"Odnalazłem Cię" część 6

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Czy ty mi właśnie zaproponowałeś małżeństwo i macierzyństwo? - Wydukała zdumiona.

- Tak, błagam zgódź się. Jutro kupię ten brakujący rekwizyt. – spojrzał na nią błagającą miną

- No więc, chyba jestem nie odpowiedzialna.-Zamilkła na chwilę, chcąc zbudować napięcie. - Zgadzam się. – wybuchła śmiechem.

- Z czego się śmiejesz? – Zapytał zdezorientowany jej nagłym wybuchem śmiechu.

- Trochę się sobie dziwię. No bo, na pierwszej randce, poszłam do łóżka z obcym facetem, po kilku spotkaniach zgodziłam się urodzić mu dziecko i  zostać jego żoną.

- To miłość, kochanie. – pocałował ją namiętnie.

- Tak, bardzo Cię kocham. – westchnęła – Co ty ze mną zrobiłeś? – zapytała z udawaną irytacją – Uzależniłam się od Ciebie. Gdybyś mnie poprosił, żebym skoczyła z mostu, to chyba bym Ci nie odmówiła.

- Kotku, po co miałbym kazać ci skakać z mostu? Kogo bym wtedy kochał? No i kto urodziłby nam dziecko? – uśmiechnął się do niej – Bardzo cię kocham i obiecuję, że będę najlepszym mężem i ojcem. - Zapewnił gorliwie.

- Nie wątpię. Jesteś moim ideałem. A wracając do tego rekwizytu. – Zaśmiała się – To nie musisz mi go dawać.

- Muszę Ci go dać. – Spojrzała na niego pytająco – Chcę, aby każdy wiedział, że masz narzeczonego. Jesteś już tylko moja. Moja malutka, słodka dziewczynka.
- Mała słodka dziewczynka? To ty może pedofilem jesteś?
- Ulka! - Żachnął się - Lubię się o Ciebie troszczyć... - Westchnął.
- No dobrze skoro się tak upierasz. To może teraz popracujemy nad potomstwem? – Spojrzała na niego speszona. Uśmiechnął się do niej. W końcu w ich związku poczuła się pewnie. To zawsze on, inicjował zbliżenia, a teraz to ona przejęła pałeczkę. Tej nocy kochali się kilkukrotnie. Nie mieli dosyć swych ciał. Pragnęli siebie więcej i więcej. To były doznania nie tylko cielesne, ale również duchowe. W poniedziałek, Dobrzański włożył na palec ukochanej, pierścionek zaręczynowy. Po przymusowym urlopie, wróciła do pracy. Musiała nadrobić wszystkie zaległości, przez co wracała później do domu. Wpadła w wir pracy. Od kilku tygodni była ciągle w kieracie. A to musiała przygotować raport, a to jakaś opinię kredytową, później jakąś prognozę, śledziła cały czas notowania giełdowe, kury walut i tak w kółko. W jego głowie zrodziła się pewna myśl, postanowił na razie nie proponować tego Uli, bo wiedział, że będzie miała tysiąc wymówek. Gdy wchodziła do mieszkania, jej ukochany czekał na nią z obiadem. Po zaręczynach postanowili zamieszkać razem. Często była bardzo zmęczona i senna. Właśnie siedziała nad talerzem, grzebiąc w nim widelcem.

- Kochanie, dlaczego nie jesz? – Zapytał Dobrzański – Nie smakuje Ci?

- Bardzo smakuje, – szybko zaprzeczyła – ale jestem bardzo zmęczona. Jak dobrze, że jutro mamy wolne. - Spojrzał na nią z troską.

- Moja mama zaprosiła nas na obiad, jutro. Masz ochotę jechać?

- Oczywiście, teściowej się nie odmawia. – zaśmiała się.

- Może odwiedzimy w niedzielę twoją rodzinę. Chyba najwyższy czas, aby twój tata dowiedział się o moim istnieniu.

- Mój tata wie o twoim istnieniu. – spojrzał na nią zaskoczony – W ten weekend, w który miałam wypadek, powiedział mu że zakochałam się w tobie. - Zamyśliła się i dodała po chwili. - Ciekawe jak zareaguje na wiadomość, że będzie miał zięcia.

