"Jak śmiesz?" część 3

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Sto jeden, sto dwa, sto trzy… … dwieście cztery.  Ulepiłam dwieście cztery pierogi, a dalej nie wiem, dlaczego mnie pocałował? Boże, dlaczego to takie trudne? Ale czym ja się przejmuję. No bo to pewnie nic dla niego nie znaczyło, a jeśli nawet, to mogę spędzić z nim chociaż kilka chwil, przecież nic nie stoi na przeszkodzie. Nic oprócz jego narzeczonej. No tak, to taki mniej miły dodatek. Właściwie to całkiem wredny ten dodatek. Czy ja potrafię o niej zapomnieć? Teraz nie, przy nim tak! Najpierw spędzę z nim miło czas, a w nocy będą zżerały mnie wyrzuty sumienia. Już za kilka godzin będzie poniedziałek. Chyba pierwszy raz nie cieszę z powodu, że idę do pracy. Zawsze się cieszyłam, no bo nigdy wcześnie jej nie miałam, a gdy ją dostałam przynosiła mi radość, aż do tego… hmm czego? No właśnie czego? Wydarzenia? Pocałunku? Incydentu? Tak, incydent to chyba będzie najtrafniejsze określenie tej sytuacji w jego samochodzie.  Szybko nadszedł początek nowego tygodnia, zdecydowanie zbyt szybko. Ula wstała całkiem nie wyspana , bo po raz kolejny rozkładała na czynniki pierwsze całą tę sytuację. Czuję się, jakbym odrabiała pańszczyznę przez całą noc – pomyślała i swe kroki skierowała do łazienki, gdzie wzięła lodowatą, otrzeźwiającą kąpiel. Naszykowała śniadanie dla rodziny, ubrała się i ruszyła do firmy. W tym samym czasie z objęć snu, dzwoniący telefon wyrwał pewnego bruneta. Niechętnie otworzył oczy, przetarł twarz dłonią i sięgnął po natrętnie dzwoniący telefon. Spojrzał na wyświetlacz i zobaczywszy kto dzwoni odebrał.

- Cześć mamo, coś się stało?

- A czy coś musiało się stać, żebym mogła do ciebie zadzwonić?

- Oczywiście, że nie. To o czym chciałaś porozmawiać?

- Możemy zjeść dzisiaj śniadanie? Chciałabym z tobą porozmawiać.

- Dobrze, gdzie i o której?

- Za godzinę i Ogrodzie smaków. Do zobaczenia.

- Do zobaczenia mamo.

Niechętnie wstał z ciepłego łóżka i poszedł do łazienki, aby zażyć porannej kąpieli. Punktualnie o godzinie ósmej piętnaście zaparkował przed restauracją w której był umówiony ze swoją rodzicielką. Wszedł do środka i dosiadł się do stolika przy którym czekała na niego.

- Witaj mamo, o czym chciałaś porozmawiać? – Przeszedł od razu do meritum.

- Dzwoniła do mnie Paulinka. – Zaśmiał się słysząc, że znów jego ‘ukochana’ poskarżyła się na niego.

- Co tym razem zrobiłem?

- Paulinka powiedziała mi, że nie liczysz się z jej zdaniem.

- Nie bardzo rozumiem. – Powiedział zaskoczony i nie bardzo wiedział o co jej chodzi.

- Podobno odmówiłeś zwolnienia tej Cieplak.

- A dlaczego miałbym ją zwolnić? Nigdy nie miałem lepszego pracownika i teraz miałbym się go pozbyć? – Zaśmiał się ironicznie.

- Marku, twoja przyszła żona cię o to prosi, więc… - kolejny raz wszedł jej w słowo.

- Nie! Nie zwolnię jej, choćby prosiłby mnie o to sam prezydent. A ty mamo nie masz innych, swoich problemów? – Powiedział z naciskiem na słowo ‘swoich’.- Jeśli to wszystko to wybacz, ale śpieszę się. Do widzenia.

