"Siła marzeń" część 17

Wróciłam! Dzisiaj miałam już ostatni egzamin i wreszcie upragnione wakacje. Nawet nie wiecie jak stęskniłam się za Wami i tym blogiem. Przez to czym prędzej zabrałam się za pisanie kolejnej części, na którą serdecznie zapraszam! :) Andziok

Biegła po szpitalnym korytarzu jak w amoku. Biegła do niego. Do jej ukochanego. Nie mogła pozwolić na stratę swojej jedynej i wielkiej miłości. Szybko podbiegła do czarnowłosej pielęgniarki i zapytała, gdzie leży Marek Dobrzański. Kobieta wskazała jej ostatnie drzwi po lewej. Nawet nie zdążyła podziękować, a już poderwała się do ponownego biegu. Nigdy nie była wysportowana, nigdy nie miała dobrej kondycji, ale teraz to nie było ważne. Nie interesowała się zadyszką, którą powoli dostawała. Najważniejszy był Marek i jego stan. Nie wiedziała co się z nim stało. Bała się, że to może być coś najgorszego. Biegnąc przez korytarz wymieniła w głowie wszystkie znane jej urazy i kontuzje. Sebastian powiedział jej tylko o wypadku, on sam nie wiedział w jakim stanie jest Marek i czy w ogóle jest przytomny. Znalazła odpowiednie drzwi. Położyła rękę na klamce i zawahała się. A co jeśli Marek mnie już nie chce?- przebiegło jej przez głowę.  Wyrzuciła z siebie te głupie myśli i nacisnęła klamkę. Wzięła głęboki oddech i weszła do sali. Wystrój pomieszczenia przyprawiał ją o dreszcze. Gołe i białe ściany napawały ją niepokojem. Przypomniała sobie ostatnią wizytę w szpitalu. Wtedy czekała na wyniki ojca. Obaj byli dla niej bardzo ważni. Obu kochała równie mocno. Rozejrzała się po pokoju. Na środku sali stało jedno łóżko. Leżał na nim nieprzytomny, podpięty do wielu urządzeń. Serce się jej krwawiło gdy widziała go takiego. Był bezbronny jak dziecko. Usiadła na krześle i przyjrzała mu się uważnie. Jego blada, wręcz biała twarz kontrastowała od czarnej czupryny. Cienie pod oczami odznaczały się od całej reszty.

- Marek- pogładziła jego włosy- wiem, że mnie słyszysz. Ja to czuję. Obudzisz się i będziemy razem, szczęśliwi. Weźmiemy ślub, potem dzieci- rozmarzyła się i przerwała na chwilę. Objęła jego dłoń i kontynuowała- Kocham cię, Marek- po chwili usłyszała dźwięk otwierających się drzwi. Nie odróciła wzroku. Cały czas miała była wpatrzona w twarz Marka. Poczuła dłoń na swoim ramieniu.
- Będzie dobrze- usłyszała cichy głos Sebastiana. Te słowa spowodowały, że do jej oczu napłynęły łzy. 

- Musi być- szepnęła.- Dzięki za wszystko Sebastian- odwróciła się w jego stronę, wstała i przytuliła się. Rozpłakała się na dobre. Szlochała w jego ramionach i nie mogła się uspokoić. Po szczerej rozmowie w kawiarni stali się przyjaciółmi. Bardzo zbliżyli się do siebie, bez żadnych podtekstów. Zwyczajna przyjaźń damsko-męska. Ironia losu: Sebastian Olszański który nigdy nie wierzył w relację tego typu, nagle znalazł w kobiecie przyjaciółkę. 
- Wybudzi się. Rozmawiałem z lekarzem. Ma lekkie wstrząśnienie mózgu, złamaną rękę i parę siniaków. Wyjdzie z tego, spokojnie.
-Wiem, ja to wiem, ale jak patrzę na niego, w takim stanie- chlipała- ja nie mogę pozbyć się z wyobraźni najgorszych scenariuszy. To wszystko przeze mnie.
- Co ty, Ulka, mówisz?- zirytował się- To nie twoja wina. Przestań takie głupoty opowiadać.
- Mówię prawdę! Gdyby nie ja nie doszło by do wypadku. Gdybym mu wcześniej wybaczyła, nie prowadziłby samochodu taki wzburzony. No i nie jechałby wtedy do mnie.
- Naprawdę nie mów tak!  Wszystko będzie dobrze.

Uspokoiła się. Postanowiła pójść po kawę dla siebie i Sebastiana. Wyszła na korytarz i szukała ekspresu. Nagle na swej drodze napotkała Paulinę Febo. Zmieszała się, ale podeszła do niej:
- Pani Paulino- zaczęła nieśmiało- ja chcę panią bardzo przeprosić.
- Ale za co?- uśmiechnęła się serdecznie do rozmówczyni.
- Za mój romans z Markiem- szepnęła i spuściła wzrok.
- Nie ma o czym mówić. Naprawdę nie mam ci tego za złe. Szczerze mówiąc to wasze spotkania były mi na rękę- Ula wyłupiła oczy- tak, tak. Ja wtedy spotykałam się z Lwem. Naprawdę życzę wam szczęścia. Powodzenia!- poklepała Cieplak po ramieniu i oddaliła się.