- Mam nadzieję, że nie ugości mnie czarną polewką – zaśmiał się. – Weźmiemy wspólną kąpiel i idziemy spać. Uwielbiali te chwile, gdy leżeli wtuleni w siebie, w ogromnej wannie, wypełnionej gorącą wodą i olejkami do kąpieli, o zapachu jeżyny i maliny. W tych chwilach mogli wyciszyć się i zrelaksować, wdychając aromatyczne zapachy i chłonąc ciepło i bliskość ukochanej osoby. Następnego dnia, obudzili się dość późno. Ula przylgnęła całym ciałem do Marka. Musiała i chciała dotrzymać danej mu obietnicy i dać mu dziecko, chociaż... On ubrany był tylko w bokserki, a ona w satynową koszulę nocną. Pocałowała go w nagi tors, ręką gładziła jego podbrzusze, patrząc mu prosto w oczy. Widziała jak jego źrenice się rozszerzają. Wzbudziła w nim pożądanie.   

- Chcesz się ze mną kochać? – Zapytał. Nic nie odpowiedziała. Nadal patrząc sobie głęboko w oczy, włożyła rękę pod jego bieliznę i zaczęła pieścić dłonią jego penisa. Czuła jak twardnieje jej w dłoniach. Doskonale wiedziała, że ogromną przyjemność sprawiało mu, gdy pieściła jego ciało, dlatego rozpoczęła po nim wędrówkę ustami. Gdy dotarła wargami, do miejsca, które uprzednio ‘torturowała’ dłonią, mogła usłyszeć jak  mruczy z zadowolenia. Ten jęk zadowolenia, zdecydowanie dodał jej pewności siebie. Pieściła go z pasją. Gdy już nie mógł wytrzymać, jej usta zajął swoimi. Posadził ją delikatnie na nabrzmiałej męskości i delikatnie, powoli prowadził ich do spełnienia. Uspokajali swe oddech, leżała wtulona w niego, jak ufny kociak, a on palcem, delikatnie gładził linię jej kręgosłupa.

- Powinniśmy rozpoczynać, tak każdy dzień. – zaśmiała się.

- Taki mały relaks przed pracą? - Zapytała 

- Mhmm, przed pracą i  po pracy. – spojrzał na wyświetlacz telefonu, aby sprawdzić godzinę. Niechętnie stwierdził że muszą już się szykować. – Kotku, musimy już wstawać.
- Która godzina? - Zapytała rozkosznie się przeciągając, miała nadzieję, że uda się im wykroić, chociaż kwadrans na poleniuchowanie w łóżku.
- Jedenasta, a na trzynastą jesteśmy zaproszeni na obiad. - Zauważył.
- Cholera! Nie zdążę! - Wyskoczyła z łóżka jak poparzona i pobiegła do łazienki.

Punktualnie, podjechali pod dom rodziców Marka, Uli nowym Range Rover’em. Nie wypadło spóźnić się na pierwsze spotkanie. Helena z okna przyglądała się jak z pomocą jej syna z samochodu wysiada czerwono włosa kobieta. Jej jedynak podszedł do niej, jakby chcąc dodać jej otuchy mocno przytulił do siebie, łapiąc ją jedną ręką w pasie, a drugą wplatając w jej gęste włosy.  Przywitali się z nimi i zasiedli do stołu. W pomieszczeniu dało się wyczuć napiętą atmosferę, nikt nie wiedział jak przerwać tą krępującą ciszę. Nigdy żaden z nich, nie był w takiej sytuacji, bo Marek oficjalnie był tylko z panną Febo, a że mieszkała u nich od dziecka, nie mieli kłopotów z nawiązaniem pogawędki. Co prawda sztucznej, ale jednak. Helena aby rozluźnić nieco atmosferę spytała Marka.

- Synku zmieniłeś samochód?

- Nie mamo, to samochód Uli. – puścił oczko ukochanej, aby dodać jej otuchy, co nie uszło uwadze jego rodzicom.

- To czym się pani zajmuje, Pani Urszulo? – wtrącił się Krzysztof. Jest młoda i stać ją na taki samochód? Musi mieć dobrą pracę, albo bogatych rodziców. – pomyślał.

- Pracuję w centrali Deutsche Bank Polska, na stanowisku dyrektora do spraw kredytów korporacyjnych.

-  To bardzo lukratywne stanowisko i duże osiągnięcie w tak młodym wieku. – Rzekł z uznaniem Krzysztof.
- Tak, ciężko pracowałam, ale w końcu się udało. - uśmiechnęła się uroczo - Pan też zbudował modowe imperium.
- Bez przesady, to średniej wielkości firma.
- Proszę się nie krygować, to największy dom mody w Polsce, wiele dobrego słyszałam o pana firmie na forach i galach biznesowych. - Ula zapunktowała u ojca Marka.

