"Dwa serca, jedna miłość" część 5

Był  wstrząśnięty. Biorąc pod uwagę wiek dziecka to musi być jego córka. Zaczął dostrzegać podobieństwo.  Do tego kiedy dziewczynka się roześmiała był pewny, że to jego geny. Jego uśmiech, jego czarne włoski. Skóra zdjęta z niego. Oszołomiony milczał i wpatrywał się z otwartymi ustami w Ulkę i dziecko na jej rękach. Dziewczynka wyraźnie była w dobrym humorze w przeciwieństwie do jej matki. Kiedy mała śmiała się i opowiadała coś rezolutnie, Ula stała nieruchomo czerwieniąc się coraz bardziej. Spuściła wzrok, a po chwili podniosła głowę i spojrzała na Marka. W jej oczach było widać rozgoryczenie. Wpatrywali się chwilę w siebie, dopóki Krzysztof nie zabrał głosu:

- Ula, chciałabyś nam coś powiedzieć?- była w szoku. Uważała, że jej tajemnica nigdy nie wyjdzie na jaw. Nie wiedziała jak to wytłumaczyć.

- Yyy…- zająkała się, szukając odpowiednich słów-… to jest Agatka, moja córka.

- Chyba nasza- poprawił ją Marek. Spojrzała na niego. Kiedy mogłaby zabijać oczami, Marek leżałby już martwy.

- Przecież to cały Marek- wtrąciła się Helena.

- No, tak. To jest córka moja i Marka.

- To my może was zostawimy i wszystko sobie wytłumaczycie.- zaproponował Krzysztof.

- Ale tu nie ma czego tłumaczyć- szybko zaoponowała Ula.

- A właśnie, że mamy.

- No dobrze. To może panie Krzysztofie zajmiecie się Agatką.- spodobała im się ta propozycja.

- Agatko- zwróciła się do córki- to jest twój dziadek i twoja babcia.- pokazała palcem na Dobrzańskich kucając przy córeczce.- Teraz się z nimi pobawisz. Ja muszę chwilkę porozmawiać.- Marek był zły, że nie przedstawiła go jako ojca.

- No słucham- bez owijania w bawełnę zapytał, kiedy zostali sami. Usiadła ciężko na fotelu i wzięła głęboki oddech. Uspokoiła myśli i otwierając oczy, skierowała je na Marka, który siedział naprzeciwko niej i przeszywał ją wzrokiem. Nie odzywała się. Nie wiedziała jak mu to wszystko wytłumaczyć. Bała się jak zareaguje na jej tajemnicę. Jak miała mu wytłumaczyć dlaczego nie chciała mu powiedzieć? Dlaczego nie chciała, aby on wiedział, że ma córkę?  Dlaczego nie chciała, aby jej córka miała ojca, prawdziwego ojca? Sama nie widziała.

- No powiesz mi?- krzyknął. Tracił już kontrolę nad swoimi emocjami. W końcu nie codziennie człowiek dowiaduje się, że jest ojcem. Denerwowała go milczeniem. Szybko się jednak zreflektował.

- Ula, dlaczego nie chciałaś mi powiedzieć o tym, że mamy dziecko?- dodał już spokojniej.

- Nie wiem.- odparła cicho skupiając wzrok na swoim dłoniach splecionych na stole.- Może dlatego, że nie chciałam rujnować ci życia. Pewnie masz już wszystko poukładane, a pojawienie się Agatki wszystko by zniszczyło. My byśmy zniszczyły twój świat- dokończyła szeptem.

- Ula- westchnął.- Ja nie mam żadnego poukładanego życia, kiedy nie ma ciebie przy mnie. A teraz, kiedy dowiedziałem się o Agatce, tym bardziej nie chce budować życia bez was.- złapał ją za rękę, jednak szybko ją odsunęła.

- Byłam brzydką dziewczyną. F&D było dla mnie ostatnią deską ratunku. Takim kołem ratunkowym. Gdybyś mnie nie przyjął do pracy wyjechałabym do Niemiec.  Zresztą kiedy i tak dałeś mi tę pracę to i tak wyjechałam, tylko później. Zobaczyliśmy się pierwszy raz przed firmą. Pamiętasz, przy tych cholernych drzwiach, które nie chciały się otworzyć. Tak samo było jak wychodziłam ostatni raz po zarządzie. To pewnie był jakiś znak. Od razu wiedziałam, że się zakochałam w tobie. Było mi trudno patrzeć na dziewczyny u twojego boku. Było mi ciężko. Bardzo ciężko. Nie zauważałeś mnie. Zresztą, czemu ja się dziwię? Byłam niepozorną brzydulą.

- Nie mów tak- wtrącił się.

- A co nie było tak?- po raz pierwszy popatrzyła mu w oczy.

- Nigdy nie byłaś brzydka. Dla mnie jesteś najpiękniejsza.

- Potem ta cudowna noc w SPA- kontynuowała nie zwracając uwagi na jego słowa- Cudowna, tylko dla mnie. Później dowiedziałam się, że to wszystko to jedna wielka intryga. Pewnie chcesz wiedzieć, jak wszystkiego się dowiedziałam.- nie czekając na odpowiedź, dalej mówiła- usłyszałam waszą rozmowę. Twoją i Sebastiana- dodała widząc jego zdezorientowaną minę. Zaczęła recytować z pamięci.

- I jak było? Nie zmiażdżyła cię?

- Wbrew pozorom jest bardzo zgrabna. Niepotrzebnie ukrywa to pod stertą babcinych ubrań.

- Pewnie słaba w łóżku- dopytywał się.

- Pozostawię to bez komentarza.

- Ale po co właściwie się z nią przespałeś? Przecież raport był już gotowy.

- Raport jeszcze nie był nawet w połowie napisany.- odparł zgodnie z prawdą.

- Ano chyba, że tak. Musiałeś ją jakoś na dobry tor poprowadzić. Ale od razu musiałeś iść z nią do łóżka, ja bym się brzydził. Taka ropucha- szyderczo zaśmiał się.- Pewnie bałeś się także o weksle. No, ale w końcu kiedyś musisz jej powiedzieć, że to koniec. Powiedz na przykład, że się pomyliłeś, czy coś. Przecież ona potrzebna ci jest tak długo, dopóki nie odzyskasz swoich udziałów. Więc będziesz musiał trochę się namęczyć. Ale nie musisz od razu iść z nią do łóżka. Kilka czułych słów. Daj jej jakiś upominek. Dałem ci niezawodny zestaw prezentów. Udobrucha każdą- skończył swój monolog.

Reszty nie słyszałam. Uciekłam. Nie mogłam dłużej tego słuchać.

- Ula- westchnął- nic nie mówiłem, bo on i tak by nie uwierzył, że się w tobie zakochałem.

- Marek, ja naprawdę nie chce tego słuchać. Nie chce przeżywać tego jeszcze bardziej. Chce spokoju.