"Walka samców" część 12

Następnego ranka przygotowywała śniadanie dla siebie, młodszej siostry i ojca. W nocy nie mogła spać, więc stwierdziła, że wstanie wcześniej i przyrządzi rodzinie królewski posiłek. Stawiała ostatnie półmiski na stole w salonie kiedy do pomieszczenia weszła zaspana Betty. Wyglądała uroczo- potargane włoski, ziewała co chwilę i trzymała w ręce swojego ulubionego misia- Teddiego. Jednak w tym sielskim obrazku Ula zobaczyła coś niepokojącego.

- Betty, ty jesteś chora?- przybliżyła się do siostry i oceniła wygląd jej oczu. Świeciły się. Z każdą sekundą dostrzegała kolejne symptomy przeziębienia.

-Yhm- mała ledwo wychrypiała. To był już dostateczny wskaźnik choroby.

- Siadaj kochanie, zrobię ci herbatkę z miodem i imbirem.

- Ulcia, jak tu pachnie- usłyszała głos wchodzącego do kuchni Józefa- Ile ty siedziałaś w kuchni?

- Nie mogłam spać to stwierdziłam, że bezczynnie nie będę leżeć- zaparzała herbatę- Jeszcze na dodatek Beatka jest przeziębiona.

- A no tak- skwitował ojciec- już wczoraj ją coś brało.

- Właśnie robię jej napój wzmacniający, może ty też chcesz?

- A w sumie poproszę córeczko- zaczęła przygotowywać kolejną herbatę.

Wszyscy usiedli do stołu i zachwycali się smakołykami.

- Betty, ty dzisiaj nie pójdziesz do szkoły. Jeszcze bardziej się rozchorujesz-zadecydowała Ula.

- Tylko…- wtrącił się Józef- jest mały problem. Ja dzisiaj jadę do Warszawy na badania. Trochę to potrwa, więc zabieram się z Maćkiem.

-Nic nie mówiłeś- zdziwiła się Ula.

- To wyszło jak byłaś w Katowicach, nie miałem jak cię poinformować.

- To mamy problem. Ty jedziesz na badania z Maćkiem, więc i on nie może zając się Beatką, mama Maćka jest u rodziny w Krakowie a ja powinnam być w pracy.

- Jasiek na studiach, więc nie dojedzie na czas- dodał ojciec. Ula analizowała całą sytuację.

- No nic, zadzwonię do szefa, wytłumaczę mu jaka jest sytuacja.

- Myślisz, że pan Dobrzański się zgodzi?

- Nie ma innego wyjścia. Mam dzisiaj do zrobienia kilka raportów, więc mogę pracować z domu, a jeśli będzie coś marudził to wezmę urlop na żądanie. Tego odmówić mi nie może, bo w tym roku ani jednego dnia wolnego nie brałam.

- No dobrze, to jest jakieś wyjście z sytuacji.

Przeglądał sterty koszul w garderobie, nie mogąc zdecydować się którą ubrać, kiedy usłyszał dźwięk jego komórki. Spojrzał na zegarek. 7:36. Kto dzwoni do niego o takiej porze? Spojrzał na wyświetlacz i zamarł. Ula Cieplak. Trochę minęło zanim wrócił rezonans i nacisnął zieloną słuchawkę.

- Halo?- odezwał się pierwszy.

-Marek? Ja przepraszam, że tak wcześnie- usłyszał w jej głosie coś dziwnego. Coś w rodzaju paniki? Nie wiedział, czy dobrze analizuje- Mam do ciebie ważną sprawę. Niestety nie mogę być dzisiaj w pracy- zakłuło. Jak to? Dlaczego? Czy to przez wczorajszy pocałunek? W jego głowie kotłowały się miliony pytań- Moja siostra jest chora, muszę ją zabrać do lekarza, nie może pójść do szkoły- tłumaczyła- mój tata ma dzisiaj badania, nie może z nią zostać- nadawała jak katarynka.

- Ula, Ula, spokojnie- przez jej tempo nie mógł nadążyć nad sensem wypowiedzi.

- Wyczerpały mi się pomysły kto mógłby z nią zostać. Jestem zmuszona…

- Jasne, Ula nie ma sprawy- chciał coś dodać, ale zawahał się. Jednak zdecydował się podjąć próbę- Może potrzebujesz mojej pomocy, jak coś to ja chętnie.

- Dzięki Marek, ale poradzimy sobie- odpowiedziała bez zająknięcia- Raporty zrobię w domu, mam wszystkie niezbędne dokumenty na dysku.

Minęło już pół godziny odkąd zadzwoniła a Dobrzański cały czas się zastanawiał, czy argument Uli o tym, że jej siostra jest chora był prawdziwy. Nie mógł skupić się na porannych czynnościach, ponieważ w jego głowie wciąż mieszały się myśli, czy przypadkiem Ula nie oszukała go. Może nie chciała się ze mną widzieć?

W drodze do pracy spotkał swojego przyjaciela.

- O hej Seba- przywitał się.

- No siema- Olszański odpowiedział- jak tam?

- A okej wszystko, sprawy w Katowicach załatwione, więc można ruszać z projektem.

- To dobrze. Fajnie, że tak szybko udało wam się to ogarnąć. A jak z Ulą?

- Co masz na myśli?

- Dobrze wiesz- odruchowo przyłożył swoją pieść do jego ramienia.

- Jeśli chcesz wiedzieć to nie będzie jej w pracy dzisiaj- na samo przypomnienie tego faktu posmutniał.

- Wiem – odpowiedź Sebastiana go zdziwiła. Olszański widząc jego minę zaczął tłumaczyć- dzwoniłem dzisiaj do niej, bo myślałam, że podwiozę ją do pracy, a przy okazji pogadam z nią o pewnej sprawie.

- O jakiej?- Marek dociekał.

- ooo- urwał- O takiej jednej dziewczynie.

- To już przyjaciel beee?- ubodło to Dobrzańskiego.

- Nieee Marek, oczywiście, że nie. Po prostu potzrebuję w tej kwestii rady ze strony kobiety.

- Yhm-mruknął- A co ona na to?

- Nie odebrała mojego telefonu, a po chwili napisała wiadomość, że jest u lekarza z siostrą i przez to nie może rozmawiać.

Czyli nie kłamała…