"Rozwód"

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Zaparkował pod domem, zauważył, że światło w sypialni świeci się światło. Czyli jego żona jeszcze nie spała. Zastanawiał się czy zrobi mu kolejną awanturę, czy nawet na niego nie zwróci uwagi. Od dwóch tygodni traktuje go jak powietrze. Nie rozmawia z nim, nie interesuje się nim. Do tej pory przynajmniej robiła mu awantury o kochanki. Co prawda nie miał żadnej odkąd wziął z nią ślub, ale to wszystko i tak było dla niej nieważne.  Tymi sprzeczkami bardzo go irytowała, ale przynajmniej tak wyrażała swoje zainteresowanie nim, wtedy czuł, że chociaż trochę jest dla niej ważny. Nigdy się dla niej nie liczył, zawsze ważniejszy był Aleks i jego problemy. Dwa lata temu Marek nie chciał brać tego ślubu, już go nawet odwołał, ale kolejny raz uległ rodzicom i pod ich wpływem wziął za żonę zimną jak lód Paulinę Febo. Jedynym plusem tej sytuacji był fakt, że przepadła im rezerwacja na katedrę w Mediolanie, a następny termin był bardzo odległy. Paulina chciała, aby ślub odbył się bardzo szybko, w obawie, że Dobrzański po raz kolejny się rozmyśli. Marek zgodził się na szybki ślub, ale postawił jeden warunek. Ślubu kościelnego nie będzie. Początkowo panna Febo zrobiła mu awanturę, że źle ją traktuje, tym sposobem chciała nakłonić go na ślub kościelny. Zobaczywszy, że nic nie uda jej się ugrać, zgodziła się. W taki oto sposób, dwudziestego kwietnia, w urzędzie stanu cywilnego Warszawa – Wola, zostali małżeństwem. Chwilę po wypowiedzeniu przysięgi, Junior poczuł dziwne uczucie niepokoju i niepewności. Już wtedy wiedział, że to nie był dobry pomysł. Przez dwa lata przed wszystkimi udawali, że wszystko jest w porządku. Prawdę dotyczącą ich małżeństwa, znał tylko jego jedyny przyjaciel – Sebastian Olszański.  Co raz częściej myślał o rozwodzie. Zawsze chciał mieć dziecko, ale Paulina kategorycznie powiedziała, że nigdy nie da mu dziecka. Pragnął też mieć prawdziwą żonę. Żonę którą pokocha, która będzie dobra, ciepła i inteligenta. Chciał stworzyć prawdziwy dom i prawdziwą rodzinę. Nie chętnie wysiadł z pojazdu i wszedł do domu… Domu, pff, dobre sobie. To nie jest to tylko pałac lodowy. – Pomyślał złośliwie. Miną sypialnię i ruszył na piętro, gdzie sypiał od trzech miesięcy. Nie chciał spać z żoną. Wziął prysznic i położył się do łóżka. Leżąc w pościeli wziął jeszcze telefon i wybrał numer przyjaciela.
- Cześć Seba, sorry, że tak późno.
- Cześć Marek. Nie no, co ty, daj spokój. Stało się coś?- Nie, chciałem Cię uprzedzić, że jutro spóźnię się do pracy.
- No dobra, nie musisz mi się tłumaczyć.- Jutro chcę iść do adwokata. Nie mogę już tak dłużej żyć, chcę rozwodu. – Powiedział gorzko.- O stary, nareszcie. Już myślałem, że się nigdy nie zdecydujesz. Powodzenia- Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć. Do jutra.
- Do jutra. -  zakończył połączenie, położył głowę na poduszce i momentalnie odpłynął do krainy Morfeusza. Następnego dnia Dobrzański wstał niewyspany. Bał się reakcji otoczenia, na wieść o ich rozwodzie. Mimo wszystko był w stu procentach pewny i zdecydowany. Gdy wykonał już wszystkie poranne czynności, ruszył w kierunku kancelarii pani Anny Nowak – Lipskiej, specjalistki od rozwodów. Zapukał do drzwi jej gabinetu i po usłyszeniu zaproszenia, wszedł do środka. Bardzo szczegółowo przedstawił sytuację, odpowiadał na pytania prawniczki zgodnie z prawdą, nie zataił żadnego faktu. Obiecała, że postara się aby rozwód przebiegł możliwie sprawnie i szybko. Zaproponowała mu również, aby on sam powiadomił żonę o rozwodzie. Być może dzięki rozmowie z nią, nie będzie robiła problemów. Był zadowolony, że tyle udało mu się załatwić. Dzięki intercyzie, którą podpisali przed ślubem, nie będzie problemu z podziałem majątku. Wsiadł do samochodu i ruszył do firmy.
- Marek! – Usłyszał wołanie, gdy wysiadł z windy na piątym piętrze.
- Coś się stało Aniu? – Zapytał uśmiechając się.
- Pani Urszula Cieplak czeka na ciebie w gabinecie. – Spojrzał na nią pytająco. – Byliście umówieni.
Nie zwlekając dłużej, wszedł do swojego gabinetu i zobaczył piękną blondynkę. Siedziała na kanapie i przeglądała dokumenty, które ze sobą przyniosła. Musiał przyznać, że była bardzo ładna.

