"Odnalazłem Cię" część 1

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Pewna brunetka wyszła właśnie ze swojego mieszkania, w którym mieszkała ze swoim chłopakiem. Postanowiła pójść do sklepu, bo w lodówce było tylko światło. Schodziła po schodach, gdy usłyszała rozmowę dwóch mężczyzn.

- Stary ona tak mnie kocha, że da mi tyle kasy ile będę chciał. Naiwna idiotka. – zaśmiał się

- Stary ty to umiesz się ustawić.

Nie słuchała już dalej, wystarczyło jej to, co usłyszała. Nie chciała go już więcej widzieć, ani znać. W duchu dziękowała sobie, że wybrała schody, a nie windę. Jak mogła być aż tak naiwna? Spakowała jego rzeczy i  postawiła pod drzwiami. Próbował się dostać do mieszkania przez kilka godzin, aż w końcu odpuścił. Ula - tak właśnie miała na imię owa brunetka - miała podły nastrój.

Szklany blat, a z niego zerka diabeł na ciebie
I śmieje się w twarz, bo już cię widzi na glebie
Czy znowu przegrasz? czy górę weźmie zdrowy rozsądek?
O to już nie dbasz mimo iż wiesz, to nie jest mądre
Ład i porządek gdzieś prysnął, została nicość
Charakter przysnął i wzbudzasz litość
Nie wierzysz sam jak to się stało, że plan runął tak nagle
Przegrałeś z diabłem, znów jesteś na dnie, już nie jest ładnie.

Postanowiła wybrać koło ratunkowe. Tym w tej sytuacji był telefon do przyjaciela, a dokładniej do przyjaciółki, mianowicie do Violetty Kubasińskiej. Poznały się podczas wizyty u fryzjera. Na pierwszy rzut oka były swoimi przeciwieństwami, jak biel i czerń, albo jak woda i ogień. Mimo wszystko Ula polubiła tą zwariowaną dziewczynę. Poza Violą, Cieplakówna miła jeszcze dwójkę przyjaciół – Dorotę, ale ona  była w stanach i nie mogła się jej wypłakać w rękaw oraz Maciek. Ale, to przecież facet. On jak usłyszy co się stało to wstanie, wyjdzie z mieszkania i zrobi mu darmową operację plastyczną. A w jaki sposób miałoby to pomóc Uli? Nie wiadomo. No więc Violka. Wyjęła  telefon i wybrała numer. Odebrała po chwili, a tak dokładniej to przy siódmej próbie.

- Cześć Ulianko, co się dzieje że tak dzwonisz? Ja właśnie spierałam pomidora z sukienki. – No tak, Viola i ten jej niedobór bromu.

- Kup dwa kilo pomidorów i przyjedź do mnie…

- Aż tak źle? Już lecę, pa kochana – rozłączyła się.

- Pa – odpowiedziała już do siebie.

Po dwóch kwadransach do mieszkania wtargnęła atrakcyjna blondynka z dwiema reklamówkami w ręce. W jednej z nich znajdowały się dwa kilogramy pomidorów, a w drugiej cztery butelki wina…

- Viola, po co tyle wina?

- Masz rów, to musimy to zapić, nawet sobie piżamę wzięłam. – Ula uśmiechnęła się, Viola zawsze potrafiła ją rozśmieszyć.

 - Nie rów, tylko doła, idę po kieliszki. Dobrze że jutro jest sobota i nie muszę nigdzie iść.

- No to kochana opowiadaj co się dzieje. Wyglądasz jak piąte dziecko ciecia. No więc?

- On mnie wykorzystywał – wybuchła płaczem – był ze mną tylko dla pieniędzy – Kubasińska przytuliła przyjaciółkę. Próbowała ja pocieszyć.

- Mówiłam że ten Bartek to typ z czarnej gwiazdy, Po prostu cham i prostata.- No i znów przekręca porównania i epitety...

- Jak on mógł tak kłamać?