Miłą konwersację z przyszłymi teściami przerwał, znajdujący się w korytarzu, w torebce Uli, dzwoniący telefon. Przeprosiła na chwilę gości i odebrała telefon. Rozmawiała przez dziesięć minut, biegle po niemiecku. Znajomością języka, zyskała kolejny plus u rodziców ukochanego. Gdy wróciła do stołu Marek zapytał:

- Coś się stało?

- Uśmiechnęła się do niego i odpowiedziała – Zaproponowali mi awans, co wiąże się z przeprowadzką do Frankfurtu. - Powiedziała to takim tonem jakby informowała go o tym, że ziemniaki są w promocji.

- Kiedy wyjeżdżasz? – Powiedział beznamiętnym głosem, wpatrując się w talerz. Kolejny raz, życie wali mi się na łeb. - Pomyślał.

- Odmówiłam – spojrzał zaskoczony w jej oczy, myślał, że przyjęła tę propozycję. Nadal patrzyli sobie prosto w oczy, a ona kontynuowała – bo Cię kocham.

- Ale Ula… - nie pozwoliła mu dokończyć, bo doskonale wiedziała, co chce jej powiedzieć. I wiedziała też, że to co by powiedział, powiedziałby wbrew sobie.

- Nic nie mów. Nie wyjadę tylko dlatego, że zaproponowali mi awans. Kocham Cię i nie chcę wyjeżdżać. – westchnęła cicho i kontynuowała swój monolog – A co z naszymi planami? Chcemy się pobrać. Chcemy mieć dziecko. Wolę mieć fajną rodzinę, niż być zgorzkniałą i samotną karierowiczką. 

- Bardzo się cieszę, że zostajesz i mam nadzieję, że nasze plany szybko zrealizujemy – uśmiechnęła się do niego.

- Chyba nawet szybciej niż myślisz. – Rzuciła mimochodem. Spojrzał na nią pytająco. Zauważywszy jego spojrzenie wyjaśniła. – Okres mi się spóźnia, już dwa tygodnie. – jego mimika twarzy wyrażała niedowierzanie.

- To znaczy, że ty.. że – nie mógł się wysłowić.

- Mogę być w ciąży, ale w poniedziałek mam wizytę u lekarza i wtedy będę wiedziała na pewno.

- Jestem naprawdę szczęśliwy, dziękuję ci za to, że mnie kochasz, że dasz mi dziecko, że jesteś.

W milczeniu, ich rozmowie przysłuchiwali się Dobrzańscy. Nie wiedzieli nic o tym, że ich znajomość jest na takim, zaawansowanym etapie. Zaręczyny? Ciąża? Ślub? Helena wolałaby, żeby jej synową i matką jej wnuków była Paulinka, ale skoro jej syn wybrał Ulę, to musi zaakceptować jego wybór. Przez dwa lata nie udało jej się namówić syna, aby wrócił do Febo. Dobrzańska w sumie, to polubiła Ulę, wydawała jej się sympatyczna i mądra, a co najważniejsze jej syn był z nią szczęśliwy. Musiała coś mieć w sobie, że jej syn po dwóch latach celibatu, wybrał ją. Wielokrotnie mówił rodzicom, że nie zwiąże się z nikim bez miłości i że woli być z brzydką bezdomną, niż wyniosłą pięknością. Po lunchu u rodziców ukochanego, pojechali jeszcze do apteki, po test ciążowy. Marek bardzo nalegał, aby zrobiła i kupił jej kilka. Wynik wyszedł, ku ich uciesze, pozytywny. Następnie udali się do przyjaciół, a mianowicie, do Violetty Kubasińskiej oraz jej Cebulka, czyli Sebastiana Olszańskiego. Podczas posiłku, Marek nie omieszkał poinformować zgromadzonych o zaręczynach i o tym, że prawdopodobnie spodziewają się brzdąca. Ula widziała jak rozpiera go duma i radość. Bezapelacyjnie był szczęśliwy, unosił się nad ziemią. Tą informacją, wprowadził ich w stan osłupienia. Ci to mają tempo, znają się ledwo ponad trzy tygodnie, a tu dziecko i ślub – pomyślał Sebastian. Gdy Ula i Viola poszły do kuchni, aby znieść brudne naczynia, blondynka postanowiła wziąć ją w ogień pytań.

- Wpadliście? – zapytała bezceremonialnie.

- Nie, po tym wypadku, Marek poprosił mnie, żeby odstawiła środki antykoncepcyjne i żebym został jego żoną.