- Dzień dobry! Przepraszam za spóźnienie. – Powiedział kładąc płacz na fotelu i siadając obok niej.
- Dzień dobry! Nic nie szkodzi. – Podniosła na niego wzrok. To co zobaczył wbiło go w fotel. Nigdy nie widział piękniejszych oczu. Jezu słodki, ale ona ma piękne oczy. Bezczelnie wpatrywał się w jej szafirowe krążki. Zawstydzona jego spojrzeniem spuściła wzrok, a na jaj policzki wypełzły urocze rumieńce. – Przyniosłam ofertę. – Przerwała niezręczną ciszę i podała mu wyliczenia.
- Zgodzi się umówić pani ze mną na kawę. – Zapytał wprost i odłożył na stolik dokumenty, które uprzednio mu podała. Jej wzrok utkwił na złotej obrączce, którą miał na palcu.
- Nie sądzę, aby był to dobry pomysł.
- Dlaczego? – Zapytał zdumiony jej odpowiedzią.
- Ma pan żonę. – Słusznie zauważyła.
- Przeniósł wzrok na obrączkę. – A, tak. Rozwodzimy się. Spóźniłem się dlatego, że musiałem złożyć pozew rozwodowy.
- Przykro mi. – Odpowiedziała szczerze.
- Czasami tak bywa, jeśli to matka wybiera żonę. – Uśmiechnął się uroczo. – Da się pani zaprosić na tę kawę? – Odwzajemniła uśmiech.
Rozstała się z Dobrzańskim przy samochodzie i wsiadła za kierownicę. Głośno wypuściła powietrze z płuc. Uff, ale facet. Uśmiechnęła się na wspomnienie ich wspólnej kawy. Chyba wywarłam na nim dobre wrażenie, umówiliśmy się na jutrzejszy lunch. Potrząsnęła głową, aby odpędzić myśli o tym przystojnym brunecie. Bardzo dobrze im się rozmawiało. Znaleźli wiele wspólnych tematów i zainteresowań. Piętnastominutowa kawka, przeciągnęła się do dwóch godzin. Marek również wracał do firmy z poczuciem, że nie zmarnował tego czasu, na kawie z Ulą. Bardzo ucieszył się, że udało mu się namówić panią prezes PRO-S na jutrzejszy, a co najważniejsze, wspólny lunch. A później umówię się na następny i następny. – Pomyślał i uśmiechnął się do swoich myśli. Pokonywał właśnie dystans od wind do sekretariatu, gdy usłyszał wołanie Sebastiana. Zatrzymał się i poczekał, aż jego przyjaciel dobiegnie do niego.
- Marek,  załatwiłeś to co miałeś załatwić? – Celowo nie powiedział, że chodzi o ‘rozwód’, bo ściany w tej firmie mają uszy.
- Załatwiłem. – Odpowiedział lakonicznie. Olszański przyjrzał mu się dokładnie.
- A ty co masz taki rozanielony uśmiech? Zakochałeś się, czy co? – Zaśmiał się.
- Może, może. – Odpowiedział i chciał się odwrócić i kontynuować marsz do miejsca pracy.
- Co? Ale w kim? – Był wyraźnie zdumiony.
- Widziałeś Panią prezes firmy PRO-S? – Olszański pokiwał przecząco głową. – Żałuj.
Wrócił do domu, chciał porozmawiać z Pauliną o rozwodzie. Szukał jej po całym domu, ale nigdzie jej nie było. Wszedł do kuchni i zobaczył białą kartkę na stole. Wziął ją do ręki i przeczytał. Z tego co napisała wynikało, że nie wróci dzisiaj na noc, bo nocuje u Aleksa. Sięgnął po telefon i wybrał numer Uli. Pragnął usłyszeć jej głos.
- Dobry wieczór, Ula.
- Dobry wieczór, Marku. Coś się stało?
- Zgodziłabyś się zjeść ze mną kolację?
- Po chwili zastanowienia – No dobrze, gdzie i o której?
- O dwudziestej w hotelu Westin, będę czekał w recepcji. Do zobaczenia. – Rozłączył się szybko, aby nie odmówiła. Umówił się z  nią w hotelu, bo tam miał pewność, że nie spotka swoich znajomych i żony, a poza tym miał ochotę na kontynuację wieczoru w pokoju hotelowym. Ula odłożyła iPhone ‘a  lekko oszołomiona. Czy ja właśnie umówiłam się na kolację w hotelu? Nie popadajmy w paranoję, przecież restauracja hotelowa, to nie pokój hotelowy? A poza tym nie idę tam, żeby się z nim przespać. Dobra Ulka, ogarnij się i czas zacząć się szykować. Zrobiła delikatny makijaż, założyła koronkową bieliznę i zwiewną sukienkę w kolorze butelkowej zieleni. Na nogi założyła czarne, wysokie szpilki i do tego zestawu dobrała czarną kopertówkę. Gdy była już gotowa, zamknęła drzwi od mieszkania i ruszyła do samochodu. Czekał na nią w holu, przy recepcji. W ręku trzymał bukiet fioletowych anemonów. Gdy ją zobaczył, zaparło mu dech w piersiach. Podszedł do niej, szarmancko ucałował jej dłoń, a następnie policzek i wręczył jej bukiet kwiatów. Nie mógł oderwać od niej wzroku, cały czas dyskretnie się jej przyglądał. Wjechali windą na samą górę do restauracji.  