„Wyślij ją na jakieś wakacje..." miniaturka

Przepraszam Was za moją nieobecność L W ramach rekompensaty zapraszam na miniaturkę. Miłego czytania!

„Wyślij ją na jakieś wakacje czy coś…no wiesz, żeby nie zrobiła ci burdelu na ślubie…”

Usłyszała to pół godziny wcześniej a te słowa cały czas siedziały jej w głowie.  Pakowała w pośpiechu swoje rzeczy a łzy w oczach zamazywały jej obraz. Nie mogła powstrzymać szlochu. Jak on mógł?! Zadręczała się tą myślą. Była załamana. Czy ja nie mogę zaznać szczęścia w życiu? Prawdziwej miłości?  Jej myśli były niemal krzykiem o sprawiedliwość. Co ja takiego zrobiłam komuś, że tak dostaje w kość?!  

Usłyszała ciche niewinne pukanie do drzwi. Nawet nie zareagowała. Dalej w pośpiechu pakowała swoje drobiazgi. Jej fioletowe pudło było już w połowie zapełnione notesami, długopisami i innymi narzędziami biurowymi. Już miała pakować ramkę ze zdjęciem jej rodziny, kiedy kątem oka spostrzegła otwierające się drzwi. Do pomieszczenia wsunęła się Ania.

- Hej Ula- zaczęła niepewnie- widziałam jakiś szum po zebraniu zarządu, wszystko okej?- podeszła bliżej.

Cieplak pociągnęła nosem i starła łzy z policzków. Popatrzyła na koleżankę i zobaczyła przerażoną minę Ani. Ula była obrazem nędzy i rozpaczy.

- Tak, Aniu. Wszystko dobrze- odpowiedziała zrezygnowanym głosem. Wcale nie brzmiała tak jak osoba, której powodzi się w życiu.

-Ula…- zaczęła spokojnie- …widzę przecież, że coś jest nie tak- dostrzegła fioletowe pudło na stole- Ula? Ty się pakujesz? Odchodzisz?- była w szoku. Ula na moment przerwała swój proces pakowania się i głośno wzięła głęboki oddech. Zamknęła oczy by nieco się uspokoić.

- Taaak- wypowiedziała na oddechu- Tak będzie lepiej.

- Ula, dla kogo lepiej? Dla firmy, pracowników, Marka, a może Alexa? Posłuchaj, przecież bez ciebie sobie nie poradzimy- Cieplak na sam dźwięk imienia prezesa aż się wzdrygnęła.

- Dla wszystkich lepiej- odpowiedziała zrezygnowanym głosem, a do oczy znowu napłynęły łzy.

- Co się stało na zebraniu?- w końcu zapytała wprost. Ula znowu wbiła wzrok w rozmówczynię. Zastanawiała się czy powiedzieć jej prawdę, czy zaufać Ani. Postanowiła zaryzykować.

- Przedstawiliśmy z Mar…- przerwała i po chwili odchrząknęła- z prezesem sfałszowany raport- ostanie słowa wypowiedziała szeptem pochylając nieco głowę. Mina Ani zdradzała jak w wielkim szoku była.

- Ale..dlaczego?- aż usiadła na krześle z wrażenia. Ula miała cały czas ten sam wyraz twarzy. I ona w końcu usiadła.

- Firma jest w kiepskiej sytuacji finansowej…zaczęła opowiadać omijając szczegóły romansu z Dobrzańskim.

W tym czasie kiedy ówczesna dyrektor rozmawiała o sprawach finansowych z Anią, Marek również przeprowadzał trudną rozmowę.  W Sali konferencyjnej znajdował się on, Paulina i senior Dobrzański.

- Oj Marek, Marek, co ci strzeliło do głowy?- Dobrzański patrzył rozczarowanym wzrokiem na syna. Marek nie podniósł oczu nawet na moment. Siedział rozgoryczony wbity w fotel. I znowu zawiodłem wszystkich…nawet Ulę.

- Tato, chciałem ratować firmę- odparł cicho.