- Ulka? Wy wtedy znaliście się nie cały tydzień. - Nagle Kubasińska zrobiła się bardzo odpowiedzialna i przestała przekręcać przysłowia. 

- No wiem, że jestem nie odpowiedzialna, ale kocham go. Wydawało mi się, że Bartka też kochałam, ale to okazało się tylko beznadzieje zauroczenie. – Wypuściła powietrze z płuc. – Najbardziej boję się reakcji taty, z Bartkiem byłam dziewięć lat i nawet z nim się nie kochałam, a z Markiem po trzech tygodniach będę mieć dziecko i zgodziłam się zostać jego żoną.

- To ja już wole nie pytać, kiedy z nim spałaś.

- Na pierwszym spotkaniu – powiedziała bez zastanowienia i niepewnie spojrzała na przyjaciółkę. Viola strzeliła sobie otwartą dłonią w czoło i pozostawiła to bez komentarza. 

Następnego dnia, około godziny trzynastej przed domem numer osiem w Rysiowie, zaparkował luksusowy samochód, z którego wysiadł przystojny brunet, otworzył drzwi pasażera i pomógł wysiąść swojej ukochanej. Z duszą na ramieniu poszli do drzwi. Gdy tylko weszli do środka, przyszli się przywitać wszyscy, mieszkający w owej posiadłości.

- To jest Marek Dobrzański, mój narzeczony. – spojrzała niepewnie na ojca.

- Na.. Narzeczony? - Wyjąkał zdumiony ojciec. 

- Tak tato, narzeczony. Wiem, że to bardzo szybko, ale planujemy się pobrać.- Stwierdziła, że na razie nie powie nic o ciąży. Józef obserwował ich uważnie, widział bijące od nich uczucie, którego nigdy nie widział między Ulą, a Bartkiem. Ta chwila gdy ojciec Urszuli przyglądał im się, wydawała się im wiecznością.

- No to życzę wam jak najlepiej. Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi. - Postanowił dać im szansę. 

- Ja mogę panu obiecać, że zrobię wszystko, aby tak było. - Zapewnił swojego przyszłego teścia, Dobrzański.

- Bardzo się cieszę, że mnie rozumiesz, synu. – Gdy Marek usłyszał, że Józef nazwał go ‘synem’ zrobiło mu się cieplej na sercu, oznaczało to, że go akceptuje. Reszta dnia, którą spędzili w Rysiowie, minęła w bardzo przyjemnej atmosferze. Był tam rodzinny klimat, który ujął Juniora. Bardzo chciał wraz z Ulą stworzyć taki sam klimat we własnym domu. Po powrocie do domu, nie obyło się bez miłosnych uniesień. Ginekolog potwierdził błogosławiony stan panny Cieplak. Marek, który towarzyszył jej podczas badania, z gabinetu wyleciał jak na skrzydłach. Od tego czasu, bardzo troskliwie zajmował się Ulą. Nie pozwalał jej sprzątać, bo może się męczyć. Nie pozwalał jej nosić ciężkich rzeczy, bo w ciąży nie wolno dźwigać. Nie pozwalał jej prać ubrań, bo wdycha opary środków chemicznych do prania, nie pozwalał jej gotować, bo może polać sobie brzuch wrzątkiem. Na początku, Cieplak starała się z nim ‘walczyć’, jednak Dobrzański był nieugięty. Tłumaczył jej, że zwariował na punkcie tej ciąży i nie chce, aby stało się im coś złego. Nie potrafiła się na niego gniewać i z czasem przyzwyczaiła się do takie stanu rzeczy. Ku jej radości, zgodził się, aby pracowała. Pewnego dnia, cały w skowronkach wrócił do domu.

- Kochanie, co wprawiło Cię w taki dobry nastrój?

- Aleks wraca na stałe do Włoch i odsprzeda nam swoje udziały. Podobno zakochał się w jakieś włoszce. Szkoda tylko, że Paulina zostaje. – Po chwili, uśmiechnął się tajemniczo. – Dlatego mam dla Ciebie propozycję.
- Jaką? - Spytała z obawą. Wiedziała, że jej narzeczony jest bardzo spontaniczny i przy okazji nieprzewidywalny, a nawet zaryzykowałaby stwierdzenie, nieobliczalny.
- Stanowisko dyrektora finansowego w Dobrzański Fashion. 