Zamówili dania i butelkę wina. Atmosfera stawała się coraz luźniejsza. Alkohol zaszumiał jej trochę w głowie, gdy wyszli z restauracji, Dobrzański pocałował ją delikatnie w usta. Bał się, że go odepchnie i ucieknie, ale nic takiego nie nastąpiło. Ich pocałunki stawały się coraz gorętsze, coraz zachłanniejsze. Nie czekając dłużej, Marek pociągnął ją w stronę pokoju hotelowego, który zarezerwował przy okazji rezerwacji stolika. Nie opierała się, była w stanie odurzenia alkoholowego i straciła jasność myślenia. Przeciągnął kartą magnetyczną i wprowadził do środka. Zachłannie całował jej wargi, Jego dłonie błądziły po jej ciele, a ona mierzwiła mu włosy. Zaczęła odpinać jego pasek od spodni i rozporek, stwierdził, że jeśli posunęła się do takiego kroku, to ma ochotę spędzić z nim noc. Z ramion zsunął jej sukienkę, która spłynęła po jej ciele na podłogę. Była w samej bieliźnie, jej ciało omiótł zachwyconym spojrzeniem. Gdy już byli całkiem nadzy, wziął ja na ręce i położył na łóżku. Wszedł w nią patrząc jej w oczy. Przywar do niej całym ciałem. Mruczał z zadowolenia, wprost do jej ucha, wykonując kolejne pchnięcia. Tej nocy, kochali się jeszcze kilkukrotnie. Gdy zmęczeni wysiłkiem, leżeli na łóżku, wtulona w niego Ula zapytała.
- Marek? Nie powinieneś wracać do żony? – Ciężko było wypowiedzieć słowo ‘żona’.
- Nie, nie ma jej w domu. Już nie długo i będę wolnym człowiekiem. – Pocałował ją krótko. – Ula umówmy się na lunch, tutaj w hotelu.
- Chcesz, abym została twoją kochanką? – Zaśmiała się i nie dała mu szansy na odpowiedz. – Dobrze, umówmy się tutaj.
 - Seba! – Wszedł bez pukania do gabinetu przyjaciela. Olszański, aż podskoczył na fotelu.
- Musisz mnie tak straszyć? Co się stało? – Dobrzański sprawdził czy na korytarzu nikogo nie ma i szczelnie zamknął drzwi.
- Seba, mam romans. – Powiedział i uśmiechnął się promiennie.
- Jak to romans? Z kim? – Po chwili dodał. - Wyrwałeś panią prezes PRO-S
- Ona jest cudowna. Jest naturalna, szczera, piękna, ciepła i dobra.
- Marek, a może zająłbyś się najpierw rozwodem a nie Panią Urszulą. Bo jak się Paulina dowie to ją udusi.
- Muszę z nią pogadać. Trochę boję się tej rozmowy. – Jęknął.
Zaparkował pod domem, stwierdził, że nie opłaca mu się wprowadzać samochodu, bo pewnie zaraz będzie musiał się wyprowadzić. Uśmiechnął się na wspomnienie ‘lunch ‘u’ z Ulą. W sumie to był bardzo specyficzny lunch, w pokoju hotelowym, karmili się swoimi ciałami. Napawali się swoją bliskością i ciepłem ciał. Mówiąc wprost uprawiali seks. Jednak uśmiech znikł z jego twarzy, gdy pomyślał, że za chwilę będzie musiał porozmawiać z ‘żoną’ o ich rozstaniu i rozwodzie. Wszedł do sypialni, którą zajmowała.
- Musimy porozmawiać. – Powiedział zdecydowany.
- Cos się stało? – Nie zaszczyciła go nawet spojrzeniem.
- Chcę rozwodu. – Zaśmiała się kpiąco. – Paula, nie układa się nam. Marzyłaś o takim życiu? – To pytanie wywołało w niej refleksję.
- Nie dam ci rozwodu. – Wrzasnęła i wyszła z sypialni.
Od tygodnia nie odezwała się do niego ani słowem, poinformował swoich rodziców, że chce się rozwieść. Nie byli zadowoleni, ale gdy opowiedział im o wszystkim i wytłumaczył, zrozumieli go i nie mieli do niego żalu.

