'Zdradziłaś mnie" część 6

Spędzili w kawiarni dwie godziny. Rozmawiali o przeszłości i opowiadali o swoim życiu. Nie mieli dosyć konwersacji, ale Piotr w końcu powrócił na ziemię i spojrzał na zegarek. Przeraził się. Było już późno, a sam musiał wracać do domu. Uli ta perspektywa się nie podobała. Ciągle była wzburzona po kłótni z Markiem i nie chciała kończyć spotkania z Piotrem.

- Może cię gdzieś podwieźć?- zapytał się, kiedy zakładał marynarkę.

- A mógłbyś? Ja totalnie nie znam tej części miasta.

- Nie ma problemu. Gdzie mieszkasz?

- Na osiedlu URSA. To kawałek, to  możesz podwieźć  mnie pod firmę- uśmiechnęła się.

- Mówisz osiedle URSA…- zastanowił się- To w sumie jesteśmy sąsiadami. Ja mam mieszkanie na osiedlu Zielona Italia.

- Naprawdę?- była zaskoczona- To przecież 5 minut samochodem.

Podjechali pod nowoczesny wieżowiec i popatrzyli się na siebie.

- Muszę przyznać, że było miło. Już dawno z nikim mi się tak dobrze nie rozmawiało.

- Ja muszę powiedzieć to samo- uśmiechnął się lekko.

- To może umówimy się na kolejne spotkanie? Nie ukrywam, że bardzo chciałabym poznać twoją narzeczoną.

-  Hmm…- zamyślił się na chwilę- Jutro jest czwartek, a ja w ten dzień tygodnia mam wolne południe i razem z Darią zawsze spędzamy czas w parku Trzcińskiego.

- To niedaleko F&D- znowu ją zaskoczył.

- Rzeczywiście- zorientował się- Daria uwielbia ten park.

- To może wybierzemy się razem na lunch?-zaproponowała.

- Okej, to może być 13:00?

- Jak dla mnie idealnie- zgodziła się-  Spotkamy się w parku.

Niechętnie przekroczyła próg mieszkania. Wchodząc do klatki zorientowała się, że Marek jest w domu,  widząc światła w oknie. Nie chciała go widzieć, ani konfrontować się z nim. Cały czas siedziała w niej ta złość. Może tak nie na niego, ponieważ zabrał Justynę na zapiekanki, ale na ich relację. Podświadomie czuła zazdrość o ich kontakt. Jeszcze przed pojawieniem się blondynki, to zawsze ją zabierał na wypady z pracy, kiedy miał jakieś problemy, albo po prostu chciał się przejść z powodu lenistwa. Bała się, że nie tylko w tej kwestii zostanie odsunięta. Ściągnęła czarne czółenka jak najciszej potrafiła i zawiesiła miętową marynarkę. Od razu udała się do łazienki. Spojrzała  na swoje odbicie w lustrze i przemyła twarz wodą. Jej cienie pod oczami zdradzały zmęczenie. Złapała za płatki kosmetyczne i płyn do demakijażu. Uwielbiała ten moment, kiedy mogła zmyć makijaż i zobaczyć swoje prawdziwe odbicie. Spięła włosy w wysokiego kucyka i puściła kilka kosmyków z boku. Wychodząc z łazienki dostrzegła cień siedzącego w jadalni Marka. Poczuła na swoich plecach jego wzrok i usłyszała jak wymawia cicho jej imię. Nie zatrzymała się. Powoli szła do sypialni i zamknęła za sobą drzwi.

Marek nie mógł zrozumieć zachowania Uli. Ciągle zastanawiał się nad jej reakcją. Potem jak wrócił do domu bał się o nią. Nie wiedział gdzie się znajduje. Postanowił wziąć się w garść i wejść do sypialni. Otwierając drzwi zobaczył ją skuloną na łóżku. Nie widział jej twarzy, ale był pewny, że jest wilgotna od płaczu.

- Ula?- zawołał. Nie odpowiadała, więc poszedł do łóżka i położył dłoń na jej plecach.

-  Ula?- powtórzył- Gdzie byłaś? Martwiłem się- szybko podniosła się, strącając jego rękę.

- Nie powinno cię to obchodzić-  zagrzmiała. Marek westchnął cicho.

- Ulka, porozmawiajmy!- błagał.

- Nie mamy o czym- odpowiedziała ostrzej niż zamierzała- Możesz porozmawiać sobie ze swoją Justynką, a nie ze mną.

- Ona nie jest moja, to raz. A dwa to przepraszam. Masz sporo racji, nie powinienem z nią wychodzić, jeżeli to nie są sprawy służbowe, a przede wszystkim mogłem odbierać telefony.

- No trudno- westchnęła i otarła kroplę łzy z policzka- Ale na więcej razy powiadamiaj mnie o takich wypadach.

Siedziała w pracy podekscytowana. Nie mogła doczekać się pory lunch’u. Była bardzo ciekawa wybranki Piotra. Która jest taką szczęściarą?- zaśmiała się w duchu. Wiedziała, że Sosnowski jest idealnym facetem, tylko ona nie mogła mu dać miłości, ponieważ jej serce skradł wcześniej Marek. Kiedy dochodziła 13:00 ogarnęła swoje biurko i skierowała się do gabinetu Dobrzańskiego.

- Marek, ja wychodzę- zakomunikowała.

- Ale teraz?- dopytywał się.

- Mam na mieście spotkanie biznesowe- skłamała, a w jej gardle urosła ogromna gula. Nie chciała, żeby Marek wiedział o Piotrze, o ich ponownym spotkaniu. Wiedziała, że nie byłby zadowolony. Z pewnością ogarnęłaby go zazdrość, a do tego po jej wcześniejszym wybuchu o Justynę nie chciała prowokować kolejnej kłótni.

- Okej, skarbie. Do zobaczenia potem- wysłał jej powietrznego buziaka. Roześmiała się.

Przechadzała się alejkami parku i wypatrywała Sosnowskiego. Po chwili dostrzegła go. Obok niego poruszała się piękna, smukła kobieta z rudymi, krótko ściętymi włosami…na wózku inwalidzkim.