- Ale Marek, ja już mam pracę. - Jęknęła

- No wiesz kochanie, żona powinna słuchać męża. 
- Jeszcze nie jesteśmy małżeństwem. - zauważyła. - Poza tym, ja nie mogę sobie, tak odejść z dnia na dzień i lubię swoją pracę. - Argumentowała.
- Ale już nie długo będziemy. Ja chcę mieć Ciebie blisko siebie. Ula no proszę zgódź się.
- No nie wiem. - zobaczywszy minę Dobrzańskiego roześmiała się. - No dobrze, zastanowię się.
- Dziękuję kochanie. - Pocałował ją w usta, a następnie w brzuszek.
- Przy tobie czuję się jak mała dziewczynka, - zaśmiała się - ale nie mam Ci tego za złe, bo wiem, że chcesz dla mnie jak najlepiej, martwisz się i troszczysz się o mnie. Kocham Cię
- Ja też Cię Kocham. No wiesz, jestem w końcu głową rodziny i to mój obowiązek. 

- Ja muszę teraz wyjść. Bo idę do fryzjera. - uśmiechnęła się do mężczyzny - Znów będę szatynką.

- A farba nie zaszkodzi dziecku? - zapytał po przeanalizowaniu jej słów.

- Marek - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Zaraz ja Ci zaszkodzę.

- No dobrze, już nic nie mówię. - Podniósł ręce w poddańczym geście.

Kilka dni później wróciła z pracy nabuzowana. Trzasnęła drzwiami do mieszkania i z impetem rzuciła torbę na stół. Marek spojrzał na nią zdezorientowany.

- Stało się coś? - Zapytał

- Wysłali mnie na urlop. 

- To źle? Odpoczniesz sobie i potem wrócisz do pracy. - wolał nie zaczynać rozmowy o pracy w Febo & Dobrzański, widział że nie ma na to nastroju.

- Urlop bez powrotu. - Spojrzała na niego znacząco. Podszedł do niej i przytulił. 

- Dlaczego?

- Oficjalnym powodem była moja nie dyspozycyjność, a nieoficjalnym moja ciąża.

- To może jednak zgodzisz się pracować w FD?

- Westchnęła, długo nic nie odpowiadała, wiedział, że jej mózg pracuje na najwyższych obrotach i analizuje całą, zaistniałą sytuację, w której się znalazła, po chwili odpowiedziała - No dobrze. - Uśmiechnął się do niej.

- Będę miał Cię teraz blisko - wpił się w jej usta - bardzo blisko - ponownie zaatakował jej usta - najbliżej - podniósł ją za pośladki i zaniósł do sypialni. Leżała wtulona w ojca jej dziecka, pamięcią wróciła do wydarzeń z firmy.
Weszła do gabinetu, nie zdążyła się nawet rozpakować, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Po zaproszeniu, do środka, weszła jej asystentka i poinformowała ją, że prezes ją wzywa. Z duszą na ramieniu, poszła w kierunku gabinetu bosa. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nie ma z prezesem dobrych kontaktów. Od zawsze, nie wiadomo dlaczego, starał się okazać jej swoją niechęć. Zapukała do drzwi.
- Proszę! - Weszła do środka i stanęła przed biurkiem zwierzchnika.
- Dzień dobry, panie prezesie.
- Czy dobry, to się jeszcze okaże. - Rzucił chłodno. - Proszę usiąść.
- W jakiej sprawie wzywał mnie pan?
- Sięgnął do szuflady biurka, wyjął z niej dokument, a następnie położył przed nią. - To jest pani wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym i odprawą.
- Słucham? - Powiedziała podniesionym tonem, była kompletnie zdezorientowana
- Proszę się uspokoić. Powodem pani wymówienia jest pani nie dyspozycyjność. - Znacząco spojrzał na jej brzuch.
- Jest pan bezczelny. - Rzuciła, bo wiedziała, że nie ma już nic do stracenia. Wstała z fotela i wyszła z gabinetu przełożonego, trzaskając drzwiami. 
Myślała, że Marek śpi. Przyglądał się jej twarzy, po której spływały łzy. Była tak pogrążona w analizie tej sytuacji, że nawet nie zauważyła jak ją obserwuje.
- Kochanie, co się dzieje? - Spytał zaniepokojony, tym samym wyrywając ją z letargu.
- Nic, tak właśnie sobie myślę, że mój były szef to ostatnia świnia. Gdy tylko dowiedział się o mojej ciąży, wywalił mnie jak śmiecia. - Powiedziała gorzko.
- Uleńko, nie myśl o tym. Teraz masz nowego szefa.
- Mhmm i bardzo seksownego szefa. - Roześmiali się radośnie. - Kocham cię. - Wtuliła się w niego.
- Ja ciebie też.- Pocałował ją w czubek głowy i zasnęli w swych ramionach...