Pracowała w ciągłym napięciu, była podenerwowana tym, co może się za chwilę wydarzyć. Nie wiedziała czego się spodziewać, ale co dziwne, czuła też podniecenie. Chwilę po dziewiątej, z lekkim opóźnieniem,  z windy wysiadł przystojny brunet. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że zaprząta myśli swojej pracownicy, która nie może normalnie pracować. W jego głowie tłukła się myśl, aby znów posmakować jej ust. Tych słodkich, ciepłych i tak bardzo zmysłowych ust. Były takie delikatne, jakby były z jedwabiu. Szybkim krokiem dotarł do swojego gabinetu. Zdjął ubranie wierzchnie, zabrał jakieś dokumenty i ruszył w stronę gabinetu Cieplak, który znajdował się w dość wyludnionej części budynku, bo na samym końcu korytarza, za pracownią i magazynem Pshemko. Mało ludzi zapuszczało się  w tamte rejony,  jej gabinet nie miał okien na korytarz, co było sprzyjającym czynnikiem. Mógł sobie bez obaw pozwolić na chwile namiętności. Gdy dotarł do celu swej wycieczki, zapukał cicho i po usłyszeniu zaproszenia, wszedł do środka. Widział jak się spięła na jego widok. Uśmiechnął się do niej. Podszedł do biurka, położył przed nią dokumenty, i nachylił się nad nią. Był blisko. Zbyt blisko. Spojrzał w jej niemożliwie niebieskie oczy, szafirowe oczy.

- Dzień dobry, pani dyrektor – szepnął  zmysłowym głosem, na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.

- Dzień dobry, panie prezesie- odwzajemniła powitanie i zarumieniona spojrzał w okno. Zbliżył swoją twarz jeszcze bliżej, jego oddech omiótł jej twarz, a zapach jego perfum, odebrał jej zdolność jasnego i logicznego myślenia. Ujął jej twarz delikatnie w dłonie i wpił się w jej usta. Całowali się namiętnie i zaborczo. Świat się dla nich zatrzymał. Kompletnie tego nie rozumiał, bo nigdy pocałunki nie dawały mu tyle radości. Gdy oderwali się od siebie, usiadł na kanapie, a ona spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem, gdy wróciła do rzeczywistości, stwierdziła, że musi zadać mu to pytanie, bo inaczej będzie gnębić ją to cały czas.

- Dlaczego to robisz? Przecież ja nawet ładna nie jestem.

- Nie wiem – rzucił beztrosko, spojrzała na niego z politowaniem.

- Nie wiem – przedrzeźniła go – bardzo konkretna odpowiedz.

- Oj, Uleńko, nie wiem dlaczego mam ochotę Cię całować. A poza tym intrygujesz mnie i masz niebiańskie oczy. No i usta też. Są bardzo, bardzo słodkie i takie namiętne. Mmm – Podniósł się z kanapy poszedł i kolejny raz zatopił się w jej ustach. Gdy już stał przy drzwiach rzucił – Przyciągasz mnie, jak będę wiedział dlaczego to Ci powiem – puścił jej oczko i wyszedł.

Po lunch ‘ u ponownie wróciła do sterty dokumentów, które piętrzyły się na jej biurku. Jej pracę przerwał dźwięk nadchodzącej wiadomości, kliknęła odczytaj i jej oczom ukazała się całkiem niezrozumiała treść – Don Juan deMarco? – po chwili dostała kolejną wiadomość – Małe kino, o osiemnastej po pracy. Czekam przy windach o siedemnastej. M. – uśmiechnęła się do siebie i odpisała krótko – Ok. Gdy nadeszła długo wyczekiwana przez Ulę godzina, przez Marka zresztą też,  zmaterializowała się w umówionym miejscu. Czekał na nią niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. Wsiedli do windy. Między trzecim a drugim piętrem, niespodziewanie wcisnął przycisk ‘stop’, spojrzała na niego pytająco, a on tylko uśmiechnął się łobuzersko.  Podszedł do niej, docisnął ją do ściany windy, przez chwilę patrzył jej głęboko w oczy, aby następnie wpić się w jej usta.

- Brakowało mi tego. – szepnął gdy się od siebie oderwali.

- Czego? – pociągnęła go przekornie za język.

- Smaku twoich ust. – z powrotem winda ruszyła, a ona pokraśniała słysząc jego słowa.

