"Odnalazłem Cię" część 7

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Dziś był jej pierwszy dzień w nowej pracy. Marek trochę się obawiał reakcji Pauliny. Przez te dwa lata chciała do niego wrócić. On kilka razy tłumaczył jej, że między nimi, nic nie będzie. Nawet argument, że jej nie kocha na nią nie działał. Zachowywała się tak, jakby na siłę i po trupach dążyła do tego ślubu. Miał nadzieje, że tym „trupem” nie będzie Ula. Najwyżej Ula rzuci w Paulę segregatorem  - pomyślał, gdy przypomniała mu się sytuacja sprzed jej gabinetu, gdy Dąbrowski chciał do niej wrócić. Odszedłszy od panny Febo, matka ciosała mu kołki na głowie, aby do niej wrócił. Z upływem czasu zrozumiała, że unieszczęśliwiłaby swojego syna. Jednie w ojcu miał oparcie. Marek pojechał do pracy, a Ula stwierdziła, że najpierw odbierze swoje rzeczy z siedziby banku, a dopiero później przyjedzie do Febo Dobrzański. Weszła do swojego byłego gabinetu i spakował się, przy windzie spotkała swoją najbliższą koleżankę.

- Witaj Ula!

- Cześć Estera! Co słychać? Kto będzie teraz moim następcą?

- Przykro mi Ula, że odchodzisz. No i trochę mi głupio, bo prezes zaproponował mi twoje stanowisko.

- Daj spokój, cieszę się, że to ty będziesz teraz dyrektorem. – Uśmiechnęła się do niej.

- A ty jak sobie radzisz? Co będziesz teraz robić?

- No, ja dostałam pracę w Febo & Dobrzański, na stanowisku dyrektora finansowego.

- No to gratuluję. – Uściskała Ulę. - Myślałam, że z racji ciąży możesz mieć problem ze znalezieniem pracy.

- Nie miałam. To jest firma mojego narzeczonego. Zanim dostałam wypowiedzenie, zaproponował mi pracę u siebie. Stwierdził, że chce mieć mnie blisko siebie.

- No to szczęście w nieszczęściu, – uśmiechnęły się do siebie – teraz będziesz miała go blisko cały czas.

- Myślę że jednak szczęście. Teraz będę miała dużo więcej wolnego czasu. Ja muszę lecieć, bo mam spotkanie z panem prezesem. – Ucałowała w policzek Esterę – Trzymaj się.

- Cześć.

Przed siedzibą największego domu mody, zatrzymał się czarny Range Rover, z którego wysiadła piękna szatynka.

Weszła do środka i poinstruowana przez ochroniarza, pana Władka, wjechała na piąte piętro. Podeszła do recepcji.

- Dzień dobry. Jestem umówiona z panem prezesem. – Powiedziała uprzejmie i uśmiechnęła się przyjaźnie. Brunetka odwzajemniła uśmiech.

- Pani godność?

- Urszula Cieplak. – Wybrała numer do gabinetu prezesa i potwierdziwszy przybycie gościa, poinformowała jak ma dotrzeć do gabinetu Dobrzańskiego. W sekretariacie spotkała Violettę.

- Witaj Violetto! – powiedziała cicho z uśmiechem na ustach. Kubasińska podniosła wzrok na przybysza, uśmiechnęła i rzuciła się na nią.

- Ulianko kochana, co tu robisz kochanieńka?

- Przyszłam do prezesa – zaakcentowała ostatnie słowo – będę z wami pracowała.

- A dlaczego nie pracujesz już w kostniarni?

- Gdzie? – Wytrzeszczyła oczy.

- No w kostniarni, bierzesz kredyt, a jak widzisz ratę to trupem w kalendarz walisz. – Ula wywróciła oczami.

- Wyjaśnię Ci później, może wpadniesz w weekend do nas to poplotkujemy.

- No dobrze. Wiesz, że żyrafa potrafi czyścić uszy językiem? – Ula spojrzała na nią jak na wariatkę.

- Co?

- No chciałam przejąć na tobą kontrabandę, wytrącając cię z wagi.

- Nie kontrabandę to kontrolę i nie wagi tylko równowagi.

- A co ja powiedziałam? To już wiem dlaczego moja waga cały czas dodaje mi kilogramów pewnie nie ma tej równowagi i krzywo waży. Dasz wiarę?

- Pogadamy o tym w weekend. Mogę wejść do Marka? – Kubasińska kiwnęła głową, a Ula  uśmiechnęła się do niej i dodała – Dasz wiarę?