- Oszukując nas!?- senior podniósł głos- masz  dwa dni na przedstawienie planu naprawczego, inaczej przestaniesz być prezesem- nie czekając na reakcję syna, wstał z krzesła podpierając się o laskę i wyszedł.

Po zatrzaśnięciu drzwi przez chwilę panowała cisza. Marek dalej świdrował wzrokiem łączenie na podłodze a Paulina miała utkwione oczy w narzeczonego. Ciszę przerwała panna Febo:

- Kolejny raz będziesz uważał, że to wina Alexa?- zaczęła ostro. Marek zaprzeczył pod nosem.- Masz mi coś jeszcze do powiedzenia?- siedział w bezruchu. Pomyślał o Uli. O jego kochanej Uli. Jego? Już niekoniecznie. Bardzo ją skrzywdził i miał teraz sposobność to naprawić. Wyobrażał sobie jak on i Ula idą przez park trzymając się za ręce. Szczęśliwi. Zakochani. Pełni nadziei. A przede wszystkim nie kryjąc już uczucia. To go zmotywowało do podjęcia kroku. Podniósł wzrok na Paulinę, zebrał się w sobie i powiedział:

- Ślubu nie będzie- na samą tą myśl aż uśmiechnął się w środku. Na zewnątrz wciąż miał kamienną twarz.

- Co takiego?- spodziewał się wybuchu i nie przeliczył się. – O czym ty mówisz? Żartujesz tak? Marco, ja wiem,  że stres przed ślubem, że lęk, ale nie wygłupiaj się. Każdy się stresuje przed przysięgą małżeńską, ale to tylko strach, który szybko mija- wstała i podeszła do niego. Położyła swoją dłoń na jego policzku i szepnęła- nie rób mi tego. Wiesz, że idealnie do siebie pasujemy.

- Wcale nie, Paula- zaczął kręcić głową- Nie rozumiesz, że nasz związek to tylko wymysł naszych rodziców, ich marzenie, które spełniamy będąc nieszczęśliwi przy tym. To nie jest miłość- mówił nad wyraz spokojnie. W pannie Febo aż się zagotowało. Ostentacyjnie wstała, prychnęła i zaczęła hardo chodzić po pomieszczeniu.

- A co ty wiesz o miłości?- podniosła ręce do góry by po chwili położyć je sobie na biodrach.

- Zakochałem się- odrzekł do chwili. Obserwował reakcję swojej narzeczonej. Stanęła w lekkim rozkroku i wbiła w niego zaskoczony wzrok.

- Tyyyyy?- nie kryła zdziwienia- A możesz mi powiedzieć w kim? Jakaś modelka? Bo oprócz pustych lalek i szybkich samochodów to nie wyobrażam sobie innego obiektu twoich zainteresowań.

- Pozwól, że to zostawię dla siebie. Nie chcę narazić jej na twój gniew- znowu zaczęła chodzić po Sali konferencyjnej jak zranione zwierzę. W jednej chwili znowu stanęła, popatrzyła na Dobrzańskiego i podeszła w jego stronę.

- A więc ją znam, taaaak? Która to? Klaudia? Lena? Ktoś z firmy? Ania? Może Violetka?- zaczęła wyliczać.

- Ula- odrzekł dumnie.

- Kto taki? Nie znam żadnej Ul…- przerwała kiedy do niej doszło- Nie żartuj, Brzydula?

- Ula!- podniósł głos.

- Mam nadzieję, że wszystko się uda i szybko znajdziesz nową pracę- skwitowała Ania- chociaż nie kryję tego, że nie jestem zadowolona, że odchodzisz. Pamiętaj, zawsze możesz do nas wrócić.

- Nie wrócę- odrzekła hardo.

- Ula, trzymaj się- przytuliła Cieplak- Będzie mi ciebie bardzo brakowało- i do oczu Ani napłynęły łzy. Po chwili ładna brunetka opuściła pomieszczenie dyrektora a Ula kontynuowała pakowanie. Gdy była prawie na finiszu usłyszała ponowne otwieranie drzwi. Nie podnosząc głosu zawołała- Aniu, naprawdę wszystko dobrze, poradzę sobie.