Podjechał pod rodzinny dom, wziął głęboki oddech i wszedł do środka. Po wylewnym przywitaniu z rodzicami, zasiadł na fotelu, na wprost nich.  Długo zbierał się w sobie, by w końcu powiedzieć im, co go dręczy.

- Złożyłem pozew o rozwód. – Od razu przeszedł do meritum.

- Co? – Wydukała zdumiona Helena. – Co się takiego stało, że chcesz rozwodu. Przecież jesteście takim dobrym małżeństwem.

- Nie jesteśmy. – Zaprzeczył. – Cały czas zarzucała mi, że mam kochankę. Co nie było prawdą. Stwierdziłem, że nie mogę już dłużej żyć z Paulą. Mam dość tej atmosfery, tego ciągłego udawania, że jesteśmy kochającym się małżeństwem. Od ponad trzech miesięcy, nawet nie śpimy w jednym łóżku. Zdecydowałem się to przerwać, bo chyba się zakochałem.

- Marek, myśleliśmy, że u was wszystko jest w porządku. – Westchnął Krzysztof.

- Może lepiej, że się rozwodzicie, niż miałbyś być nieszczęśliwy. Szkoda, myślałam, że Paulinka urodzi mi wnuki.

- Nie urodzi, powiedziała mi to zaraz po ślubie. – Zamyślił się na chwilę. – Ona nie chce mi dać rozwodu. Może, uda Ci się mamo na nią wpłynąć? – Spojrzał błagalnie na matkę.

Przez ten tydzień każdą wolną chwilę spędzał z Ulą. Przyjeżdżał do niej do mieszkania. Podczas jego wizyt gotowali, oglądali filmy, rozmawiali, kochali się. Podczas jednej z nich wyznali sobie miłość. Właśnie siedział w kuchni i podczas jedzenia kolacji sms ‘ował z Ulą. Przyszła do niego Paulina, przyjrzała się mu i powiedziała.
- Zgadzam się na rozwód. – Początkowo był w szoku, że tak gładko poszło, ale za chwilę, jego serce ogarnęła radość, że w końcu będzie mógł być z Ulą oficjalnie, bez ukrywania się. Dwa tygodnie później wyszedł z Sali rozpraw z uśmiechem na ustach. Rozwiódł się. W końcu był wolnym człowiekiem. Podszedł do Uli i pocałował ją.
- Kochanie, w końcu możemy być razem, tak naprawdę.
- Kocham cię  -  Wpił się w jej usta.
- Ja też cię kocham. Bardzo. – Popatrzyli sobie w oczy, stykając się czołami. – Jedziemy do domu? - Spojrzała na niego pytająco.-Muszę popracować nad potomkiem. – Wyjaśnił i roześmiali się radośnie. – Kochanie szykuj białą suknię. – Ponownie zaatakował jej usta.

KONIEC!

Napisałam... coś. Sama nie wiem co to jest :) Miniaturka? Short story? Nieważne :) Ważne czy wam się to coś podobało? Liczę na odpowiedzi w komentarzach.

Pozdrawiam, UiM

PS: W sobotę premiera nowego opowiadania - "Jak śmiesz?", gorąco zapraszam...