"Jak śmiesz?" część 7

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Jak sparaliżowany wpatrywał się w  wypowiedzenie i list pożegnalny Uli. Doskonale zdawał sobie sprawę, że to przez jego tchórzostwo, jego Uleńka odeszła z firmy. Kompletnie nie mógł się skupić i opracować planu działania. Mimo wszystko wiedział jedno, nigdy nie pozwoli Uli odejść. Ta niepozorna dziewczyna jest jego całym światem.  Bał się reakcji Pauliny i jego matki  na wiadomość o odwołanym ślubie, ale bardziej przerażającą wizją było życie na smyczy panny Febo, bez jego Uli. Porady postanowił zasięgnąć u swojego przyjaciela. Miał nadzieję, że podpowie mu, co powinien zrobić. Szybkim krokiem ruszy w stronę gabinetu Olszańskiego, w ręku dzierżył w dokument i korespondencję od Cieplakówny. Wszedł bez pukania i zobaczył Sebastiana z Violettą. Nie byłoby nic w tym dziwnego i niestosownego, gdyby nie obmacywali się na dyrektorskim biurku.

- Viola! – Wrzasnął na tyle głośno, że wystraszona Violetta ugryzła dyrektora w wargę. – Przepisałaś te umowy dla agencji modelek, o które cię prosiłem. – Patrzył na nią gniewnym spojrzeniem i był niemal pewny, że nie wykonała tego zadania.

- No, ja, właśnie, no, ten. – Plątała się i nie wiedziała co ma odpowiedzieć, aby jeszcze bardziej nie rozwścieczyć prezesa.

- Tak czy nie? – Zażądał konkretnej odpowiedzi.

- Nie – powiedziała skruszona i szybko zaczęła się tłumaczyć. – Ale Mareczku, ten komputer. – Nie dał jej dokończyć i wszedł jej w słowo. Chciał się jej jak najszybciej pozbyć, aby on mógł swobodnie porozmawiać z Sebastianem.

- Nie interesuje mnie to. Wezwij sobie informatyka . Jeśli nie dostanę tego za godzinę to cię zwolnię!

- Ale Mareczku.

- Viola! Idź przepisz te cholerne umowy i mnie nie denerwuj. – Kubasińska bez słowa, pośpiesznie opuściła pomieszczenie.

Odkąd Dobrzański wszedł do gabinetu, Sebastian przyglądał mu się uważnie. Widział, że coś u niego nie gra. Gdyby wszystko było w porządku nie naskoczyłby, tak na Violettę.

- Co ty taki nabuzowany? – Zapytał w końcu.

- Sam zobacz. – Podał mu to co znalazł dziś rano na swoim biurku. Olszański spojrzał na niego badawczo i zaczął czytać to co mu podał, z każdą linijką przeczytanego tekstu, mimika jego twarzy wyrażała  coraz większe zdumienie i niedowierzanie.

-  To jest wypowiedzenie Uli?! – Dobrzański pokiwał głową, potwierdzając. – Stary mówiłem ci, że musisz zerwać z Pauliną, bo Ulka długo tak nie pociągnie.  Za kilka dni bierzesz ślub. Jak ona ma się czuć? Mówisz jej jedno, a robisz drugie. Właściwie to nic nie robisz. Na co ty czekasz?

- Nie wiem, boję się zerwać te zaręczyny. – Spojrzał ze smutkiem w oczach na przyjaciela.

- Głupi jesteś. – Marek spojrzał zaskoczonym wzrokiem na kadrowca, nie spodziewał się takich słów z jego ust. – Masz prawie trzydziestkę na karku i matki się boisz? Ja rozumiem, że to kobieta z piekła rodem, no ale bez przesady. Kiedy w końcu powiesz jej ‘stop’? – Junior przez chwilę milczał, jakby zbierał myśli. W końcu wstał i powiedział zdecydowanym głosem.

- Masz rację, muszę odwołać ten ślub. – Gdy był już przy drzwiach rzucił jeszcze. – Jak najszybciej.