- No to weekendu kochanieńka. Będzie udany wieczorek z piątku na wtorek.  – Ula tylko się uśmiechnęła i weszła do gabinetu swojego narzeczonego. Gdy ją zobaczył, jego twarz przyozdobił uśmiech. Wstał, podszedł do ukochanej i wcisnął jej na ustach siarczystego buziaka.

- Dzień dobry panie prezesie, ja przyszłam na rozmowę kwalifikacyjną. – zaczęła żartobliwym tonem.

- Dzień dobry. Pani już dostała tę pracę. Dzisiejszej nocy przeszła pani pomyślnie  rozmowę kwalifikacją. – Nawiązał do ich ostatniej upojnej nocy. Na Uli twarz wpłynęły dwa dorodne rumieńce.

- Mmm, dostałam pracę przez łóżko? – spytała pozornie groźnym tonem, by następnie roześmiać się.

- Nie, jest pani świetnym specjalistą, a poza tym będę miał panią blisko siebie.

Gdy Ula i Marek kontynuowali rozmowę w gabinecie, przed nim znalazła się Paulina Febo, bez słowa ominęła Kubasińską i już chwyciła za klamkę, gdy usłyszała głos Violetty.

- Stop! Marek ma teraz spotkanie.

- Z kim?

- A ty co? Biblię piszesz?

- Słucham? Chyba nie wiesz z kim rozmawiasz?

- Nie denerwuj się  tak serdelko. – zaśmiała się głupkowato.

- Z kim?

- Z kim, z kim. Z narzeczoną. – Febo zacisnęła pięści, zadarła nos i ruszyła w stronę wyjścia, za plecami usłyszała jeszcze. – Krzyżyk na drogę, mała.

Ula poszła z Violettą do Sebastiana, aby podpisać umowę. W tym samym czasie, do gabinetu prezesa, weszła pewna włoszka. Oczywiście bez pukania. Marek spojrzał na nią niechętnie.

- Miło, że zapukałaś. W czym mogę pomóc?

- Widziałam tą twoją, pożal się Boże, narzeczoną. Kolejna pustogłowa modeleczka? –Roześmiała się drwiąco. – Marco, my możemy być jeszcze razem. Ja jestem piękną kobietą z klasą, a ty wolisz tą wywłokę?

- Nie bądź śmieszna. Nie kocham cię i nigdy z tobą nie będę. A ta wywłoka, jak ją nazwałaś, to nasz nowy dyrektor finansowy. Z pewnością ma więcej niż ty w głowie. A teraz wyjdź. – Zacisnęła szczękę.

Śmiertelnie obrażona, szybkim krokiem wyszła z gabinetu, nie odpuściła sobie okazji i trzasnęła drzwiami z hukiem. Marek z świstem wypuścił powietrze z płuc. Czy już zawsze tak będzie? Czy ona w końcu odczepi? – Zadawał sobie pytania.

 - No to teraz będziemy widywać się codziennie. – Powiedział z uśmiechem Sebastian.

- Może, ta zmiana wyjdzie mi na dobre. – Uśmiechnęła się Cieplak, ukazując równe, białe uzębienie.

- Na pewno kochana, będziemy chodzić na lunch ‘e no, bo ty teraz musisz dbać o dzidziusia. – Kubasińska pogłaskała Ulę po jeszcze nie widocznym brzuszku.

- Ula, uważaj na byłą narzeczoną Marka. Pewnie będzie chciała was rozdzielić. – Wtrącił się Sebastian.

- Jak ona idzie, to nawet sód w termometrze zamarza.

- Nie sód Violuś, tylko rtęć.

Jej drugi dzień w nowej pracy. Szła właśnie do bufetu gdzie umówiła się z przyjaciółką. Na korytarzu zobaczyła piękną brunetkę z krwisto czerwonymi ustami. Powiało chłodem, to pewnie jest ta Paulina – pomyślała. Febo, też ją zobaczyła i stwierdziła, że musi uświadomić jej, że jest nikim.

- Przepraszam, pani Urszula? – Zapytała pozornie miłym tonem.

- Tak, w czymś mogę pomóc?  - Odpowiedziała grzecznie.

- Słyszałam, że pani jest narzeczoną Marka, radzę pani go zostawić, bo on nie jest stały w uczuciach. Zaraz zacznie panią zdradzać. – Ula spojrzała na nią z politowaniem.

- Kim pani jest, żeby mówić mi, co mam robić? Jestem już dużą dziewczynką i potrafię sama o sobie decydować. – Odparła stanowczo.

