"Siła marzeń" część 18

Zapraszam do udziału w ankiecie! Andziok :)

Siedziała obok łóżka szpitalnego i patrzyła cały czas na jego twarz. Modliła się, aby się wybudził. Był osobą, którą kochała i za wszelką cenę nie chciała go stracić. To czekanie dobijało ją. Czuła, że musi przy nim czuwać. W ogóle nie spała. Znakiem tego były ogromne sińce pod oczami i wypompowana z sił postawa. Trzymała go za rękę i powtarzała: Marek, wyjdziesz z tego. Będziesz żyć, ze mną! Zmęczenie nie pytało się jej o zdanie. Kilkanaście nieprzespanych godzin dawało się we znaki. Czuła, że powieki samoistnie zasłaniają błękit jej oczu. Zasnęła.

Miała sen. Siedziała nad brzegiem morza, szczęśliwa i radosna, jednak nie wiedziała co jest powodem jej wesołości. Patrząc na horyzont, na którym roztaczały się granatowe fale z śnieżnobiałą pianą zastanawiała się, dlaczego jest szczęśliwa. Odpowiedź zmaterializowała się i przyszła szybko. Odwróciła lekko głowę w bok i ujrzała wysokiego, przystojnego bruneta z uroczą dziewczynką na ramionach. Zrozumiała. Była szczęśliwa, ponieważ miała kochającego męża i córeczkę. Jej obiekt westchnień od lat stał się jej mężem i tworzyli naprawdę udany związek. Oprócz tego Marek Dobrzański uszczęśliwił swoją żonę jeszcze bardziej, dając jej dziecko. Monia była dla nich wszystkim. Uśmiechnęła się zalotnie do Marka, a on zauważając to, odwzajemnił grymas. Podszedł do niej i skradł jej całusa. Jednak obraz zaczął się zamazywać. Dwie postaci gdzieś znikały i pojawiały się znowu. Próbowała szukać ich wzrokiem, jednak nadaremnie. Nagle poczuła delikatne szarpnięcie. Popatrzyła za siebie. Nikogo nie było. Miała obawy, że zwariowała. Znowu to poczuła i w tym momencie całkowicie zerwała z tym światem. Rozbudzona i przerażona tym snem nie mogła dojść do siebie. Uzmysłowiła sobie, że coś jest nie tak. Obudziła się, już nie śniła a dalej czuła lekkie szarpanie za rękę. Przetarła oczy i spojrzała na twarz Marka. On patrzył na nią i delikatnie się uśmiechał. Wtedy do niej dotarło: Obudził się!- tylko tyle brzmiało w jej głowie. W jednej chwili uśmiech rozpromienił jej twarz.

-Cieszę się, że jesteś- mówił wolno, ochrypłym głosem.

- Cieszę się, że się obudziłeś- odpowiedziała mu w tym samym momencie.

- Chciałbym ci wszystko wyjaśnić.

- Ja wiem, Marek, wszystko wiem.

- Ale wysłuchaj mnie-przerwał jej- chcę ci to sam wytłumaczyć.

- Dobrze- odpuściła.

- To prawda, na samym początku cały nasz związek był jedną, wielką intrygą. Zawsze byłaś moją przyjaciółką i nie byłem w stanie wyobrazić sobie czegoś więcej- spuścił wzrok- Ale kiedy wyjechaliśmy do Krakowa, poznałem cię jeszcze bliżej. Wtedy zrozumiałem, że mogę stworzyć z tobą związek. Powoli się zakochiwałem- przerwał na chwilę, widząc łzy w oczach Uli- błagam cię, nie płacz. Nie mogę znieść tego widoku- lekko otrząsnęła się- ten niezawodny zestaw prezentów podrzucił mi Sebastian, ale jak widać on też zrozumiał swój błąd. Potem namawiał mnie, żebym z tobą porozmawiał, ale wtedy straciłem nadzieję. Zastanawiam się, jak dowiedziałaś się o wszystkim.

- Maciek usłyszał twoją rozmowę z Pauliną. Staliście na korytarzu i mówiliście o mnie- odezwała się po chwili.

- Ja wtedy powiedziałem jej, że cię kocham. Wtedy się rozstaliśmy. Maciek widocznie nie usłyszał kocówki. Mimo wszystko, mimo tego początku teraz wiem na 100 %, że cię kocham.

- Kocham cię, Marek- odwzajemniła wyznanie.

Byli małżeństwem od pięciu lat. Dobrze się rozumieli. Nigdy nie mieli poważnej kłótni. Jeśli już, to przekomarzali się o rodzaj chleba, który mieli kupić, albo którą konfiturę lepiej użyć do naleśników. Spełniali się oboje w małżeństwie. Spełnił się także sen Uli. Urodziła im się śliczna córeczka. Nazwali  ją Monika.

Krzątała się po kuchni i przygotowywała śniadanie. Postawiła na ulubione danie Moniki, czyli jajecznicę z szynką. Zapach potrawy przygnał do jadalni Marka. Szedł powoli i ospale, ziewając. Odwróciła się do męża i uśmiechnęła się. Uroczo wyglądał w pomierzwionych włosach.  Podrapał się po karku i powoli zaczął się przybliżać do Uli. Objął ją w pasie i czule pocałował. Po chwili usłyszeli kroki dziewczynki. Przywitała się uśmiechem i zasiadła przy stole. Ula patrząc na swoją rodzinę poczuła się naprawdę szczęśliwa. Jej marzenie się spełniło. 

KONIEC!!!