- Ula- na dźwięk jego niskiego tembru głosu znieruchomiała. Zszywacz który miała w dłoni spadł z impetem na biurko robiąc ogromny hałas.

To co zobaczył łamało mu serce. Zgarbiona w sobie, zapłakana…Potwornie cierpiała.

- Wynoś się stąd- usłyszał.

- Nie wyjdę- zrobił krok do przodu.

- W takim razie ja wychodzę- podniosła z biurka wieczko pudełka, położyła w odpowiednim miejscu, wzięła pudło w ręce i zaczęła kierować się do wyjścia. Jednak Marek szybko zatarasował jej przejście. Stali naprzeciw siebie, on patrzył na jej zapłakaną twarz, ona miała wzrok wbity w podłogę.

- Wysłuchaj mnie chociaż- zaczęła kręcić głową. Marek poderwał się z miejsca, wrócił do drzwi, sięgnął po klucz i zamknął je, by później schować klucz do wewnętrznej strony marynarki. Zdziwiona tym zachowaniem Ula obserwowała Dobrzańskiego- Teraz nie masz wyjścia- zrezygnowana wzięła głośny oddech i usiadła na fotelu. Po chwili dołączył do niej Marek.- Pozwolisz, że zacznę od początku. Ja będę mówić, ale musisz mi obiecać, że wysłuchasz do końca.

- Nie mam wyjścia- porozumiewawczo spojrzała na drzwi.

- Na początku tylko się przyjaźniliśmy. Super się dogadywaliśmy, tworzyliśmy świetny duet w biznesie. Później zaczęły się problemy firmowe. Żeby ratować FD dałem ci te pieprzone weksle. Ufałem ci, jednak pod durnymi szeptami Sebastiana zacząłem trochę zmieniać nastawienie. No i wplątałem się…Ciebie również. Adorowanie ciebie, całowanie- w pierwszych chwilach było to podyrygowane dobrem firmy- widział, że znowu jej oczy wypełniają się łzami. Na ten widok serce się krajało- ale tylko na początku- dodał butnie- Później zaczął czuć coś do ciebie,  nie zmuszałem się. A pamiętna noc w SPA- na te słowa zamknęła z bólu wewnętrznego oczu. Zauważył to- byłem tam tylko twój, cały twój. Wtedy zrozumiałem, że cię kocham- tłumaczył jej kolejną godzinę, a ona nie odezwała się ani jednym słowem. Kiedy skończył powiedział tylko:

- Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Przemyśl to co teraz ci powiedziałem- sięgnął do kieszeni marynarki, wyciągnął klucz i podchodząc do drzwi otworzył je. Bez słowa podniosła się z fotela, wzięła do rąk pudło i wyszła, zostawiając Marka samego.

Mijała północ a on dalej siedział w jednej pozycji w swoim biurze. Rozmyślał. O ostatnim czasie. O tym jaki był głupi wdając się w intrygę. O tym bardzo bardzo skrzywdził Cieplak. O tym, że Paula na pewno poleciała już do Alexa i coś knują wspólnie. O popołudniowej rozmowie z Ulą. O tym jak ratować firmę.  Nawet nie zauważył że przez ten cały intensywny i trudny dzień nic nie jadł. Spojrzał niepomnie na zegarek i bardzo się zdziwił, która godzina. Nagle usłyszał szmer. Wytężył słuch i zrozumiał, że ktoś chodzi po piętrze. Nie wystraszył się. Był pewien, że to pan Władek robi obchód. Po chwili usłyszał jak ktoś chwyta za klamkę i powoli, wręcz leniwie otwiera drzwi. Przed jego oczami ukazała się Ula, która nieśmiało wsunęła się do pomieszczenia.

- Wybaczam ci- poinformowała bez pardonu. Siedział przez chwilę nieruchomo trawiąc sens jej słów. Kiedy doszło do niego co powiedziała uśmiechnął się szeroko, wystartował do niej i po kilku sekundach trzymał ja w swoich ramionach. Szczęśliwy!

KONIEC!