W kinie kupił bilety w ostatnim rzędzie, aby mógł sobie pozwolić sobie, na bezkarne smakowanie tych kaszmirowych warg. Gdy zgasło światło, podniósł ją i ponownie usadził, ale tym razem sobie na kolanach. Chciała wstać, ale objął ją na wysokości talii. Twarz wtulił w jej włosy. Nosem drażnił jej żyję i ucho. Przez ponad półtorej godziny siedzieli wtuleni w siebie i obdarowywali się drobnymi pieszczotami. Po seansie poszli jeszcze na spacer do parku. Marek nie chciał się jeszcze z nią rozstawać. Było już bardzo zimno. Ula przemarzła, ale nie chciała przerywać tych pięknych chwil, które spędza z Dobrzańskim. Następnego dnia, obudziła się z bólem gardła i gorączką. Ubrała się i pojechała do Rysiowskiej przychodni, lekarz wypisał jej zwolnienie lekarskie na tydzień. Wracając do domu, wstąpiła jeszcze na pocztę i wysłała dokument fax ‘em . Leżała właśnie w łóżku, gdy usłyszała pukanie do drzwi, po ochrypłym zaproszeniu, ku jej zaskoczeniu do pokoju wtargnął jej szef.

- Witaj Uleńko, przysłałaś zwolnienie, to stwierdziłem że muszę o Ciebie zadbać – wskazał na reklamówkę pełną cytrusów – przywiozłem Ci trochę witamin.

- Dziękuję nie trzeba było. – Uśmiechnęła się do niego serdecznie.

- Ale ja chcę teraz nagrodę – powiedział tonem pięciolatka, chcącego zabawkę.

- Nagrodę? – zapytała nieco zaskoczona.

- Słodkiego, siarczystego buziaka, dla ukochanego prezesa. – Jego twarz przyozdobił chytry uśmieszek.

- Jak ukochany prezes dostanie nagrodę to się zarazi.- Zakomunikowała teatralnym tonem.

- No to poleżymy razem. – Nie dał jej powiedzieć nic więcej. Delikatnie całował jej wargi.

Któregoś dnia po wyjściu Dobrzańskiego do jej pokoju wszedł Józef. Z zatroskanie popatrzył na swoją najstarszą latorośl. Ula poczuła się skrępowana przenikliwym spojrzeniem ojca.
- Czemu mi się tak przyglądasz? Stało się coś?
- No nie wiem, to ty mi powiedz.
- Ale co mam ci powiedzieć? - Zapytała zdezorientowana.
- Ula, czy ciebie coś łączy z prezesem? - Popatrzyła na niego zezem.
- Tak. - Odpowiedziała bez chwili zawahania.
- Ulka, w co ty się wplątałaś?
- Tato. - powiedziała pobłażliwie. Pytałeś mnie czy łączy mnie coś z Markiem. Tak, łączy mnie z nim przyjaźń.
- Na pewno? - Wolał się upewnić.
- Na pewno.
- Jakoś ci nie wierzę. - Pomyślał Józef wychodząc z pokoju córki.
Następnego dnia nadarzyła się kolejna okazja dla seniora Cieplaka, aby mógł kontynuować swoje 'śledztwo'. Do drzwi zapukał Marek, Cieplakówna w tym czasie brała kąpiel. Po otworzeniu drzwi przybyszowi, ojciec Uli zaproponował herbatę. Siedzieli właśnie przy stole, gdy Józef postanowił wziąć na spytki 'przyjaciela' jego córki.
- Panie Marku.. - Dobrzański wszedł mu w słowo.
- Proszę mówić mi po imieniu.
- Dobrze, a więc Marku, kim dla ciebie jest moja córka?
- Ula jest moja przyjaciółką. - No właśnie kim jest dla mnie Ula? Przyjaciółką? Kochanką? Uko... -Nie zdążył dokończyć swoich myśli, bo do kuchni weszła, osoba o której nagminnie myślał. Przez okres zwolnienia, odwiedzał ją codziennie. Szybko wróciła do zdrowia, w czym swój udział miał Marek, który pasł ją tonami owoców i obdarowywał namiętnymi pocałunkami . Swoje usta nazywał „ustami które leczą”. Sam dziwił się sobie skąd u niego tyle troski i opiekuńczości o tę niepozorną dziewczynę. Po wielu godzinach rozmyślań nad tym tematem, w końcu znalazł odpowiedz na nurtujące go pytanie. Konkluzja do której doszedł, na początku przeraziła go, a następnie poczuł się nieprzyzwoicie szczęśliwy. Ciepło rozlało się w okolicach jego serca. Odczuł też ulgę. Postanowił porozmawiać z nią o tym podczas ich spaceru, który stał się już ich małą tradycją….