- Nie płacz już, szkoda łez, będziesz wyglądać jak królik z opuchniętymi oczyma. Kopnij go w dupę i żyj dalej… Nie był Ciebie wart. Jesteś piękna, młoda, masz dobrą pracę.

Rozmawiały do trzeciej w nocy, wypiły całe wino i zjadły wszystkie pomidory. Postanowił iść jutro do fryzjera i na zakupy. To miała być taka terapia, żeby się odprężyć i nie myśleć o Bartłomieju Dąbrowskim. Rano obudziły się z wielkim kacem. Gdy Ula sprawdziła godzinę okazało się że nie jest rano tylko południe. Ledwo zwlekły się z łóżka, wypiły po dwie mocne kawy. Ubrały się i umalowały, zużyły dużą ilość kosmetyków, aby zamaskować morze wina, które wczoraj wypiły. Pierwszym punktem dnia był fryzjer. Ula obiecała, że to Viola wybierze i  wytłumaczy  fryzjerowi co ma zrobić z jej fryzurą. Postanowiła jej zaufać, Kubasińska zawsze znała się na modzie. Do salonu fryzjerskiego weszła brunetka, a wyszła seksowna czerwono włosa kobieta. Jej włosy opadały na ramiona i plecy. Tworzyło to imponujące wrażenie na obcisłej, białej sukience rozszerzanej w talii. Następnym punktem były zakupy. Do domu wróciły po dwudziestej drugiej , maraton po centrum handlowym sprawił że nie miały już na nic siły. Padły na łóżko i od razu zasnęły. Terapia doktor Violetty, przyniosła oczekiwany skutek. Ula ani razu nie pomyślała o Dąbrowskim. Następnego dnia wstała dość wcześnie, blondynka jeszcze spała, postanowiła po uprawiać jogging. Był styczeń, założyła koszulkę na ramiączka i krótkie, dopasowane spodenki sportowe. Zamknęła mieszkanie i pobiegła w stronę parku. Wszyscy przyglądali się jej. Bo jeśli ktoś biegał to w dresie, a ona ubrana jak w lato. Zimno zmuszało ja do biegu. Biegała już kilkanaście minut, gdy dostrzegła Sebastiana Olszańskiego, partnera jej przyjaciółki. Biegł w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, ale nie zwróciła na niego większej uwagi. Miał na głowie kaptur i był zbyt daleko. Gdy już byli kilka metrów od siebie. Ula zawołała:

- Cześć Seba! – zatrzymali się i uśmiechnęła się do nich radośnie.

- Ulka? Łał świetnie wyglądasz, ostatnio jak się widzieliśmy to miałaś ciemne włosy, a teraz zmiany?

- No nie da się ukryć, zasługa twojej ukochanej. Urszula Cieplak – zwróciła się do towarzysza  Sebastiana i podała mu dłoń. Mężczyzna zdjął kaptur, a ją wbiło w ziemię. Nigdy nie widziała przystojniejszego mężczyzny. 

- Marek Dobrzański – pocałował jej dłoń, obdarowała go promiennym uśmiechem.

- A ty nie leczysz kaca? – wtrącił się Olszański – Viola kupiła cztery butelki wina.

- Wczoraj leczyłam, na dzisiaj nie starczyło.

- No to musiałaś mieć duży problem, bo ty prawie nie pijesz.

- No miałam, ale już jest Ok.

- Jutro Squash?

- Tak, a może się pan dołączy? – zwróciła się do Dobrzańskiego.

- Chętnie, ale pod warunkiem że będzie pani mówić mi po imieniu -  obdarował ją uśmiechem.

- Dobrze i proszę o to samo. – Odwzajemniła uśmiech -  Przepraszam ale muszę już biec bo trochę zimno się robi – zaśmiała się wskazując z swój strój – pa, do jutra.

- Twój strój jest adekwatny do pogody, pa – zaśmiał się Seba

- Do jutra – odpowiedział Dobrzański, gdy już pobiegła zwrócił się do Olszańskiego – Kto to był?