani Ulu za świetnie przygotowany raport- zwrócił się do Cieplakówny, obdarzając ją ciepłym spojrzeniem. Kiwnęła głową i lekko się uśmiechnęła- To co, może od razu zagłosujmy o przyjęcie raportu- w tym momencie rozdzwonił się telefon Uli. Spojrzała na wyświetlacz.

- Przepraszam, ale to mój brat. Może coś się stało.

- Halo Jasiek, mów szybko.

- Co? O Boże!- krzyknęła. Marek zauważył, że zbladła. Krew całkowicie odpłynęła z twarzy- dobra, zaraz będę.

- Czy coś się stało?- zapytała zaniepokojona Helena.

- Mój tata jest w szpitalu. - Mówiła, pakując się. - Miał zawał. - Dodała ciszej patrząc w przestrzeń.

- Zabiorę cię - zdecydował Marek. Wszystko działo  się tak szybko, że nie zorientowała się, co z nią się dzieje.

Siedzieli na szpitalnym korytarzu i czekali ja jakieś wieści o stanie Józefa.  Zauważyła lekarza prowadzącego.

- Jest źle. - Odpowiedział jej na pytanie. - Jeśli pacjent nie przejdzie jak najszybciej operacji może nie przeżyć. - Nie spodziewała się takiego obrotu spraw.

- To dlaczego jej nie zrobicie?- zapytała niezbyt grzecznie. Miała wszystkiego dość. Wszystko się jej waliło.

- Jest mały problem. Operacja kosztuje 20 tysięcy złotych.

- Ile? - osunęła się na krzesło i pochyliła głowę- Przecież ja nie mam tyle pieniędzy- ukryła twarz w dłoniach.

- Spokojnie, ja mam.- Marek usiadł koło niej i wziął jej ręce w swoje. - Dam ci je.

- Nie, Marek, nie chce od ciebie żadnych pieniędzy.- odetchnął ciężko i zamknął oczy.

- Powiedzmy, że to będzie zadośćuczynienie za to, co ci zrobiłem.

- Nie. - szepnęła.

- A jeśli to pożyczka?

- Na to mogę się zgodzić. W końcu chodzi o mojego ojca. - Zdecydowała po chwili.

Przed salą operacyjną siedzieli już od godziny. Marek dzielnie wspierał ją w tych trudnych momentach. W końcu nie wytrzymała i zaczęła płakać. Nie zastanawiając się przytulił ją. Zaczęła go odpychać i odtrącać, jednak był silniejszy. Szlochała w jego ramionach, brudząc przy tym jego koszulę. Stwierdził, że teraz, albo nigdy. Nie może przez całe życie być tchórzem. Nic nie ma do stracenia.

- Kocham cię.- wiedziała, ze w takiej chwili nie może kłamać i lawirować. W końcu po co by to robił.  Spojrzała w jego oczy zaskoczona. Zobaczyła w nich to, co od dawna chciała zobaczyć- bezgraniczną miłość. Zaufała mu.

KONIEC!