"Dwa serca, jedna miłość" część 6

Siedział w swoim gabinecie i rozmyślał nad tym, czego dowiedział się przed chwilą. To zmieniło jego życie, jego tok myślenia o 180 stopni. Dowiedział się, że ma piękną córkę. Z Ulą, którą kocha nad życie. Nie spodziewał się, że życie będzie dla niego aż tak łaskawe po tym, co zrobił Uli. Teraz wiedział na pewno - Musi walczyć o miłość. Od życia dostał jeszcze większą motywację - córkę. Chciał, aby Agatka miała obojga rodziców. Chciał, aby wychowywała się w normalnym domu pełnym miłości i odpowiedzialności. Przymknął oczy i wspomniał Agatkę. Była taka cudowna i przede wszystkim jego. Nigdy nie pomyślał, że fakt, że jest ojcem tak go ucieszy. Jego dawne życie w ogóle nie przypominało teraźniejszego. Żył jak mnich. Potrzebował miłości, którą próbował łapać jak narodzone dziecko powietrze. Przypomniał sobie wypowiedź Ulki. Widział w jej oczach łzy i nic nie potrafił zrobić, mimo że wiedział, kto jest powodem jej płaczu. Teraz zrozumiał, jak Ula cierpiała przez niego. Ile by dał by cofnąć czas.

Wstał z nadzieją, ale też z ogromem obaw. Jedno wiedział na pewno. Będzie walczył o to, by być mężem i tatą. Nie ojcem, bo ojcem każdy może być. On chce być najlepszym tatusiem dla Agatki. Nie wyobrażał sobie innego wyjścia, jak tylko bycie z Ulą.

Wszedł do gabinetu prezesa. Było spokojnie i cicho. Obejrzał się wokół siebie i dopiero teraz do niego dotarło, że nie ma Ulki. Gabinet był pusty. Szybko wrócił do sekretariatu, gdzie siedziała Viola:

- Nie wiesz przypadkiem gdzie jest Ula?- zapytał z obawą w głosie. Bał się najgorszego. Bał się tego, że blondynka zaraz mu powie, że Ula zrezygnowała z prezesury i po prostu uciekła. Znowu uciekła przez niego i od niego.

- Nie jestem jej aniołem stróżem- odparła naburmuszona, jednak szybko się zreflektowała- Ula jeszcze nie przyszła, ale od razu jest umówiona na spotkanie z panem Krzysztofem. To musiało być coś pilnego, bo odwołała wszystkie dzisiejsze spotkania.

To nie może być prawda, ona chce znowu uciec?

- Viola, gdyby się pojawiła daj mi znać. Ja będę w bufecie. Ostatni raz muszę z nią porozmawiać- zrezygnowany rzucił na odchodne.

W Sali konferencyjnej Ula z Krzysztofem rozmawiali już od piętnastu minut. Dopiero teraz sekretarka przypomniała sobie, że miała poinformować Dobrzańskiego Juniora o jej przybyciu.

- Marek, Marek- wbiegła do bufetu taranując przy tym dwie krawcowe- ona już jest. Przyszła i teraz gada z twoim ojcem  w konferencyjnej- próbowała łapać oddech. No Kubasińska! Trzeba popracować nad formą.

- Dzięki Viola- szybko wstał z krzesła powodując przy tym wielki łomot. Nie przejął się wzrokiem ciekawskich. Dla niego najważniejsza była Ula.

- Ula, nie możesz odejść- krzyknął, wchodząc z impetem do Sali.

- Marek, o co chodzi?- spytał zdezorientowany Krzysztof- Pani Ulu-skierował się do brunetki- chce pani od nas odejść?

- Nie, nie mam pojęcia, kto nagadał takie bzdury Markowi- zaprzeczyła szybko. Słysząc to Marek odetchnął z ulgą i opadł na krzesło.

- Bo ja myślałem…Zresztą, nieważne- gubił się w tłumaczeniu. Jeszcze nigdy nie czuł takiej ulgi.

- Ja was zostawiam samych- odparł Krzysztof uśmiechając się delikatnie do syna.

- Ula- rzekł kiedy zostali sami- czy ty mnie jeszcze kochasz?