Nie czekając na odpowiedz kadrowca, ruszył w stronę wyjścia z firmy. Wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon w  stronę miejsca zamieszkania. Wszedłszy do środka, zaczął szukać panny Febo. Gdy poszukiwania zakończyły się fiaskiem pomyślał – pewnie wpadła w wir przygotowań do ślubu. Może ma gorączkę ślubną? – Aby nie marnować czasu, wszedł do garderoby i zaczął pakować wszystkie swoje rzeczy. Po zapięciu ostatniej walizki, omiótł wzrokiem mieszkanie i wyniósł wszystkie bagaże do samochodu. Wróciwszy do środka, zaparzył sobie gorącej i mocnej kawy, usiadł w kuchni i czekał na powrót narzeczonej. Czas dłużył się niemiłosiernie. Każde cyknięcie wskazówki, drażniło jego nerwy. Kilkakrotnie naszła go ochota, aby uciec bez słowa. Szybko porzucał te myśli. Chciał się rozstać z Paulą, w możliwie najlepszej atmosferze. Może i ona przyzna mu rację, że ten ślub to nie jest dobry pomysł. Wraz z jej powrotem, wróciły wszystkie jego obawy. W myślach powtarzał sobie – Jesteś facetem i musisz pokazać, że masz jaja.

- Paula, możemy spokojnie porozmawiać? – Spojrzała na niego zaskoczona.

- Rozmawiajmy. – Powiedziała jak zwykle wyniosłym tonem.

- Paula, myślę, że to nie ma sensu. Ja kocham Cię, ale jak siostrę, nie jak narzeczoną czy żonę. Myślę, że ty też mnie nie kochasz. Rodzice nam wmówili, że jesteśmy sobie pisani, ale to nie prawda. Przepraszam cię, ale chcę odwołać ślub. – Jej twarz wyrażała szok. Wszystkiego się spodziewała, ale nie tego. To przekraczał granice jej pojmowania.

- Słucham! – Wrzasnęła. – Kilka dni przed ślubem zrywasz zaręczyny? Jak ty mnie traktujesz? Jak dziwkę! Pobierzemy się, czy tego chcesz, czy nie! – Wrzeszczała jak opętana.

- Paulina! Proszę cię, uspokój się. – Chciał ją nieco uspokoić. Obrzuciła go złowrogim spojrzeniem.

- To ty się uspokój! Co ludzie powiedzą, gdy teraz odwołamy ślub? Zastanowiłeś się na jakie pośmiewisko nas wystawiasz?

-No oczywiście, dla ciebie najważniejsze jest to co ludzie powiedzą, a nie to, co do siebie czujemy. Ślubu nie będzie.

- To nie ma znaczenia! Ten ślub się odbędzie! – Nie potrafiła opanować emocji, chodziła po kuchni w kółko.

- Po moim trupie! Widzę, że ta rozmowa nie ma sensu, trzymaj się. – Rzucił na odchodne, a za plecami usłyszał jeszcze…

- Jeszcze dzisiaj porozmawiam z Heleną! Powiem jej jak mnie potraktowałeś.

 Nie chciał się wdawać w te słowne przepychanki, więc opuścił dom. Kolejnym punktem jego planu była Ula. Wsiadł do lexusa i obrał kierunek na Rysiów. Po drodze wstąpił jeszcze do kwiaciarni i kupił duży, ogromy bukiet, stu jeden czerwonych róż. Niecałą godzinę później zaparkował pod posesją numer osiem i ruszył w kierunku domu. Zapukał do drzwi, po chwili w nich, stanęła Ula. Nie była zbytnio zaskoczona obecnością Dobrzańskiego. Spodziewała się jego przyjazdu, dlatego chciała wyjechać, ale Maciek skutecznie jej to uniemożliwił. Bez słowa przepuściła go w drzwiach. Ucieszyła się, że przyjechał w takim momencie, bo nikogo nie było w domu i będą mogli spokojnie porozmawiać. Postawiła przed nim kubek z herbatą.

- Ula, dlaczego odeszłaś z F&D? – Spojrzała na niego z politowaniem.

- Marek, dobrze wiesz. Ja nie potrafią być tą drugą, nie potrafię się tobą dzielić. Nie mogę się pogodzić z myślą, że robię coś drugiej kobiecie, czego sama nie chciałabym doświadczyć.  – W jej oczach pojawiły się łzy.

- Zerwałem zaręczyny i odwołałem ślub, teraz możemy być razem.  – Powiedział z uśmiechem.

- Nie mogę marnować ci życia. – Ledwo hamowała płacz.

- Ulka, ja nic nie rozumiem, dlaczego nie chcesz mi życia marnować? – Westchnął.

- Nie będę łapać cię na dziecko. – Rzuciła, zanim przemyślała . Gdy zorientowała się co powiedziała, spojrzała niepewnie na Marka. Wpatrywał się w nią, jak szpak w pięć groszy.

