"Proste pytanie" miniaturka 2/2

 DZIĘKUJĘ ZA 600K 💖💖💖

- Jesteś szczęśliwa?- obrzuciła go zaskoczonym spojrzeniem.- Jesteś szczęśliwa z nim?- kontynuował.

- Marek o co ci chodzi?- spytała podejrzliwie.

- Pytam się po prostu czy Piotr daje ci szczęście.

- A co cię to obchodzi?- powoli podniosła się z krzesła. Ta rozmowa szła całkowicie nie tak jak myślała, że będzie przebiegać. Myślała, że Marek opowie jej o jakiejś małej błahostce, która go trapi…typu o której iść na squash’a, albo chociaż coś o pracy.

- Po prostu jestem ciekaw- starał się, aby ton jego głosu był jak najbardziej wyluzowany. Tak jakby go to nie obchodziło tak bardzo jak w rzeczywistości.

- Marek, czy ty siebie słyszysz?- podniosła głos- Pytasz się mnie o takie coś?!

- Proste pytanie, prosta odpowiedź. Tak albo nie- zaczęła krążyć po pomieszczeniu.

- Nie no Marek, ty jesteś fenomenalny- kręciła głową- jaki ty masz tupet- emocje buzowały i w Uli i w Marku. W końcu Dobrzański nie wytrzymał.

-Ula- krzyknął w amoku, a dziewczyna zamilkła i stanęła w bezruchu z zaskoczenia- kocham cię ale…- przerwał kiedy doszło do niego, co właśnie powiedział. Stwierdził, że skoro już to wyznał to musi dokończyć- …ale skoro jesteś z nim szczęśliwa to ja odejdę- wyszedł zostawiając Ulę samą.

 

Wyszedł z firmy i w amoku krążył po Warszawie. Analizował sytuację, która miała miejsce chwilę temu. Jak mógł w emocjach wyznać jej miłość. I to jeszcze w kłótni. Chciał powiedzieć, że ją kocha w jakiś bardziej wyjątkowych okolicznościach. A wyszło jak wyszło. Nawet nie zauważając jak, doszedł nad Wisłę. Do ich miejsca. Postanowił przycupnąć na pniu i poukładać myśli patrząc na horyzont.

Stała nieruchowo w Sali konferencyjnej. Nie mogła znaleźć sobie miejsca po tym co od niego usłyszała. Była pewna, że nie kłamał. Nie mógłby. Nawet podczas tej pieprzonej intrygi te słowa nie przeszły mu przez gardło. Nie jest na tyle zepsuty, żeby bezpośrednio wyznać komuś miłość, kiedy to nie jest prawdą. Zresztą nawet gdyby to po co miałby kłamać? Co miałby tym ugrać? Nie miał powodu jej oszukiwać. Już dawno po zarządzie, weksle wróciły w jego ręce. Żaden inny powód nie przychodził jej do głowy. Stwierdziła, że nie wytrzyma w firmie, więc postanowiła się przejść. Z początku myślała o parku w centrum, ale coś ciągnęło ją nad Wisłę. Wsiadła do pierwszej taksówki i wskazała adres.

Powoli szła przed siebie. Cały czas w jej głowie huczały słowa „kocham cię”. Zbliżała się do ich miejsca. Tam gdzie mieli swoją randkę. Dostrzegła postać. Zamrugała kilka razy, żeby mieć pewność czy wyobraźnia nie płata jej figla. Powoli, po cichu podchodziła do Marka.

Poczuł czyjąś obecność i podniósł głowę. Zobaczył Ulę. Stała nad nim bez wyraźnego wyrazu twarzy. Mierzyli się wzrokiem, dopóki Ula nie spytała się czy może dołączyć. Przytaknął. Usiadła na pniu obok niego. Milczeli. Oboje wpatrywali się w wodę, oboje byli pogrążeni we własnych myślach. W końcu Marek przerwał ciszę.

- Przepraszam- szepnął nie patrząc na nią.

- Za co?- zdumiała się.

- Za to, że wyznałem ci miłość- spojrzał na nią.

- Dlatego mnie przepraszasz?- była szczerze zaskoczona.

- Za wcześnie to zrobiłem. Chciałem abyś usłyszała, że cię kocham kiedy będziesz pewna swoich uczuć, kiedy byłaby romantyczna atmosfera i kiedy byłabyś pewna, że chcesz ze mną być.

- Może co prawda romantycznych okoliczności nie było, ale dwa kolejne warunki zostały spełnione- spojrzał na nią zaskoczonym wzrokiem- Kocham cię- dodała i wtuliła się w jego ramię- Zresztą ty od dawna o tym wiesz- posłała mu uśmiech.

KONIEC!