"Walka samców" część 16

Poczuła coś dziwnego. Czyżby zazdrość? Musiała przed sobą przyznać, że Marek podobał jej się, a zwłaszcza teraz gdy zaczęli się dogadywać. Naprawdę go polubiła.  Jednak widok, który zastała zaraz po otwarciu drzwi zabolał. Poleciała prosto do łazienki, by oprzeć się o umywalkę i ciężko oddychać. W takim stanie zastał ją Dobrzański. Od razu gdy zauważył Ulę w drzwiach i usłyszał jej krótkie: „przepraszam”, zorientował się jak to mogło wyglądać i szybko pobiegł za nią. Widział zamykające się drzwi do łazienki, więc wiedział gdzie poszła.

- Ula to wszystko nie tak- zaczął żałośnie. W pierwszej reakcji nie chciała go słuchać. Jednak po chwili zorientowała się, że tak naprawdę nie ma prawa być na niego zła, ani być zazdrosna. Nie byli razem, jakby nie patrzeć byli tylko znajomymi z pracy.

- Marek, ale wcale nie musisz mi się tłumaczyć. Przepraszam, że tak zareagowałam. Po prostu byłam w szoku, że o tej porze jesteś w biurze a co dopiero, że nie jesteś tu sam-  Przecież nie mogę mu się przyznać-pomyślała.

- Na pewno wszystko okej?- czyżby łyknął kłamstwo?-  Żeby była jasność, mnie nic z Patrycją nie łączy. Przyszła omówić sprawę przedłużenia umowy, a po chwili usiadła na moim biurku. Jednak do niczego nie doszło.

- Mareeek- powiedziała przeciągle- Naprawdę nie musisz nic mówić. Nawet jeśli miałbyś z nią romans to masz do tego prawo. Jesteś dorosły, a w umowie modelek chyba nie ma żadnego zapisu o zakazie miłości do prezesa- Aż sam się zdziwił, że po Uli królowej dram i damy wbijania szpileczek ani śladu.

- Tak wiem. Jednak chciałbym, abyś wiedziała, że nie mam nikogo, a w szczególności nie jestem z Patrycją.

- Rozumiem.- Po co mi to mówi?- Pójdę już, mam dużo pracy.

Od tego incydentu już o tym nie rozmawiali. Ich stosunki można było uznać za poprawne, jednak czuć było dystans między nimi. Ciągle przygotowywali się do podsumowania kwartalnego. W końcu nastał ten dzień. Wszyscy były zestresowani. Mimo iż firma dobrze prosperowała, wśród pracowników można było wyczuć niepokój. A to wszystko dlatego, że przez ostatni czas wszyscy pracowali nad projektem  nowej kolekcji, której pomysł miał być przedstawiony na zebraniu. Wszyscy zastanawiali się, czy ich praca pójdzie na marne czy będzie można jednak świętować sukces.

Po dwóch godzinach siedzenia jak na szpilkach prezes wyszedł z Sali konferencyjnej. Wszyscy pracownicy od razu do niego podeszli. Ula akurat siedziała w sekretariacie. Widziała zamieszanie na korytarzu, ale nie dochodziły do niej żadne słowa Marka. W końcu usłyszała wiwat zgromadzonych. Zrozumiała, że się udało. Po chwili wszyscy się rozeszli i dostrzegła wchodzącego do pomieszczenia szczęśliwego Dobrzańskiego. Odwzajemniła uśmiech. Nic nie mówił, jednak z postawy mogła zauważyć iż był bardzo zadowolony. Podszedł do drzwi gabinetu i gestem zaprosił Ulę do środka. Weszła bez wahania. Kiedy zamknął drzwi poderwał ją z miejsca i mocno przytulił. Wirowali kilka razy wokół własnej osi, aż w końcu postawił ją na ziemię.

- Udało się, Ula, udało!- po chwili zorientował się co zrobił. Bał się, że będzie na niego zła- Przepraszam, to ze szczęścia- przyznał prawdziwie. Delikatnie skulił się w sobie, jakby w reakcji na złość Cieplak, jednak nic takiego nie miało miejsca. Stała dalej w tym samym miejscu i szczerze się uśmiechała.

- Bardzo się cieszę- w końcu powiedziała- Naprawdę! Gratulacje!

- To wszystko dzięki tobie- z ogromnym zadowoleniem obserwował powiększające się rumieńce na twarzy Uli.

- Nie przesadzaj- odrzekła nieśmiało.

- Zapraszam cię na dzisiejszą imprezę zamkniętą w klubie. Będziemy świętować sukces.  Wszystkim już powiedziałem na korytarzu, ciebie chciałem zaprosić osobiście.