- Czy ty? – Przytaknęła ruchem głowy. Nie wierzę. – Pokiwał głową z dezaprobatą. – Jak mogłaś mi nie powiedzieć, że jesteś w ciąży? To chyba ja powinienem dowiedzieć się pierwszy. W końcu będę ojcem, do cholery! – Walnął pięścią w stół i ruszył do wyjścia, a drzwiach kuchennych minął się z Józefem, który słyszał słowa Dobrzańskiego i tym samym dowiedział się o ciąży jego najstarszej córki.   Ula ukryła twarz w dłoniach i zaczęła głośno łkać. On miał rację, powinna mu powiedzieć. Nie powinna była decydować za niego. Józef podszedł do córki i mocno ją przytulił.

- Wszystko spieprzyłam. Jestem beznadziejna. On miał prawo wiedzieć. – Szlochała rozpaczliwie.

- Ulcia, nie martw się, teraz był zdenerwowany. Trochę się uspokoi i porozmawiacie spokojnie. – Po ojcowsku, ucałował ją w czoło.

Marek wsiadł do samochodu i ruszył z piskiem opon.  Nie mógł zrozumieć, dlaczego Ula chciała pozbawić go kontaktu z własnym dzieckiem. To on powinien dowiedzieć się pierwszy, ale ona wolała uciec. Przecież dziecko potrzebuje ojca. Wyjechawszy za pierwsze zabudowania Rysiowa, usłyszał dzwonek swojego telefonu. Wyjął z kieszeni smartfon ‘a i zaklną pod nosem. Dzwoniła jego matka.

- Marek? Przyjedz jak najszybciej, musimy porozmawiać. – Powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- O czym? – Powiedział pretensjonalnym tonem.

- To nie jest rozmowa na telefon. – Im szybciej z nią porozmawiam, tym szybciej da mi spokój.

- Będę za kwadrans. – Nie czekał na jej odpowiedz i rozłączył się.

Punktualnie zaparkował na podjeździe, wystawnego domu Dobrzańskich. Wysiadł z samochodu, wziął kilka głębokich oddechów i wszedł do środka.  Wszedłszy do salonu, od razu matka obrzuciła go lodowatym spojrzeniem, aż przeszły mu ciarki po plecach.

- Możesz powiedzieć mi, co ty wyprawiasz? – Powiedziała oschle, aż Marek skulił się w sobie.

- Odwołałem ślub. – Odpowiedział cicho.

- Dlaczego? Kolejna kochanka? – Zadrwiła.

- Nie kocham Pauli, a pyzatym nie kochanka, tylko kobieta, którą kocham.

- Dobre sobie. – Drwiła dalej. – To którą ździrę, tak bardzo kochasz? Klaudię? Domi? Może Pati, czy Mirabellę?

- Ona nie jest ździrą! – Rzekł ostro, nie pozwoli, aby obrażano Ulę.

- To kim ona jest?

- To Ula. – Odpowiedział patrząc prosto w  oczy rodzicielce, w tym momencie w salonie pojawił się Krzysztof i w ciszy przysłuchiwał się rozmowie.

- Brzydula? Nie myl romansu z miłością! Jeszcze dzisiaj ją zwolnisz, a jutro lecimy do Mediolanu. – Wydała rozkaz.

- Nie! Ślubu nie będzie.

- Nie? – Zadrwiła, a Marek przytknął. – To wydziedziczam cię, nie jesteś już moim synem! Jesteś moją życiową porażką. – Marek i Krzysztof byli w szoku. Nie byli w stanie wykrztusić ani słowa. Marek miał nadzieję, że jego ojciec coś powie, ale on milczał.
- Jak śmiesz? - Powiedział cicho. - Jak śmiesz, tak mnie traktować? - Powiedział głośniej. - To ja, kurwa, jestem twoim synem! Traktujesz mnie jak parszywą owcę! - Teraz już krzyczał, ale to na Helenę nie działo.
- A jak mam cię traktować, skoro jesteś zakałą rodziny? Nieudacznikiem?

- Jutro dostaniecie moją dymisję i udziały. – Wyszedł z domu, a w jego oczach gromadziły się łzy.

-Oszalałaś? – Wrzasnął Krzysztof. – jak mogłaś coś takiego zrobić?! – Pobiegł za synem, ale gdy wyszedł na zewnątrz, samochodu już nie było, a komórka uparcie milczała…