- Słuchaj! Dostałaś tą pracę przez łóżko, a teraz zgrywasz wielką panią dyrektor. – Prychnęła lekceważąco.

- Po pierwsze, nie przeszłyśmy na ty, a po drugie, mam odpowiednie kwalifikacje.

- Kwalifikacje, to ty chyba nabyłaś w łóżku.  Do widzenia – Zadarła nos i ruszyła przed siebie.

Po lunchu z Violettą, wróciła do swojego gabinetu. Na biurku zobaczyła szarą kopertę. Wzięła ją w dłonie, a następnie wyjęła jej zawartość. Gdy zobaczyła zdjęcia, które znajdowały się w owej przesyłce, zdębiała i nie wiedziała, co ma myśleć. Na fotografiach zobaczyła Marka całującego się z jakąś kobietą. Po dacie umieszczonej w rogu zdjęcia, dowiedziała się, że zdjęcie zrobiono tydzień temu. Zrobiło się jej słabo, ciężko opadła na kanapę. Tępo wpatrywała się w zdjęcie. Godzinę później, do jej gabinetu wszedł Dobrzański.

- Cześć kochanie. Masz coś ważnego, bo jak nie, to wrócimy już do domu. Nie możesz się forsować.

- Masz kochankę? – Zapytała wprost i podała mu zdjęcia. Spojrzał na nie i poczuł, jak zaschło mu w gardle.

- Ula, nie wiem, co to jest, ale nie mam żadnej kochanki. – Na widok jego miny roześmiała się radośnie. Spojrzał na nią nieco zdezorientowany. – Z czego się śmiejesz?

- Z twojej miny. Dostałam to dzisiaj po lunch ‘u. Początkowo uwierzyłam, że masz kochankę, ale gdy się dokładniej przyjrzałam, zauważyłam, że to fotomontaż. Skóra na dłoniach jest dużo ciemniejsza, niż na twarzy.

- Już myślałem, że uwierzyłaś w to zdjęcie.- Po chwili zapytał - Ula? Dlaczego dałaś mi to zdjęcie?

- Chciałam zobaczyć twoją rekcję. – Zaśmiała się perliście.

- Osz ty diablico, policzymy się w domu.

- Przemoc wobec kobiety i to kobiety w ciąży? – Dźgnęła go palcem brzuch. - Chyba będę musiała zadzwonić na niebieską linię. – Ruszyli w stronę wyjścia. Znalazłszy się przy winach zauważyli Paulinę, Ula podeszła do kosza i zaczęła drzeć zdjęcia z koperty, bezczelnie patrząc prosto w oczy Febo. Cieplakówna domyśliła się, że tą, jakże miłą przesyłkę otrzymała właśnie od niej.  W środę, weszła do biura z półgodzinnym opóźnieniem. Zauważyła, że wszyscy pracownicy przyglądają się jej. Na początku myślała, że się rozmazała, albo ubrudziła. Poszła do łazienki, upewniwszy się, że jej wygląd jest w porządku, chciała wyjść z łazienki, ale w tym momencie do pomieszczenia weszła Paulina, obie panie spojrzały na siebie z niechęcią.

- O panna Cieplak. Wreszcie raczyła się pani pojawić . To, że sypia pani z prezesem, nie upoważnia pani do zaniedbywania swoich obowiązków i spóźniania się do pracy. – Cieplak wywróciła oczami

- A pani jak widzę w szczytowej formie, mistrzyni ciętego języka. Proszę się nie wtrącać do mojej pracy. – Cieplakówna wreszcie dotarła do swojego gabinetu, ledwo usiadła w dyrektorskim fotelu, gdy do środka wślizgnęła się Violetta.

- Słyszałaś?

- Cześć Viola, miło Cię widzieć. Co słyszałam?

- Jest afera Watagejt. – Ula zmarszczyła czoło. – Cała firma huczy, że dostałaś ciepłą posadkę, bo oddajesz się prezesowi.

- Żartujesz? – Zapytała przerażona Cieplak, Kubasińska pokręciła przecząco głową . –  Wyrwę język razem z płucami – wstała i ruszyła w stronę drzwi.

- Komu? – Zapytała zdezorientowana Viola  

- Paulinie – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- Tak prosto w paszczę żmii? Później będzie płacz i zgrzytanie kości. – Powiedziała z zaciętą miną i ruszyła w pogoń za przyjaciółką.

Znów wam uległam i dodałam wcześniej, ale na finałową część będziecie musieli poczekać do 
SOBOTY (14.02) - Walentynki :)

Niech miłość kwitnie

Pozdrawiam i zapraszam do komentowania, 

UiM